Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 czerwca 2013r. K. G. złożyła w Inspektoracie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przy ul. (...) w W. wniosek o naliczenie świadczeń emerytalno-rentowych. Do wniosku dołączyła świadectwa pracy między innymi z firm (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. stwierdzające nieprawdę, co do czasokresów zatrudnienia, co mogło skutkować zawyżeniem comiesięcznego świadczenia społecznego w wysokości 59,07 zł. Wobec powzięcia przez pracownika inspektoratu wątpliwości, co do rzetelności wskazanych dokumentów, świadczenie zostało ustalone i wypłacone na podstawie faktycznych okresów zatrudnienia i nie doszło do powstania szkody.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań G. S. (k 22-24), G. G. (k 30), A. K. (k 36), zawiadomienia (k 2-3), dokumentacji (k 4-18, 32-35, 39, 47-49).

Oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień, akceptując jednocześnie rozstrzygnięcie w postaci warunkowego umorzenia postępowania na okres dwóch lat. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego jej stanowisko, co do winy nie mogło spotkać się z akceptacją i nie wpłynęło na poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne.

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków zostały w całości uznane za wiarygodne i nie budziły zastrzeżeń. Nie zawierały sprzeczności, a zawarte w nich treści zostały potwierdzone przedstawionymi dokumentami w postaci rzeczywiście wystawionych przez pracodawcę zaświadczeń. Te dokumenty również nie budziły żadnych wątpliwości, bowiem ich treść, jak i autentyczność nie zostały przez nikogo zakwestionowane. Odmiennie Sąd ocenił jedynie zaświadczenia o zatrudnieniu złożone przez oskarżoną w inspektoracie ZUS-u (k 4-5 i 9), bowiem ich treść nie odpowiadała prawdzie, co zostało jednoznacznie wykazane dokumentacją pracodawcy, jak i zeznaniami osób upoważnionych do udzielenia na ten temat informacji.

Reasumując, wyżej oceniony materiał dowodowy pozwolił jednoznacznie przyjąć, że oskarżona swoim zachowaniem usiłowała wyłudzić świadczenie rentowe w zawyżonej o 59,07 zł wysokości, co stanowić miało korzyść majątkową i niekorzystne rozporządzeniem mieniem ze strony zakładu rentowego. Jej sposób działania polegał na posłużeniu się nierzetelną, stwierdzającą nieprawdę dokumentacją w postaci zaświadczeń o zatrudnieniu, w których figurowały dłuższe niż rzeczywiste okresy zatrudnienia, czym chciała pokrzywdzonego wprowadzić w błąd, co do istotnych dla wyliczenia wysokości świadczenia okoliczności. Do skutku jednak nie doszło, a pochód przestępstwa zatrzymał się w fazie usiłowania, z uwagi na interwencję pracownika ZUS-u.

Tak przypisany czyn Sąd zakwalifikował z art. 13§1 kk w zb. z art. 286§3 kk w zb. z art. 270§2a kk w zw. z art. 11§2 kk, a zatem na swój sposób zbieżnie z aktem oskarżenia. Sąd nie podzielił jedynie oceny społecznej szkodliwości obu członów przypisanego oskarżonej czynu, uznając iż pod każdym względem występek oskarżonej należy uznać za wypadek mniejszej wagi. Do powyższego wniosku Sąd doszedł w drodze analizy okoliczności podmiotowo-przedmiotowych, jakie zgodnie z utrwalonym orzecznictwem (II AKa 270/10 SA we Wrocławiu Lex 621279) winny być brane w takich przypadkach pod uwagę.

Sąd wziął zatem pod uwagę nie tylko fakt, że do pokrzywdzenia nie doszło, a dobro chronione prawem było jedynie zagrożone, lecz również niewielką wartość potencjalnej szkody. Sąd uwzględnił również, że oskarżona rzeczywiście w rzeczonych firmach była zatrudniona, a nie polegał na prawdzie jedynie czas pracy. Zwrócił też uwagę, że choć co do zasady podstępne działanie sprawcy było mało wyrafinowane i musiało ulec ujawnieniu przy zastosowaniu podstawowej procedury weryfikującej autentyczność dokumentów i treści w nich zawartych. Te okoliczności sprawiły, że choć czyn oskarżonej nie nosił znamion znikomej społecznej szkodliwości, to jednak nie była ona znaczna, co skutkowało kwalifikacją, jako wypadek mniejszej wagi.

W konsekwencji Sąd stwierdził, że zaistniały wszystkie przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania przeciwko oskarżonej, która nie była karana (k 75), bowiem istnieje pozytywna prognoza, że mimo takiego rozstrzygnięcia K. G. nie popełni więcej przestępstwa. Mając na uwadze także wiek oskarżonej można przyjąć, że popełniony czyn miał w jej życiu charakter incydentalny i nie jest ona osobą zdemoralizowaną. Aby mieć pewność, że taka ocena była właściwa, Sąd okres próby określił na dwa lata. Sąd orzekł również przepadek dowodów rzeczowych w postaci dokumentów, jakimi posłużyła się oskarżona, poprzez ich pozostawienie w aktach.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonej od ponoszenia kosztów sądowych, orzeczono w tej materii, jak w sentencji.