Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Powód M. A. (1) wniósł o ustalenie, że wstąpił z mocy prawa w stosunek najmu lokalu mieszkalnego numer (...) przy ul. (...) w W. z dniem śmierci matki Z. A. tj. 9.10.2017 r. (pozew k. 1-2).

Pozwany (...) W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu (k. 45-).

Sąd ustalił i zważył, co następuje.

M. A. (1) jest synem Z. A.. Z. A. do śmieci mieszkała w lokalu mieszkalnym numer (...) przy ul. (...) w W.. Lokal ten, o powierzchni niespełna 30 mkw, składający się z jednego pokoju, przydzielono jej w 1992 r. Następnie 14.02.1994 r. matka powoda i pozwany zawarli umowę najmu tego lokalu. Początkowo uprawniony do zamieszkiwania z nią był też powód. W oświadczeniach o ilości osób zamieszkałych w spornym lokalu z 25.04.2013 r., z 17.05.2016 r., a także we wnioskach o przyznanie dodatku mieszkaniowego z 10.07.2013 r., z 15.01.2014 r., z 18.07.2014 r., 1.02.2015 r., 16.7.2015r. , 25.1.2016 r., 21.7,2016 r., 19.1.2017 r., z 22.9.2017 r. - matka pozwanego wskazywała, że mieszka sama. Przy ustalaniu stawek czynszu za sporny lokal administracja nieruchomości w zawiadomieniach o wysokości opłat z 12.06.2014 r., z 21.08.2017 r., z 26.9.2017 r. - uwzględniała tylko Z. A.. Przy czym 17.05.2016 r. pracownicy administracji nieruchomości dokonali wizji w lokalu matki powoda i stwierdzili w protokole, że żadna osoba nie jest uprawniona do zamieszkania z lokalu z Z. A. i że ta lokal wykorzystuje prawidłowo. Z. A. zmarła 9.10.2017 r. Po śmierci matki, a przed wytoczeniem powództwa, powód zwrócił się do (...) W. o uregulowanie tytułu prawnego do spornego lokalu. Na skutek tego wniosku (...) W. w ramach postępowania administracyjnego przesłuchało powoda, który wskazał, że od 3 lat opiekował się chorą matka i w momencie jej śmierci mieszkał u niej. Nadto przesłuchało też lokatora budynku przy ul. (...) w W. - W. K., która nie potwierdziła, aby powód mieszkał u matki przed samą śmiercią (decyzja o przydziale lokalu k. 3-4, umowa najmu k. 5-6, akt zgonu k. 7, oświadczenie o ilości osób zamieszkałych w spornym lokalu k. 49, 60, decyzje w sprawie dodatku mieszkaniowego k. 51, 52, 55, 57, 58, 59, 61, 64, 67, zawiadomienie o stawce opłat k. 54, 65, 66, protokół z wizji k. 61, zeznania składane w postępowaniu administracyjnym k. 69, 70-71).

Na podstawie umowy najmu z 2002 r. powód i jego żona M. A. (2) posiadają tytuł prawny do lokalu mieszkalnego numer (...) przy ul. (...) w W.. Z oświadczenia o ilości osób zamieszkałych w lokalu mieszkalnym numer (...) przy ul. (...) w W. z 20.07.2015 r. wynika, że w lokalu tym mieszkał powód. Przy ustalaniu stawek czynszu za ten lokal administracja nieruchomości w zawiadomieniach o wysokości opłat z 30.03.2016 r., 14.06.2016 r., 16.11.2016r. (na tym dokumencie znajduje się wg twierdzeń powoda na rozprawie jego podpis – uwaga SR), 13.02.2017 r. - uwzględniała też powoda. We wnioskach o przyznanie dodatku mieszkaniowego z 21.7.2015 r., 19.7.2016 r., 24.01.2017 r. żona powoda wskazywała, że mieszka z nią powód (umowa najmu, oświadczenie o ilości osób zamieszkujących, zawiadomienia o opłatach, decyzje w sprawie przyznania dodatku mieszkaniowego – w dołączonych aktach lokalu przy ul. (...)).

Powód zeznając w ramach postępowania administracyjnego 21.12.2017 r. wskazał, że zamieszkał u matki ok. 3 lat wcześniej, a przed sądem że około 2015 lub 2016 r. (k. 70, 75v, 97) oraz że mieszkał z nią w chwili śmierci.

O tym, że powód wspólnie zamieszkiwał z matką, nie przekonują zeznania świadek W. K.. Okoliczności tej nie potwierdziła przed organem administracyjnym (k. 69). Zaś przed sądem (k. 75v-76) jej zeznania nie były jednoznaczne, nie wynikał z nich bez wątpliwości fakt wspólnego zamieszkiwania powoda u matki przed jej śmiercią, zwłaszcza przez okres wskazywany przez powoda (kilka lat). Co najwyżej wynika z nich bezspornie, że powód opiekował się i odwiedzał matkę.

Także zeznania świadka B. K. nie przekonują, że powód wspólnie zamieszkiwał z matką. Także i w tym przypadku potwierdzają co najwyżej, że pomagał matce (k. 76).

Z kolei inny lokator budynku, świadek E. K., nawet nie kojarzył powoda (k. 88).

W kontekście zeznań wszystkich ww. świadków wskazać jeszcze należy, że o ile świadkowie nie potrafili jednoznacznie potwierdzić, że powód mieszkał przed śmiercią u matki, o tyle dość kategorycznie zapewniali, że mieszka tam obecnie jego córka z dziećmi. Zdaniem sądu, najbliżsi sąsiedzi, jeżeli w ich przekonaniu powód faktycznie by mieszkał u matki przed śmiercią - tak jak obecnie w lokalu po niej mieszka wnuczka z dziećmi - to by o tym zeznali przed sądem.

Zeznania świadka J. M. – kolejnego lokatora budynku – także nie potwierdzają wersji powoda (k. 88v).

Nic nie wniosły zeznania G. K. (k. 96), bowiem świadek przez wiele lat nie mieszkała w budynku przy G., a w O..

Niewiarygodne są zeznania żony powoda M. A. (2) (k. 96v). Np. początkowo wskazywała, że powód wyprowadził się 3 lata przed śmiercią matki i od tej pory raz nocował przy Kirasjerów, ale odwiedzał syna, ma klucze do lokalu. Po okazaniu jej decyzji dotyczącej dodatku mieszkaniowego z lutego 2017 r. zmieniła jednak treść zeznań wskazując, że „raz mieszkał raz nie” przy Kirasjerów, „np. tydzień czasu go nie było”, „może przychodził na miesiąc”. Stąd nie dano jej wiary.

Co do zeznań powoda, w trakcie informacyjnego wysłuchania wskazał, że ostatnie dwa lata przed śmiercią matki nie bywał na Kirasjerów, nie utrzymywał z nią kontaktów, nie ma kluczy do tego lokalu (k. 70). Natomiast już zeznając na ostatnim terminie rozprawie (k. 97) wskazał, że gdy mieszkał z matką „co chwila przychodził na Kirasjerów”, że ostatnio nocował tam ok 1 lub 2 miesięcy wcześniej, że więcej po śmierci matki „raczej” tam nie nocował, a także że po (rzekomej) przeprowadzce a przed śmiercią matki „raczej rzadko” nocował u żony, że bywał przy Kirasjerów w ciągu dnia, że przychodził tam też bez uprzedzenia. Dlatego jego zeznania, że mieszkał na stałe w lokalu matki przed jej śmiercią, nie zasługują na wiarę.

Zeznania świadka A. J. (k.76v) uznano za niewiarygodne w zakresie, w jakim wynika, że powód mieszkał razem z matką. Okoliczność ta nie wynika bowiem z pozostałych źródeł dowodowych – osobowych jak i dokumentów. Podkreślić trzeba przy tym, że świadek jest wieloletnim znajomym powoda, więc jego zeznania należało oceniać ostrożnie.

Wyżej wskazane źródła osobowe nie potwierdzają w sposób należyty, że powód mieszkał z matką przed ostatnie lata jej życia. Wydaje się, że to sąsiedzi mieszkający w budynku przy ul. (...), winni przede wszystkim spostrzec fakt, że powód tam faktycznie mieszkał, zwłaszcza że wedle jego twierdzeń trwało to lata. Z zeznań ich to nie wynika.

Niezależnie zeznania powoda i jego żony wykazały, że powód był nieszczery odnośnie faktu, że po rzekomej przeprowadzce bywał przy Kirasjerów, czy że miał klucze do tego lokalu. Ta okoliczność (kłamliwych twierdzeń) także została uwzględniona przez sąd przy ocenie jego twierdzeń.

Wreszcie również (i przede wszystkim) dokumenty dołączone do akt i znajdujące się w aktach lokalowych zadają kłam twierdzeniom powoda, bo wynika z nich, że powód po rzekomej wyprowadzce do matki w dokumentacji dotyczącej lokalu przy Kirasjerów był podawany dalej jako domownik, natomiast nie był podawany jako domownik w dokumentacji dotyczącej lokalu przy G. (oświadczenia o osobach zamieszkałych dany lokal, wnioski o dodatek mieszkaniowy składane przez żonę i przez matkę, zawiadomienia o opłatach za dany lokal). Także wizja w lokalu matki pozwanej niedługo przed jej śmiercią nie potwierdziła, aby ktokolwiek z nią zamieszkiwał.

To wszystko razem wzięte pod rozwagę – mimo że powód wykazał, że ma interes prawny w rozumieniu art. 189 kpc w uzyskaniu orzeczenia, bowiem w realiach tej sprawy powstała taka sytuacja prawna, w której doszło do wątpliwości, czy przysługuje mu tytuł prawny do spornego lokalu i dlatego konieczne jest potwierdzenie istnienia tego stosunku przez sąd w wyroku - przemawia jednak za stwierdzeniem, że w stosunek najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) po śmierci matki – dotychczasowej najemczyni - nie wstąpił powód, bowiem nie wykazał, aby stale zamieszkiwał z nią w tym lokalu do chwili jej śmierci (art. 691 § 1 i 2 kc).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, ustalając ich wysokość (wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika pozwanego) od wartości przedmiotu sporu wskazanej przez powoda.