Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29.05.2017 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł przeciwko A. J. o zapłatę kwoty 1.555,84 zł wraz z odsetkami umownymi liczonymi od kwoty 1.500,00 zł od dnia 27.05.2017 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30 zł.

W uzasadnieniu żądania wskazał, że dochodzona należność wynika z umowy nr (...). Powód podał, że na roszczenie zawarte w pozwie składają się: kwota należności głównej 1.500 zł, należność z tytułu odsetek naliczonych do dnia 26 maja 2017 r. w wysokości 55,84 zł (pozew k. 1-3).

Wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał rozpoznanie sprawy do tut. Sądu (postanowienie k. 3v.).

W toku postępowania pozwana nie kwestionowała istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia. Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2017 r. wniosła o rozłożenie należności na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. J. i (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarli umowę (...) nr (...). Zgodnie z przedmiotową umową pozwana wykorzystała debet w wysokości 1.500 zł, była zobowiązana do uiszczania określonych wpłat na poczet powstałego debetu. A. J. nie wywiązała się z warunków umowy. Nie dokonywała żadnej wpłaty. Został wypowiedziany limit debetowy, a zadłużenie zaewidencjonowane zostało na rachunku (...). (...). KR. ODNAWIALNEGO” nr (...) (wyciąg z ksiąg bankowych k. 7, bezsporne).

Dnia 27 marca 2017 r. w związku z wypowiedzeniem warunków spłaty powód wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 1.531,19 zł, w tym z tytułu kapitału kwota 1.500 zł, odsetek 31,19 zł. Pozwana nie dokonała spłaty (wezwanie do zapłaty wraz z zpo k. 8).

W dniu 24.05.2017 r. powodowy bank wystawił przeciwko pozwanej wyciąg z ksiąg bankowych, z którego wynikała wierzytelność powoda w wysokości 1.555,02 zł przysługująca od pozwanej, na którą składały się: 1.500 zł tytułem należności głównej, 55,02 zł tytułem odsetek umownych naliczonych za okres od 17.02.2017 r. do 24.05.2017 r. wg stopy procentowej w wysokości 10% w skali roku (wyciąg z ksiąg bankowych k. 7).

Pozwana pracuje (umowa zlecenia) fizycznie, za miesiąc wrzesień 2017 r. osiągnęła z tego tytułu dochód w wysokości 302,66 zł. Szuka pracy. Mieszka u kolegi w zamian za przygotowywanie posiłków. Rodzina jej nie pomaga. Ma problemy z kręgosłupem.

(karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 21-23 rachunek k. 19-20 przesłuchanie pozwanej k. 24v)

Pozwana posiada kilka zadłużeń wobec powoda z tytułu różnych umów, w tym nr (...), (...). Na poczet umowy nr (...) nie dokonała żadnych wpłat (historia operacji k. 40, zestawienie operacji k. 29-31, bezsporne)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów złożonych do zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie wymienionych powyżej, które w całości zostały uznane za wiarygodne, gdyż ich rzetelność i prawdziwość nie były przez strony kwestionowane, a okazały się być dopuszczonymi jako dowody niezbędne do ustalenia stanu faktycznego oraz na okoliczności uznane przez Sąd za bezsporne, bowiem albo zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie art. 230 k.p.c. Stan faktyczny w niniejszej sprawie był w zasadzie bezsporny. Pozwana w toku postępowania nie kwestionowała istnienia roszczenia, ani jego wysokości. Sąd przesłuchał także pozwaną na okoliczności związane z zawarciem umowy, jej stanu majątkowego, rodzinnego, zdrowotnego. Jej twierdzenia w tym zakresie należało uznać za wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Nie było sporne, że strony łączyła umowa, w związku z którą pozwanej przysługiwał debet, który wykorzystała i którego następnie nie spłaciła. Powód dochodzi kwoty 1.555,84 zł, na którą składa się kwota kredytu będąca należnością główną w wysokości 1.500,00 zł, należność z tytułu odsetek naliczonych do dnia 26 maja 2017 r. w wysokości 55,84 zł.

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu (art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe).

Powód przedstawił szczegółowo, co składa się na dochodzoną kwotę, przedstawiając na dowód powyższego dokumenty wskazane powyżej. Strona pozwana nie zaoferowała Sądowi żadnych dowodów w celu obalenia twierdzeń powoda. Zdaniem Sądu, za pomocą złożonych dokumentów, powód wykazał wysokość dochodzonej pozwem kwoty roszczenia.

Pozwana nie zakwestionowała wysokości roszczenia, jak też samego jego istnienia, jakie powód ma względem niej. Wskazała, że w miarę możliwości stara się dokonywać wpłat na rzecz powoda, nie wie jednak, na poczet czego są zaliczane dokonywane przez nią spłaty. W związku z tym, jak również mając na uwadze, że pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów oraz twierdzeń przeciwnych, aniżeli twierdzenia i dowody wskazane przez powoda co do istnienia i wysokości dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia, Sąd dał wiarę okolicznościom przytoczonym przez stronę powodową, udowodnioną nadto stosownymi dokumentami zarówno co do istnienia roszczenia, jak i jego wysokości.

Mając to na uwadze i art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe należało uwzględnić żądanie pozwu. Sąd zasądził także odsetki na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc zgodnie z żądaniem pozwu liczone od kwoty dochodzonego roszczenia od dnia 27 maja 2017 r. do dnia zapłaty.

Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek pozwanej o rozłożenia świadczenia na raty.

Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

W ocenie Sądu rozłożenie tej należności na raty byłoby niecelowe. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje Sądowi nie tylko w sytuacjach wyjątkowych, ale jednocześnie szczególnie uzasadnionych, tj. takich, w których ze względu na sytuację finansową spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione. Wskazać należy, iż rozłożenie świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W chwili bowiem decydowania o rozłożeniu na raty, Sąd ma na względzie całe świadczenie wraz z narosłymi odsetkami za opóźnienie. Sąd zważył również, iż zastosowanie ww. art. 320 k.p.c. nie może prowadzić do rażącego pokrzywdzenia wierzyciela, niewątpliwie bowiem intencją wniesienia pozwu o zapłatę jest uzyskanie od pozwanego należnego świadczenia. W ocenie Sądu, sytuacja finansowa pozwanej nie daje podstawy do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty. Pozwana otrzymuje niewielkie wynagrodzenie, mieszka za wyżywienie. Jej sytuacja majątkowa dochodowa nie uzasadnia rozłożenia świadczenia na raty.

Mając na uwadze wyjątkowy charakter uprawnienia wyrażonego w art. 320 k.p.c. oraz interes powoda, Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanej o rozłożenie płatności zasądzonego świadczenia na raty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Pozwana przegrała sprawę w całości, dlatego winna zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty, na które złożyła się opłata od pozwu w wysokości 30,00 zł.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1) (...)

2) (...)

N/ (...)