Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

We wrześniu 2024 r. do tutejszego Sądu wpłynęły wnioski o ukaranie A. S., M. J., R. M. (1), A. Ł. i Z. S. za popełnienie wykroczeń z art. 65a k.w. oraz art. 90 § 1 k.w. Postępowanie zostało wszczęte 1 października 2024 r. (k. 43).

Wyrokiem nakazowym z 1 października 2024 r. obwinieni zostali uznani za winnych zarzucanych im czynów i wymierzono im za nie kary nagany (k. 49-49v.).

Oskarżyciel publiczny złożył skuteczny sprzeciw od powyższego orzeczenia, wobec czego sprawa została skierowana do rozpoznania na zasadach ogólnych (k. 68).

W dniu 12 lutego 2025 r. tutejszy Sąd przeprowadził rozprawę i wydał wyrok (k. 148-149).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 2 sierpnia 2024 r. w W. A. S., M. J., R. M. (2), A. Ł. i Z. S. zebrali się przy bramie wjazdowej do stadionu (...) od strony ul. (...).

(dowody: nagranie – k. 13, zeznania D. J. – k. 145-145v., notatka – k. 1-2, wyjaśnienia A. S. – k. 141v., wyjaśnienia M. J. – k. 142-142v., wyjaśnienia R. M. (1) – k. 142v.-143v., wyjaśnienia A. Ł. – k. 143v.-144, wyjaśnienia Z. S. – k. 144-144v.)

A. S., M. J., R. M. (2), A. Ł. i Z. S. (dalej jako (...)) zebrali się pod stadionem w celu przeprowadzenia akcji protestacyjnej – tego dnia w W. odbyć miał się koncert piosenkarki T. S.. Zamiar przeprowadzenia protestu związany był bezpośrednio z tym wydarzeniem.

(dowody: wyjaśnienia A. S. – k. 141v.-142, wyjaśnienia M. J. – k. 142-142v., wyjaśnienia R. M. (1) – k. 142v.-143v., wyjaśnienia A. Ł. – k. 143v., wyjaśnienia Z. S. - k. 144-144v.).

Protestujący ustawili się w oknie wjazdowym bramy do stadionu i usiedli na drodze.

(dowody: nagranie – k. 13, zeznania D. J. – k. 145-145v., notatka – k. 1-2, wyjaśnienia A. S. – k. 141v.-142, wyjaśnienia M. J. – k. 142v., wyjaśnienia R. M. (1) – 143, wyjaśnienia A. Ł. – k. 143v,, wyjaśnienia Z. S. – k. 144v.)

A. S., M. J. i R. M. (2) przykleili się jedną ręką do asfaltu na drodze.

(dowody: nagranie – k. 13, wyjaśnienia A. S. – k. 142, wyjaśnienia M. J. – k. 142v., wyjaśnienia R. M. (1) – k. 143-143v.)

Protestujący zablokowali wjazd do obiektu – kolumna samochodów została zatrzymana przez Protestujących, a ruch został wstrzymany.

(dowody: nagranie – k. 13, notatka – k. 1-2, wyjaśnienia A. S. – k. 142, wyjaśnienia M. J. – k. 142-142v., wyjaśnienia R. M. (1) – k. 143, wyjaśnienia A. Ł. – k. 143v., wyjaśnienia Z. S. – k. 144v.)

W czasie protestu Z. S. trzymała baner z napisem „U. rich are killing us”.

(dowody: notatka – k. 1-2, oświadczenie Z. S. – k. 145, dowód rzeczowy nr 1 – k. 19)

W czasie protestu R. M. (2) trzymał baner z napisem „Bogaci żyją na nasz koszt”.

(dowody: notatka – k. 1-2, oświadczenie R. M. (1) – k. 145, dowód rzeczowy nr 2 – k. 20)

W czasie protestu A. S. i A. Ł. trzymały baner z napisem „Ostatnie pokolenie”.

(dowody: notatka – k. 1-2, oświadczenia A. S. i A. Ł. – k. 145, dowód rzeczowy nr 3 – k. 21)

Na miejsce protestu przyjechali funkcjonariusze Policji w celu przeprowadzenia interwencji.

( dowody: nagranie – k. 13, zeznania D. J. – k. 145-145v., notatka – k. 1-2, wyjaśnienia A. S. – k. 142-142v., wyjaśnienia M. J. – k. 142v., wyjaśnienia R. M. (1) – k. 143, wyjaśnienia A. Ł. – k. 144, wyjaśnienia Z. S. – k. 144v.)

Obecni funkcjonariusze Policji kilkukrotnie wezwali protestujących do przerwania protestu i zaprzestania blokady wjazdu.

( dowody: nagranie – k. 13, zeznania D. J. – k. 145-145v., notatka – k. 1-2, wyjaśnienia A. S. – k. 142, wyjaśnienia M. J. – k. 142v.; wyjaśnienia R. M. (1) – k. 143, wyjaśnienia A. Ł. – k. 144, wyjaśnienia Z. S. – k. 144v.)

Protestujący nie zastosowali się do poleceń funkcjonariuszy Policji. Pozostali na miejscu i kontynuowali protest.

(dowody: nagranie – k. 13, zeznania D. J. – k. 145-145v., notatka – k. 1-2, wyjaśnienia A. S. – k. 142, wyjaśnienia M. J. – k. 142v., wyjaśnienia R. M. (1) – k. 143, wyjaśnienia A. Ł. – k. 144, wyjaśnienia Z. S. – k. 144v.)

Wobec niezastosowania się do wydanych poleceń, w celu zniesienia blokady ruchu stworzonej przez Protestujących, funkcjonariusze Policji usunęli Protestujących z drogi siłą poprzez zniesienie tych osób na chodnik. Osoby przyklejone – A. S., M. J. i R. M. (2) – zostały najpierw odklejone od jezdni, a następnie przeniesieni.

( dowody: nagranie – k. 13, zeznania D. J. – k. 145-145v., notatka – k. 1-2, wyjaśnienia A. S. – k. 142, wyjaśnienia M. J. – k. 142v., wyjaśnienia R. M. (1) – k. 143, wyjaśnienia A. Ł. – k. 144, wyjaśnienia Z. S. – k. 144v.).

Ocena dowodów

Sąd uczynił powyższe ustalenia w oparciu o wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka D. J. (k. 145-145v.). Świadek został przesłuchany przez Sąd w sposób bezpośredni – zeznania te były spójne i konsekwentne, a ponadto poparte nagraniem na płycie CD, prezentującej przebieg zdarzenia oraz wyjaśnieniami obwinionych. Zeznania te były dodatkowo poparte treścią notatki służbowej, sporządzonej przez tego świadka bezpośrednio po zdarzeniu z udziałem obwinionych (k. 1-2). Co się tyczy notatki, żadna ze stron nie podważała wartości tego dowodu, a w ocenie Sądu był on przydatny i zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd uznał za istotny dowód w sprawie nagranie z kamery nasobnej funkcjonariusza Policji. Nagranie jest dobrej jakości i nie nosi śladów zewnętrznej ingerencji. Treść i pochodzenie nagrania nie były kwestionowane przez strony, a wobec braku podstaw do podważenia jego wartości, Sąd ocenił ten dowód za wiarygodny.

Sąd zapoznał się bezpośrednio z zabezpieczonymi dowodami rzeczowymi; okazał je także obwinionym w toku rozprawy (k. 149). Obwinieni potwierdzili, że dowody te zostały zatrzymane od nich, co potwierdzają także protokoły zatrzymania rzeczy (k. 5-11).

Sąd uznał wyjaśnienia wszystkich osób obwinionych za wiarygodne. W toku czynności wyjaśniających doszło do przesłuchania obwinionej A. S., która odmówiła wówczas wyjaśnień (k. 61), niemniej jednak obwiniona ta złożyła wyjaśnienia przed Sądem. Sąd ocenił wyjaśnienia wszystkich osób obwinionych jako spójne co do okoliczności popełnienia zarzucanych im czynów oraz motywacji i pobudek, jakimi każdy z nich się kierował. Wyjaśnienia obwinionych pokrywały się z zeznaniami świadka D. J., treścią notatki służbowej, a przede wszystkim z nagraniem z miejsca zdarzenia.

Sąd zważył, co następuje.

I.  Przypisanie sprawstwa i winy (punkty I-V wyroku)

W ocenie Sądu sprawstwo i wina popełnienia zarzucanych obwinionym wykroczeń nie budziły wątpliwości. Obwinieni przyznali się do przeprowadzenia 2 sierpnia 2024 r. akcji protestacyjnej pod stadionem (...) w W.; szczegółowo wyjaśnili przebieg zdarzeń, a także motywacje i pobudki, które im towarzyszyły. Fakt wypełnienia przez zachowania obwinionych znamion zarzucanych im wykroczeń nie był podważany. Jak słusznie zauważył obrońca, kwestią problemową w sprawie – z uwagi na powody podjęcia się przez obwinionych akcji protestacyjnej - stanowiło orzeczenie o konsekwencjach prawnych czynów zabronionych.

Sąd przypisał każdej z obwinionych osób sprawstwo wykroczenia z art. 90 § 1 k.w. Znamiona tego wykroczenia zostały przez obwinionych wypełnione w następujący sposób: przeprowadzając akcję protestacyjną na ul. (...) w W. (droga publiczna) obwinieni utworzyli blokadę osobową - zajęli miejsca na drodze asfaltowej bezpośrednio przed wjazdem na stadion, uniemożliwiając w ten sposób przejazd kolumny samochodów. Obwinieni A. S., R. M. (2) i M. J. dodatkowo przykleili po jednej dłoni do asfaltu. Zachowanie obwinionych doprowadziło do zatamowania ruchu na drodze publicznej.

Poza zarzutami popełnienia przez każdego z obwinionych czynu z art. 90 § 1 k.w., obwinionym zarzucono także popełnienie czynów z art. 65a k.w. Zgodnie z tym przepisem, kto nie stosując się do poleceń określonego zachowania się wydawanych na podstawie prawa przez funkcjonariusza Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży Granicznej lub innego organu ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego, umyślnie uniemożliwia lub istotnie utrudnia wykonanie czynności służbowej, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Czyny obwinionych popełnione 2 sierpnia 2024 r. w W. wypełniły znamiona wykroczeń z art. 65a k.w. Na skutek utworzonej blokady osobowej na drodze publicznej opisanej powyżej, na miejsce zdarzenia przyjechali funkcjonariusze Policji. Dążąc do usunięcia blokady i przywrócenia ruchu pojazdów funkcjonariusze wzywali obwinionych do zaprzestania tamowania ruchu i usunięcia blokady. Pomimo kilkukrotnego wezwania obwinieni nie zastosowali się do poleceń funkcjonariuszy – nie usunęli się z drogi i kontynuowali tamowanie ruchu. Na skutek oporu obwinionych funkcjonariusze nie mieli innej możliwości przywrócenia ruchu pojazdów niż poprzez siłowe usunięcie obwinionych z ulicy. Funkcjonariusze odkleili od drogi A. S., M. J. i R. M. (1), a następnie wszyscy obwinieni zostali usunięci z drogi poprzez przeniesienie ich przez funkcjonariuszy Policji w miejsce poza blokowaną drogą publiczną. W ocenie Sądu obwinieni celowo nie zastosowali się do poleceń określonego zachowania się wydawanych im przez upoważnionych na podstawie ustawy funkcjonariuszy Policji. Poprzez ich zlekceważenie istotnie utrudnili wykonanie przez funkcjonariuszy czynności służbowych – przywrócenie ruchu pojazdów wymagało bowiem najpierw odklejenia trzech z pięciu osób protestujących, a następnie użycia wobec nich siły i przeniesienie każdego z obwinionych w odrębne miejsce.

Mając na uwadze wyżej wywiedzione wnioski Sąd uznał, że każdemu z obwinionych należało przypisać popełnienie wykroczenia z art. 65a k.w. Sąd ocenił, że kierowany wobec każdego z obwinionych zarzut popełnienia tego czynu nie był prawidłowo sformułowany, Każdej z osób obwinionych zarzucono popełnienie czynu z art. 65a k.w. polegającego na tym, że 2 sierpnia 2024 r. w czasie trwania czynności umyślnie nie stosowali się do wydawanych przez funkcjonariuszy Policji poleceń określonego zachowania się. Opis ten nie zawierał więc znamienia z art. 65a k.w. polegającego na doprowadzeniu przez sprawcę czynu „ do istotnego utrudnienia lub uniemożliwienia przeprowadzenia przez funkcjonariusza publicznego czynności służbowej”. Sąd dokonał wymaganej ingerencji w opisy zarzucanego każdemu z obwinionych czynów i uzupełnił je, zgodnie z treścią punktów I-V wyroku.

II.  Rozstrzygnięcie o karze (punkty I-V wyroku)

Każdej z osób obwinionych przypisano popełnienie dwóch czynów zakwalifikowanych jako wykroczenia z art. 90 § 1 k.w. i art. 65a k.w.

Sąd nie doszukał się podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy i nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia. Zgodnie z art. 39 § 1 k.w. , w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. Nadzwyczajne złagodzenie polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju (§ 3). W razie odstąpienia od wymierzenia kary można zastosować do sprawcy środek oddziaływania społecznego, mający na celu przywrócenie naruszonego porządku prawnego lub naprawienie wyrządzonej krzywdy, polegający zwłaszcza na przeproszeniu pokrzywdzonego, uroczystym zapewnieniu niepopełniania więcej takiego czynu albo zobowiązania sprawcy do przywrócenia stanu poprzedniego (§ 4).

W ocenie Sądu okoliczności popełnienia czynu, motywacja i pobudki towarzyszące obwinionym stanowiły niewątpliwie okoliczności wpływające na wymiar kary, niemniej jednak w ocenie tutejszego Sądu nie były na tyle wyjątkowe i nadzwyczajne, ażeby możliwym było zwolnienie obwinionych z ponoszenia konsekwencji prawnych popełnionych wykroczeń. W toku rozprawy obwinieni wyrazili przekonanie co do prawidłowości swojego zachowania podkreślając jednocześnie wymiar pokojowy utworzonej blokady. Ignorowanie poleceń funkcjonariuszy Policji miało być jednym z elementów protestu. Zgodnie z oświadczeniami obwinionych każdy z nich brał wcześniej udział w dozwolonych formach manifestacji swoich poglądów; obwinieni są świadomi możliwości organizacji i udziału w protestach umożliwiających prezentację ich poglądów w sposób nienaruszający przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Z uwagi na motywację i pobudki kierujące obwinionymi, fakt spowodowania czasowej blokady przejazdu artystki w ocenie tutejszego Sądu mógłby stanowić przypadek zasługujący na zastosowanie art. 39 k.w. Mając jednak na uwadze dalszy przebieg zdarzeń z 4 sierpnia 2024 r. i zachowanie obwinionych wobec interweniujących policjantów, niewykonywanie ich poleceń i lekceważenie w ten sposób organów ochrony porządku publicznego Sąd uznał za postępowanie obwinionych nieusprawiedliwione.

Kierując się powyższymi względami Sąd orzekł o wymierzeniu każdej z osób obwinionych kary za popełnione wykroczenia.

W przypadku orzeczenia o ukaraniu za co najmniej dwa wykroczenia, Sąd ma obowiązek wymierzyć jedną karę łącznie w granicach zagrożenia określonego w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów (art. 9 § 2 k.w.).

Czyn z art. 90 § 1 k.w. zagrożony jest karą grzywny do 500 zł lub karą nagany, natomiast czyn z art. 65a k.w. – karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. W konsekwencji powyższego Sąd ustalił, że podstawą wymierzenia kary wobec każdego z obwinionych za przypisane im dwa wykroczenia powinien być art. 65a k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w.

Sąd wziął pod uwagę okoliczności indywidualizujące dotyczące każdej z osób obwinionych (art. 34 k.w.).

Sąd mógł orzec grzywnę w granicach od 10 do 5000 zł (art. 65a k.w. w zw. z art. 24 § 1 k.w.). Za okoliczność wpływającą najistotniej na rozstrzygnięcie i łagodzącą wymiar kary Sąd uznał działanie każdego z obwinionych z pobudek zasługujących na uwzględnienie (art. 33 § 3 punkt 3 k.w.). W toku rozprawy obwinieni wyjaśnili, że podejmując decyzję o proteście wykonywali przysługujące im obywatelskie prawo; przedmiotem manifestacji był sprzeciw wobec niszczenia środowiska naturalnego poprzez m.in. destrukcyjny wpływ najbogatszych warstw społeczeństwa korzystających nieodpowiedzialnie z transportu lotniczego. Wypowiedzi obwinionych w toku rozprawy Sąd uznał za prawdziwe i prezentujące rzeczywiste przekonania obwinionych, którzy pozostają silnie zaangażowani w działalność proklimatyczną. W ocenie Sądu niepomijalna pozostawała jednak okoliczność, że wybierając tę właśnie formę protestu – blokadę kolumny piosenkarki, a następnie niezastosowanie się do poleceń funkcjonariuszy policji i doprowadzenie do usunięcia obwinionych z drogi siłą – obwinieni działali celowo i świadomie w celu zdobycia rozgłosu dla sprawy. Cel ten niewątpliwie osiągnęli, jednakże w ocenie tutejszego Sądu większa uwaga skupiona została na samej formie działania – przede wszystkim przyklejeniu się do asfaltu i konieczności usuwania obwinionych z drogi przez funkcjonariuszy – niż na rzeczywistym problemie, przeciwko któremu obwinieni chcieli się w ten sposób sprzeciwić. Sąd przyjął tym samym, że obwinieni wybrali środki nieproporcjonalne do osiągnięcia zamierzonego celu, przy czym działali całkowicie swobodnie, nie zważając na inne obowiązki obywatelskie, w tym przede wszystkim poszanowanie dla poleceń wydawanych przez przedstawicieli ochrony porządku publicznego.

W ocenie Sądu czyn popełniony przez każdego z obwinionych był społecznie szkodliwy. O ile sam protest i czasową blokadę drogi można byłoby usprawiedliwić działaniem w słusznym celu, brak jest uzasadnienia dla świadomego lekceważenia poleceń funkcjonariuszy Policji. Prawo do protestu i wolność wyrażania opinii stanowią uprawnienia jednostki, jednakże w żadnym razie nie stanowią one wartości absolutnych i bezwzględnie chronionych. Lekceważenie poleceń funkcjonariuszy wydawanych na podstawie prawa wobec osób popełniających wykroczenie, stanowiło działanie szkodliwe i niegodne naśladowania. Społeczna szkodliwość zachowania obwinionych jest tym większa, że podobne protesty przeprowadzają oni także w innych miejscach, podtrzymują twierdzenia o prawidłowości i słuszności stosowanych metod, co stoi w oczywistej sprzeczności z przepisami prawa i zasadami prawidłowego współfunkcjonowania w społeczeństwa.

Sąd ustalił, że A. S., A. Ł. i R. M. (2) byli notowani w związku z udziałem w wydarzeniach o zbliżonym przebiegu, dotyczących popełnienia wykroczeń z art. 65a k.w. i art. 90 § 1 k.w. ( notatka urzędowa – k. 41). A. S. była notowana 8 razy, A. Ł. i R. M. (2) – po 7 razy. W toku rozprawy obwinieni oświadczyli, że żadne z postępowań nie zostało wobec żadnego z nich prawomocnie zakończone (k. 146).

W konsekwencji powyższego Sąd orzekł wobec obwinionych następujące kary:

1) wobec A. S. i R. M. (1) – po 400 zł grzywny. Obwinieni w sposób rozmyślny i zamierzony doprowadzili do realnego utrudnienia interwencji funkcjonariuszy Policji. Przykleili się do drogi w miejscu blokady zdając sobie sprawę ze świadomości grożących im konsekwencji. W aktach sprawy ujawniono informacje, że obwinieni byli notowani w związku z udziałem w podobnych zdarzeniach wcześniej, wobec czego działania ich nie można było uznać za incydentalnego, o pomijalnych skutkach. Ustalenie to stanowiło dla Sądu podstawę do uznania, że obwinieni pozostają bezkrytyczni wobec podejmowanych działań pomimo wiedzy innych sposobach ściśle pokojowego wyrażania swoich przekonań i opinii.

2) wobec M. J. i A. Ł. – po 300 zł grzywny. Co się tyczy M. J., podobnie jak A. S. i R. M. (2) przykleiła się ona do drogi. Wobec braku podstaw do przeciwnego wniosku Sąd uznał, że prowadziła nienaganne życie przed popełnieniem wykroczenia i nie wchodziła w konflikt z prawem (art. 33 § 3 punkt 4 k.w.). W odniesieniu do A. Ł. Sąd wziął pod uwagę jej wcześniejsze aktywne uczestnictwo w podobnych zdarzeniach, wobec czego popełnienie przypisanego wykroczenia świadczyło o braku jakiejkolwiek refleksji co do skutków swojego postępowania. A. Ł. w trakcie protestu nie pozostawała przyklejona do drogi, co w ocenie Sądu stanowiło łagodniejszą metodę działania niż ta zastosowana przez A. S., R. M. (1) i M. J..

3) wobec Z. S. – 200 zł grzywny. Podobnie jak w przypadku M. J. Sąd uznał, że dotychczasowe postępowanie obwinionej było nienaganne. Obwiniona nie skorzystała także ze środka utrudniającego interwencję policji w wyższym stopniu i nie była przeklejona do drogi. Z tego powodu czyn popełniony przez tę obwinioną uznany został przez Sąd za najmniej społecznie szkodliwy.

III.  Orzeczenie o przepadku (punkt VI wyroku)

Policja zatrzymała w sprawie jako dowody trzy transparenty ( wykaz dowodów rzeczowych na k. 33). Dowód nr 1 został zatrzymany u Z. S. (protokół zatrzymania rzeczy - k. 3-5, dowód na k. 19). Dowód nr 2 zatrzymano u R. M. (1) ( protokół zatrzymania rzeczy – k. 6-8, dowód na k. 2). Dowód nr 3 zatrzymano u A. S. i A. Ł. (protokół zatrzymania rzeczy – k. 9-11, dowód na k. 21). W toku rozprawy oskarżyciel publiczny przekazał dowody rzeczowe do dyspozycji Sądu (k. 140).

Wyżej wymienieni obwinieni korzystali z transparentów podczas blokowania odcinka drogi pod S. Narodowym ( dowody: nagranie – k,. 13, oświadczenia obwinionych – k. 149).

Podstawę rozstrzygnięcia o przepadku stanowił art. 30 § 1 k.w., zgodnie z którym przepadek przedmiotów obejmuje narzędzia lub inne przedmioty, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia wykroczenia. Wobec uznania obwinionych za winnych zarzucanych im czynów i wymierzenia kary Sąd orzekł o przepadku dowodów rzeczowych zabezpieczonych u obwinionych bezpośrednio po popełnieniu wykroczeń jako przedmiotów służących obwinionym do popełnienia przypisanych wykroczeń.

IV.  Rozstrzygnięcie o kosztach (punkt VII wyroku)

W punkcie VII wyroku Sąd zasądził od każdego z obwinionych na rzecz Skarbu Państwa koszty. Ich wysokość w zakresie opłaty zróżnicowana była wysokością orzeczonej wobec każdej z osób obwinionych grzywny.

Od każdego z obwinionych Sąd zasądził 120 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków (art. 119 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 118 § 1 i 2 k.p.s.w. z zw. z § 2 i § 3 punkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia).

Wysokość opłaty od każdego z obwinionych Sąd ustalił na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 punkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Opłata ta wynosiła 10% orzeczonej kary grzywny, jednakże nie mniej niż 30 zł. Obwinieni zostali więc zobowiązani do zapłaty 40 zł (A. S. i R. M. (2)) lub 30 zł (M. J., A. Ł. i Z. S.) tytułem opłaty należnej Skarbowi Państwa w związku z ukaraniem.

W., 4 marca 2025 r.