Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Sławicki

Protokolant: Małgorzata Krośnicka

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2018 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko B. M.

o zapłatę

I.  zasądza od Pozwanego B. M. na rzecz Powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 2.054,32 zł (dwa tysiące pięćdziesiąt cztery złote, trzydzieści dwa grosze) wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 2 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od Pozwanego B. M. na rzecz Powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 1.017,00 zł (jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 900,00 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

I C 2135/17 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wniósł o zasądzenie od Pozwanego B. M. kwoty 2.054,32 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie od dnia 2 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zwrot kosztów postępowania ( pozew – k. 1-3).

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie nakazem zapłaty z dnia 28 czerwca 2017 r. nakazał Pozwanemu, aby zapłacił Powodowi kwotę 2.054,32 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie oraz kosztami postępowania ( nakaz zapłaty – k. 26).

Pozwany B. M. sprzeciwem od nakazu zapłaty zaskarżył wyżej opisany nakaz zapłaty w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania ( sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 55-56).

Pozwany na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o nieobciążanie go kosztami kredytu zgodnie z ustawą o kredycie konsumenckim oraz nieobciążanie go kosztami postępowania ( protokół – k. 85-85v).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. zawarli umowę pożyczki nr (...) z dnia 30 stycznia 2017 r. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 1.500,00 zł, zaś całkowita kwota do zwrotu 2.054.32 zł, przy czym pożyczka miała zostać spłacona w czterech miesięcznych ratach wynoszących po 513,58 zł. Całkowita kwota kredytu – oprócz kwoty udzielonej pożyczki oraz prowizji – uwzględniała również odsetki w kwocie 31,37 zł. Kwota 1.500,00 zł została wypłacona B. M. w dniu 30 stycznia 2017 r. Umowa obowiązywała 4 miesiące, przy czym pierwsza rata miała być uiszczona w dniu 1 marca 2017 r., zaś ostatnia rata w dniu 1 czerwca 2017 r. W przypadku braku zwrotu pożyczki w terminie wskazanym w harmonogramie B. M. zobowiązał się do zapłaty odsetek za czas opóźnienia w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie ( okoliczności bezsporne).

B. M. otrzymuje wynagrodzenie miesięczne ok. 5.000,00 zł netto. Wynagrodzenie jest powiększane o premie i tzw. „trzynastkę”. Gospodarstwo domowe tworzy razem z konkubiną i jej małoletnim synem ( dowód z przesłuchania B. M. w charakterze strony postępowania – k. 85v).

W przedmiotowej sprawie okoliczności nie były sporne między stronami, dlatego stan faktyczny został ustalony zgodnie z art. 229 k.p.c. Zauważyć należy, że Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł zarzut „nieudokumentowania roszczenia oraz niezasadności dochodzonej kwoty” oraz zarzut „braku mocy dowodowej dołączonych przez powoda dokumentów (…) wezwań do zapłaty” ( k. 55), jednak zarzuty te nie mogły świadczyć o kwestionowaniu okoliczności faktycznych dotyczących zawarcia umowy pożyczki między stronami oraz wysokości wynikającej z niej należności. Podkreślić należy, że Pozwany na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. wskazał, iż zawierał z Powodem umowę pożyczki na kwotę 1.500,00 zł ( k. 86v). W ocenie Sądu, podniesione zarzuty zmierzają faktycznie do kwestionowania prawidłowości zawartej umowy z przepisami prawa, nie stanowią zaś kwestionowania okoliczności faktycznych.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności dowód z przesłuchania B. M. w charakterze strony, bowiem zeznania były spójne i konsekwentne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1528 ze zm., dalej u.k.k.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się również umowę pożyczki. Zgodnie zaś z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że Pozwany zawarł z Powodem umowę pożyczki na kwotę 1.500,00 zł i zobowiązał się do spłaty kwoty 2.054,32 zł w czterech ratach, przy czym ostatnia rata miała być uiszczona w dniu 1 czerwca 2017 r.

Zdaniem Sądu, umowa pożyczki nr (...) z dnia 30 stycznia 2017 r. została zawarta zgodnie w wymogami ustawy o kredycie konsumenckim, zatem brak podstaw do zastosowania przepisu art. 45 ust. 1 u.k.k., zgodnie z którym po naruszeniu przez kredytodawcę wskazanych w nim przepisów, konsument po złożeniu pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przedmiotowa umowa została zawarta w prawidłowej formie, bowiem oświadczenia woli zostały złożone przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 29 ust. 1 u.k.k. w zw. z art. 5 pkt 13 u.k.k. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta, tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 683). Zawarcie umowy w formie pisemnej w rozumieniu przepisu art. 29 ust. 1 u.k.k. następuje zatem również w wyniku złożenia oświadczeń woli za pomocą środków porozumiewania się na odległość, a następnie zawarcie tych postanowień umownych w wydruku komputerowym (T. Czech, Kredyt konsumencki. Komentarz, LEX 2018, pkt 22). Brak również podstaw, aby uznać, że kredytodawca naruszył przepis art. 30 ust. 1 u.k.k., art. 33a u.k.k. i art. 36b u.k.k. Z kolei przepisy art. 31-33 u.k.k. i art. 36c u.k.k. nie znajdują zastosowania do przedmiotowej umowy. Zauważyć również należy, że pozaodsetkowe koszty kredytu (czyli wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek – art. 5 pkt 6a u.k.k.) nie przekraczają maksymalnej kwoty określonej w art. 36a u.k.k. Maksymalna wysokość kosztów kredytu wynosi bowiem 526,64 zł [(1.500,00 zł x 25%) + (1.500,00 zł x 123/365 x 30%)]. Wskazana kwota nie obejmuje bowiem odsetek za korzystanie z kapitału pożyczki. Ponadto, podkreślić należy, że oprocentowanie pożyczki zostało ustalone na poziomie 10%, co nie narusza przepisów o odsetkach maksymalnych (art. 359 § 2 i 2 ¹ k.c.). Tym samym, całkowita kwota kredytu wynosząca 2.054,32 zł uwzględnia wymogi zawarte w przepisach o maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu oraz o odsetkach maksymalnych. Reasumując tę część rozważań wskazać należy, że umowa kredytu konsumenckiego została zawarta zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, a zatem brak podstaw, aby zastosować sankcję darmowego kredytu określoną w art. 45 ust. 1 u.k.k. Tym samym, zasadne było zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty dochodzonej w pozwie.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Biorąc pod uwagę, że termin płatności ostatniej raty został ustalony między stronami na dzień 1 czerwca 2017 r. uznać należy, iż żądanie odsetkowe jest zasadne od dnia 2 czerwca 2017 r. Z uwagi na brzmienie § 5 ust. 1 umowy pożyczki nr (...) z dnia 30 stycznia 2017 r. żądanie odsetkowe jest zasadne w zakresie odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Odnosząc się do zarzutów Pozwanego wskazać należy, że nie są one uzasadnione. W ocenie Sądu, stan faktyczny w istocie nie był między stronami sporny, a zatem brak podstaw, aby uznać, że Powód nie udokumentował roszczenia i jego wysokości. Nawet gdyby przyjąć, że Pozwany skutecznie zakwestionował fakt zawarcia umowy pożyczki z Powodem, to – zdaniem Sądu – przedstawione dokumenty, w postaci umowy pożyczki oraz potwierdzenia przelewu kwoty 1.500,00 zł na rzecz Pozwanego jednoznacznie wskazują, iż strony nawiązały stosunek prawny. Dokonana ocena prawna tego stosunku prowadzi zaś do wniosku, że wysokość roszczenia spełnia wymogi ustawy o kredycie konsumenckim. Brak również podstaw, aby kwestionować prawidłowość sposobu reprezentacji Powoda. Ocena aktualności informacji z Krajowego Rejestru Sądowego zależy od oceny okoliczności konkretnej sprawy. W przedmiotowej sprawie nie zostały ujawnione żadne okoliczności, które mogłyby prowadzić do wniosku, że istnieją braki w reprezentacji Powodowej spółki. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ma również zarzut dotyczący nieprawidłowości w doręczeniach Pozwanemu wezwań do zapłat, bowiem odsetki umowne, których dochodzi Powód zostały ustalone w oparciu o datę wymagalności wynikającą z umowy pożyczki, a zatem wezwanie do zapłaty nie było niezbędne (por. art. 455 k.c.). Również zarzut przedawnienia nie jest zasadny, bowiem żądanie nie mogło stać się wymagalne wcześniej niż przed dniem płatności pierwszej raty, tj. dniem 1 marca 2017 r. Pozew został złożony w dniu 22 czerwca 2017 r., a zatem brak podstaw, aby uznać, że roszczenie jest przedawnione, chociażby w części (por. art. 118 k.c. i art. 120 § 1 k.c.).

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, 3 i 4 w zw. z art. 99 k.p.c. Biorąc pod uwagę, że powództwo zostało uwzględnione w całości, zasadne było zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 1.017,00 zł, na którą składały się kwoty: 100,00 złotych tytułem opłaty od pozwu (art. 28 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 300), 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (część IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1827 ze zm.). Wskazać nadto należy, że odstąpienie od obciążania kosztami postępowania może mieć miejsce jedynie w szczególnie uzasadnionych sytuacjach (art. 102 k.p.c.), przy czym nie chodzi tu jedynie o trudną sytuacją finansową strony postępowania, ale także szczególne okoliczności dotyczące przedmiotu postępowania. W ocenie Sadu, takie okoliczności nie zachodzą w niniejszej sprawie.