Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2024 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2024 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. R.

o zapłatę

orzeka:

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego K. R. kwotę 2.700,00 złotych (dwa tysiące siedemset 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VI P 94/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 lipca 2022 r. (...) S.A. wniosła o zasądzenie od K. R. kwoty 11.920,23 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu pozwana argumentowała, iż wypłaciła pozwanemu w okresie od czerwca 2021 r. do września 2021 r. łącznie kwotę 18.730,21 zł brutto (15.079,10 zł netto). Z treści pozwu wynika, że w związku z przedłużającą się nieobecnością w pracy pozwanego spowodowaną chorobą, powód zwrócił się do ZUS o ustalenie okresu zasiłkowego dla pozwanego. Organ rentowy decyzją z dnia 25 stycznia 2022 r. odmówił pozwanemu prawa do zasiłku chorobowego we wskazanych w decyzji okresach, a pozwany nie złożył odwołania od powyższej decyzji. Powódka wskazała, iż w związku z powyższym zachodzi konieczność skorygowania wysokości wypłat dokonanych na rzecz pozwanego z tytułu zasiłku chorobowego, gdyż wynagrodzenie chorobowe nie przysługuje, gdy pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego. Ponadto w pozwie wskazano, iż zużywając nienależnie wypłacone mu środki finansowe pozwany powinien liczyć się z obowiązkiem ich zwrotu. Kwota dochodzona pozwem dotyczy nadpłaty wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego za okresy od 9 czerwca 2021 roku do 30 lipca 2021 roku, dnia 2 sierpnia 2021 roku, od 8 sierpnia 2021 roku do 30 września 2021 roku.

(pozew: k. 1 – 5)

Dnia 27 lutego 2023 r. postępowanie zawieszono w trybie art. 177 ust. 1 § 6 k.p.c.

(postanowienie: k. 31)

Dnia 22 marca 2023 r. postępowanie zostało podjęte.

(postanowienie: k. 88)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie pozwu w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych stwierdzając, iż nie zachodzą podstawy do zwrotu wypłaconych świadczeń chorobowych. Pełnomocnik pozwanego wskazał, iż jego przysporzenie nie podlega zwrotowi, gdyż pozwany nie musiał liczyć się z obowiązkiem zwrotu i mógł swobodnie dysponować otrzymanymi pieniędzmi, gdyż nie miał świadomości bezpodstawności przysporzenia i nie można stwierdzić występowania po jego stronie złej wiary. W odpowiedzi na pozew podniesiono, że środki były wydatkowane na bieżące potrzeby, zatem nie ma podstaw do zwrotu żądanej kwoty na rzecz powoda.

(odpowiedź na pozew: k. 108 – 113)

Stanowiska stron pozostały niezmienione do zakończenia postępowania.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany był zatrudniony przez (...) S.A. w okresie od 15 lipca 2018 r. do 31 grudnia 2021 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku specjalisty ds. sprzedaży. Umowę rozwiązano za wypowiedzeniem dokonanym przez pracownika.

(świadectwo pracy - k. 24)

Pozwany przebywał na zwolnieniach lekarskich w okresie od 18 września 2020 r. do 9 kwietnia 2021 r., od 9 czerwca 2021 r. do 30 lipca 2021 r., w dniu 2 sierpnia 2021 r., od 8 sierpnia 2021 r. do 30 września 2021 r. oraz od 30 października 2021 r. do 14 grudnia 2021 r.

(wykaz zwolnień lekarskich - k. 27, kopie zwolnień lekarskich - k. 31 – 41)

Pracodawca wypłacił pozwanemu z tytułu wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłku chorobowego łącznie kwotę 18.730,21 zł brutto: 5.907,95 zł za czerwiec, 4.114,68 zł za lipiec, 4544,82 zł za sierpień, 4162.76 zł za wrzesień.

(zestawienie składników wynagrodzenia pracownika - k. 57, wydruki pasków płacowych: k. 60-63)

W wiadomości e-mail z dnia 21 września 2021 r. powódka zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o ustalenie okresu zasiłkowego dla pozwanego w zawiązku z faktem, że przerwa między zwolnieniami lekarskimi nie przekroczyła 60 dni.

Na powyższego maila Zakład Ubezpieczeń Społecznych odpowiedział mailem z dnia 19 października 2021 roku, informując, że niezdolności do pracy pozwanego z powodu choroby od 18 września 2020 r. do 9 kwietnia 2021 r., od 9 czerwca 2021 r. do 30 lipca 2021 r., za 2 sierpnia 2021 r., od 8 sierpnia 2021 r. do 30 września 2021 r. należy zaliczyć w ramach jednego okresu zasiłkowego, który upłynął w dniu 18 marca 2021 roku. Powódka została poinformowana, że w przypadku braku złożenia przez pozwanego wniosku o świadczenie rehabilitacyjne lub otrzymania decyzji odmownej, nadpłacony zasiłek chorobowy od 27 czerwca 2021 roku do 30 lipca 2021 roku, 2 sierpnia 2021 roku oraz od 8 sierpnia 2021 roku do 30 września 2021 roku należy dokonać korekt raportów imiennych pozwanego.

(wiadomość e-mail z dnia 21 września 2021 r. - k. 42v; wiadomość e-mail z dnia 19 października 2021 roku – k. 42)

Decyzją z dnia 25 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. nr. (...) uznał, że niezdolności do pracy pozwanego z powodu choroby od 18 września 2020 r. do 9 kwietnia 2021 r., od 9 czerwca 2021 r. do 30 lipca 2021 r., za 2 sierpnia 2021 r., od 8 sierpnia 2021 r. do 30 września 2021 r., oraz 30 października 2021 r. do 14 grudnia 2021 r. należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego i odmówił K. R. prawa do zasiłku chorobowego za okresy: od 19 marca 2021 r. do 9 kwietnia 2021 r., od 29 czerwca 2021 r. do 30 lipca 2021 r., 2 sierpnia 2021 r., od 8 sierpnia 2021 r. do 30 września 2021 oraz od 30 października do 14 grudnia 2021 r.

Decyzja została wysłana dla pozwanego oraz do wiadomości powodowej spółki.

(decyzja ZUS z dnia 25 stycznia 2022 r. – k. 43)

Pismem z dnia 16 grudnia 2021 r. powódka, wezwała pozwanego do zwrot nadpłaty wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego w łącznej wysokości 11.920,23 zł. W odpowiedzi na pozew z dnia 11 stycznia 2022 r. strona pozwana wskazała, iż żądanie nie jest zasadne i nie istnieją podstawy do zwrotu wypłaconego wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego.

(pismo powoda do pozwanego z dnia 16 grudnia 2021 r. – k. 58, odpowiedź strony pozwanej z dnia 11 stycznia 2022 r. – k. 67 – 69)

Kwoty stanowiące nadpłatę wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłku chorobowego pozwany przeznaczał na bieżące potrzeby życiowe, a mianowicie na opłacenie czynszu za najem mieszkania, żłobka oraz przedszkola syna, jedzenie, paliwo. Nie miał świadomości że nadpłaty wynagrodzenia i zasiłku chorobowego są to świadczenia nienależne po dniu 9 czerwca 2021 roku. W okresie kiedy pozwany miał wypłacane świadczenia związane z niezdolnością do pracy dział kadr powodowej spółki nie kontaktował się z nim.

(zeznania pozwanego K. R. - k. 135)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz na podstawie zeznań pozwanego K. R., które były spójne, pozbawione luk i korelowały z pozostałym materiałem dowodowym. Strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie powodowej spółki o zwrot nienależnego świadczenia. Zgodnie z art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Ciężar dowodu w zakresie problematyki aktualności wzbogacenia rozkłada się według reguł ogólnych, określonych w art. 6 k.c. w zw. art. 300 k.p. Oznacza to, że na powódce spoczywał ciężar wykazania podstaw bezpodstawnego wzbogacenia, a na pozwanym wykazanie przesłanek z art. 409 k.c. Zgodnie z tym przepisem obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu.

Powinność liczenia się wzbogaconego z obowiązkiem zwrotu na gruncie art. 409 k.c. jest rozumiana szeroko. Dla przyjęcia wystąpienia przesłanki wyłączającej regulację z art. 409 in principio k.c. wystarcza wykazanie przez zubożonego wystąpienia takich okoliczności towarzyszących wzbogaceniu accipiensa, o których wiedza obiektywnie powstaje przy zachowaniu należytej staranności, a które w normalnym toku spraw u przeciętnego człowieka powinna kreować świadomość obowiązku zwrotu bezpodstawnie uzyskanej korzyści (jest to zatem staranność ogólnie wymagana w stosunkach danego rodzaju – por. komentarz do art. 355). Zubożony nie jest przy tym obowiązany wykazywać tego, czy wzbogacony faktycznie wiedzę o takowych okolicznościach uzyskał, a także nie ma obowiązku dowodzić powstania po stronie accipiensa świadomości obowiązku zwrotu uzyskanej korzyści, bowiem z punktu widzenia art. 409 k.c. decydująca jest wyłącznie możliwość uzyskania takiej wiedzy przez wzbogaconego. Co istotne, wiedza taka oceniana jest z punktu widzenia momentu wyzbycia się lub zużycia uzyskanej wcześniej korzyści. W rezultacie, dla rozstrzygnięcia zaistniałego problemu, konieczne jest przeanalizowanie stanu faktycznego mającego miejsce w okresie od daty uzyskania korzyści do czasu faktycznej utraty wzbogacenia. Pojawienie się na dowolnym etapie stanu wzbogacenia accipiensa okoliczności, które prowadzą do obiektywnej powinności liczenia się z obowiązkiem zwrotu (choćby potencjalnego, ale możliwego do przewidzenia bez dochowania szczególnych form staranności), wyłącza możliwość zastosowania art. 409 k.c. (tak Dariusz Fuchs w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna (art. 353-534), autorzy: Fras M. (red.), Habdas M. (red.), Fuchs B., Fuchs D., Gnela B., Herbet A., Kurowski W., Malik A., Naczyńska J., Rąpała A., Skubisz-Kępka K., Stojek G., Wałachowska M., Zakrzewski P., Ziemiak M.P.).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2007 r. II PK 138/06 stwierdził, że pracownik ma prawo uważać, że świadczenie wypłacane przez pracodawcę posługującego się wyspecjalizowanymi służbami jest spełniane zasadnie i zgodnie z prawem, a więc jego obowiązek liczenia się ze zwrotem świadczenia ogranicza się zasadniczo do sytuacji, w których ma świadomość otrzymania nienależnego świadczenia (art. 409 w związku z art. 410 § 1 k.c. i w związku z art. 300 k.p.). Pogląd ten w całości Sąd rozpoznający niniejszą sprawę aprobuje.

Na wstępie należy wskazać, że świadczenie które zostało pozwanemu wypłacone przez pozwaną stanowiło łącznie kwotę 18.730,21 zł brutto; 5.907,95 zł za czerwiec, 4.114,68 zł za lipiec, 4544,82 zł za sierpień, 4162.76 zł za wrzesień. Dotyczyło ono wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłku chorobowego wypłaconego za okres niezdolności do pracy od 9 czerwca 2021 roku do 30 września 2021 roku. Strona powodowa za ten okres żądała kwoty niższej kwoty czyli 11.920,23 zł.

Było to świadczenie nienależne dla pozwanego, albowiem decyzją z dnia 25 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. nr. (...) uznał, że niezdolności do pracy K. R. z powodu choroby od 18 września 2020 r. do 9 kwietnia 2021 r., od 9 czerwca 2021 r. do 30 lipca 2021 r., za 2 sierpnia 2021 r., od 8 sierpnia 2021 r. do 30 września 2021 r., oraz 30 października 2021 r. do 14 grudnia 2021 r. należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego i odmówił prawa do zasiłku chorobowego od 19 marca 2021 r. do 9 kwietnia 2021 r., od 29 czerwca 2021 r. do 30 lipca 2021 r., za 2 sierpnia 2021 r., od 8 sierpnia 2021 r. do 30 września 2021 oraz od 30 października do 14 grudnia 2021 r.

Brak było podstawy prawnej do wypłaty przez powódkę, pozwanemu świadczenia w związku z niezdolnością do pracy o 9 czerwca 2021 roku do 30 września 2021 roku, albowiem zgodnie z art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a do okresu, o którym mowa w art. 8, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Organ rentowy wydający w stosunku do pozwanego decyzję stwierdził, że zasiłek chorobowy jest pozwanemu nienależny od 19 marca 2021 roku (odmawiając prawa do zasiłku chorobowego i stwierdzając, że wykorzystał okres zasiłkowy w dniu 18 marca 2021 roku). Pozwany nie kwestionował tej decyzji, nie składał od niej odwołania. Wobec tego powodowa spółka wykazała przesłankę odpadnięcia podstawy świadczenia wypłaconego powodowi wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego od 9 czerwca 2021 roku, ponieważ niezdolność do pracy przypadająca po 19 marca 2021 roku była wliczana do jednego okresu zasiłkowego.

Samo jednak stwierdzenie odpadnięcia podstawy wypłaty świadczenia pozwanemu nie przesądza o konieczności zwrotu nienależnego świadczenia, a tym samym nie przesądza o tym, że pozwany jest bezpodstawnie wzbogacony kosztem pozwanej spółki.

Jak wskazuje się w orzecznictwie pracownik, który nie zawinił ani nie przyczynił się w żaden sposób do wypłaty nienależnego mu składnika wynagrodzenia za pracę, co do zasady nie musi liczyć się z obowiązkiem zwrotu tego typu płatności ze stosunku pracy, choćby nie były mu one należne, ponieważ pracownik ma prawo swobodnego dysponowania wypłaconym mu wynagrodzeniem za pracę, które z reguły zużywa na własne potrzeby w taki sposób, że nie jest już wzbogacony (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 8.06.2010 r., I PK 31/10). Należy w tym miejscu przywołać aprobowane przez Sąd rozpoznający sprawę poglądy, że „pracownik ma prawo uważać, że świadczenie wypłacane przez pracodawcę posługującego się wyspecjalizowanym służbami jest spełniane zasadnie i zgodnie z prawem, a więc nie musi liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu (art. 409 KC)” (vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2001 r., I PKN 408/00). Ponadto w prawie pracy nie ma zakazu dysponowania wypłaconym (uzyskanym) wynagrodzeniem według swobodnej woli pracownika, jeżeli pracodawca nie udowodnił, że pracownik miał świadomość otrzymywania nienależnego świadczenia w sytuacji, która była ewidentnym następstwem błędu wyspecjalizowanej firmy finansowej w prawidłowym wyliczeniu przyznanej i wypłacanej podwyżki wynagrodzenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2008 r. II PK 76/08).

Zatem pracownik mógł dysponować wypłaconym mu wynagrodzeniem i zasiłkiem chorobowym biorąc pod uwagę jego przeświadczenie, że jest ono mu należne w dacie kiedy pracodawca wypłacał świadczenie. Sąd uznał zeznania pozwanego za wiarygodne, że zużył wynagrodzenie na zaspokajanie bieżących potrzeb wyżywienia, opłacanie rachunków – opłacanie bieżącej egzystencji rodziny. Jest to uzasadnione biorąc pod uwagę, że roszczenie dotyczy zwrotu wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego które było wypłacane pozwanemu wtedy kiedy ten nie świadczył pracy i było to jego jedynym źródłem utrzymania. Środki te przeznaczał na bieżące zaspokojenie potrzeb swoich i rodziny. Powyższe świadczenie pracownik mógł przeznaczyć na zakup żywności i opłatę rachunków. W ocenie Sądu pozwany mógł więc pozostawać w uzasadnionym przeświadczeniu, że należnie otrzymał wynagrodzenie chorobowe oraz zasiłek chorobowy w konsekwencji – że nie musi zwracać tych środków w żadnej części zwłaszcza że powód dopiero 16 grudnia 2021 roku (z pisma powódki) dowiedział się że zasiłek chorobowy jest mu nienależny z powodu odmowy organu rentowego prawa do zasiłku chorobowego i zaliczenia niezdolności do pracy w jeden okres zasiłkowy.

Wypłata zbyt wysokiego wynagrodzenia i zasiłku chorobowego wynikało z przyczyn niezależnych od pozwanego co przemawia za uznaniem, że nie ponosi on winy w wypłacie mu wynagrodzenia i świadczeń z ZUS. Pozwany zużywając otrzymane wynagrodzenie chorobowe oraz zasiłek chorobowy nie miał wiedzy, że świadczenia te staną się mu nienależne. Działał w dobrej wierze przyjmując od powódki świadczenia w związku z niezdolnością do pracy. W czasie kiedy je otrzymywał czyli w okresie od czerwca do września 2021 roku nie miał żadnej informacji, że niezdolności do pracy będą zaliczone w ramach jednego okresu zasiłkowego i spowodują odmowę prawa do zasiłku chorobowego m.in. za okres od 9 czerwca 2021 roku do 30 września 2021 roku. Nie dysponował wiedzą która pozwałaby mu przypuszczać, że będzie musiał powódce zwracać wypłacone świadczenia.

Pracodawca sam naliczył i wypłacał wynagrodzenie chorobowe i zasiłek chorobowy – przed otrzymaniem z ZUS pisma z dnia 19 października 2021 r. Wątpliwości pracodawcy co do tego czy niezdolności do pracy należało zaliczyć do jednego okresu zasiłkowego powstały we wrześniu 2021 r. Wówczas pracodawca wystąpił do ZUS o ustalenie okresu zasiłkowego w wiadomości e-mail z dnia 21 września 2021 r. skierowanej do ZUS.

Bezsporne jest, że u pracodawcy powstała wątpliwość co do tego, czy między niezdolnościami do pracy była przerwa 60 dniowa. Informacja o tym, że pozwany jest niezdolny do pracy od 18 września 2020 r. do 9 kwietnia 2021 r. i od 9 czerwca 2021 r. z przerwami dalej, była na bieżąco dostarczana do pracodawcy ponieważ zwolnienia lekarskie ZUS ZLA docierały do niego elektronicznie, zatem uznać należy, że wiedział on na bieżąco w jakich okresach pozwany jest niezdolny do pracy. Nie mniej jednak gdyby miał wątpliwości to powinien zwrócić się do ZUS już w czerwcu 2021 roku o ustalenie okresu zasiłkowego. Z niewyjaśnionych dla Sądu przyczyn pracodawca dysponujący profesjonalnymi służbami księgowymi wypłacał pozwanemu wynagrodzenie chorobowe i zasiłek chorobowy od 9 czerwca 2021 roku do 30 września 2021 roku. Powód nie wyjaśnił wątpliwości dlaczego dopiero we wrześniu 2021 roku zwrócił się do ZUS - u o ustalenie okresu zasiłkowego, a nie w czerwcu 2021 roku kiedy była kontynuacja zwolnienia lekarskiego od 9 czerwca 2021 roku. Pracodawca wypłacając pozwanemu świadczenia w związku z jego niezdolnością do pracy nie informował go, że powstały wątpliwości w zakresie prawa pracownika do wypłaty dalszych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Nie poinformowano go również o fakcie wystąpienia do ZUS (mailowo) we wrześniu 2021 roku o ustalenie okresu zasiłkowego w związku z przerwami w niezdolności do pracy trwającymi krócej niż 60 dni jak również, że wypłata należności może być traktowana jako świadczenie nienależne. Pracodawca miał wszelkie dane potrzebne do prawidłowego naliczenia okresu zasiłkowego, co najmniej w czerwcu 2021 roku. Również w tym terminie mógł wystąpić do ZUS z wnioskiem o wydanie stosownej decyzji ustalającej okresy zasiłkowe.

Wobec powyższego na podstawie art. 409 KC w zw. z art. 300 KP żądanie przez powódkę zwrotu od pozwanego wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego za okres od 9 czerwca 2021 roku do 30 września 2021 roku jest nieuzasadnione. Pozwany wykazał, że zużył otrzymane świadczenia wypłacone przez powódkę, nie musząc się liczyć z ich zwrotem a zarazem działając w dobrej wierze co do zasadności korzystania ze środków pieniężnych.

W ocenie sądu brak jest podstaw do zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu żądanej kwoty jako bezpodstawnego wzbogacenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w związku z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)