Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2024 rok

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska- Kasa

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2024 rok w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o odszkodowanie, odprawę pieniężną, nagrodę jubileuszową

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. G. kwotę 450,00 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt złotych 00/100) powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata M. P. ustanowionego z urzędu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za okres od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty - w związku z roszczeniem zasądzonym wyrokiem częściowym z dnia 11 lutego 2020 roku o wynagrodzenie z tytułu zastosowania krótszego niż wymagany okresu wypowiedzenia.

III.  Nakazuje pobrać od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 200,00 zł (słownie: dwieście złotych 00/100) tytułem opłaty sądowej od pozwu od ponoszenia obowiązku której ustawowo zwolniony był powód.

IV.  Przyznaje adwokatowi M. P. ze Skarbu Państwa - kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w W. kwotę 1.890,00 zł. (słownie: jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych 00/100) powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata M. P. ustanowionego z urzędu.

V.  Nie obciąża powoda kosztami procesu.

Sygn. akt VI P 53/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 stycznia 2019 roku (data złożenia) powód M. G. wniósł o wypłatę odszkodowania za pracę w okresie ochronnym wskazując, że nie zgadza się z wręczeniem mu wypowiedzenia umowy o pracę.

(pozew – k. 1)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa wskazując na zasadność wręczonego powodowi wypowiedzenia oraz uchybienie terminu do złożenia powództwa.

(odpowiedź na pozew – k. 68-69)

Powód ostatecznie sprecyzował dochodzone przez siebie roszczenia wnosząc o:

⚫

przywrócenie terminu do złożenia pozwu (odwołania od wypowiedzenia) ponieważ trwały rozmowy dotyczące przywrócenia powoda do pracy),

⚫

uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony zawartej w dniu 14 czerwca 2016 roku,

⚫

zasądzenie odszkodowania w kwocie 9940,92 zł na podstawie art. 45 § 1 k.p.,

⚫

zasądzenie na podstawie art. 49 k.p. odszkodowania / wynagrodzenia za skrócenie okresu wypowiedzenia w kwocie 3.313,64 zł,

⚫

zasądzenie kwoty 12.448,42 zł tytułem odprawy pienieżnej oraz nagrody jubileuszowej zgodnie z warunkiem Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy,

⚫

zasądzenie kwoty 70.500,00 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostania bez pracy w okresie ochrony przedemerytalnej według stawki ½ etatu,

⚫

zasądzenie kwoty 149.328,00 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w okresie ochrony przedemerytalnej według stawki pełen etat,

⚫

zasądzenie kwoty 18.3270 zł tytułem odszkodowania za utratę korzyści w postaci mieszkania własnościowego zakupionego na kredyt spowodowane utratą wynagrodzenia.

(pisma pełnomocnika powoda – k. 55-56, k. 84-85, k. 204-205)

W dniu 11 lutego 2020 roku Sąd wydał wyrok częściowy uwzględniający powództwo w zakresie wynagrodzenia w związku z zastosowaniem krótszego niż wymagany okresu wypowiedzenia zasądzając kwotę 3313,64 zł.

(wyrok częściowy – k. 95)

Postanowieniem z dnia 29 września 2020 roku Sąd przywrócił powodowi termin do wniesienia odwołania do Sądu od wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 6 sierpnia 2018 roku.

(postanowienie – k. 111)

Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2022 roku Sąd postanowił - uznać się niewłaściwym w zakresie roszczeń o:

1) zapłatę kwoty 70.500,00 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia sprecyzowania pozwu z dnia 29 stycznia 2020 roku tytułem wynagrodzenia za czas pracy w okresie ochrony przedemerytalnej do 19 kwietnia 2020 roku liczonej wedle stawki za pół etatu,

2) zapłatę kwoty 149.328,00 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia sprecyzowania pozwu z dnia 29 stycznia 2020 roku tytułem wynagrodzenia za czas pracy w okresie ochrony przedemerytalnej od 19 kwietnia 2020 roku liczonej wedle stawki za cały etat,

3) zapłatę kwoty 183.278,00 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia sprecyzowania pozwu z dnia 29 stycznia 2020 roku tytułem odszkodowania za utratę korzyści w postaci mieszkania własnościowego zakupionego na kredyt spowodowaną utratą wynagrodzenia,

- i w powyższym zakresie przekazać sprawę do rozpoznania do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

(postanowienie – k. 208)

Strony nie modyfikowały stanowisk procesowych. Powód wnosił jak w pismach rozszerzających powództwo, a pozwany o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił, co następuje:

Pismem z dnia 24 marca 2015 roku powód złożył podanie do prezesa spółki z prośbą o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron z dniem 20 kwietnia 2015 roku w związku z nabyciem praw do emerytury z dniem 19 kwietnia 2015 roku. Jednocześnie powód złożył podanie o zatrudnienie go na stanowisku maszynisty na ½ etatu. Podanie powoda zostało rozpatrzone pozytywie i w dniu 10 kwietnia 2015 roku powód rozwiązał stosunek pracy z pozwaną w związku z uzyskaniem praw do emerytury.

W dniu 6 maja 2015 roku powód zarwał z pozwaną umowę o pracę na czas określony od 11 maja 2015 roku do10 listopada 2015 roku, a następnie od 11 listopada 2015 roku do 30 czerwca 2016 roku na ½ etatu na czas określony. W dniu 14 czerwca 2016 roku strony zwarły ostatnią umowę o prace na czas nieokreślony na ½ etatu. Powód pracował na stanowisku maszynisty.

Wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 3313,64 zł.

(umowy o pracę – cz. B. a.o. powoda; zaświadczenie o wynagrodzeniu powoda – k. 80)

W dniu 19 czerwca 2018 roku powód jako maszynistka prowadził pociąg relacji (...). Podczas dojazdu do przystanku osobowego K. powód zatrzymał pociąg częściowo poza peronem (o 1/3 długości przejechał peron na którym miał się zatrzymać). Wobec powyższego po przejechaniu peronu w części, wycofał pociąg w peron - umożliwiając opuszczenie bezpieczne pociągu podróżującym wysiadającym na przystanku. Zdarzenie nie było spowodowane nieprawidłowo działającym hamulcem głównym ani awaryjnym, ale wynikało z winy powoda i nieuwagi przy odpowiednio wczesnym wszczęciu procedury hamowania. Po zatrzymaniu pociągu poza peronem pasażerowie poczuli się niekomfortowo i byli zaniepokojeni.

Powód zgłosił te fakty, pozwana przeprowadziła postępowania wyjaśniające. W wyniku postępowania ustalono, że doszło do tego z winy powoda – maszynisty który zbyt późno rozpoczął hamowanie regularne przed dojazdem do przystanku w K.. Powód w toku postępowania wyjaśniającego nie kwestionował tego, że wdrożył zbyt późno hamowanie. Powoływał się tylko na duży ruch w pociągu oraz „słabo działający hamulec”.

Przy stwierdzeniu nieprawidłowości działania układu hamulcowego maszynista powinien zgłosić to mechanikowi pociągu, a pociąg jest wyłączany z dalszej eksploatacji.

(sprawozdanie nr aktu MNO-623-143-2018 – cz. C. a.o. powoda; zeznania świadka A. O. – k. 173-177; zeznania świadka P. W. – k. 179-185)

Pismem z dnia 6 sierpnia 2018 roku pozwana wypowiedział powodowi umowę o pracę z dnia 14 czerwca 2016 roku jako przyczynę wskazując na niezatrzymanie się w wyznaczonym miejscu na przystanku K. podczas prowadzenia pociągu nr (...) relacji (...) w dniu 19 czerwca 2018 roku.

Pismo powód odebrał w dniu 22 września 2018 roku.

W treści pisma wskazano na trzymiesięczny okres wypowiedzenia który kończył się 30 listopada 2018 roku.

(wypowiedzenia – cz. C. a.o. powoda)

W dniu 8 listopada 2018 roku powód złożył do pozwanej spółki podanie o przywrócenia do pracy wskazując na swój brak winy w niezatrzymaniu pociągu na właściwej stacji K..

W dniu 22 listopada 2018 roku przełożony powoda wskazał, że nie przychyla się do wniosku powoda albowiem powód nie rokuje bezpiecznego wykonywania pracy na stanowisku maszynisty. W dniu 27 listopada 2018 roku otrzymał odpowiedź negatywną.

Powód ponownie wniósł o przywrócenie do pracy 6 grudnia 2018 roku. Ponownie powodowi odmówiono przywrócenia do pracy pismem z dnia 27 grudnia 2018 roku. Pismo pozwanej powód odebrał pismo 2 stycznia 2019 roku.

Przez okres od wręczenia powodowi wypowiedzenia do otrzymania ostatecznej odpowiedzi 2 stycznia 2019 roku powód pozostawał w przekonaniu, że prowadzi rozmowy odnośnie przywrócenia go do pracy, które mogły zakończyć się pomyślnie. Powoda zapewniono, że ma napisać podanie o przywrócenie do pracy i „wszystko będzie okej”. T. J. (1) będący pracownikiem pozwanej powiedział, że ma napisać odwołanie do spółki, a nie do Sądu i czekać na odpowiedź od pozwanej spółki.

(pismo – k. 7; pismo powoda – k. 5; pismo powoda z dnia 8 listopada 2018 roku i 6 grudnia 2018 roku – cz. C. a.o. powoda; pismo pozwanej z dnia 27 grudnia 2018 roku – cz. C. a.o powoda; zeznania świadka A. K. – k. 92v-93; zeznania powoda M. G. – k. 93v-94; zeznania świadka B. R. – k. 108v-109)

Przed wręczeniem powodowi wypowiedzenia strona pozwana zwróciła się z zapytaniem do 11 związków zawodowych z zapytaniem czy powód M. G. jest członkiem związku zawodowego. Związki zawodowe działające w pozwanej nie udzieliły odpowiedzi pozwanej.

(pismo pozwanej z dnia 12 lipca 2018 roku – cz. C. a.o powoda)

Powodowi w kwietniu 2015 roku została wypłacona na podstawie obowiązującego (...) odprawa emerytalna w kwocie 11.900 zł. Powód przeszedł na emeryturę od 19 kwietnia 2015 roku.

W styczniu 2018 roku powodowi została naliczona nagroda jubileuszowa w kwocie 7094,56 zł która została wykazana na karcie wynagrodzeń za styczeń 2018 roku.

(karta wynagrodzeń za kwiecień 2015 roku, karta wynagrodzeń za styczeń 2018 roku – cz. B i C a.o powoda i k. 245-248; decyzja emerytalna – k. 244)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, aktach osobowych powoda oraz zeznaniach świadków A. K. i B. R., którym dał wiarę w całości, Sąd nie oparł się na zeznaniach świadka T. J. (2) i P. P., albowiem żaden z nich nie pamiętał szczegółów zdarzeń będących przedmiotem postępowania, które byłyby przydatne dla ustaleń faktów w tej sprawie. Odnośnie zeznań powoda M. G. Sąd dał im wiarę, w tym w zakresie tego, że przyznał, że nie zatrzymał się we właściwy sposób na przystanku osobowym K..

Nie zachodziła konieczność uzupełniania materiału dowodowego w sprawie, takowych wniosków dowodowych strony nie zgłaszały. Brak było podstaw do uzupełniania materiału dowodowego z urzędu.

Sąd zważył, co następuję:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Roszczenie o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenia umowy o pracę podlegało oddaleniu z następujących przyczyn. Materialno-prawną podstawą dochodzonego roszczenia jest art. 45 § 1 k.p. Zgodnie z nim w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W pierwszej kolejności Sąd odniesie się do podnoszonego przez stronę pozwaną przekroczenia terminu do złożenia odwołania od wypowiedzenia. Zgodnie z art. 264 § 1 k.p. odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę. Natomiast zgodnie z art. 265 § 1 k.p. § 1. Jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 21 i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Hipoteza normy zawartej w art. 265 § 1 KP jednoznacznie wskazuje, że przywrócenie uchybionego terminu możliwe jest jedynie po spełnieniu przesłanki braku winy pracownika w przekroczeniu terminu. Przy czym może to być zarówno postać winy umyślnej, jak i nieumyślnej. Przepis nie reguluje tej materii, stanowiąc tylko o braku winy. O istnieniu winy lub o jej braku należy więc wnioskować na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o swoje interesy. Muszą zaistnieć szczególne okoliczności, które spowodowałyby opóźnienie w wytoczeniu powództwa oraz związek przyczynowy pomiędzy tymi okolicznościami, a niedochowaniem terminu do wystąpienia strony na drogę sądową. Okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu mogą mieć różny charakter, w tym mogą dotyczyć także osoby pracownika (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 stycznia 2023 r. II PSKP 43/22). O istnieniu winy lub jej braku należy wnioskować na podstawie całokształtu okoliczności danej sprawy. Jak słusznie podkreśla się w orzecznictwie SN, brak winy pracownika w przekroczeniu terminu z art. 264 § 2 KP należy analizować w płaszczyźnie jego subiektywnej oceny stanu rzeczy, zwłaszcza z uwzględnieniem stopnia jego wykształcenia i posiadanej wiedzy prawniczej oraz doświadczenia życiowego, a także z uwzględnieniem obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Jeżeli pracownik nie posiada wykształcenia prawniczego i po raz pierwszy prowadzi z zakładem pracy spór dotyczący rozwiązania stosunku pracy, to przekroczenie omawianego terminu może być usprawiedliwione nawet mniej znaczącymi okolicznościami. Dotyczy to zwłaszcza przypadku, gdy przekroczenie terminu jest niewielkie (zob. wyr. SN z 10.11.2006 r., III PK 73/06, Legalis). Sąd ustalił, ze powód otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę w dniu 22 września 2018 roku. Pozew do Sądu wniósł w dniu 23 stycznia 2019 roku, czyli przekroczył termin 21 dni na złożenie odwołania. Jednakże w tej sprawie zaszły okoliczności, które pozwalały przyjąć, że powód bez własnej winy przekroczył ten termin. Sąd ustalił, że powód, któremu T. J. (1) zasugerował, żeby zwrócił się do pozwanej, a nie do sądu z odwołaniem od wypowiedzenia i wnioskiem o przywrócenie do pracy - zrobił to zgodnie z sugestią. Powód od 8 listopada 2018 roku, aż do 2 stycznia 2019 roku prowadził ze stroną pozwaną pisemną korespondencję na temat tego, czy zostanie przywrócony do pracy. Nie mając wiedzy prawnej powód nie wiedział, że prowadzenie pertraktacji odnośnie cofnięcia wypowiedzenia nie wstrzymuje biegu terminu do złożenia wypowiedzenia. Z powodu braku wiedzy prawniczej powód mógł nie wiedzieć, że musi w ciągu 21 dni złożyć pozew do Sądu i wtedy prowadzić ewentualne rozmowy z pracodawcą, a nie zaniechać złożenia pozwu i dopiero go złożyć jak definitywnie pracodawca nie przywróci go do pracy.

Powództwo w zakresie żądnia odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie podlegało jednak oddaleniu w całości, albowiem przyczyna wskazana w wypowiedzeniu okazała się prawdziwa i uzasadniająca zakończenie stosunku pracy.

Pracodawca jako przyczynę wypowiedzenia wskazał: niezatrzymanie się w wyznaczonym miejscu na przystanku K. podczas prowadzenia pociągu nr (...) relacji (...) w dniu 19 czerwca 2018 roku.

Sąd ustalił, że powód w rzeczywistości dopuścił się owego czynu w taki sposób, że z własnej winy nie zatrzymał się na peronie na przystanku tylko przez opóźnienie hamowania przejechał peron o około 1/3. Ustalono, że nie było to spowodowane usterką pociągu, awarią lub osłabnięciem siły układu hamowania, ale tylko i wyłącznie zawinione przez powoda. Żadne czynniki zewnętrzne względem zachowania powoda nie spowodowały, że opóźnił on hamowanie. Powód nie kwestionował przebiegu zdarzenia z dnia 19 czerwca 2018 roku wskazując, że wdrożył hamowanie, co nie było prawdą. W postępowaniu sprawdzającym ustalono, że wszystkie mechanizmy odpowiedzialne za hamowanie w pociągu działały prawidłowo i tylko z powodu nieuwagi nie doszło do ich aktywowania we właściwym czasie i we właściwy sposób przez powoda. Trzeba wskazać, że nieprawidłowe wdrożenie hamowania dało pracodawcy asumpt do uznania, że powód nie jest w stanie bezpiecznie wykonywać pracy jako maszynista. Praca którą wykonywał powód, czyli jako maszynista jest związana z przewozem osób, w tym zakresie był więc odpowiedzialny za życie i zdrowie przewożonych pasażerów. Musi być więc osobą skoncentrowaną, niepopełniającą błędów w zakresie kierowania składem. Pracodawca zasadnie rozwiązał z nim umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, ponieważ powód oprócz tego, że nie wykonał prawidłowo pracy, to nie dawał też rękojmi wykonywania bezpiecznego kierowania pociągiem. Pracodawca miał uzasadnione obawy co do tego, że praca przez powoda w przyszłości nie będzie wykonywana w sposób poprawny i może dojść do kolejnego naruszenia obowiązków pracowniczych. Przyczyna wypowiedzenia była więc uzasadniona, a powództwo o odszkodowanie niezasadne.

Na zakończenie Sąd odniesie się do kwestii konsultacji związkowych. Zgodnie z art. 38 § 1 k.p. o zamiarze wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas określony lub umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony pracodawca zawiadamia na piśmie reprezentującą pracownika zakładową organizację związkową, podając przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy. Niezbędnym warunkiem jest przynależność pracownika do związków zawodowych. Pracownik może należeć do jednej lub kilku organizacji związkowych. W sytuacji gdy pracownik jest członkiem wielu związków zawodowych, wtedy pracodawca jest zobowiązany prowadzić konsultacje z każdą z nich, a nie tylko z jedną. Na pracodawcy ciąży obowiązek ustalenia, czy pracownik jest reprezentowany przez zakładową organizację związkową. Należy zatem uznać, że rozważając zamiar zwolnienia konkretnego pracownika, pracodawca powinien zwrócić się do organizacji związkowej ze zindywidualizowanym pytaniem dotyczącym reprezentowania tej osoby. Jeżeli w przedsiębiorstwie działa kilka organizacji związkowych, a podmiot zatrudniający nie ma wiedzy na temat reprezentowania przez nie pracownika, to wszystkie organizacje powinny być adresatami pytania. Działania pracodawcy mogą dotyczyć większej liczby pracowników jedynie wówczas, gdy pracodawca ma zamiar podjąć określone działania w stosunku do wszystkich osób objętych pytaniem. Za nietrafny należy uznać pogląd SN, zgodnie z którym jednorazowe zwrócenie się pracodawcy do działających u niego zakładowych organizacji związkowych o informację dotyczącą wszystkich zatrudnionych pracowników czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 30 ust. 2 ¹ ustawy o związkach zawodowych (zob. wyr. SN z 25.7.2003 r., I PK 305/02, OSP 2004, Nr 12, poz. 150). Nie ma bowiem podstaw prawnych, aby pracodawca uzyskiwał "zbiorczą" informację o pracownikach reprezentowanych przez organizację związkową. Pracodawca wystąpił do 11 organizacji związkowych działających w pozwanej spółce, z czego żadna nie wskazała, że powód jest jej członkiem. Pozwany dochował konsultacji związkowej i współdziałania z organizacjami związkowymi. Nie ma racji pełnomocnik strony powodowej twierdząc, że pracodawca przedwcześnie złożył powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracą . Pracodawca nie ma obowiązku oczekiwania na udzielenie odpowiedzi przez każdy związek zawodowy, który reprezentuje pracowników w jego zakładzie pracy. Nie zostało wykazane, że powód był członkiem jakiegokolwiek związku zawodowego, co zwalniało pracodawcę z konieczności konsultacji z konkretnym związkiem zawodowym.

Odnośnie roszczenia o odprawę pieniężną Sąd zważył, że zgodnie z art. 92 ¹ § 1 k.p. § 1. Pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Powód co prawda podnosił, że dochodzi odprawy pienieżnej na podstawie Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy jednakże nie sprecyzował z jakiego konkretnie tytułu, jakiej konkretnie odprawy żąda. Sąd więc stwierdził na podstawie całokształtu postępowania, że powód żąda odprawy pienieżnej w związku z przejściem na emeryturę. Ustalono, że powód otrzymał odprawę emerytalną w kwocie 11.900 zł w kwietniu 2015 roku w związku z zakończeniem stosunku pracy i uzyskaniem uprawnień emerytalnych. Nie zostało wykazane przez powoda, że jest mu należna kwota wyższa niż ta tj.12448,42 zł albowiem wypłacono powodowi odprawę na podstawie (...) w zw. z art. 92 ¹ § 1 k.p. Ponadto zgodnie z art. 92 ¹ § 2 k.p. Pracownik, który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej prawa. Odnośnie roszczenia o nagrodę jubileuszową została ona wypłacona i naliczona w styczniu 2018 roku w kwocie 7094,56 zł wobec tego brak jest podstaw do wypłaty kolejnej nagrody jubileuszowej, poza tym powód nie wskazał w związku z jakim ew. stażem pracy lub ukończeniem określonego wieku wnosi o nią. Powództwo o odprawę pieniężną i nagrodę jubileuszową podlegało oddaleniu w całości.

Mając powyższe na względzie rozważania Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. mając na uwadze wyrok częściowy gdzie powód wygrał w całości odnośnie wynagrodzenia za skrócony okres wypowiedzenia i zasądzając kwotę od pozwanej na rzecz pełnomocnika powoda z urzędu na podstawie § 15 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanej opłatę od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić w związku z wyrokiem częściowym zasądzającym w całości wynagrodzenie za skrócony okres wypowiedzenia.

Sąd przyznał pełnomocnikowi z urzędu ustanowionemu dla powoda kwotę 1890 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu na którą to kwotę składają się kwoty 90 zł (za roszczenie o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenia umowy o pracę) oraz 1800 zł (za roszczenia majątkowe) ustalone na podstawie § 15 ust. 1 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.