Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 listopada 2018 r. powód Agencja Mienia Wojskowego w W. wniosła o nakazanie pozwanym B. C. i M. C., aby opróżnili i opuścili lokal mieszkalny nr (...) znajdujący się w budynku położonym w W. przy ul. (...), a następnie wydali go powodowi. Ponadto pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz wydanie wyroku zaocznego w przypadku prawem przewidzianym (pozew – k. 1-3).

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 lutego 2019 r. pozwani B. C. i M. C. kwestionowali zgłoszone roszczenie, co można wywnioskować z opisanej przez nich sytuacji życiowej związanej z przedmiotowym lokalem mieszkalnym (odpowiedź na pozew – k. 27-27v). Na rozprawie w dniu 28 lutego 2019 r. pozwani wnieśli o oddalenie powództwa (protokół – k. 43).

Pismem procesowym z dnia 26 lutego 2019 r. (...) W. zgłosiło interwencję uboczną po stronie powodowej i wniosło o nie orzekanie o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego w przypadku uwzględnienia powództwa, a nadto zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pismo – k. 37-37v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony przy ul. (...) w W. wchodzi w skład zasobu mieszkaniowego Agencji Mienia Wojskowego (okoliczność bezsporna).

Na podstawie decyzji nr (...) z dnia 17 października 2007 r. Dyrektor Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddziału (...) w W. przyznał Panu L. C. prawo zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ul. (...) w W. o powierzchni użytkowej podstawowej 30,70m ² i użytkowej 48,00 m ². Uprawnionymi do zamieszkiwania tego lokalu byli jego córka – B. C. oraz wnuk – M. C.. L. C. wyraził wówczas wolę przyjęcia lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W. w zamian za zwolnienie dotychczas zajmowanego lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W. o powierzchni użytkowej 49,31 m ², w tym powierzchni użytkowej podstawowej 36,76 m ² (decyzja nr (...) z dnia 17 października 2007 r. – k. 4-5, bezsporne).

Pan L. C. zmarł w dniu 17 maja 2015 r. (odpis skrócony aktu zgonu – k. 6). W przedmiotowym lokalu pozostała pozwana B. C. oraz jej syn M. C., którzy zajmowali lokal na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...).406.327. (...) z dnia 20 sierpnia 2015 r., zawartej na czas oznaczony – 3 lat pomiędzy powódką a pozwaną i obowiązującą strony od dnia jej podpisania (umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...).406.327. (...) z dnia 20 sierpnia 2015 r. – k. 7-9, bezsporne). Zgodnie z umową, pozwani mieli prawo zamieszkiwania w tym lokalu do dnia 20 sierpnia 2018 r. W międzyczasie, B. C. złożyła wniosek o przedłużenie umowy najmu zajmowanego lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., który z uwagi na niezaspokojone potrzeby mieszkaniowe żołnierzy zawodowych w garnizonie W. nie został rozpatrzony pozytywnie (pismo BP-DZ.406.31.2018/2 z dnia 1 sierpnia 2018 r. – k. 10). Z uwagi na powyższe, pozwanej zaproponowano lokal mieszkalny w miejscowości J. (pismo OW-DZ.406.177.2018/5 – k. 11). W dniu 11 września 2018 r. B. C. pisemnie oświadczyła, że nie wyraża zgody na przydział lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) usytuowanego w budynku nr (...) w miejscowości J. przy ul. (...). Uzasadniła swoją decyzję brakiem odpowiedniej komunikacji miejskiej, umożliwiającej dojazd do pracy (oświadczenie – k. 12-12v).

Powód pismem z dnia 30 sierpnia 2018 r. wezwał B. C. i M. C. do dobrowolnego opróżnienia i przekazania lokalu mieszkalnego (wezwanie – k. 13). Mimo powyższego, pozwani B. C. i M. C. w dalszym ciągu zajmują przedmiotowy lokal (bezsporne).

B. C. jest właścicielką 300 metrowej działki położonej na P., zabudowanej budynkiem gospodarczym,. Pozwana zatrudniona jest jako pielęgniarka na podstawie umowy o pracę w szpitalu mieszczącym się przy ul. (...) w W. z miesięcznym wynagrodzeniem w kwocie 3800 zł netto. Ponadto zatrudniona jest również na podstawie umowy zlecenie w L. z miesięcznym wynagrodzeniem w kwocie około 2500-2800 zł miesięcznie, przy czym wysokość tego wynagrodzenia nie jest stała i jest zależna od ilości przepracowanych godzin. Nie posiada innych dochodów, jak również oszczędności. Ma książeczkę mieszkaniową, która wyceniona została na kwotę 15.000 zł, pod warunkiem jednak, że kwota ta będzie stanowiła wkład początkowy. B. C. aktualnie spłaca jeden kredyt oraz kartę kredytową, których wysokość zadłużenia wynosi około 30.000 zł. Wcześniej musiała spłacić zadłużenie za czynsz w kwocie 20.000 zł, z uwagi na to, że czynsz ten nie był płacony przez jej ojca oraz wyremontowała mieszkanie. W chwili obecnej wobec Agencji Mienia Wojskowego nie ma żadnego zadłużenia, a czynsz za mieszkanie wynosi kwotę 936,40 zł miesięcznie. Pozwana B. C. ma nadciśnienie, zwyrodnienia w kolanach oraz torbiel w nerce. Na stałe nie przyjmuje natomiast żadnych leków. W styczniu przebywała na dwutygodniowym zwolnieniu lekarskim oraz uczęszczała na rehabilitację kolana. B. C. prowadzi wspólne gospodarstwo wraz ze swoim synem (przesłuchanie pozwanej – k. 42v oraz pismo dotyczące wysokości opłat – k. 15).

M. C. mieszka wraz ze swoją matką. Pracuje na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony do dnia 1 lutego 2020 roku w hurtowni spożywczej z miesięcznym wynagrodzeniem w kwocie 2000-2100 zł miesięcznie. Dodatkowo pracuje na podstawie umowy zlecenie na czas nieokreślony w firmie, w której wykonuje merchandising z wynagrodzeniem w kwocie 146 zł. W firmie tej pracuje 12 godzin w miesiącu. Nie posiada innych dochodów oraz oszczędności. W ostatnim czasie zdał egzamin na prawo jazdy, a następnie zaciągnął pożyczkę na kwotę 10.000 zł na zakup samochodu. Jest właścicielem samochodu marki V. (...), rocznik 2000. W dzieciństwie pozwany chorował na alergię pokarmową. Miał również problemy z sercem. Obecnie choruje na astmę. Nie przyjmuje na stałe żadnych leków, oczekuje na wizytę do alergologa. Wszystkie zarobione przez siebie pieniądze przekazuje na utrzymanie domu oraz spłatę zobowiązań (przesłuchanie pozwanego – k. 42-43).

Powyższy stan fatyczny został ustalony przez Sąd na podstawie przedstawionych dokumentów wskazanych powyżej, które w toku postępowania nie były kwestionowane przez strony, jak również na podstawie przesłuchania pozwanych, albowiem okoliczności te nie były zaprzeczone przez przeciwnika procesowego, zatem Sąd dał wiarę i z urzędu nie znalazł podstaw do ich podważenia.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 222 § 1 k.c., będącym podstawą prawną rozstrzygnięcia
w niniejszej sprawie, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Bezspornym w sprawie pozostaje fakt, iż przedmiotowy lokal znajduje się w zasobach Agencji Mienia Wojskowego w W. wykonującej zgodnie z ustawą uprawnienia właścicielskie Skarbu Państwa, co oznacza, że jest ona czynnie legitymowana do wystąpienia z powództwem o nakazanie opróżnienia i opuszczenia lokalu.

W niniejszej sprawie, powód domagał się eksmisji pozwanych z lokalu mieszkalnego
nr 44 przy ul. (...) w W. wskazując, że pozwani bezumownie korzystają z tego lokalu.

W myśl art. 29 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. 1995 nr 86 poz. 433) osoba inna niż żołnierz zawodowy, która zajmuje lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu, uiszcza opłaty za używanie lokalu mieszkalnego i opłaty pośrednie na zasadach i w wysokości określonych
w art. 36. Bezspornym w sprawie jest, że pozwani zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu na podstawie umowy najmu zawartej w dniu 20 sierpnia 2015 r. na czas oznaczony – 3 lata, obecnie zajmują lokal bez tytułu prawnego. Stwierdzić należy, że stosunek najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w W. wygasł z dniem 20 sierpnia 2018 roku, w związku z czym pozwani B. C. i M. C. do chwili obecnej zajmują go bez tytułu prawnego.

Rozważając zasadność żądania powoda Sąd badał, czy żądanie to nie jest sprzeczne
z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). W niniejszej sprawie Sąd doszedł jednak do przekonania, iż żądanie powoda nie pozostaje w sprzeczności z takimi zasadami. Nie zachodzą bowiem żadne uwarunkowania, które czyniłyby eksmisję pozwanych
z przedmiotowego lokalu sprzeczną z zasadami współżycia społecznego.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Natomiast zgodnie z ust. 4 ustawy – Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1)  kobiety w ciąży,

2)  małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r., nr 64, poz. 414 (…), lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3)  obłożnie chorych,

4)  emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5)  osoby posiadającej status bezrobotnego,

6)  osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych, pozwani nie są uprawnieni do otrzymania lokalu socjalnego. Brak orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego nie naraża pozwanych na bezdomność, zarówno pozwana jak i pozwany zatrudnieni są na podstawie umowy o pracę, otrzymują stałe wynagrodzenia, a nadto podejmują dodatkowe prace na podstawie umów zlecenia. Nie zostało również w sprawie wykazane, by pozwani byli osobami obłożnie chorymi. Co prawda pozwana B. C. ma nadciśnienie, zwyrodnienia w kolanach oraz torbiel w nerce, natomiast pozwany M. C. choruje na astmę, jednak nie można na tej podstawie stwierdzić, by byli oni osobami obłożenie chorymi. Nie spełniają ponadto kryteriów do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, czy też pomocy od gminy.

W rezultacie Sąd orzekł jak w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. (pkt III i IV wyroku) zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia spraw. Strona powodowa poniosła koszty zastępstwa procesowego w osobie radcy prawnego w wysokości 240 zł, zaś koszty interwenienta ubocznego wyniosły 280 zł, w tym kwota 240 zł kosztów zastępstwa procesowego, ustalone zgodnie z § 7 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz kwota 40 zł – opłata od interwencji.

Jednocześnie mając na uwadze przepis art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanych kwotę 200 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanej.