Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem, wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 23 listopada 2015 r. (k. 3-5 w zw. z k. 2), powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zażądał zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego K. S.:

1) kwoty 897,29 zł, wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, liczonymi od tej kwoty za okres od dnia 23 listopada 2015 r. do dnia zapłaty,

2) kosztów sądowych w kwocie 30 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 1 grudnia 2015 r. (k. 7), referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu, żeby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo w tym terminie wniósł sprzeciw do sądu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (k. 8-9), pozwany wniósł o rozłożenie należności na 6 rat miesięcznych.

Odnosząc się do tego wniosku, powód wyraził (k. 32) zgodę na rozłożenie należności na raty po 200 zł miesięcznie, płatnych do 20. dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 20 maja 2016 r., z tym, że uchybienie w płatności którejkolwiek z rat skutkować by miało „uchyleniem ratalnego sposobu regulowania należności i natychmiastową wymagalnością pozostałego roszczenia”. Powód rozszerzył też żądanie zwrotu kosztów procesu.

W reakcji, pozwany wniósł (k. 79) o rozłożenie należności na raty w wysokości po 200 zł miesięcznie, przy czym zaznaczył, że dokonał spłaty kwot po 200 zł w dniach 20 maja i 10 czerwca 2016 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 października 2012 r., powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. przyznał pozwanemu K. S. limit pożyczki w rachunku bankowym, do kwoty 1.900 zł. Na skutek niewywiązywania się pozwanego z obowiązku comiesięcznego zasilenia rachunku i spłaty wykorzystanej pożyczki powstało zadłużenie, które na dzień 22 listopada 2015 r. obejmowało: należność główną w kwocie 785,35 zł i odsetki w kwocie 111,94 zł (okoliczności bezsporne, wskazane twierdzeniami powoda – k. 4, 32rew.).

Przyczyną powstania zadłużenia była utrata przez pozwanego, w 2013 r., dochodów z renty. Pozwany zaskarżył do sądu decyzję organu rentowego w tym zakresie, lecz postępowanie nie zostało dotąd zakończone. Po utracie dochodów z renty, pozwany początkowo utrzymywał się z prac dorywczych i pomocy OPS, natomiast obecnie jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas określony 1 roku, za wynagrodzeniem w kwocie 1.600 zł miesięcznie. Pozwany cierpi na schorzenia neurologiczne i reumatologiczne oraz korzysta z leczenia w Poradni Bólu (okoliczności bezsporne, wskazane twierdzeniami pozwanego – k. 8).

Pozwany dokonał na rzecz powoda następujących spłat należności:

- w dniu 20 maja 2016 r. – kwoty 200 zł (potwierdzenie wpłaty – k. 76),

- w dniu 10 czerwca 2016 r. – kwoty 200 zł (potwierdzenie wpłaty – k. 77).

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o okoliczności bezsporne, a także na podstawie: potwierdzeń wpłaty (k. 76, 77).

Powołane przez pozwanego wpłaty zostały wykazane dowodami wpłaty (k. 76, 77), opatrzonymi pieczęciami powoda. Spłata dokonana została na rachunek o numerze, wskazanym przez powoda (k. 144). Zresztą powód, nie stawiwszy się na rozprawę, nie zaprzeczył zgłoszonym na rozprawie twierdzeniom pozwanego o częściowej spłacie długu. W warunkach, gdy powód bez usprawiedliwienia nie stawił się na rozprawę, a uprzednio złożył wniosek o rozpoznanie sprawy także w nieobecności powoda (k. 35rew., rubr. 8 pkt 1), to odraczanie rozprawy uznać należało za zbędne.

Pozostały, niewymieniony wyżej materiał nie dostarczył danych co do nowych, istotnych w sprawie faktów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie tylko w części.

Podstawowym obowiązkiem biorącego pożyczkę jest zwrot tej samej ilości pieniędzy, co przeniesiona na niego przez dającego pożyczkę (art. 720 § 1 k.c.), ewentualnie z umówionymi odsetkami (art. 359 § 1 i 2 k.c.).

Wysokość długu pozwanego, istniejącego w chwili wniesienia pozwu przez powoda, jest w sprawie bezsporna.

Niemniej, w toku postępowania pozwany dokonał częściowej spłaty długu, w kwocie łącznie 400 zł. Spłacie tej nie towarzyszyła jednak stosowna reakcja powoda, w postaci częściowego cofnięcia pozwu. Przy wydawaniu wyroku Sąd bierze natomiast pod uwagę stan długu, istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.). Skoro zatem powód podtrzymał powództwo także w części, w jakiej należność została spłacona, to skutkuje to stosownym, częściowym oddaleniem powództwa.

W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie (art. 320 k.p.c.).

Twierdzenia powoda, mające stanowić faktyczną podstawę do zastosowania omawianej instytucji, nie zostały zaprzeczone przez powoda. Co więcej, strony ostatecznie zajęły w zasadzie zgodne stanowisko co do rozłożenia należności na raty po 200 zł miesięcznie, płatne do 20. dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 20 maja 2016 r.

Pozwany dokonał już terminowych spłat należności za maj i czerwiec 2016 r. Pozostałą do zapłaty kwotę 497,29 zł rozłożono zatem na raty w kwotach po 200 zł na lipiec i sierpień oraz ratę wyrównawczą w kwocie 97,29 zł na wrzesień 2016 r.

Określenie daty płatności pierwszej (uiszczonej już przez pozwanego) raty – notabene zgodnie z wnioskiem powoda – na dzień 20 maja 2016 r. tożsame jest z pozbawieniem powoda odsetek za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia 20 maja 2016 r. (taka jest bowiem generalnie istota rozłożenia należności na raty – por. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 lutego 2015 r., I ACa 699/14, LEX nr 1844249).

Ponadto, rozstrzygnięcie o rozłożeniu należności na raty, zawarte w wyroku, oparte jest na stanie istniejącym w chwili zamknięcia rozprawy, a nie stanie z bliżej nieokreślonej przyszłości. Ma ono też charakter bezwarunkowy i bezwzględny. Oznacza to, że nie jest możliwe zamieszczenie w wyroku żądanego przez powoda zastrzeżenia, że w razie nieuiszczenia raty w terminie, ratalny sposób płatności zostaje uchylony. W granicach żądania pozwu, powodowi przyznać można tylko odsetki umowne (nie większe jednak niż odsetki maksymalne za opóźnienie) od kwoty raty, której pozwany nie uiści w terminie.

Pozwany powinien być traktowany jako strona w zasadzie przegrywająca. W granucach dyspozycji art. 100 zd. 2 k.p.c. dopuszczalne jest obciążenie pozwanego całością kosztów procesu, poniesionych przez powoda.

Co istotne, powód nie korzystał w tym postępowaniu z usług zawodowego pełnomocnika. W rezultacie, zwrotowi na rzecz powoda podlegać mogą tylko koszty, objęte granicami hipotezy art. 98 § 2 k.p.c. Obejmuje ona opłatę od pozwu, w kwocie 30 zł, natomiast nie obejmuje (w przeciwieństwie do hipotezy art. 98 § 3 k.p.c.) wydatków pełnomocnika, w tym wskazywanych przez powoda: opłaty skarbowej i opłaty notarialnej.

Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)