Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K., D. S., M. G., K. M., D. G., J. P., A. F., K. K. (1) w dniu 16.04.2024 r. około godziny 08:00 w W. wtargnęli na jezdnię (...) i umyślnie tamowali ruch na tej drodze publicznej. Następnie nie stosowali się do, wydawanych na podstawie prawa, przez funkcjonariuszy Policji, poleceń zejścia z jezdni.

Identyczne zachowania D. S., M. J., K. M., E. Ż. podjęli w tym samym miejscu w dniu 17.04.2024 r. po godzinie 08:00.

M. J., K. M., M. K., A. F., K. K. (1), K. M., D. S. i M. G. odebrano transparenty z napisami OSTATNIE POKOLENIE.

Wszyscy obwinieni nie przeczą, że utożsamiają z tym ruchem swoje objęte wyrokiem działania i powodowani byli formułowanymi przez ten ruch postulatami. Prezentowane podczas zdarzeń transparenty potwierdzają, że działali on pod szyldem tego ruchu.

Powyższych ustaleń stanu faktycznego dokonano w oparciu o notatki (k.1; 1 akt III W 1264/24, 1 akt IV W 1402/24), zeznania R. B. (k. 2-3, 200v), J. B. (k. 2-3 akt III W 1264/24), D. J. (k. 199v-200), K. K. (2) (k. 200), protokoły zatrzymania rzeczy (k. 18-20; 6-8 akt III W 1264/24, 4-5, 6-8, 9-11 akt IV W 1402/24), zapisy video (k. 200v), wyjaśnienia obwinionych (k. 24-25, 33-34, 44-45 akt IV W 1402/24, 195-199v).

Obwinieni nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów k. 24-25, 33-34, 44-45 akt IV W 1402/24, 195-199v) wyjaśniając, że korzystali z prawa do pokojowego protestu przeciwko katastrofie klimatycznej i niepodejmowaniu adekwatnych do sytuacji działań.

Wyjaśnieniom obwinionych dano wiarę w zakresie w jakim potwierdzają oni, że podjęli zachowania opisane w wyroku. W tej części depozycje te tworzą spójną całość ze sobą jak i zeznaniami świadków, zapisami video i protokołami zatrzymania rzeczy.

Z tych samych powodów dano wiarę przesłuchanym w sprawie świadkom.

Nie dano wiary deklarowanym przez obwinionych powodom i motywacjom ich działań objętych wyrokiem.

Obwinieni wskazują, że ich zachowanie było realizacją przynależnego im prawa do protestu. Jest to argument chybiony. Protesty nie były zgłoszone odpowiednim organom administracji. Nie były też reakcją na nagłe, bieżące wydarzenie wymagające pilnej potrzeby wyrażenia swojej opinii.

Zachowań obwinionych nie można też uznać za obywatelskie nieposłuszeństwo, bowiem to realizuje się w łamaniu konkretnego przepisu prawa w celu wyrażenia sprzeciwu wobec tej konkretnej regulacji. Obwinieni nie wskazują by sprzeciwiali się ruchowi na istniejących już drogach publicznych – przeciwnie apelują o rozwój sprawnego transportu publicznego wykorzystującego już istniejącą sieć dróg (k. 122-124v), a nawet protestują przeciwko wykluczeniu komunikacyjnemu (k. 197v).

Nie oceniając realności żądań ruchu Ostatnie Pokolenie wyrażonych w liście dostępnym na stronie internetowej i powoływanych przez obwinionych w czasie tego procesu podnieść należy, że dowody zebrane w sprawie wskazują, że głoszona przez nich motywacja ich działań ma charakter pozorny, nie jest prawdziwa i jest wyłącznie pretekstem do działań o charakterze awanturniczym.

Obwinieni deklarują, że celem ich działania było zwrócenie uwagi rządu i społeczeństwa na problem klimatyczny. Pozorności tej deklaracji dowodzi okoliczność, że nie ma podstaw do założenia, że rząd jak i społeczeństwo nie są świadomi kryzysu klimatycznego. Świadomość rządu wyraża się wprost w zadaniach Ministerstwa Klimatu i Środowiska. Świadomość społeczna – w społecznym dyskursie przepełnionym informacjami na temat zmian klimatycznych i możliwych tego konsekwencji (notoria powszechna). Problem klimatyczny jest znany i obecny w dyskursie publicznym. Dlatego komunikowanie go zbiorowemu odbiorcy poprzez blokowanie możliwości przejazdu osób poruszających się autami po jezdni (...) w godzinach porannych dnia 16. i 17 kwietnia 2024 r. nie można uznać za narzędzie zmierzające do realizacji głoszonego przez obwinionych celu, a samego celu za wiarygodny.

Pozorności deklarowanej przez obwinionych motywacji ich zachowań objętych wyrokiem dowodzi także okoliczność, że wskazują oni, że miały one skłonić rząd do podjęcia oczekiwanych przez nich działań przy tym zachowania te podjęli wobec przypadkowych osób, które nie podejmują decyzji w zakresie postulatów głoszonych przez Ostatnie Pokolenie.

Fałszywa jest także teza, że obwinieni podjęli te zachowania w celu znalezienia sojuszników ich idei, co miałoby wzmocnić siłę ich żądań i w konsekwencji doprowadzić do realizacji ich postulatów przez rząd. Tu uwidacznia się kolejna niekonsekwencja w głoszonych przez obwinionych deklaracjach: szukając poparcia dla głoszonych przez siebie idei swoją opresję kierowali wobec tych, których chcieli sobie zjednać i dla dobra których rzekomo podejmowali swoje działania. Jest to narzędzie oczywiście nieskuteczne. Przy tym obwinieni, deklarujący ideologiczną przynależność do Ostatniego Pokolenia, świadomi byli braku akceptacji dla stosowanych przez nich metod, a wyrazem tego jest informacja zawarta w liście publikowanym na stronie internetowej Ostatniego Pokolenia (k. 122v-123v). Wobec takich ustaleń deklarację, że blokując przejazd i uniemożliwiając lub utrudniając realizację planów czy potrzeb osób, których to dotknęło uzyskają poparcie tych osób dla postulatów Ostatniego Pokolenia należy ocenić jako nielogiczną.

Obwinieni podnoszą, że swoimi działaniami chcą podnieść świadomość klimatyczną współobywateli, ale nie podejmują żadnej działalności edukacyjnej w tym zakresie. Jedyną dającą się wychwycić działalnością Ostatniego Pokolenia o takich charakterze była organizacja festynu na J. w W. kilka lat temu. Blokowanie możliwości przejazdu przez most nie ma najmniejszych znamion działalności edukacyjnej.

Ta pozorność deklarowanej przez obwinionych motywacji ich działań objętych wyrokiem prowadzi do wniosku, że postulaty proklimatyczne były jedynie parawanem dla działań podejmowanych bez powodu, celu czy znaczenia, a obwinieni faktycznie szkodzili idei przeciwdziałania zapaści klimatycznej, bowiem powodowali kojarzenie działań na rzecz tej idei z nieuzasadnioną opresją.

Przykładem nieprzemyślanej niekonsekwencji w stawianych przez działaczy Ostatniego Pokolenia żądaniach (tu w zakresie rzekomego przeciwdziałania wykluczeniu komunikacyjnemu) są wyjaśnienia M. K. (k. 197v) powołującej przykład osoby o ograniczonej sprawności ruchowej, która z powodu braku komunikacji publicznej nie mogła dotrzeć nawet do sklepu. Osobie o ograniczeniach ruchowych szczególnie trudno będzie korzystać z transportu zbiorowego choćby z powodu możliwości dotarcia na przystanek autobusowy czy kolejowy.

Przykładem pozorności postulatów K. M. deklarującego walkę o rozbudowę transportu zbiorowego jest fakt, że podjął on zachowania wpływające na dewastację takiego transportu: korzystając z przejazdów bez uiszczenia odpowiednich opłat (k. 126), zużywając w ten sposób środki transportu lecz nie przyczyniając się do wpłaty środków na ich funkcjonowanie.

Przykładem pozorności działania A. F. jest okoliczność, że został on uznany za winnego zniszczenia elewacji dworca kolejowego, tj. infrastruktury wykorzystywanej do realizacji transportu zbiorowego (k. 163v, 205, 206).

Wobec takich ustaleń Sąd uznał, że obwinieni popełnili zarzucane im czyny, a swoimi zachowaniami wyczerpali znamiona czynów określonych w art. 90 § 1 oraz w art. 64a k.w.

Orzekając o wymiarach kar Sąd miał na uwadze sposób działania obwinionych, czas i miejsce podjętych przez nich działań, pozorność ich motywacji i wykorzystywanie szlachetnej idei do zachowań społecznie nieakceptowanych, niosących ryzyko kompromitacji tej idei i zaprzeczenia jej słuszności.

Orzeczone kary uwzględniają także wiek obwinionych (z wyłączeniem K. M.) i wynikającą z tego niedojrzałość emocjonalną oraz w miarę małe doświadczenie życiowe.

Wymierzając karę D. S. i K. M. uwzględniono powtarzalność podjętych przez niech działań. W odniesieniu do K. M. – także jego wiek i wynikające z tego doświadczenie życiowe.

Wymierzając karę A. F. uwzględniono fakt, że dniu 13.10.2023 r. popełnił on czyn z art. 288 § 1 w zw. z art. 57a § 1 k.k. (k. 205).

Odebrane oskarżonym kamizelki odblaskowe i transparenty złożono do depozytu sądowego. W myśl art. 28 § 2 k.w. nie można orzec przepadku tych przedmiotów, a powstała wątpliwość komu należy je wydać. Oskarżeni wskazują, że kamizelki otrzymali od nieokreślonych osób. Nie można więc ustalić czy osoby te zrzekły się prawa własności tych przedmiotów przenosząc je na obwinionych. Nie ustalono także właścicieli zatrzymanych transparentów. Kamizelkę odebraną E. Ż. zwrócono obwinionej gdyż znalazła ona ją w swojej szafie (k. 197), co wskazuje, że jest to jej własność.