Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem, wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 10 czerwca 2013 r. (k. 2-4 w zw. z k. 1), powódka (...)S.A. z siedzibą we W. zażądała zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej A. Z.:

1) kwoty 1.196,18 zł, wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności „stopy lombardowej” NBP, liczonymi za okres od dnia 25 maja 2013 r. do dnia zapłaty,

2) kosztów procesu, obejmujących opłatę od pozwu w kwocie 30 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 października 2013 r. (k. 6), referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanej, żeby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zaspokoiła roszczenie w całości wraz z kosztami albo w tym terminie wniosła sprzeciw do sądu.

Od nakazu tego, pozwana wniosła sprzeciw (k. 9-10).

Powód ostatecznie zmodyfikował pozew (k. 21-24rew.) tylko co do żądania zasadzenia kosztów procesu, domagając się z tego tytułu dodatkowo zwrotu: opłaty skarbowej w kwocie 17 zł i opłaty notarialnej w kwocie 29,52 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lipca 2004 r., pozwana A. Z. zawarła z powódką (...)S.A. z siedzibą we W. (ówcześnie działającą pod firmą (...)Bank S.A. z siedzibą w K.) umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej Visa Classic nr (...). Stosownie do treści umowy, od należności nieuiszczonych w terminie przysługują powódce odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Na dzień 24 maja 2013 r., wymagalne a nie spłacone należności z tej umowy wynosiły: należności główne – 784,92 zł, odsetki – 366,26 zł, opłaty i prowizje – 45 zł, łącznie 1.196,18 zł (odpis z KRS – k. 26-29rew., wyciąg z rachunku – k. 31-64, wyciąg z ksiąg banku – k. 65, kopia wezwania – k. 66).

Pismem z dnia 21 kwietnia 2013 r., powódka wezwała pozwaną do zapłaty długu, pod rygorem – w szczególności – skierowania sprawy na drogę sądową (kopia wezwania – k. 66). Na wezwanie to pozwana nie odpowiedziała (okoliczność bezsporna).

Wymienione wyżej, stanowiące podstawę ustaleń dokumenty, dostarczone przez powoda, nie budziły wątpliwości co do swej wiarygodności. Pozostały materiał nie zawierał natomiast danych co do nowych, istotnych w sprawie faktów.

Powołana przez pozwaną (k. 9) okoliczność comiesięcznego egzekwowania z jej emerytury, przez komornika sądowego, kwoty 588,83 zł, wynikającej z orzeczenia, wydanego w bliżej wskazanej sprawie, toczącej się przed Sądem Okręgowym, choć bezsporna, nie wpływała na zakres odpowiedzialności pozwanej w sprawie niniejszej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Do umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej, zawartej z bankiem, stosować należy odpowiednio przepisy o obowiązku zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji, tj. zwłaszcza art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (t. jedn.: Dz. U. nr 140 z 1997 r., poz. 939 z późn. zm.).

Dochodzona przez powódkę należność, tak co do należności głównej, jak i odsetek umownych (art. 481 § 2 k.c.) oraz opłat i prowizji, został należycie wykazany.

Dla bytu tego długu nie ma natomiast znaczenia okoliczność egzekwowania od pozwanej, na rzecz tego samego wierzyciela, należności opartej na orzeczeniu, wydanym w innym postępowaniu.

Dochodzoną należność zasądzić więc należało na rzecz powódki w całości.

Pozwana nie złożyła wniosku o rozłożenie zasądzonej należności na raty. Sąd nie dopatrzył się też podstaw do dokonania takiego rozłożenia (art. 320 k.p.c.) z urzędu.

Ochrona, jaką zapewnia dłużnikowi art. 320 k.p.c., nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16 kwietnia 2014 r., V ACa 120/14, LEX nr 1506682).

Rzecz zaś w tym, że twierdzenia pozwanej, zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty, były lakoniczne. Pozwana nie skorzystała natomiast z możliwości złożenia odpowiedzi na pozew, ani też nie stawiła się na rozprawę, w celu uszczegółowienia stanowiska lub podania nowych, ważnych okoliczności co do jej sytuacji osobistej.

W rezultacie, brak dostatecznych podstaw do stwierdzenia „szczególnie uzasadnionego wypadku” w rozumieniu art. 320 k.p.c.

Pozwana, jako strona przegrywająca, obowiązana jest zwrócić powódce, na jej żądanie, poniesione przez powódkę koszty procesu (art. 98 § 1 k.p.c.).

Koszty te obejmują wyłącznie opłatę od pozwu, w kwocie 30 zł.

Ze względu bowiem na okoliczność, że powódka nie korzystała z usług profesjonalnego pełnomocnika, domagać się ona może zwrotu jedynie kosztów, wymienionych art. 98 § 2 k.p.c., tj. kosztów sądowych, kosztów przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartości zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie.

Wskazane zaś przez powódkę koszty: opłaty skarbowej i opłaty notarialnej nie zaliczają się do którejkolwiek z wymienionych kategorii, w szczególności nie są kosztami sądowymi (art. 2 ust. 1 w zw. art. 3 i 5 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, t. jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1025).

Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)