Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 17 października 2016 r. powód (...) Bank (...) S.A. w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o zasądzenie od pozwanego P. S. kwoty 9.506,52 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 8.943,02 zł od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu (pozew k. 1-2v.).

Dnia 21 lutego 2017r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem (nakaz zapłaty k. 3v.)

Pozwany dnia 16 marca 2017r. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości (sprzeciw od nakazu zapłaty k.5).

Dnia 24 kwietnia 2017r. referendarz sądowy wydał postanowienie o przekazaniu sprawy do tut. Sądu mając na względzie fakt, iż pozwany złożył skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty, jako sądu właściwości ogólnej pozwanego.

Do dnia zamknięcia rozprawy i wydania wyroku strony nie zmieniły stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powoda i pozwanego łączyła umowa kredytu gotówkowego zawartego dnia 17 września 2010 r. o nazwie (...) nr (...) na kwotę 8.943, 02 zł (okoliczność niesporna).

Pozwany otrzymał harmonogram spłat kredytu, który przewidywał płatność miesięcznie raty kredytu począwszy od dnia 1 listopada 2010 r., zaś ostatnia przewidziana była na dzień 1 października 2018r. (harmonogram spłat kredytu k.35-35v.)

Pozwany nie regulował płatności z tytułu umowy pożyczki (wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 12 października 2016r. k.12).

Pismem z dnia 26 sierpnia 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 8.943,02 zł z tytułu kapitału, oraz 443,46 zł z tytułu prowizji i opłat ( wezwanie do zapłaty k. 13, potwierdzenie odbioru k. 14).

Zadłużenie pozwanego z tytułu niespłaconego kredytu wynosiło na dzień 10 marca 2016 r. - 9.198,33 zł, w tym należność główna w wysokości 8.943,02 zł. (historia operacji na kontrakcie kredytowym k.26-29).

Dnia 30 czerwca 2016r. powód wypowiedział umowę kredytu z powodu niedotrzymania warunków finansowych (wypowiedzenie umowy kredytu k.30, dowód doręczenia pisma adresatowi k.30v.-31)

Sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie na podstawie ww. dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, a także bezspornych twierdzeń stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stosownie do art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własności biorącego określoną ilość pieniędzy (albo rzeczy oznaczonych co do gatunku), a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy (albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości).

W myśl art. 353 §1 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony postępowania w umowie pożyczki określiły zasady udzielania pożyczki, oprocentowanie pożyczki, w tym oprocentowania karnego oraz zasady wypowiadania umowy. Powód przedstawił Sądowi wyciąg z ksiąg Banku, z którego wynikało, iż na dzień jego sporządzenia, tj. 12 października 2016 r. należność główna wynikająca z łączącej strony umowy pożyczki wynosi 8943,02 zł, odsetki za okres od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 12 października 2016 r. – 551,27zł, a koszty, opłaty i prowizje – 0 zł.

Na podstawie przedłożonych przez stronę powodową dokumentów, które nie zostały obalone przeciwdowodami strony pozwanej, Sąd ustalił, iż zadłużenie z tytułu powyższej umowy pożyczki w dniu wniesienia pozwu wynosiło 9.494,29 zł, dlatego też Sąd zasądził w punkcie I wyroku kwotę w takiej właśnie wysokości na rzecz powoda od pozwanego.

Pozwany nie uznał roszczenia powoda w całości, twierdząc, że wszystko co miał do spłacenia już uiścił, podnosząc jednocześnie że raty są jego zdaniem zbyt wysoko oprocentowane. Nie przytoczył jednak żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, przede wszystkim potwierdzeń dokonanych transakcji na poczet spłaty pożyczki u powoda. Taki obowiązek podmiotu, który pragnie wywołania określonych skutków prawnych wynika z art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. Pozwany w żaden sposób nie udowodnił spełnienia w całości roszczenia względem powoda, nie załączył stosownych dokumentów. Same twierdzenia strony pozwanej są w niewystarczające do uznania, że pozwany zaspokoił roszczenie powoda, które tym samym jest niezasadne. Mając na względzie powyższe, Sąd uznał twierdzenia powoda za prawdziwe, twierdzenia pozwanego zaś za nieudowodnione i tym samym nie dał im wiary.

Zgodnie z treścią art. 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r., maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (§ 2 ¹ ), które, należą się – w myśl § 2 cytowanego przepisu – w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Tym samym roszczenie powoda odnośnie odsetek należało uwzględnić jedynie w zakresie, w jakim odsetki umowne nie przekraczają maksymalnych odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany nie kwestionował roszczenia powoda jest, więc stroną przegrywającą, zobowiązaną do zwrotu przeciwnikowi kosztów procesu oraz poniesienia kosztów sądowych. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę całkowitą kosztów procesu w wysokości 317 zł, na którą to składają się opłata od pozwu w wysokości 300 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1)  (...)

2)  (...)