Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska – Kasa

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2023 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o wynagrodzenie za pracę, dodatki do wynagrodzenia za pracę, ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

1.  zasądza na rzecz powoda M. W. od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty:

a.  2.000,00 zł (słownie: dwa tysiące złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w październiku 2016 roku;

b.  2.000,00 zł (słownie: dwa tysiące złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w listopadzie 2016 roku;

c.  250,00 zł (słownie: dwieście pięćdziesiąt złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „śniadania” w październiku 2016 roku;

d.  200,00 zł (słownie: dwieście złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę – „kierowniczego” w październiku 2016 roku;

e.  1.470,00 zł (słownie: jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „serwis” w październiku 2016 roku;

f.  250,00 zł (słownie: dwieście pięćdziesiąt złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „śniadania” w listopadzie 2016 roku;

g.  200,00 zł (słownie: dwieście złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - „kierowniczego” w listopadzie 2016 roku;

h.  630,00 zł (słownie: sześćset trzydzieści złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „serwis” w listopadzie 2016 roku;

i.  2.572,56, zł (słownie: dwa tysiące pięćset siedemdziesiąt dwa złote 56/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2018 roku tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy;

j.  321,22 zł (słownie: trzysta dwadzieścia jeden złotych 22/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem odsetek skapitalizowanych od świadczeń z punktów 1a-i;

2.  oddala w całości powództwo przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.;

3.  zasądza na rzecz powoda M. W. od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1.350,00 zł (słownie: jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  zasądza na rzecz pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1.350,00 zł (słownie: jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w związku z wezwaniem do udziału w sprawie po stronie pozwanej;

5.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie - kwotę 495,00 zł (słownie: czterysta dziewięćdziesiąt pięć złotych 00/100) tytułem kosztów sądowych;

6.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda M. W. – 2.000,00 zł (słownie: dwa tysiące złotych 00/100).

Sygn. akt VI P 108/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 maja 2017 roku M. W. wniósł o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. kwot:

a.  2.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w październiku 2016 roku;

b.  2.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w listopadzie 2016 roku;

c.  250,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „śniadania” w październiku 2016 roku;

d.  200,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę – „kierowniczego” w październiku 2016 roku;

e.  1.470,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „serwis” w październiku 2016 roku;

f.  250,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „śniadania” w listopadzie 2016 roku;

g.  200,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - „kierowniczego” w listopadzie 2016 roku;

h.  630,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „serwis” w listopadzie 2016 roku;

i.  2.572,56, zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy;

j.  321,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem odsetek skapitalizowanych od świadczeń z punktów powyższych.

W uzasadnieniu podał, że powód nie otrzymał od pracodawcy mimo wykonywania pracy ustalonych należności pracowniczych, a po ustaniu stosunku pracy ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

(pozew – k. 1-7)

W dniu 27 grudnia 2017 roku Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w którym wskazał, że nakazuje pozwanej zapłacić dochodzone przez powoda kwoty.

(nakaz zapłaty – k. 47)

W odpowiedzi na otrzymany nakaz zapłaty, pozwana spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła sprzeciw oraz o oddalenie powództwa w całości. Pozwana wniosła również o wezwanie do udziału w sprawie spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., argumentując, że ta spółka przejęła przedsiębiorstwo pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. dnia 28 lutego 2017 roku. Pozwana powołała się na przejście całości zakładu pracy na nowego pracodawcę z dniem 28 lutego 2017 roku.

(sprzeciw – k. 51-54)

Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2018 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

(postanowienie – k. 70)

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania od pozwanej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podniosła, że przejęła budynek hotelu dopiero dnia 28 lutego 2017 roku, a więc już po zakończeniu stosunku pracy z powodem. Pozwana dodała, że wstąpienie jej w stosunki pracy z mocy prawa nie może dotyczyć stosunków pracy już zakończonych na dzień przejścia zakładu pracy.

(odpowiedź na pozew – k. 76-77v)

Sąd ustalił, co następuje:

Powód był zatrudniony w pozwanej (...) sp. z o.o. od 1 września 2012 roku na podstawie umowy o pracę, a od 1 października 2012 roku na czas nieokreślony na stanowisku kierownika Sali na pełen etat. Jego miesięczne wynagrodzenie wynosiło 2.000 zł brutto. W dniu 30 listopada 2016 roku stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron. Pozwana nie wypłaciła powodowi ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

(umowy o prace – k. 21-23; porozumienie – k. 30)

Oprócz wynagrodzenia powód otrzymywał dodatkowo i ustalił z pozwaną W. H i R, że będzie otrzymywał kwotę 250,00 zł tytułem dodatku za śniadania, 200 zł dodatku kierowniczego oraz zmienną miesięczną jako 10% wartości utargu z imprez – dodatku kelnerskiego za serwis zależnego od liczby imprez. Zarówno wypłata wynagrodzenia jak i dodatki były płacone nieterminowo i z opóźnieniami. Tych należności, których powód dochodzi pozwana mu w ogóle nie wypłaciła za miesiące październik i listopad 2016 roku.

(pokwitowania – k. 26-29)

Pozwana (...) Sp. z o.o. w świadectwie pracy wskazała, że za 18 dni (216 godzin) jest należne powodowi świadczenie w postaci ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

(świadectwo pracy – k. 31)

Wynagrodzenie za pracę miało być wypłacane z dołu do 10-ego dnia następnego miesiąca po miesiącu pracy. W rzeczywistości wynagrodzenie, jak i dodatek za serwis, było wypłacane nieterminowo, w częściach. Wynagrodzenie było wypłacane w gotówce do ręki. Pieniądze czasem były wypłacane przez A. P. (1), czasem przez A. P. (2), Powód miał obowiązek kwitować odbiór wynagrodzenia zasadniczego na liście płac, a pozostałe należności były wypłacane na drukach KW.

(zeznania świadka D. K. – k. 127-129; zeznania świadka E. P. – k. 153-156; zeznania świadka K. D. – k. 156-157; zeznania powoda M. W. – k. 273v-275; zeznania członka zarządu W. H i R A. D. (1) – k. 306-310)

Pozwana spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. bez żadnego tytułu prawnego użytkowała obiekt hotelowy należący do spółki Hotele i Restauracje (...) sp. z o.o., która była spółką w upadłości, zarządzaną przez syndyka. W związku z brakiem uregulowania należności z tytułu czynszu dzierżawnego przez pozwaną (...) sp. z o.o. syndyk masy upadłości spółki będącej właścicielem hotelu rozpisał przetarg na dzierżawę tego obiektu i po jego wygraniu przez spółę (...) sp. z o.o. zwrócił się do pozwanej (...) sp. z o.o. o wydanie obiektu właścicielowi. Następnie dnia 28 lutego 2017 roku spółka Hotele i Restauracje (...) sp. z o.o. przekazała hotel do prowadzenia spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., która wygrała przetarg. Syndyk rozmawiał też z nowym dzierżawcą, aby w miarę możliwości zatrudnił osoby pracujące w tym hotelu, które dotychczas były pracownikami pozwanej (...) sp. z o.o. Od 1 marca 2017 roku hotel prowadziła spółka (...) sp. z o.o. W działalności hotelu nie było żadnej przerwy w związku z przekazaniem obiektu nowemu dzierżawcy.

(protokół przekazania i inwentaryzacji – k. 57v-59v; zeznania świadka H. L. – k. 151-153; zeznania członka zarządu W. H i R A. D. (1) – k. 306-310)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i stron, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Zeznaniom świadków D. K., E. P., K. D. oraz powoda M. W. Sąd dał wiarę w całości jako spójnym i wzajemnie się uzupełniającym w całym zakresie. Zeznaniom członków zarządu pozwanej A. D. (2) Sąd również dał wiarę w całości. W zakresie zeznań członka zarządu pozwanego W. H i R – A. P. (1) to Sąd pominął z nich dowód uznając, że A. P. (1) mimo zobowiązania nie przedłożył podpisanego jako strona procesu, oświadczenia o karalności, miejscu zamieszania, wieku, wykonywanym zawodzie, numerze dowodu osobistego oraz listy pytań jakie otrzymał od Sądu wraz z postanowieniem z dnia 4 października 2021 roku oraz pozostałych dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności Sąd rozważył, kto powinien być stroną pozwaną w niniejszej sprawie. W toku procesu Sąd wezwał do udziału w sprawie spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. W sprawie występowało wobec tego dwóch pozwanych (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Zgodnie z art. 23 ¹ §1 KP w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.

W niniejszej sprawie sporną kwestią było to, czy doszło do przejęcia zakładu pracy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przez pozwaną spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Ze stanu faktycznego wynika, że spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. bez tytułu prawnego użytkowała obiekt hotelowy, w którym zatrudniony był powód. Następnie dnia 28 lutego 2017 roku doszło do przekazania tego obiektu przez spółkę (...) sp. z o.o. syndykowi masy upadłości Hotele i Restauracje (...) sp. z o.o., która była właścicielem obiektu. Na spotkaniu w dniu 28 lutego 2017 roku syndyk przekazał obiekt spółce (...) sp. z o.o., która zawarła z właścicielem obiektu umowę dzierżawy.

Wobec powyższego w ocenie Sądu doszło do przekazania obiektu hotelowego podczas spotkania pozwanych spółek z syndykiem masy upadłości i właścicielem obiektu. Sporządzono inwentaryzację. Zatem uznać należy, że obiekt hotelowy w momencie jego przekazywania stanowił w sensie organizacyjnym i majątkowym zakład pracy. Pojęcie zakładu pracy oznacza bowiem zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym gruntów, budynków i pomieszczeń pracy, na bazie których pracownicy wykonują pracę.

W toku postępowania pozwana spółka (...) sp. z o.o. argumentowała, że w rzeczywistości nie doszło do przejęcia przez nią zakładu pracy, bowiem nie została między spółkami podpisana umowa dotycząca takiego przejęcia. Faktem jest, że nie doszło do zawarcia jakiejkolwiek umowy między (...) sp. z o.o. a (...) sp. z o.o., bowiem podmiotem przekazującym obiekt hotelowy spółce (...) sp. z o.o. był właściciel hotelu - spółka Hotele i Restauracje (...) sp. z o.o. Okoliczność, że pomiędzy dwoma pozwanymi nie doszło do zawarcia umowy nie oznacza, że nie doszło do przejęcia zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹ KP. Jak bowiem słusznie wskazuje się w orzecznictwie przejście zakładu pracy ze skutkiem określonym w art. 23 ¹ KP następuje także, gdy nowy pracodawca przejmuje zadania i składniki majątkowe zakładu dotychczasowego pracodawcy na podstawie umowy z podmiotem trzecim, do którego należało dysponowanie tymi zadaniami i składnikami (wyrok SN z dnia 18 września 2008 roku, sygn. akt II PK 18/08, wyrok SN z dnia 4 lutego 2010 roku, sygn. akt III PK 49/09, wyrok SN z dnia 7 marca 2012 roku, sygn. akt II PK 233/11). W sytuacji typowej występują dwa podmioty: pracodawca przekazujący zakład pracy i pracodawca, który ten zakład pracy przejmuje. Jednak bezpośrednie współdziałanie tych dwóch podmiotów nie jest konieczne do stwierdzenia przejęcia zakładu pracy.

Wprawdzie pozwani nie współpracowali ze sobą bezpośrednio, jednak całokształt okoliczności sprawy przemawia za tym, że do przejęcia zakładu pracy doszło. Tego samego dnia bowiem spółka (...) sp. z o.o. przekazała właścicielowi obiekt wraz ze wszystkimi znajdującymi się ruchomościami, a właściciel przekazał obiekt nowemu dzierżawcy – spółce (...) sp. z o.o, która prowadziła działalność w zakresie usług hotelarskich i gastronomicznych. Zakres usług pokrywa się. Na tle dokonywanej w orzecznictwie Sądu Najwyższego, na gruncie art. 23 ¹ § 1 k.p., oceny prawnej kwestii przejścia zakładu pracy lub części zakładu pracy na innego pracodawcę, w świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że doszło do faktycznego przejęcia pracowników, o którym mowa w cytowanym art. 23 ¹ k.p. przez (...) sp. z o.o .

Wobec powyższego Sąd ustalił jaki zakres ma zastosowanie przepisu art. 23 ¹ KP w stosunku do powoda i czy powód został przejęty przez nowego pracodawcę w związku z przejęciem zakładu pracy. Z jednoznacznego brzmienia art. 23 ¹ § 1 k.p. wynika, że dotyczy sytuacji, gdy do przekształcenia podmiotowego pracodawcy dochodzi w trakcie trwania stosunku pracy. Z punktu widzenia pracownika następstwo pracodawcy jest konieczne dla realizacji funkcji ochronnej prawa pracy i w tym znaczeniu wskazana norma prawa spełnia swój cel. Natomiast w stosunku do osoby, która w chwili przekształceń podmiotowych pracodawcy nie korzysta już ze statusu pracownika, wskazany przepis nie ma zastosowania. Jak wskazuje się w orzecznictwie przejmujący pracodawca staje się stroną z mocy prawa jedynie w dotychczasowych stosunkach pracy, które istnieją w dacie przejścia zakładu pracy (wyrok SN z dnia 24 stycznia 2013 roku, sygn. akt III PK 23/12).

W niniejszej sprawie, jak wynika z ustaleń Sądu, stosunek pracy powoda z pozwaną (...) sp. z o.o. ustał w dniu 30 listopada 2016 roku. Do przejęcia zakładu pracy doszło zaś dnia 28 lutego 2017 roku. Na ten dzień powód nie był już pracownikiem (...) sp. z o.o. Wobec tego nie został przejęty przez nowego pracodawcę.

Wobec tego pozwana M. (...) nie stała się stroną stosunku pracy łączącego powoda z (...) sp. z o.o. Nie znajdzie też zastosowania art. 23 ¹ § 2 KP, zgodnie z którym za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. W regulacji tej chodzi bowiem tylko o te zobowiązania, które powstały przed przejściem części zakładu pracy, ale jednocześnie dotyczą przejmowanych pracowników. Jak zaś już wyżej wskazano powód nie został przejęty przez spółkę (...) sp. z o.o., gdyż w momencie przejścia zakładu pracy na tę spółkę stosunek pracy łączący powoda z (...) sp. z o.o. już nie istniał. Orzecznictwo również podaje, że artykuł 23 ¹ § 2 k.p., stanowi konsekwencję przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę. Może kreować i kreuje odpowiedzialność solidarną dotychczasowego i nowego pracodawcy jedynie w tych przypadkach, w których nowy pracodawca staje się pracodawcą dla pracownika "przechodzącego". Nie istnieje natomiast solidarność odpowiedzialności w odniesieniu do tych zobowiązań, które nie wiążą się z przechodzącymi pracownikami (wyrok SN z dnia 20 stycznia 2014 roku, sygn. akt II PK 118/13). Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że regulacja z art. 23 ¹ § 2 KP nie miałaby zastosowania w niniejszej sprawie także i z tego powodu, że z ustaleń Sądu wynika, że (...) sp. z o.o. przejęła cały zakład pracy prowadzony przez (...) sp. z o.o., a nie jego część.

Wobec powyższego brak jest podstaw prawnych do przyjęcia odpowiedzialności spółki (...) sp. z o.o. za zobowiązania pracownicze powoda wynikające ze stosunku pracy łączącego ją z pozwaną (...) sp. z o.o. Nie ma podstaw prawnych zarówno do przyjęcia solidarnej odpowiedzialności spółki (...) sp. z o.o. i spółki (...) sp. z o.o. z art. 23 ¹ § 2 KP, jak i wyłącznej odpowiedzialności spółki (...) sp. z o.o. z art. 23 ¹ § 1 KP.

Z powyższych względów powództwo skierowane przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. podlegało oddaleniu.

Sąd przejdzie do rozpoznania zasadności roszczeń skierowanych w stosunku do (...) Sp. z o.o. z siedzibą W.. Na wstępie należy ustalić, że w toku postępowania Sąd ustalił, że powód był zatrudniony na stanowisku kierownika sali z wynagrodzeniem, na które składało się wynagrodzenie zasadnicze oraz dodatki: kwoty 250,00 zł tytułem dodatku za śniadania, 200 zł dodatku kierowniczego oraz zmienną miesięczną jako 10% wartości utargu z imprez – dodatku kelnerskiego za serwis zależnego od liczby imprez. Mimo tego, że strony nie ustaliły tego wprost w umowie o pracę to Sąd uznał, że w rzeczywistości strony ustaliły, czemu pozwana (...) Sp. z o.o. nie przeczyła w toku rozprawy, że powód otrzymywał dodatkowo miesięcznie kwoty wskazane wyżej. Wobec tego Sąd uznał, że mimo nieujęcia w umowie o pracę był to składnik wynagrodzenia, który ma charakter roszczeniowy, ponieważ wynikał z ustnych ustaleń stron. W zakresie roszczeń z tytułu dodatków to strona pozwana (...) Sp. z o.o. nie wskazywała, że kwestionuje wysokość tych dodatków, a ponadto ich wysokość została potwierdzona w tej sprawie zeznaniami powoda i świadków. Także dodatki stanowiły roszczeniowy element wynagrodzenia za pracę, skoro stanowiły ustalenia powoda i pozwanej W. (...). Pozwana nie wypłaciła powodowi tych dodatków za miesiące październik i listopad 2016 roku. Nie przedłożyła dowodów wypłaty tych dodatków w formie gotówkowej, czy bezgotówkowej. W przedmiocie odsetek Sąd uwzględnił w całości żądanie pozwu mając na względzie, że każdy składnik wynagrodzenia w postaci dodatków powinien być wypłacany również do 10 następnego miesiąca. Odnośnie odsetek, to pełnomocnik powoda na rozprawie zmodyfikował żądanie wskazując, że dochodzi w przypadku wynagrodzeń i świadczeń związanych z wynagrodzeniem za pracę odpowiednio od 11 listopada i 11 grudnia 2016 roku. (powód miał mieć wypłacane wynagrodzenia z dodatkami do 10-tego dnia miesiąca). Tak więc Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem powództwa.

W zakresie roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy Sąd uwzględnił powództwo w całości. Na wstępie Sąd wskazuje, że nie kwestionowana była kwota dochodzonego przez powoda ekwiwalentu, ilości dni za jakie powód ma prawo do ekwiwalentu. Powód dochodził kwoty 2.572,56, zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Jak wynika z niekwestionowanego świadectwa pracy powód nie wykorzystał 18 dni urlopu wypoczynkowego, bo pracodawca (...) Sp. z o.o. wskazała, że za taką ilość dni przysługuje mu ekwiwalent za urlop wypoczynkowy. Zgodnie z art. 171 § 1 k.p. w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Pozwana (...) Sp. z o.o. nie wykazała, że powód wykorzystał cały przysługujący mu urlop za 2016 rok. Tak więc pozwana ma obowiązek wypłacić mu ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w całości wraz z odsetkami od dnia 19 maja 2017 roku, albowiem odsetek mógł żądać od daty wcześniejszej czyli od 1 grudnia 2016 roku.

Sąd więc w całości uwzględnił powództwo skierowane przeciwko (...) Sp. z o.o.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz §9 ust. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800, ze zm.), zasądzając na rzecz powoda od pozwanej (...) sp. z o.o. kwotę 1.350,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego związanych z roszczeniami majątkowymi.

Sąd miał ponadto na względzie, że wezwanie do udziału w sprawie po stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. było na wniosek pozwanej (...) Sp. z o.o. Taki wniosek, o czym Sąd wspomniał wyżej, był nieuzasadniony i powództwo skierowane przeciwko (...) Sp. z o.o. z powodu braku legitymacji biernej podlegało oddaleniu. Wobec tego, zgodnie z art. 194 § 1 zd. 2 KPC, (...) Sp. z o.o. musi zwrócić (...) Sp. z o.o. kwotę kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1.350,00 zł, obliczanych na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 i 3 wskazanego wyżej rozporządzenia.

O kosztach poniesionych przez Skarb Państwa tymczasowo w toku procesu, w tym kosztach tytułem opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić, Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazując pobrać te koszty w całości od pozwanej (...) sp. z o.o., jako strony przegrywającej.