Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie
i ujawnionego w toku rozprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 2 kwietnia 2018 r., A. S. znajdując się wraz ze swoim chłopakiem K. R. w okolicach Dworca (...)w W., zamówili poprzez aplikację (...)a kurs na ulicę (...). Zrealizowania tego kursu podjął się kierowca korporacji (...)– S. Y., który przyjechał we wskazane przez nich miejsce samochodem marki S. (...). Po wejściu do tego samochodu, podczas jazdy A. S., siedząc na tylnej kanapie, korzystała ze swojego telefonu komórkowego m-ki (...)o numerze imei: (...) wraz z kartą SIM o wartości około 4000 zł, pisząc i czytając na nim sms-y. Po dojechaniu na docelowe miejsce, wysiadając z tego samochodu, telefon ten wypadł jej z torebki, bądź też wkładając go nie trafiła nim do torebki i upadł on pod fotel. Dopiero w mieszkaniu zorientowała się, że najprawdopodobniej w taksówce zgubiła swój telefon.

Zgubiony przez A. S. telefon komórkowy S. Y. znalazł w swym samochodzie dopiero po kilku godzinach. Pomimo, iż nie wiedział do kogo on należy faktu jego znalezienia nie zgłosił pracodawcy. Przez kolejnych kilkanaście dni telefon ten jeździł wraz z nim w tym samochodzie. Z uwagi na fakt, iż były mu potrzebne pieniądze, w dniu 4 maja 2018 roku zaniósł go do lombardu zlokalizowanego przy ulicy (...)w W., a następnie w odniesieniu do niego zawarł przedwstępną umowę jego sprzedaży za kwotę 1.260 złotych. Jednocześnie przekazał ten telefon, za co
w zamian otrzymał kwotę 1.200 złotych tytułem zaliczki na poczet ceny sprzedaży.

W dniu 10 maja 2018 roku S. Y. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Od razu, w dniu zatrzymania, przyznał się policjantom do dokonania przywłaszczenia rzeczonego telefonu, a także wskazał lombard do którego go wstawił. Tego samego dnia telefon ten został zatrzymany, a następnie, w toku postępowania, zwrócony pokrzywdzonej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów z: zeznań pokrzywdzonej A. S. (k. 1- 2) oraz świadka K. R. (k. 5- 6, 13v); wyjaśnień oskarżonego (k. 24 - 25); dokumentów w postaci: informacji mailowej
z (...) (k. 14), notatki urzędowej (k. 15), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 16 – 18), kopii umowy sprzedaży (k. 19), protokołu zatrzymania oskarżonego (k. 20), pokwitowania odbioru telefonu (k. 35).

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zbieżne z powyżej ustalonym stanem faktycznym. Nadto wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze bez przeprowadzenia rozprawy
i zaakceptował zaproponowany mu przez Prokuratora wymiar kary grzywny (k. 24 - 25).

W toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżony nie składał wyjaśnień, albowiem po nieuwzględnieniu na posiedzeniu przez Sąd z urzędu wniosku Prokuratora w trybie art. 335
§ 2 k.p.k., nie stawił się na rozprawę.

Sąd zważył, co następuje.

W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego w których konsekwentnie opisał okoliczności w jakich wszedł w posiadanie telefonu komórkowego m-ki (...), stanowiącego własność A. S., a także, w których przyznał się do zaniesienia tego telefonu, w dniu 4 maja 2018 roku, do lombardu zlokalizowanego przy ulicy (...) w W. i zawarcia w odniesieniu do niego przedwstępnej umowy jego sprzedaży, a tym samym do przywłaszczenia uprzednio znalezionego telefonu zasługują na wiarę, albowiem są one nie tylko konsekwentne, spójne i logiczne, ale nadto nie stoją
w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej A. S. (k. 1- 2) oraz świadka K. R. (k. 5- 6, 13v), a jednocześnie znajdują bezpośrednie potwierdzenie
w dowodach z dokumentów w postaci: informacji mailowej z (...) (k. 14), notatki urzędowej (k. 15), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 16 – 18) oraz kopii umowy sprzedaży
(k. 19).

Sąd obdarzył również przymiotem wiarygodności w całości zeznania pokrzywdzonej A. S. (k. 1- 2) oraz świadka K. R. (k. 5- 6, 13v), albowiem ich depozycje są rzeczowe, szczegółowe, logiczne, kategoryczne i spójne zarówno wewnętrznie, jak i wzajemnie ze sobą, a przy tym - jak już wspomniano – nie pozostają
w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego oraz z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym, a nadto znajdują potwierdzenie we wskazanych powyżej dowodach z dokumentów.

Ich zeznania przyczyniły się do bliższego ustalenia czasu, miejsca i okoliczności w jakich pokrzywdzona zgubiła swój telefon komórkowy w samochodzie użytkowanym przez oskarżonego, a także do ustalenia jego szacunkowej wartości rynkowej.

Logicznym potwierdzeniem i uzupełnieniem omówionych powyżej osobowych źródeł dowodowych są dowody z dokumentów w postaci: informacji mailowej z (...) (k. 14), notatki urzędowej (k. 15), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 16 – 18), kopii umowy sprzedaży (k. 19), protokołu zatrzymania oskarżonego (k. 20), pokwitowania odbioru telefonu (k. 35).

Dokonując oceny tych dokumentów – jak również pozostałych ujawnionych w toku rozprawy i zaliczonych w poczet materiału dowodowego, które także uznano za wiarygodne
i pełnowartościowe źródło dowodowe - Sąd miał na uwadze, iż nie tylko korespondują one
z osobowymi źródłami dowodowymi, ale nadto, co najistotniejsze przy ocenie ich wartości dowodowej, zostały one sporządzone w przepisanej prawem formie oraz przez upoważnione do tego osoby i organy, a przy tym nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności mogące świadczyć o ich nieautentyczności lub niezgodności wskazanych w nich faktów
z rzeczywistym stanem rzeczy. Podnieść również należy, iż zarówno forma, jak i treść tych dokumentów nie była kwestionowana przez strony na którymkolwiek z etapów postępowania.

Przechodząc do końcowej części uzasadnienia poświęconej rozważaniom prawnym dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego wskazać należy, iż przeciwko S. Y. został wniesiony akt oskarżenia, w którym oskarżyciel publiczny zarzucił mu popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., polegającego na tym, że w dniu 02 kwietnia 2018 r. w W. przy ul. (...)rzekomo dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego m-ki (...)nr imei: (...) wraz z kartą SIM o wartości 4000 zł czym działał na szkodę A. S..

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 k.k. jest ściśle przez ten przepis określone i polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę
(por. W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 608; A. Marek, Prawo karne..., s. 522; J. Bafia (w:) J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski, Kodeks karny..., s. 253-254).

Nie jest kradzieżą zabór rzeczy, która znajduje się już we władaniu działającego, tj. gdy posiada on już rzecz jako np. przechowujący, zastawca, dzierżawca, najemca itp. " Istota zaboru polega bowiem na wyjęciu spod władztwa dysponenta mienia ruchomego (...). Dopuścić się go może osoba, która nie ma w ogóle prawa rzeczą rozporządzać. Tym właśnie różni się kradzież od przywłaszczenia, którego przedmiotem może być jedynie rzecz będąca w legalnym, a nie bezprawnym posiadaniu sprawcy" (wyrok SN z dnia 9 kwietnia 1997 r., III KKN 241/96, OSP 1998, z. 5, poz. 95; J. Satko, glosa do wyroku SN z dnia 9 kwietnia 1997 r..., s. 95; wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 35; postanowienie SN z dnia 29 sierpnia 2007 r., I KZP 18/07, OSNKW 2007, nr 9, poz. 64).

Nie może również zostać uznane za zabór działanie w stosunku do rzeczy,
w odniesieniu do której osoba uprawniona utraciła możliwość wykonywania władztwa (np. rzecz zgubiona, utracona) (vide: Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas (w:) Zoll A. (red.), Barczak-Oplustil A., Bielski M., Bogdan G., Ćwiąkalski Z., Dąbrowska-Kardas M., Kardas P., Majewski J., Raglewski J., Szewczyk M., Wróbel W., Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278 k.k., teza 27, wydanie IV, WK, 2016.

Mając na uwadze powyższe uwagi oraz stanowisko judykatury przyjęta przez oskarżyciela publicznego prawnokarna ocena zachowania oskarżonego – wyrażająca się
w postawionym mu w akcie oskarżenia zarzucie i jego kwalifikacji prawnej - była błędna. Uwadze urzędu prokuratorskiego bowiem uszło, że oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał ustawowych znamion przestępstwa kradzieży, stypizowanego w art. 278 § 1 k.k. skoro to sama pokrzywdzona, w sposób nieświadomy, pozostawiła w dniu 2 kwietnia 2018 roku swój telefon komórkowy w samochodzie użytkowanym przez oskarżonego. Tym samym, nie można uznać, aby przedmiotowego dnia oskarżony dopuścił się jego zaboru czyli bezprawnego jego wyjęcia spod władztwa pokrzywdzonej (notabene ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że podsądny znalazł pozostawiony w jego samochodzie przez pokrzywdzoną telefon komórkowy dopiero po jakimś czasie od jego zgubienia przez tą kobietę).

Mając na uwadze powyższe uwagi, a także całokształt przeprowadzonych w sprawie dowodów, nie budzi natomiast wątpliwości Sądu, że S. Y. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 § 3 k.k.

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo stypizowane w art. 284 § 3 k.k. podlega sprawca, który przywłaszcza sobie rzecz znalezioną.

Znamię „ przywłaszczenia” o którym mowa w przepisie art. 284 k.k., w doktrynie prawniczej i orzecznictwie sądowym powszechnie jest przy tym rozumiane jako rozporządzenie przez sprawcę jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub cudzym prawem majątkowym, z wykluczeniem osoby uprawnionej (por. W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 614; O. Górniok (w:) System Prawa Karnego..., t. 4, s. 409). Istotą przywłaszczenia jest zatem zewnętrzne zachowanie się sprawcy - określane powszechnie jako rozporządzenie rzeczą ruchomą przez włączenie jej do swojego majątku albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich (por. A. Marek., T. Oczkowski, Przywłaszczenie..., 2015, s. 103). Innymi słowy, „przywłaszczenie” zgodnie z tzw. „teorią substancji” polega nie tyle na zachowaniu zmierzającym do nabycia własności rzeczy przez przywłaszczającego, do którego nie może dojść z uwagi na okoliczności przejęcia rzeczy, lecz na postąpieniu przez przywłaszczającego z rzeczą „jak właściciel”, a więc tak, jakby przysługiwało mu odpowiednie prawo do tej rzeczy, przy czym bezprawne zachowanie sprawcy musi być w odpowiedni sposób zamanifestowane przez niego na zewnątrz. Kluczowe i konstytutywne znaczenie dla spełnienia tego znamienia, ma przy tym pierwsza czynność dokonana przez sprawcę, w której przejawia się jego stosunek do rzeczy, wyrażający się w postępowaniu z tą rzeczą jak właściciel.

Nadto wskazać należy, iż przestępstwo określone w art. 284 § 3 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Tym samym, aby pociągnąć sprawcę do odpowiedzialności karnej za przedmiotowe przestępstwo niezbędne jest ustalenie, że jego zachowanie było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Wyklucza to zarazem możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym.

Nie wystarczy przy tym samo rozporządzenie cudzym mieniem jak własnym, lecz musi temu towarzyszyć tzw. animus rem sibi habendi, czyli zamiar zatrzymania cudzego mienia ruchomego dla siebie lub dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu (zob. wyrok SN z dnia 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978/6/64; wyrok SN z dnia 9 grudnia 2003 r., III KK 165/03 oraz wyrok SN z dnia 24 kwietnia 2007 r., IV KK 31/07, LEX nr 262665).

W przeciwieństwie do kradzieży sprawca przywłaszczenia nie zabiera cudzego mienia ruchomego w celu przywłaszczenia, lecz bezprawnie rozporządza cudzą rzeczą ruchomą, która znalazła się w jego legalnym, nie bezprawnym, posiadaniu. Dla oceny zachowania sprawcy mają więc znaczenie zarówno moment wejścia w posiadanie rzeczy, jak i moment rozporządzenia rzeczą (zob. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, OSNwSK 2006/1/35, Prok.i Pr.-wkł. 2006/6/16, Lex nr 181056).

Przestępstwo określone w art. 284 k.k. jest przestępstwem materialnym, do dokonania którego ustawa wymaga powstania skutku, w postaci utraty przez właściciela (posiadacza) lub osobę posiadającą inne prawo do rzeczy tej rzeczy w wyniku działania sprawcy lub utraty prawa majątkowego. Przywłaszczenie zostaje przy tym dokonane w momencie uzewnętrznienia przez sprawcę woli rozporządzenia cudzą rzeczą lub cudzym prawem majątkowym jak własnym, z wyłączeniem osoby uprawnionej. Do realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia nie jest przy tym konieczne skorzystanie z rzeczy przywłaszczonej przez sprawcę, gdyż korzystać z rzeczy stanowiącej przedmiot przestępstwa może zarówno sam sprawca, jak i inne osoby.

Przechodząc od powyższych teoretycznych uwag dotyczących czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku do realiów niniejszej sprawy, zdaniem Sądu, dowiedzione zostało, iż S. Y. w dniu 4 maja 2018 r. przy ul. (...) w W. dokonał przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej w postaci telefonu komórkowego m-ki (...)nr imei: (...) wraz z kartą SIM o wartości około 4000 zł, który w dniu 2 kwietnia 2018 roku znalazł w użytkowanym przez siebie samochodzie osobowym marki S. (...), w ten sposób, że zawarł z podmiotem prowadzącym lombard przedwstępną umowę sprzedaży przedmiotowego telefonu i pozostawił go w tym lombardzie, czym działał na szkodę A. S..

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi bowiem wątpliwości Sądu, iż oskarżony przynosząc zagubiony przez pokrzywdzoną telefon komórkowy do lombardu i zawierając w odniesieniu do niego przedwstępną umowę jego sprzedaży, uzewnętrznił wolę rozporządzenia tą cudzą dla niego rzeczą jak własną, działając przy tym
w sposób umyślny i przemyślany. Jego zachowanie było bowiem ukierunkowane na określony cel, którym było właśnie przywłaszczenie poprzez spieniężenie uprzednio znalezionego telefonu komórkowego.

Mając na uwadze błędny opis i kwalifikację prawną czynu zarzucanego oskarżonemu w akcie oskarżenia, Sąd – nie wychodząc poza granice aktu oskarżenia - w sentencji wyroku, stosownie do poczynionych ustaleń, nie tylko zmodyfikował opis dotychczas zarzucanego mu czynu, ale i jego kwalifikację prawną.

Przypisany oskarżonemu czyn, wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 284 § 3 k.k., Sąd ocenił jako społecznie szkodliwy w stopniu znacznym. Za taką oceną przemawia okoliczność, że oskarżony swoim zachowaniem godził w dobro prawne w postaci prawa własności, działając przy tym w sposób umyślny, z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym, ukierunkowanym na osiągniecie bezprawnej korzyści majątkowej, a także rozmiar wyrządzonej szkody majątkowej.

Także stopień winy oskarżonego, należy ocenić jako znaczny, gdyż dopuszczając się przedmiotowego przestępstwa nie był on zdeterminowany jakimikolwiek okolicznościami, które w sposób obiektywny usprawiedliwiałyby jego zachowanie. Jako osoba pełnoletnia co do której nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności świadczące o wyłączeniu, bądź też
o ograniczeniu jego poczytalności, w chwili czynu, jak i w czasie prowadzonego postępowania karnego, uznać należy, iż jest on podmiotem zdatnym do ponoszenia odpowiedzialności karnej.

W świetle poczynionych ustaleń, mających oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, nie budzi wątpliwości Sądu, iż oskarżony – oceniając jego zachowanie
w płaszczyźnie intelektualnej i woluntatywnej - miał świadomość, że swoim zachowaniem realizuje ustawowe znamiona przypisanego mu czynu zabronionego, a także, iż chciał tak postąpić, jak to uczynił. Jednocześnie miał on również świadomość naganności swojego postępowania oraz tego, że jego zachowanie jest niezgodne z prawem.

Jako istotną okoliczność łagodzącą, Sąd wziął pod uwagę fakt konsekwentnego przyznawania się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, w tym chęć dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej, jego dotychczasową niekaralność za jakiekolwiek przestępstwa, a także, iż prowadzi on ustabilizowany tryb życia (pracuje zawodowo jako kierowca, posiada stałe miejsce zamieszkania), jak również okoliczność, iż pokrzywdzona w toku postępowania przygotowawczego odzyskała przedmiotowy telefon komórkowy w stanie nie pogorszonym.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu, kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15 złotych, jest słuszna i sprawiedliwa, a jednocześnie adekwatna do natężenia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz spełni swe cele wychowawcze
i zapobiegawcze w stosunku do samego oskarżonego, jak i osiągnie swoje zadania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, utrwalając przekonanie, że naruszenie norm prawnokarnych nieuchronnie spotyka się z właściwą reakcją organów wymiaru sprawiedliwości i odpowiednimi sankcjami. Przy jej wymiarze, Sąd miał także na uwadze pozostałe dyrektywy wymiaru kary, zawarte w art. 33 § 1 i § 3 k.k., art. 53 k.k. oraz w art. 58 § 1 k.k. Kierując się wspomnianą powyżej dyrektywą prymatu kar wolnościowych, a nadto mając na uwadze pozytywną postawę procesową oskarżonego, jak również jego dotychczasową niekaralność za jakiekolwiek przestępstwo, jak również brak jest informacji by aktualnie toczyło się wobec niego jakiekolwiek inne postępowanie karne,
a także biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony posiada stałe źródło dochodu z tytułu świadczonej pracy zarobkowej, Sąd uznał za wystarczającą karę o charakterze wolnościowym (finansowym).

Ustalając wysokość stawki dziennej, orzeczonej grzywny, Sąd miał na uwadze wysokość zadeklarowanego przez niego przeciętnego dochodu, uzyskiwanego z tytułu świadczenia usług transportowych, a nadto fakt, iż nie posiada on na swoim utrzymaniu innych osób, a przy tym jest osobą w sile wieku, nie uskarżającą się na jakiekolwiek choroby przewlekłe, a także wysokość uprzednio uzgodnionej stawki dziennej przez oskarżonego
z Prokuratorem, jak również, iż samotnie ponosi on koszty utrzymania gospodarstwa domowego.

Zgodnie zaś z ustawowymi dyrektywami zawartymi w art. 63 § 1 i 5 k.k., na poczet orzeczonej kary grzywny, Sąd zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania w sprawie w dniu 10 maja 2018 r. - z zastosowaniem ustawowego przelicznika, określonego w tych przepisach – i w konsekwencji uznał 2 stawki dzienne grzywny za uiszczone.

O kosztach sądowych Sąd orzekł natomiast na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k., zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 150 złotych tytułem opłaty. Wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych, Sąd miał na uwadze, iż oskarżony jest osobą w sile wieku, nie posiadającą innych osób na swoim utrzymaniu, a przy tym posiadającą stałe źródło dochodu z tytułu świadczonej pracy zarobkowej w transporcie osób, z której uzyskuje dochody na poziomie zbliżonym do przeciętnego wynagrodzenia pracowniczego. Mając na uwadze powyższe okoliczności, stwierdzić należy, iż obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi w całości nie będzie dla niego nadmiernie uciążliwe i nie narazi go tym samym na niemożność utrzymania siebie.

Wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu, Sąd miał przy tym na uwadze, iż zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury należności tłumacza, które stanowią wydatki Skarbu Państwa (art. 618 § 1 pkt 7), będące kosztami procesu (art. 616 § 1 pkt 2), zasądzanymi od skazanego na rzecz Skarbu Państwa (art. 627), nie obejmują należności tłumacza występującego w postępowaniu karnym na podstawie art. 72 k.p.k. W tej części wydatki ponosi Skarb Państwa (ewentualnie oskarżyciel prywatny albo oskarżyciel posiłkowy subsydiarny) – postanowienie SN z 17.06.2015 r., V KK 64/15, LEX nr 1770894. Innymi słowy, należności tłumacza, które stanowią wydatki Skarbu Państwa (art. 618 § 1 pkt 7), będące kosztami procesu (art. 616 § 1 pkt 2) zasądzanymi od skazanego na rzecz Skarbu Państwa (art. 627), nie obejmują należności tłumacza występującego w postępowaniu karnym na podstawie art. 72 k.p.k. (postanowienie SN z 13.09.2016, V KK 36/16, OSNKW 2016/11, poz. 77).

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z jego pisemnym uzasadnieniem oraz pouczeniem o dopuszczalności, sposobie i terminie wniesienia apelacji, a także aktami sprawy proszę doręczyć oskarżycielowi publicznemu.