Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 26 kwietnia 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, IV Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSR Danuta Kania

Protokolant: Natalia Naklicka

Bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 26.04.2023 roku

sprawy przeciwko M. Ś.

oskarżonej o czyn z art. 212 § 1 k.k.

w przedmiocie umorzenia postępowania

postanawia

na podstawie art. art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k, art. 17 § 1 pkt. 2 kpk w zw z art. 213 § 1 k.k. umorzyć postępowanie karne przeciwko M. Ś.;

na podstawie art. 632 pkt 1 kpk koszty postępowania ponosi oskarżyciel prywatny.

UZASADNIENIE

Oskarżycielka prywatna A. B. wniosła przeciwko M. Ś. prywatny akt oskarżenia o czyn z art. 212§ 1 k.k. zarzucając jej, że w okresie od (...). pomówiła ją twierdząc, że:

- jako (...) nie odpowiada na zgłaszane przez nią wnioski;

- że ma przed członkami (...) tajemnice, w sprawach które dotyczą (...);

-że obowiązek wymiany (...). leżał po stronie (...), a (...) nie zostały wymienione z powodu braku jej zgody;

-że nie uznaje istnienia problemu hałasu w (...);

- że odmawia wszelkiej współpracy w celu jego rozwiązania ( k- 3-12);

W piśmie z dnia 28.10.2022r. stanowiącym uzupełnienie aktu oskarżenia dodatkowo zarzuciła oskarżonej, że pismem z dnia 25.10.2022r. wrzuconym do skrzynek pocztowych mieszkańców bloku przy ul. (...) pomówiła ją twierdząc, że:

- w dniu 13.09.2022r. działając jako (...) (...), zawiadomiła (...) S.A., o wymianie (...) i wynikającej z niej konieczności zmiany warunków (...);

- (...) S.A jako przyczynę nieprawidłowości w obrębie (...) wskazała zaniedbanie ze strony (...) sięgające 2018r. ( k- 18-24).

Obrońca oskarżonej wniósł o umorzenie postępowania ( k- 27-36, 227-229).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd po za zapoznaniu się z treścią dokumentów przedłożonych przez strony, poprzez ich literalne odczytanie, bez wartościowania dowodowego, uznał, że w sprawie zachodzą przesłanki warunkujące umorzenie postępowania.

Uzasadniając powyższe należy wskazać, iż przepis art. 212 § 1 k.k. przewiduje możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności osoby, która pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Zatem czyn sprawcy stypizowany w art. 212 § 1 k.k. polega na tym, że sprawca swoją wypowiedzią zniesławia kogoś, powoduje uszczerbek na jego czci, narusza jego dobre imię. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest cześć człowieka, rozumiana jako jego honor, dobre imię oraz godność osobista. Pomówienie musi odnosić się do postępowania lub właściwości, które mogą poniżyć daną osobę w opinii publicznej. Narażenie na poniżenie pomówionego podmiotu w opinii publicznej natomiast oznacza sytuację, w której istnieje realne niebezpieczeństwo pogorszenia w ,,odbiorze społecznym” ukształtowanej co do niego opinii (…), co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Podnoszona treść musi być więc przy tym obiektywnie zdolna do wywołania takiego skutku określonego w art. 212 § 1 k.k.

Z kolei, od strony podmiotowej przestępstwo zniesławienia określone w art. 212 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw umyślnych, które można popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim (sprawca chce podmiot pomawiany poniżyć lub spowodować utratę przez niego zaufania), jak i ewentualnym (zachodzi on, gdy stawiający zarzut przewiduje możliwość poniżenia lub podważenia dobrego imienia innej osoby, grupy osób lub instytucji i z tym się godzi). Sprawca czynu zabronionego musi mieć zatem świadomość tego, że jego wypowiedź zawiera zarzut zniesławiający pod adresem innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Jak wynika z treści art. 213 § 1 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k., jeżeli zarzut uczyniony niepublicznie jest prawdziwy.

Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż jak wynika z uzasadnienia aktu oskarżenia, zachowanie zarzucane oskarżonej podjęte przez nią w okresie od (...) polegało na wrzucaniu w tym okresie pism do skrzynek pocztowych członków (...), którą zarządza pokrzywdzona, czemu dowodzą pisma z dnia 05.09.2022r ( k- 5) i 10.05.2022r ( k- 11). Oskarżona okoliczności tej nie zaprzeczyła. Podobnie, nie zaprzeczyła również, że wystosowała do mieszkańców pismo z dnia 25.10.2022r ( k- 19). Zarzut aktu oskarżenia należy więc zbadać w odniesieniu do treści zawartych w w/w pismach. Z uwagi na formę rozpowszechnienia tych pism ( poprzez wrzucenie do skrzynek pocztowych członków (...)), a więc adresowanie ich i skierowanie do bliżej określonego, bo zindywidualizowanego kręgu osób składającego się z członków(...), stwierdzić należy, że treści zawarte w przedmiotowych pismach zostały podniesione niepublicznie w rozumieniu art. 213 § 1 k.k.

Odnosząc treść przedmiotowych pism z dnia 10.05.2022r ( k- 11), 05.09.2022r ( k- 5), 25.10.2022r ( k- 19) do treści zarzutu (w tym zmodyfikowanego w piśmie z dnia 20/03/2023r.) jak i do treści dokumentacji przedłożonej przez strony należy też stwierdzić, że oskarżona w pismach tych nie stwierdziła, że pokrzywdzona „ma przed członkami (...) tajemnice w sprawach, które dotyczą (...) oraz, że (...) nie zostały wymienione z powodu braku jej zgody, że jej postawa jest autorytarna”. Oskarżona takich zarzutów w tonie twierdzącym nie podniosła, zaś zarzut stawiany przez pokrzywdzoną w tej części jest efektem jej subiektywnej interpretacji treści pism, w których oskarżona tłumaczy sąsiadom na czym polega problem występujący w jej mieszkaniu oraz prosi ich o pomoc i przywołuje swoją sytuację życiową ( fakt (...) i konieczności spokoju, jak i odczucie pozostania sama z przedstawionym w pismach problemem). Powyższe wyklucza twierdzenie, by oskarżona zarzuciła pokrzywdzonej w/w zachowanie. Skoro takiego zarzutu wobec niej nie podniosła, nie można twierdzić, by popełniła taki czyn. Tym samym , co do tej części zarzutu aktu oskarżenia stwierdzić należy, że czynu nie popełniono.

Co do objętych zarzutem, a faktycznie ujętych w w/w pismach twierdzeń oskarżonej, iż

-pokrzywdzona jako (...) nie odpowiada na zgłaszane przez oskarżoną wnioski,

- że nie uznaje istnienia problemu hałasu w (...),

- odmawia współpracy w celu rozwiązania problemu,

stwierdzić należy, że te twierdzenia są prawdziwe. Powyższe wynika choćby z zestawienia treści pisma z dnia 11.08.2022r. wystosowanego do (...) (...) ( jednoosobowo sprawowanego przez pokrzywdzoną) przez pełnomocnika oskarżonej ( k- 48-51) z treścią pisma z dnia 25. 08.2022r. będącego reakcją pokrzywdzonej na w/w pismo, z którego wynika, że pokrzywdzona nie odpowiedziała na wszystkie pytania postawione przez pełnomocnika. Nadto w piśmie tym pokrzywdzona wskazała, że „żądanie wymiany (...) nie będzie spełnione albowiem wymiana taka jest poza zakresem kompetencji (...) a nadto, że żadna z osób obsługujących zgłoszony przez p. Ś. problem hałasu nie potwierdziła , występowania hałasu, który świadczyłby o wadliwej (...) w budynku” ( k- 46).

Co do twierdzenia ujętego w zarzucie, iż oskarżona pomówiła pokrzywdzoną w dniu 25.10. 2022r. w ten sposób, że wrzuciła mieszkańcom do skrzynek pocztowych pismo z tej daty pomawiając ją o to, że dniu 13.09.2022r. działając jako (...) (...) (...), zawiadomiła (...) S.A. , o wymianie (...)i wynikającej z niej konieczności zmiany warunków (...) oraz dostosowania (...) stwierdzić należy, że takie zachowanie pokrzywdzonej miało miejsce, co potwierdza treść maila z dnia 13.09.2022r ( k- 24) a ponadto fakt podniesienia przez oskarżoną, iż pokrzywdzona takie zachowanie podjęła nie stanowi pomówienia albowiem podjęcie przez pokrzywdzoną takiej aktywności czyli wysłanie maila o wskazanej treści, nie jest postępowaniem, które może obiektywnie wywołać skutki o jakich mowa w art. 212 § 1 k.k.

Co do twierdzenia ujętego w zarzucie, iż oskarżona pomówiła pokrzywdzoną w dniu 25.10. 2022r. w ten sposób, że wrzuciła mieszkańcom do skrzynek pocztowych pismo z tej daty pomawiając ją o to, że (...) S.A jako przyczynę nieprawidłowości w obrębie (...) wskazała zaniedbanie ze strony Zarządu sięgające 2018r. ( k- 18-24), stwierdzić należy, że przedmiotowe pismo nie zawiera takiego sformułowania a nadto zarzucana treść nie mieści się w granicach znamion strony przedmiotowej występku z art. 212 § 1 k.k.

Mając więc na uwadze powyżej poczynione rozważania oraz treść art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k, art. 17 § 1 pkt. 2 kpk w zw z art. 213 § 1 k.k. w myśl których postępowania nie wszczyna się, a wszczęte umarza w sytuacji kiedy czynu nie popełniono, jak i wówczas gdy czyn nie stanowi znamion czynu zabronionego oraz gdy ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa, Sąd umorzył postępowanie o czyn wskazany w prywatnym akcie oskarżenia.

Orzeczenie o kosztach procesu oparto zaś na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k.