Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lutego 2016 roku oskarżony A. W. udał się do sklepu T. znajdującego się przy ul. (...)w W. z zamiarem dokonania kradzieży jakichś przymiotów, które potem mógłby sprzedać, aby mieć pieniądze na życie.

Oskarżony A. W. będąc w sklepie udał się na dział z kosmetykami, gdzie wziął trzy szczoteczki elektryczne marki O. (...) o wartości 249,99 zł każda i udał się z nimi do przebieralni. Po chwili oskarżony wyszedł z przebieralni nie trzymając już w ręku przedmiotowego towaru. Następnie oskarżony udał się do wyjścia dla osób, które nie robiły zakupów, gdzie za linią kas został ujęty przez pracownika ochrony. Wówczas oskarżony dobrowolnie w nienaruszonym stanie oddał skradzione rzeczy pracownikowi ochrony jeszcze przed przybyciem wezwanych na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy policji.

W związku z powyższym stwierdzono, iż A. W. czynem swym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci trzech szczoteczek elektrycznych marki O. (...) o wartości 249,99 zł każda, czym spowodował straty w łącznej kwocie 749,97 zł na szkodę T. (...) Sp. z o.o.

Oskarżony był wielokrotnie karany, w tym m.in. za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k.
w zw. z 282 k.k., za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia 25 lipca 2005r. w sprawie o sygnaturze II K 319/04, na karę 2 lat pozbawienia wolności
w zawieszeniu na okres 5 lat próby, którą odbywał w okresie od dnia 11.04.2009 r. do dnia 09.04.2011r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego (k. 21 – 23), zeznań świadków: A. G. (1) (k. 6 – 7), A. G. (2) (k.11 – 12), a także dokumentów: protokołu zatrzymania osoby (k. 2), notatki z ujęcia osoby (k. 8), danych o karalności (k. 33 – 36), odpisów wyroków wraz
z danymi co do odbycia kary (k. 39 – 43, k. 105 – 108, k. 115 – 120), opinii sądowo
– psychiatrycznej (k. 153 – 161).

Oskarżony A. W., podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, po czym złożył wyjaśnienia całkowicie zgodnie z ustalonym przez Sąd Rejonowy stanem faktycznym niniejszej sprawy. W szczególności, należy podkreślić, iż oskarżony przyznał się do tego, iż
w dniu 9 lutego 2016 roku poszedł do sklepu w celu dokonania kradzieży, nie miał konkretnego celu i tak wyszło, że dokonał kradzieży szczoteczek do zębów. Ponadto przyznał, iż skradzione szczoteczki miał zamiar gdzieś sprzedać aby mieć pieniądze na życie. Oskarżony ostatecznie wyraził chęć dobrowolnego poddania się karze w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. W toku posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy w trybie art. 335 k.p.k., A. W. – ponownie wyraził chęć dobrowolnego poddania się karze.

Sąd Rejonowy nie ma żadnych wątpliwości, iż wyjaśnienia oskarżonego polegają na prawdzie. Przedmiotowe przyznanie się oraz złożone wyjaśnienia bezpośrednio korespondują z zeznaniami całkowicie wiarygodnych świadków A. G. (1) (k. 6 – 7), A. G. (2) (k.11 – 12), jak również znajdują dodatkowe potwierdzenie w protokole zatrzymania osoby (k. 2).

Oskarżony w żaden sposób nie kwestionuje ich wiarygodności, natomiast są one ponadto potwierdzone dowodem w postaci protokołu zatrzymania osoby oraz notatki z jego ujęcia. Stwierdzić można w sposób kategoryczny, iż zeznania świadków w całości polegają na prawdzie i relacjonują obiektywnie przebieg przedmiotowego zdarzenia.

Reasumując, zdaniem Sądu Rejonowego, przyznanie się A. W. do popełnienia zarzuconego mu czynu było szczere, zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy
i odzwierciedla nastawienie psychiczne sprawcy przestępstwa do swojego czynu. Teza ta znajduje swoje ostateczne potwierdzenie w fakcie uznania swojej winy i skorzystaniu
z możliwości jaką daje instytucja prawna z art. 335 k.p.k.

Zdaniem Sądu Rejonowego, brak jest również jakichkolwiek podstaw, aby podważyć fachowość i rzetelność sporządzonej przez biegłych lekarzy psychiatrów G. W. i J. S. opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 153 – 161). Biegli stwierdzili w niej kategorycznie, iż A. W. nie cierpi na żadną chorobę psychiczną, ani nie ma zespołu psychoorganicznego. U oskarżonego zostało natomiast rozpoznane upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim. Jednakże stan psychiczny A. W. nie znosił ani nie ograniczał zdolności rozpoznania znaczenia jego czynu ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem.

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie pozostałe dokumenty i protokoły zgromadzone
w aktach sprawy, a ujawnione na rozprawie głównej. Ich autentyczność oraz wartość dowodowa nie budziły wątpliwości Sądu, gdyż zostały one sporządzone przez właściwe organy, w granicach ich kompetencji oraz w przepisanej prawem formie.

Dokumenty te przyczyniły się do pełniejszego zobrazowania okoliczności niniejszego zdarzenia. Całość ujawnionego w niniejszej sprawie materiału dowodowego jest wewnętrznie spójna, jego analiza prowadzi do konsekwentnych i logicznych wniosków.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zasadny staje się wniosek, że oskarżony A. W. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa z art. 278 §1 k.k. a jego wina nie budzi żadnych wątpliwości.

Oskarżonemu zostało zarzucone naruszenie art. 278 §1 k.k.. Sąd Rejonowy uznał, iż kwalifikacja prawna czynu popełnionego przez oskarżonego została określona przez Prokuratora prawidłowo. W ocenie Sądu, oskarżony naruszył dyspozycję art. 278 §1 k.k. Warunkiem odpowiedzialności z tego artykułu Kodeksu Karnego jest dokonanie zaboru
w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Jednocześnie przy ocenie wyczerpania wszystkich znamion przestępstwa opisanego w tym przepisie należy mieć na względzie treść art. 119 §1 k.k.. W ocenie Sądu Rejonowego A. W. umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, popełnił przestępstwo polegające na dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia (kradzieży) trzech szczoteczek elektrycznych marki O. (...) o wartości 249,99 zł każda czym spowodował straty w łącznej kwocie 749,97 zł na szkodę T. (...)Sp. z o.o.

Z przyjętego przez Sąd stanu faktycznego wynika niezbicie, iż oskarżony wyczerpał czasownikowe znamię „zaboru” rzeczy, w ten sposób, że ukrył szczoteczki elektryczne marki O. (...) pod kurtką, a następnie przekroczył linię kas bez uiszczenia ich ceny. Nie ma również wątpliwości, że celem działania oskarżonego było wyjęcie tego przedmiotu spod władztwa prawnego właściciela i włączenia go do swojego majątku, a więc jego przywłaszczenie. Na wskazaną powyżej formę zamiaru oskarżonego (zamiar bezpośredni) jednoznacznie wskazuje przemyślany i zorganizowany sposób jego działania, poprzez podjęcie działań zmierzających najpierw do ukrycia przedmiotu przestępstwa, a następnie opuszczenie wraz z nim miejsca popełnienia tego czynu zabronionego. Nie ulega również wątpliwości, iż szczoteczki elektryczne stanowią „rzecz ruchomą” w rozumieniu art. 278 §1 k.k., co wyczerpuje ostatnie znamię opisanego w tym przepisie typu przestępstwa. Tymczasem, wartość skradzionych rzeczy (749,97 zł), wyznacza rodzaj popełnionego przez A. W. czynu zabronionego przez ustawę – przestępstwa z art. 278 §1 k.k,
a nie wykroczenia z art. 119 §1 k.w.

Czyn oskarżonego popełniony został w warunkach tzw. recydywy szczególnej zwykłej, o której mowa w art. 64 §1 k.k. Warunkiem surowszej kwalifikacji czynu
z przywołanego artykułu Kodeksu Karnego jest popełnienie przez sprawcę kolejnego przestępstwa umyślnego w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne. Jak wynika z odpisu wyroku w sprawie o sygn. II K 319/04 Sądu Rejonowego w L., A. W. został prawomocnie skazany za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z 282 k.k. (a więc oczywiście podobne do przestępstwa z art. 278 §1 k.k.) na karę 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres 5 lat próby. Oskarżony odbywał w niniejszej sprawie karę w okresie od dnia 11.04.2009 r. do dnia 09.04.2011r. ( k. 106 - 107 odpis wyroku), tak więc łącznie ponad wymagane przez art. 64 §1 k.k. 6 miesięcy. Z powyższych względów zaistniały wszystkie przesłanki do zakwalifikowania czynu A. W. również z art. 64 §1 k.k.

Orzekając o karze, Sąd uwzględnił w całości złożony przez oskarżonego wniosek
o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy w całości. Za popełnione przestępstwo Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Orzeczenie o karze zostało wydane w oparciu o dyrektywy jej wymiaru zawarte w art. 53 k.k. oraz art. 58 §1 k.k. Za popełnienie zarzuconego czynu, oskarżonemu groziła kara pozbawiania wolności w zakresie od 3 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy. W ocenie Sądu, społeczna szkodliwość czynu oskarżonego jest znaczna. Na podkreślenie zasługuje w tym miejscu przede wszystkim postać winy oskarżonego (zamiar bezpośredni), przy ewidentnym działaniu z pełną premedytacją,
w sposób niejako „zawodowy”. Nadto, jako okoliczność zdecydowanie obciążającą, poczytana została oskarżonemu wielokrotna karalność za przestępstwa podobne (dane o karalności k. 33 – 36), odpisy wyroków wraz z danymi co do odbycia kary k. 39 – 43, k. 105 – 108, k. 115 – 120), oraz popełnienie czynu w warunkach recydywy szczególnej, co wskazywać musi na znaczny stopień jego demoralizacji. Jednakże za wymiarem kary
w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przemawiała w niniejszej sprawie waga okoliczności łagodzących. Należy zauważyć, że wartość skradzionego przez oskarżonego mienia wynosi 749,97 złotych. Ponadto, nawet i ta stosunkowo niewysoka w sumie szkoda została niezwłocznie zrekompensowana, poprzez zwrot przedmiotów kradzieży w nienaruszonym stanie. Powyższe okoliczności skłoniły Sąd Rejonowy do orzeczenia kary pozbawienia wolności właśnie w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, co jest adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stanowi wypadkową wziętych pod uwagę okoliczności łagodzących i obciążających. Na szczególne uwzględnienie zasługuje ponadto postawa oskarżonego, który od początku postępowania prezentował postawę odpowiedzialną, przyznając się do popełnienia zarzuconego mu czynu i rozumiejąc oczywistą niewłaściwość swojego postępowania.

W ocenie Sądu Rejonowego, brak jest jednak podstaw do orzeczenia tej kary
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Dyrektywy zastosowania tej instytucji prawa karnego można odnaleźć w treści art. 58 §1 k.k. oraz 69 § 1 i 2 k.k. Podstawową przesłanką warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności jest stwierdzenie, iż „sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary”. Wśród „celów kary” na plan pierwszy wysuwają się cele ukarania sprawcy związane z prewencją indywidualną i ogólną (art. 53 §1 k.k.). Zdaniem Sądu, zarówno pierwszy, jak i drugi z tych elementów wymaga orzeczenia w tym przypadku bezwzględnej kary pozbawienia wolności. W ramach przesłanki spełnienia celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, podkreślić należy, że był on już kilkukrotnie skazany za różne przestępstwa, w tym przestępstwa podobne. Oskarżony, swoim zachowaniem wykazał, że niezależnie od rodzaju kary orzeczonej przez inne Sądy, nie spełniają one swoich zadań wychowawczych i nie osiągają skutku odstraszającego od popełniania kolejnych czynów zabronionych. Można jednocześnie stwierdzić, że jedynie kara izolacyjna ma szanse spełnić swoje cele wychowawcze w stosunku do oskarżonego, który w ocenie Sądu jest osobą głęboko zdemoralizowaną, lekceważącą ostentacyjnie obowiązujący w Polsce porządek prawny, aczkolwiek w jego przypadku na plan pierwszy wysuwa się funkcja sprawiedliwościowa i izolacyjna orzekanej kary, traktowanej jako odpłata za popełnione przestępstwo. Biorąc powyższe pod uwagę, należy wyrazić przekonanie, iż orzeczona kara jest w pełni adekwatna do winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a także zadośćuczyni społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej A. W. kary pozbawienia wolności należało zaliczyć okres rzeczywistego pozbawienia wolności
w sprawie w postaci zatrzymania w dniach od 09.02.2016r. do 10.02.2016r, uznając tym samym 2 dni kary pozbawienia wolności za odbyte.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr.49, poz. 223
z póź. zm.), zwalniając oskarżonego w całości od ich ponoszenia, mając na względzie jego sytuację zarobkową, majątkową oraz fakt odbywania kary pozbawienia wolności w innej sprawie.