Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 września 2016r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od R. P. kwoty 4.594,42 zł wraz odsetkami umownymi od kwoty 4.394,23 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia 29 sierpnia 2016r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony łączyła umowa kredytu na zakup towaru/usług nr (...) w ramach, której pozwany otrzymał kredyt w kwocie 4.745,30 zł. Pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty pożyczki i całość zobowiązania stała się wymagalna w dniu 17 sierpnia 2016r. Powód wyjaśnił, że na dochodzoną przez niego kwotę złożyła się należność główna w kwocie 4.394,23 zł, odsetki w kwocie 130,19 zł oraz koszty, opłaty i prowizje w kwocie 70 zł (pozew, k.2-4).

W dniu 31 października 2016r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający żądanie pozwu w całości (nakaz zapłaty, k. 5).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o rozłożenie zobowiązania na miesięcznie raty w wysokości po 100 zł, wskazując na trudną sytuację życiową i brak pracy (sprzeciw, k. 7v).

W odpowiedzi na sprzeciw powód wniósł o oddalenie „zarzutów” w całości oraz wskazał, że nie wyraża zgody na ustalenie ratalnego sposobu regulowania zobowiązania. W uzasadnieniu powód wskazał m.in., że dotychczasowy sposób wywiązywania się przez pozwanego ze spłaty zobowiązania nie uzasadnia rozłożenia zobowiązania na raty na podstawie art. 320 k.p.c., bowiem pozwany nie dokonał żadnej wpłaty na poczet przedmiotowego zobowiązania (odpowiedź na sprzeciw, k. 15-16v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2015r. między (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. (Bankiem), a pozwanym R. P. (pożyczkobiorcą) została zawarta Umowa Kredytu na Zakup Towarów/ Usług nr (...). Na podstawie umowy Bank udzielił pozwanemu na okres od dnia 30 grudnia 2015r. do dnia 28 lutego 2018r. kredytu w kwocie 4.745,30 zł. Oprocentowanie pożyczki wynosiło 4,39% w stosunku rocznym i było stałe w okresie obowiązywania umowy, a szacunkowa kwota odsetek od udzielonego kredytu za okres umowy wyniosła 238,64 zł. Szacunkową całkowitą kwotę do zapłaty przez pożyczkobiorcę ustalono, na dzień zawarcia umowy, w wysokości 4.983,94 zł. Pożyczkę pozwany zobowiązał się spłacić w 26 ratach miesięcznych płatnych do 10 dnia każdego kolejnego miesiąca począwszy od 30 stycznia 2016r., w kwotach po 191,69 zł. Za okres opóźnienia w spłacie rat lub jej części Bank naliczał odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne). Stopa odsetek karnych była zmienna i na dzień zawarcia umowy wynosiła 10%, co odpowiadało czterokrotności aktualnej na dany dzień wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Zmiana stopy odsetek karny następować miała w razie zmiany stopy kredytu lombardowego NBP i proporcjonalnie do tej zmiany. W przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki Bank podejmować miał czynności mające na celu spłatę zaległych należności, przy czym na dzień zawarcia umowy Bank stosował podstawę ustalania wysokości kosztów sądowych i komorniczych zgodnie z „Tabelą opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą pożyczek gotówkowych udzielanych przez (...) Bank (...) S.A. stanowiącą załącznik nr 1, będącą integralną częścią umowy. W razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Zgodnie z tabelą opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą pożyczek gotówkowych udzielonych przez (...) Bank (...) S.A. za korespondencję w postaci monitów wezwań do zapłaty, próśb o dopłatę w formie wysyłki listem zwykłym wynosiła 15 zł, a w formie wysyłki listem poleconym wynosiła 20 zł. Z kolei za telefoniczne upomnienia posiadacza opłata wynosiła 15 zł (Umowa Kredytu nr (...), k.24-26; harmonogram spłaty kredytu, k. 27).

Pismem z dnia 06 lipca 2016r. doręczonym pozwanemu 23 maja 2016r. powód wypowiedział pozwanemu z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia umowę pożyczki nr (...) z dnia 30 grudnia 2015r. Powód wskazał, że należność banku na dzień 06 lipca 2016r. wynosi łącznie 4.927,04 zł (wypowiedzenie wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 29-30).

W dniu 23 sierpnia 2016r. pozwany dokonał wpłaty na rachunek techniczny kredytu/pożyczki w kwocie 385,15 zł (zestawienie, k.28).

W dniu 28 sierpnia 2016r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku zgodnie, z którym zadłużenie pozwanego wynosiło łącznie 4.594,42 zł w tym: należność główna – 4.394,23 zł, odsetki za okres od dnia 30 grudnia 2015r. do dnia 28 sierpnia 2016r. – 130,19 zł, koszty, opłaty i prowizje – 70 zł, dalsze odsetki, które obciążają dłużnika. W wyciągu wskazano, że od kwoty 4.394,23 zł od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu obciążają pozwanego dalsze odsetki obliczone według stałej stopy procentowej wynoszącej na dzień wystawienia wyciągu 10% w stosunku rocznym. W wyciągu zamieszczone szczegółowe wyliczenie odsetek za okres od dnia 31 grudnia 2015r. do dnia 28 sierpnia 2016r. Odsetki umowne naliczone od kwoty kapitału wyniosły za wskazany okres łącznie 116,60 zł, a odsetki karne 47,67 zł (wyciąg z ksiąg banku, k. 23 i verte).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów lub ich odpisów i kserokopii znajdujących się w aktach sprawy. Zważywszy, iż dowody te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, Sąd nie miał podstaw, aby odmówić im prawdziwości i wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo należało uwzględnić w całości.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że pozwanego łączyła z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowa pożyczki gotówkowej nr (...) zwarta w dniu 30 grudnia 2015r. w ramach, której pozwany otrzymał kredyt w kwocie 4.745,30 zł. Pozwany nie kwestionował zarówno podstawy zadłużenia wynikającego ze wskazanego tytułu, jak i wysokości dochodzonego pozwem roszczenia.

Stosownie do art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własności biorącego określoną ilość pieniędzy (albo rzeczy oznaczonych co do gatunku), a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy (albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości).

W myśl art. 353 §1 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Pozwany nie kwestionował dochodzonej przez powoda kwoty głównej roszczenia, jak również wysokości naliczonych odsetek, kosztów, opłat i prowizji.

Strony postępowania w Umowie Kredytu na Zakup Towarów/ Usług nr (...) określiły zasady udzielania pożyczki, oprocentowanie pożyczki, w tym oprocentowania karnego oraz zasady wypowiadania umowy. Powód przedstawił Sądowi wyciąg z ksiąg Banku, z którego wynikało, iż na dzień jego sporządzenia, tj. 28 sierpnia 2016r. należność główna wynikająca z łączącej strony umowy kredytu wynosiła 4.394,23 zł, odsetki za okres od dnia 30 grudnia 2015r. do dnia 28 sierpnia 2016r. – 130,19 zł, a koszty, opłaty i prowizje –70 zł.

W związku z powyższym skoro pozwany nie kwestionował roszczenia w zakresie dochodzonego pozwem roszczenia co do zasady Sąd uznał tę okoliczność za przyznaną przez pozwanego na podstawie art. 230 k.p.c. Na podstawie przedłożonych przez stronę powodową dokumentów, które nie zostały zakwestionowane przez pozwanego, Sąd ustalił, iż zadłużenie z tytułu powyższej umowy pożyczki i umowy o przyznanie limitu kredytowego w dniu wniesienia pozwu wynosiło 4.594,42 zł.

W odniesieniu do dochodzonych przez powoda kosztów i opłat należy wskazać, że strony w umowie przewidziały możliwość naliczania powyższych opłat. W umowie zawarte zostało odesłanie do tabeli opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą pożyczek gotówkowych udzielonych przez (...) Bank (...) S.A. stanowiącej integralną część łączącej strony umowy.

Zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W przypadku, gdy wierzytelność jest oprocentowana według wyższej stopy, niż ustawowa, wierzyciel może dochodzić odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Z łączącej strony umowy pożyczki i umowy o przyznanie limitu kredytowego i przyznanie karty kredytowej wynika, że za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części Bank nalicza odsetki od zadłużenia przeterminowanego według stopu równej 4-krotności stopy kredytu lombardowego. Zatem strony w umowie przewidziały możliwość naliczenia odsetek umownych wynoszących czterokrotność stopy lombardowej NBP. Zasadność roszczenia o odsetki nie jest przy tym uzależniona od istnienia przesłanki winy po stronie zobowiązanego.

Wobec powyższego Sąd uwzględnił powództwo i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.594,42 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku, ale nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od kwoty 4.394,23 zł od dnia 29 sierpnia 2016r. do dnia zapłaty.

Pozwany wnosił o rozłożenie zasądzonego świadczenia na miesięczne raty w wysokości 100,00 zł.

Zgodnie z treścią przepisu art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Uprawnienie to przysługuje zatem w takich sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny, spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane straty. Jednakże w orzecznictwie sądów powszechnych panuje ugruntowany pogląd, iż ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c., nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces (zob. wyroki Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 lipca 2014 r., sygn. akt I ACa 159/14 i z dnia 18 grudnia 2013 r., sygn. akt I ACa 916/13, LEX nr 1416150; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2012 r., sygn. akt I ACa 242/12, LEX nr 1321914). Rozważając zastosowanie art. 320 k.p.c., Sąd winien mieć zatem na uwadze z jednej strony szczególną sytuację pozwanego, a z drugiej strony – interes powoda, który najczęściej sprowadzać się będzie do jak najszybszego wyegzekwowania świadczenia, w takiej wysokości, która stanowić będzie dla niego z ekonomicznego punktu widzenia realną wartość.

W niniejszej sprawie Sąd nie zdecydował się na zastosowanie art. 320 k.p.c. i rozłożenie świadczenia na raty, wedle wniosku pozwanego.

Wskazać należy, iż instytucja ta zastosowanie ma wyłącznie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Pozwany nie przedstawił natomiast żadnych dowodów, które świadczyłyby o tym, że nie jest w stanie z jakichś uzasadnionych i szczególnych powodów uiścić dochodzonej przez powoda należności jednorazowo i że należałoby mu tę należność rozłożyć na raty. Podkreślenia wymaga, że Sąd wezwał pozwanego na termin rozprawy w dniu 13 kwietnia 2017 r. celem przesłuchania w charakterze strony (na okoliczność istnienia podstaw do rozłożenia świadczenia na raty). Pozwany nie stawił się, pomimo że został prawidłowo wezwany w trybie podwójnej awizacji. Tym samym Sąd nie miał możliwości zweryfikowania zasadności wniosku pozwanego. Wobec tego należało uznać, że pozwany nie wykazał istnienia szczególnych okoliczności, które mogłyby uzasadniać wniosek pozwanego. Jednocześnie powód sprzeciwił się rozłożeniu świadczenia na raty. Jednocześnie nie sposób pominąć, że zastosowanie cytowanego przepisu art. 320 k.p.c. nie może prowadzić do rażącego pokrzywdzenia wierzyciela, niewątpliwie bowiem intencją wniesienia pozwu o zapłatę jest uzyskanie od pozwanego należnego świadczenia, zaś rozłożenie świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat.

W tym stanie Sąd zasądził kwotę dochodzoną pozwem jednorazowo wraz z odsetkami wskazanymi w pozwie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Strona pozwana przegrała sprawę w całości, dlatego winna zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty. Na zasądzone koszty postępowania złożyła się opłata od pozwu w kwocie 58 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1200 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

SSR Danuta Stempińska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Dnia 08.05.2017 r. SSR Danuta Stempińska