Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 sierpnia 2015 r. J. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego J. W. na rzecz powódki kwoty 16.080 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty szczegółowo wskazanych w pozwie. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych (pozew k. 1-4).

W uzasadnieniu wskazała ona, że w dniu 10 września 2009 r. strony zawarły ugodę sądową, której przedmiotem był podział majątku wspólnego. Na podstawie wskazanej ugody pozwany zobowiązał się spłacić pozostałą część kredytu hipotecznego zaciągniętego na budowę domu na działce określonej w pkt. 1 a, która została mu przydzielona na wyłączną własność. Pozwany nie wywiązywał się z obowiązku spłaty rat kredytu hipotecznego, a powódka jako odpowiedzialna solidarnie zobowiązana była spłacać zaległe raty kredytu, gdyż zabezpieczeniem kredytu jest mieszkanie stanowiące jedyny składnik jej majątku.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i obciążenie powódki kosztami postępowania (odpowiedź na pozew k. 46-47).

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powódka mimo zawartej ugody sądowej nadal jest zobowiązana solidarnie wraz pozwanym do spłaty kredytu. Pozwany podniósł, że w ugodzie zobowiązał się do spłaty całości kredytu hipotecznego w kwocie 455.417,71 zł, a uiściła na rzecz Banku kwotę 500.000 zł. Pozwany wskazał też, że w momencie podpisania ugody kierował się wolą zapewnienia spokoju swoim synom, którzy mieli wraz z powódką zamieszkać w otrzymanym przez nią lokalu mieszkalnym. Jednak od 12 września 2010 r. dzieci pozwanego mieszkają wraz z nim co w jego ocenie oznacza, że zawarta ugoda stał się nieważna.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 października 2007 r. strony zawarły z Bankiem (...) S.A. umowę kredytu hipotecznego nr KH/ (...) opiewającą na kwotę 455.417,71 zł. Kredyt indeksowany był do (...), po przeliczeniu wpłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna (...) wg. Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązujących w Banku (...) S.A. w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Przedmiotem kredytowania objęta była nieruchomość, dla której Sąd Rejonowy w Otwocku prowadził księgę wieczysta (...). Kredyt oprocentowany był wg. zmiennej stopy procentowej. Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty kredytu w (...) ustalony w złotych polskich, z zastosowaniem kursu sprzedaży (...) obowiązującego w dniu płatności raty kredytu zgodnie z (...) Banku (...) S.A. (umowa kredytu hipotecznego k. 73-75).

W dniu 10 września 2009 r. J. W. i J. B. zawarli przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy w W. w sprawie I Ns 327/09 ugodę na podstawie, której dokonali podziału majątku wspólnego. Zgodnie z ugodą J. W. zobowiązał się do dokonania w całości spłaty pozostałej części kredytu hipotecznego w kwocie 455.417,71 zł wraz z należnymi odsetkami, który został zaciągnięty na budowę domu na nieruchomości gruntowej o pow. 1.480 m ² wraz z wybudowanym na niej domem położonym w O.- W. M. oznaczonej jako działka ewidencyjna (...) z obrębu 243, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) oraz do dokonania spłaty pożyczki gotówkowej wraz z należnymi odsetkami w kwocie 64.100 zł zaciągniętej w banku Millennium i debetu powstałego na koncie nr (...) w kwocie 18.000 zł. Postanowieniem z dnia 10 września 2009 r. wydanym w sprawie I Ns 327/09 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. umorzył postępowanie (ugoda k. 100, postanowienie k. 102- akta sprawy I Ns 327/09, zeznania powódki – protokół z rozprawy z dnia 23 września 2016 r. od 00:04:30 do 00:08:52, zeznania pozwanego – protokół z rozprawy z dnia 23 września 2016 r. od 00:08:53 do 00:13:54).

W dniu 21 października 2010 r. pozwany zawarł z K. D. i J. S. umowę sprzedaży. Na podstawie wskazanej umowy pozwany sprzedał na współwłasność w udziałach odpowiednio: K. D. w 1/3 części oraz J. S. w 2/3 części nieruchomość gruntową położoną w O. oznaczoną jako dz. ew. 16/1, obręb 243 o pow. 1426 m ² z rozpoczętą na niej budową domu jednorodzinnego, objętą księgą wieczystą nr (...) za cenę 500.000 zł. Wskazana kwota zgodnie z umową została uiszczona na konto wierzyciela (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. (umowa sprzedaży k. 64, potwierdzenie przelewu k. 144-147).

Powódka uiściła na rzecz Banku (...) tytułem spłaty rat kredytu w dniu 5 grudnia 2011 r. kwotę 6.000 zł, w dniu 13 grudnia 2011 r. kwotę 440 zł, w dniu 25 grudnia 2011 r. kwotę 20 zł, a w dniu 14 stycznia 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 3 lutego 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 2 marca 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 3 kwietnia 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 2 maja 2012 r. kwotę 680 zł , w dniu 1 czerwca 2012 r. kwotę 680 zł , w dniu 3 lipca 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 3 sierpnia 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 3 września 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 3 października 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 2 listopada 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 3 grudnia 2012 r. kwotę 680 zł, w dniu 4 lutego 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 4 marca 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 9 kwietnia 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 8 maja 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 5 czerwca 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 4 lipca 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 2 sierpnia 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 4 września 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 4 października 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 4 listopada 2013 r. kwotę 680 zł, w dniu 4 grudnia 2013 r. kwotę 680 zł (potwierdzenia przelewów k. 13-38, zeznania powódki – protokół z rozprawy z dnia 23 września 2016 r. od 00:04:30 do 00:08:52).

Pismem z dnia 8 lipca 2015r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 16.080 zł tytułem rat kredytu nr KH/ (...) z dnia 31.10.2007 r. (ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania k. 49-50).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach sprawy I Ns 327/09. Autentyczność przedstawionych dokumentów nie była kwestionowana przez strony a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności. Ponadto Sąd oparł się na zeznaniach stron, które uznał za wiarygodne. W ocenie Sądu zeznania pozwanego w dużej mierze stanowiły jego subiektywne odczucia odnośnie treści łączącego strony stosunku prawnego.

Sąd zważył co następuje:

Bezsporne pomiędzy stronami pozostawało, że w dniu 10 września 2009 r. zawarły one przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy w W. w sprawie I Ns 327/09 ugodę. Ugoda sądowa jest nie tylko czynnością procesową, ma również charakter ugody uregulowanej w kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 917 k.c. przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W zawartej ugodzie sądowej pozwany zobowiązał się do spłaty całości pozostałej części kredytu hipotecznego na rzecz Banku (...) S.A. Kwota pozostałego do spłaty kredytu nie została określona, podano natomiast kwotę nominalną z daty zaciągnięcia długu. W dacie zawarcia ugody wartość należności pozostałej do spłaty była inna niż wymieniona w ugodzie kwota 455.417,71 zł.

Podkreślić należy, iż ugoda wyraźnie wskazywała, że spłata nastąpi wraz z należnymi odsetkami. Ponadto w ugodzie expressis verbis wskazano, że J. W. oświadcza, iż zobowiązuje się w całości do spłaty pozostałej części kredytu hipotecznego, a także zobowiązał się on do spłaty pożyczki gotówkowej wraz z należnymi odsetkami w kwocie 64.100 zł zaciągniętej w Banku (...) S.A. i debetu powstałego na koncie nr (...) kwocie 18.000 zł. Ugoda ta została zatwierdzona przez Sąd, a toczące się pomiędzy stronami postępowanie w sprawie o podział majątku wspólnego zostało umorzone. Zgodnie z art. 65 § 2 kc przy wykładni postanowień umów należy raczej badać jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Okoliczności zawarcia ugody jak i jej treść wyraźnie wskazują, że zamiarem stron było aby to J. W. spłacał w całości dług zaciągnięty w banku. Wykładnia prezentowana przez stronę pozwaną, iż chodziło o zapłatę 455 417,71 zł jest niespójna i nielogiczna. Kwota ta pozostawała bowiem w całkowitym oderwaniu od zadłużenia względem banku w dacie zawarcia ugody.

W związku z tym skoro pozwany zaciągnął zobowiązanie, którego istotą było zwolnienie powódki z obowiązku spłaty na rzecz Banku powinien był takie zobowiązanie wykonać. Okoliczność, iż względem banku zasada solidarnej odpowiedzialność byłych małżonków za spłatę kredytu hipotecznego nie uległa zmianie pozostawała bez wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Możliwe jest bowiem zawarcie pomiędzy stronami umowy dotyczącej zwolnienia jednej z nich z długu wobec osoby trzeciej. Taki charakter miała też zawarta przez strony ugoda, która była w sposób nieprawidłowy wykonywana przez pozwanego nie dokonującego spłat całości kredytu hipotecznego objętego ugodą.

Spłat rat kredytu dokonała natomiast powódka, która wraz z pozwany odpowiadała solidarnie wobec Banku (...) S.A. za spłatę kredytu hipotecznego.

Niewłaściwe wykonanie umowy (ugody sądowej) rodziło po stronie pozwanego odpowiedzialność odszkodowawczą z art. 471 k.c. w myśl, którego dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd powództwo uwzględnił w całości. Mając, bowiem na uwadze treść zawartej przez strony ugody powódka mogła się spodziewać, iż nie będzie zobowiązana do spłaty kredytu hipotecznego. Tymczasem spłat rat tego kredytu musiała dokonywać z uwagi na brak płatności ze strony pozwanego. Tym samym poniosła szkodę w wysokości odpowiadającą kwotom uiszczonym przez nią na rzecz Banku (...) S.A.

Podkreślić należy również, że takie kwestie jak zmiany dotyczące stosunków rodzinnych, przyjęcia dzieci pod opiekę przez pozwanego czy też braku w jego odczuciu związania go ugodą sądową pozostawały bez wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

Co do zasady strony zobowiązane są do przestrzegania zawartych przez siebie umów oraz wykonywania zaciągniętych przez siebie zobowiązań. Owszem w art. 357 ¹ k.c., 358 ¹ k.c. istnieje możliwość sądowej modyfikacji zaciągniętych zobowiązań w razie istotnej zmiany stosunków czy też istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza. Sąd jednak w niniejsze sprawie nie mógł badać czy zmiana stosunków wychowawczych byłych małżonków stanowiła nadzwyczajną zmianę stosunków. W orzecznictwie przyjmuje się, że roszczenia z art. 357 ¹ k.c., 358 ¹ k.c. muszą być realizowane na drodze odrębnego powództwa kierowanego do Sądu o ustalenie, modyfikacje treści wiążącej strony umowy. Nie mogą natomiast stanowić zarzutu podnoszonego przez stronę pozwaną w sprawie o zapłatę (tak min. SN w wyroku z dnia 13 stycznia 2000 r. w sprawie II CKN 644/98, LEX nr 51053). Bezsporne pozostawało, że takich powództw modyfikujących treść ugody nie było, a zatem pozwany winien był wywiązać się z przyjętego na siebie w ugodzie zobowiązania.

Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki dochodzoną pozwem kwotę 16.080 zł.

Orzeczenie o odsetkach uzasadnia przepis art. 481 § 1 k.c. Stanowi on bowiem, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość odsetek reguluje przepis art. 481 § 2 k.c., który stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Natomiast jak stanowi przepis art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenia zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Sąd uznał, że powódce należą się odsetki ustawowe od kwot cząstkowych wymienionych w wyroku (pkt I a-y) i od dat odpowiadających terminom, w jaki powódka spłaciła poszczególne raty (potwierdzenia przelewów k. 13-37).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od pozwanego jako strony przegrywającej sprawę kwotę 3.221 zł, na którą złożył się opłata od pozwu w kwocie 804 zł , wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym ustalone na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w kwocie 2.400 zł oraz opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.