Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

(...) Bank (...) s.a.we W. w pozwie z dnia 25 lutego 2015 r. wniosła o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym od pozwanego M. W. (1) kwoty 1.422,06 zł. wraz z odsetkami umownymi obliczonymi według zmiennej stopy procentowej wyznaczonej jako 4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od kwoty 1172,48 zł. od dnia 24 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty. Ponadto powódka wniosła o zwrot kosztów opłaty sądowej w wysokości 30 zł, opłaty skarbowej w wysokości 17 zł i opłaty notarialnej w wysokości 4,92 zł i 24,60 zł. W uzasadnieniu żądania powódka wskazała, że w dniu 30 listopada 2011 r. udzieliła pozwanemu pożyczki, którą pozwany był zobowiązany spłacać w miesięcznych ratach w wysokości podanej w terminarzu. Pomimo wezwań i monitów pozwany nie spłacił należności. (pozew – k. 1-2v)

Zarządzeniem z dnia 25 marca 2015 r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i w postępowaniu upominawczym. (zarządzenie – k. 23)

Na rozprawie sądowej w dniu 9 marca 2016 r. nie stawił się pełnomocnik powódki – prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, nie stawił się też pozwany – wezwany prawidłowo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny .

(...) Bank (...) spółka akcyjna we W. w dniu 23 stycznia 2013 r. sporządziła wyciąg z ksiąg banku na nazwisko M. W. (1), z którego wynikało, że wysokość jego zobowiązania na dzień 23 stycznia 2013 r. wynosi 1422,06 zł., w tym należność główna w wysokości 1172,48 zł., odsetki za okres od dnia 30 listopada 2011 r. do dnia wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego w kwocie 184,58 zł., należne koszty, opłaty i prowizje 65 zł. oraz dalsze odsetki od dnia następnego po dniu wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do dnia zapłaty obliczone od kwoty 1172,48 zł. naliczane według zmiennej stopy procentowej odsetek maksymalnych w wysokości 4-krotnosci stopy kredytu lombardowego NBP (wyciąg – k. 11-11v).

W dniu 16 stycznia 2012 r. M. W. (1) dokonał wpłaty kwoty 110 zł. Wpłata została dokonana do umowy nr (...) (zestawienie wpłat dokonanych na rachunek techniczny kredytu/pożyczki – k. 10)

(...) Bank (...) spółka akcyjna we W. w piśmie z dnia 7 stycznia 2015 r. wezwała M. W. (1) do uregulowania w nieprzekraczalnym terminie 14 dni od otrzymania wezwania niespłaconych w terminie zapadłych należności powódki z tytułu umowy nr (...) z dnia 30 listopada 2011 r., które na dzień 7 stycznia 2015 r. wynosiły łącznie 1.896,35 zł. Powyższe wezwanie zostało wysłane do M. W. (2), jednak nie zostało mu doręczone z uwagi na niepodjęcie w terminie i wróciło do nadawcy (ostateczne wezwanie do uregulowania należności – k. 12, list polecony z adnotacją o zwrocie – k. 13).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej przytoczonych dokumentów, które uznał za wiarygodne, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, biorąc pod uwagę fakt, że również strony niniejszego postępowania nie podważały ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Kodeks cywilny stanowi ogólną zasadę, w myśl której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Każdy fakt sporny powinien być udowodniony, jeżeli ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodnie, zaś z dyspozycją art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą się skutki prawne. Zatem, przede wszystkim strony powinny wskazać Sądowi środki dowodowe zmierzające do wykazania prawdziwości ich twierdzeń, a ocena przydatności wskazanego przez strony należy do Sądu. Również ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.p.c.) ( vide wyrok SN z 17 grudnia 1996 r. ICKU 45/96, OSNCP).

Tak więc, w rozpoznawanej sprawie to na powódce, zgodnie z art. 6 k.c., spoczywał ciężar wykazania wierzytelności, która jej przysługuje od pozwanego oraz jej wysokości i zasadności.

Powódka dochodziła od pozwanego zapłaty kwoty 1422,06 złotych z tytułu wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki z dnia 30 listopada 2011 r.

Powódka nie przedstawiła jednak w tym zakresie żadnego dowodu świadczącego o zasadności roszczenia. W szczególności nie wykazała, aby pomiędzy stronami istniał jakikolwiek stosunek prawny dający podstawę do dochodzenia niniejszego roszczenia. Jeżeli powódkę łączyłaby z pozwanym umowa, strona powodowa winna przedstawić taką umowę. W przypadku wystąpienia bowiem na drogę sądową z żądaniem zapłaty wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki, pożyczkodawca zobowiązany jest do jej wykazania, co do zasady i co do wysokości.

W ocenie Sądu wyciąg z ksiąg banku nie jest wystarczającym dowodem na fakt nieuregulowanego zobowiązania pozwanego. Na podstawie tego rodzaju dowodu można ustalić jedynie, że powód wystawił w dniu 23 stycznia 2013 roku wyciąg z ksiąg bankowych, w którym stwierdził, że należności pozwanego z tytułu umowy pożyczki wynoszą łącznie 1.422,06 zł. Dokument ten, jako prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Trybunał Konstytucyjny, wyrokiem z dnia 15 marca 2011 r. (P 7/09, OTK-A 2011/2/12), uznał, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 131, poz. 1075), w związku z art. 244 § 1 i art. 252 k.p.c., w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Dokument ten nie korzysta więc z domniemania prawdziwości zawartych w nim twierdzeń.

W wyroku z dnia 8 sierpnia 2012 r. I CSK 25/12 Sąd Najwyższy stwierdził że dokument prywatny jest dowodem tego, że osoba podpisująca ten dokument złożyła oświadczenie w nim zawarte, a nie tego, że miały miejsce podane w nim fakty. Pogląd ten podziela Sad orzekający w przedmiotowej sprawie.

W konsekwencji, z samego faktu, że powódka stwierdziła istnienie zadłużenia pozwanego nie wynika fakt istotny, a mianowicie, że wierzytelność przeciwko pozwanemu istniała w takiej, a nie innej wysokości. Natomiast złożony wraz z pozwem terminarz spłaty pożyczki wskazuje jedynie terminy i rozkład spłaty, a więc nie jest dowodem, który wskazywałby, że pozwany nie spłacił pożyczki.

W zebranym w toku postępowania materiale dowodowym brak również umowy pożyczki o nr (...), na którą powoływała się powódka. Uniemożliwiło to Sądowi zweryfikowanie treści stosunku prawnego łączącego ją z pozwanym. Powódka nie wykazała przesłanek, po spełnieniu których mogła rozwiązać umowę pożyczki z pozwanym, jaki był jej okres wypowiedzenia, jaka była zaległość w spłacie rat pożyczki i za jaki okres. W świetle przytoczonych wyżej przepisów regulujących rozkład ciężaru dowodów, to na powódce ciążył obowiązek przedłożenia dokumentu umowy, na którą powoływała się w pozwie. Niniejszego obowiązku strona powodowa nie dopełniła. Wątpliwości Sądu wzbudził również fakt, że powód powoływał się na umowę pożyczki nr (...), natomiast w zestawieniu wpłat dokonanych na rachunek techniczny kredytu/pożyczki wpłata określona jest jako dokonana do umowy nr (...), więc nie wiadomo, czy są to tożsame umowy.

Z pewnością, dowodem na istnienie zobowiązania pozwanego nie jest pismo zaadresowane na nazwisko pozwanego, z którego wynika tabela opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą kredytów na zakup towarów i usług oraz pożyczek gotówkowych udzielanych przez powódkę obowiązująca od dnia 5 marca 2010 r., z rozkładem spłaty kredytu (k. 9). Pismo to nie jest opatrzone żadną datą, brak na nim podpisu pozwanego, a powódka nie przedstawiła dowodu doręczenia tegoż pisma pozwanemu lub choćby dowodu wysłania pozwanemu rzeczonego pisma. Dowód ten w żadnym razie nie świadczy o istnieniu wymagalnego zobowiązania pozwanego względem powódki. Źródłem zobowiązania pozwanego jest bowiem umowa pożyczki, której storna powodowa w toku postępowania nie przedstawiła.

Powódka na dowód swych twierdzeń nie przedłożyła żadnych dokumentów, które mogłyby podlegać wszechstronnej ocenie w tym zakresie. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niemożliwym było ustalenie przedmiotu umowy oraz zweryfikowanie wysokości rat spłaty pożyczki, do których pozwany był zobowiązany, terminu płatności odsetek za opóźnienie i ich wysokości. Na uwadze mieć przy tym należy, że powódka jest profesjonalistą w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i jako profesjonalista zobowiązana jest do działania ze starannością na poziomie wyższym niż przeciętna.

Reasumując należy stwierdzić, iż powódka nie udowodniła w żaden sposób wysokości, a w szczególności zasadności swojego roszczenia. Taki stan rzeczy, wobec nieuznania roszczenia przez pozwanego nie pozwalał na inne rozstrzygnięcie w sprawie. Uwzględnienie zgłoszonego powództwa, w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego, oznaczałoby przyznanie wiary i decydującego znaczenia twierdzeniom strony powodowej, nie popartym jakimikolwiek dowodami.

Pozwany M. W. (1) nie zajął merytorycznego stanowiska w sprawie, prawidłowo wezwany nie stawił się również na posiedzenie Sądu.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. wydał w stosunku do pozwanego wyrok zaoczny. Jednakże, w ocenie Sądu twierdzenia powódki przytoczone w pozwie i w pismach procesowych budzą uzasadnione wątpliwości, ponieważ są niekompletne i nie wyjaśniają okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w całości podziela pogląd prezentowany w judykaturze, zgodnie z którym Sąd obowiązany jest, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( confer wyrok SN z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97; wyrok SN z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd oddalił w całości powództwo (...) Bank (...) spółka akcyjna we W. przeciwko M. W. (1).