Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym z dnia 21 marca 2014 roku Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. S. łącznej kwoty 11411,34 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 10354,82 zł od dnia 12 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, z odsetkami ustawowymi od kwoty 1031,52 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz 25 zł tytułem kosztów bankowych, a także domagał się zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów prowizji pobranej od uiszczonej przez powoda opłaty sądowej od pozwu, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik powoda w uzasadnieniu pozwu podniósł, że powód J. S. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. umowę kredytu bankowego, na podstawie której otrzymał określoną w w/w umowie kwotę pieniężną, zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach ściśle określonych w umowie. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania, wobec czego powód wypowiedział przedmiotową umowę (k. 2-6, k.13-14v).

Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi (k. 8).

Na rozprawie w dniu 23 października 2014 roku strony nie stawiły się.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 stycznia 2013 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, w którym wskazał, że zobowiązanie pozwanego wynika z umowy nr (...) zawartej z Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. z dnia 29 kwietnia 2009 roku.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku nr (...) – k. 43).

Departament Windykacji (...) Finanse S.A. w piśmie z dnia 20 września 2013 roku wzywał pozwanego do dobrowolnej spłaty zadłużenia.

( dowód: wezwanie – k. 44).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie złożonych do akt sprawy wymienionych powyżej dokumentów, zaliczonych przez Sąd do materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem powód nie udowodnił zasadności roszczenia, jak i jego wysokości oraz własnej legitymacji procesowej czynnej w niniejszej sprawie.

Kodeks cywilny stanowi ogólną zasadę, w myśl, której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Każdy fakt sporny powinien być udowodniony, jeżeli ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem przede wszystkim strony powinny wskazać Sądowi środki dowodowe zmierzające do wykazania prawdziwości ich twierdzeń, a ocena przydatności wskazanego przez strony dowodu należy do Sądu.

Powód Bank (...) S.A. z siedzibą we W. dochodził od pozwanego J. S. zapłaty kwoty 11411,34 zł wynikającej z umowy bankowej zawartej dnia 29 kwietnia 2009 roku. Nie przedstawił jednak dowodu w postaci samej umowy pierwotnej łączącej pozwanego z powodem, na którą powoływał się w uzasadnieniu pozwu tj. umowy nr (...), na podstawie której możliwa byłaby w ocenie Sądu weryfikacja wysokości zgłoszonego żądania oraz liczonych odsetek. Powód nie przedstawił nadto żadnym zaoferowanym w niniejszej sprawie dowodem szczegółowych kwot dotychczas wpłaconych przez pozwanego ani harmonogramu spłat. Powód nie wykazał tym samym szczegółowo okresów, za które zostały naliczone odsetki według określonej w umowie stopy procentowej (umowy na tą okoliczność nie przedstawił), ani kwot, od których je naliczono. Powód wskazywał przy tym na skuteczne wypowiedzenie umowy pozwanemu, co miało doprowadzić do powstania wymagalności na dzień 12 lipca 2013 r. całej kwoty niespłaconego przez pozwanego kapitału i odsetek, co potwierdzać miał wyciąg z ksiąg rachunkowych banku. Jednakże wyciąg ten zdaniem Sądu nie mógł stanowić samodzielnej i wystarczającej podstawy do uznania powództwa. Trybunał Konstytucyjny dnia 15 marca 2011 r. (sygn. akt P 7/09) orzekł, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw, w związku z art. 244 § 1 i art. 252 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z Konstytucją. Zgodnie z tym wyrokiem wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nie korzysta już z domniemania autentyczności ani wiarygodności. Natomiast pozwany w niniejszym sporze był konsumentem. Ponadto brak dowodów wskazanych j.w. budzi uzasadnione wątpliwości co do wymagalności i terminu wymagalności roszczenia kierowanego względem pozwanego. Co równie istotne, kwota z wyciągu ksiąg rachunkowych banku nie odpowiada tej wskazanej w wezwaniu do zapłaty, a ponadto obie te kwoty są różne od wysokości roszczenia dochodzonego przez powoda w pozwie. Również dokument „Wezwanie do zapłaty” przedstawiony przez powoda, a wystawiony przez Departament Windykacji (...) Finanse S.A. budzi wątpliwości Sądu. Z wezwania tego wynika, iż Departament Windykacji (...) Finanse S.A. działa „w imieniu i na rzecz Banku (...) S.A. na podstawie umowy o współpracy z dnia 16 sierpnia 2010”, jednakże fakt ten nie został potwierdzony żadnym dokumentem, jak chociażby wspomnianą umową lub pełnomocnictwem, a więc pozostaje nieudowodniony.

Podsumowując, to w przedmiotowej sprawie powód obciążony był wykazaniem istnienia stanu wynikającego z ksiąg rachunkowych banku, winien
udowodnić, że dochodzone przez niego roszczenie rzeczywiście istnieje i to zarówno co do zasady jak i wysokości. W tym to kontekście winien w ocenie Sądu przedłożyć w szczególności umowę kredytową nr (...), z której wynikała dochodzona przez powoda należność oraz szczegółowe wyliczenie odsetek. Wobec zatem braku możliwości weryfikacji dochodzonego roszczenia spowodowanej brakami po stronie powodowej w zaoferowanym przez nią materiale dowodowym sprawy Sąd oddalił powództwo w całości.

Rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych do rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (wyrok SN z dnia 17.12.1997 r., I CKU 45/96). A więc ewentualne ujemne skutki nie przedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne, w ocenie Sądu powód nie udowodnił w żaden sposób zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku art. 339 § 2 k.p.c. stanowi, iż przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Uznanie przez Sąd, zgodnie z przepisem art. 339 § 2 k.p.c., za prawdziwe twierdzeń pozwu nie zwalnia sądu od obowiązku dokonania prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu, opartego na tych twierdzeniach (wyrok SN z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, LEX nr 7094, wyrok SN z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968, nr 8-9, poz. 142).

Pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy pozwany nie zajął żadnego stanowiska w sprawie, dlatego też na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. Sąd wydał wyrok zaoczny.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)