Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2023 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym w trybie na podst. art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r., poz. 1842, tekst jednolity.)

sprawy z powództwa 1) D. J. (1) 2) A. P.

przeciwko TAJ sp. j. P. A., P. H. z siedzibą w W.

o odszkodowanie

orzeka:

zasądza od pozwanego TAJ sp. j. P. A., P. H. z siedzibą w W. na rzecz D. J. (1) kwotę 2.700,00 złotych (dwa tysiące siedemset 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29.05.2020 r do dnia zapłaty;

w pozostałym zakresie oddala powództwo D. J. (1);

wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda D. J. (1) tj; do kwoty 2.700,00 złotych (dwa tysiące siedemset 00/100);

zasądza od pozwanego TAJ sp. j. P. A., P. H. z siedzibą w W. na rzecz D. J. (1) kwotę 180,00 złotych (sto osiemdziesiąt 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

zasądza od pozwanego TAJ sp. j. P. A., P. H. z siedzibą w W. na rzecz A. P. kwotę 8.100,00 złotych (osiem tysięcy sto 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17.10.2020 r do dnia zapłaty;

w pozostałym zakresie oddala powództwo A. P.;

wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda A. P. tj; do kwoty 2.700,00 złotych (dwa tysiące siedemset 00/100);

zasądza od pozwanego TAJ sp. j. P. A., P. H. z siedzibą w W. na rzecz A. P. kwotę 180,00 złotych (sto osiemdziesiąt 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

nakazuje ściągnąć od pozwanego TAJ sp. j. P. A., P. H. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w W.:

- kwotę 3.124,53 złotych (trzy tysiące sto dwadzieścia cztery 53/100) tytułem zwrotu kosztów procesu – poniesionych wydatków;

- kwotę 750,00 złotych (siedemset pięćdziesiąt 00/100) tytułem zwrotu opłaty od pozwów.

Sygn. akt VI P 118/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 marca 2020 roku D. J. (1) wniósł o zasadzenie od TAJ Sp. j. P. A., P. H. z siedzibą w W. na swoją rzecz odszkodowania w kwocie 10.000 zł z odsetkami liczonymi od dnia zwłoki. W uzasadnieniu podał, że pracodawca niezasadnie rozwiązał z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia, albowiem odmówił wykonania polecenia służbowego obawiając się o swoje zdrowie i życie w związku z wjazdem do tzw. czerwonej strefy we W. i pandemią koronawirusa.

(pozew – k. 1-2)

Pozwem z dnia 27 marca 2020 roku A. P. wniósł o zasadzenie od TAJ Sp. j. P. A., P. H. z siedzibą w W. odszkodowania w kwocie 10.000 zł z odsetkami liczonymi od dnia zwłoki. W uzasadnieniu podał, że pracodawca niezasadnie rozwiązał z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia, albowiem odmówił wykonania polecenia służbowego obawiając się o swoje zdrowie i życie w związku z wjazdem do tzw. czerwonej strefy we W. i pandemią koronawirusa.

(pozew – k. 1-2 a.s. VI P 120/20)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości w stosunku do obu powodów. W uzasadnieniu wskazała na to, że powodowie bezzasadnie odmówili wykonania polecenia wyjazdu służbowego po ładunek do W., albowiem posiadali w samochodach wszelkie środki ochrony indywidualnej. Ponadto proces załadunku nie wymagał wyjścia z pojazdu, więc powodowie nie mieliby kontaktu z osobami potencjalnie chorymi.

(odpowiedź na pozew – k. 15-17, k. 102-103)

Stanowiska stron pozostały niezmienne do zakończenia procesu.

Sąd ustalił, co następuje:

A. P. był zatrudniony w pozwanej spółce od 30 grudnia 2019 roku na czas określony do 29 grudnia 2021 roku w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 2.700 zł brutto miesięcznie na stanowisku kierowcy w ruchu krajowym i międzynarodowym. Powód poruszał się samochodem ciężarowym powyżej 3,5 tony.

(dowód: umowa o pracę - k. 4 a.s. VI P 120/20

D. J. (1) był zatrudniony w pozwanej spółce od 1 maja 2018 roku, a od 1 września 2019 roku na czas nieokreślony pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 2.700 zł brutto miesięcznie na stanowisku kierowcy w ruchu krajowym i międzynarodowym. Powód poruszał się samochodem ciężarowym powyżej 3,5 tony.

(dowód: umowa o pracę – k. 3)

Powodowie posiadali zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w dziedzinie BHP od dnia 28 grudnia 2018 roku w trakcie, którego zostali zapoznani m.in. z zagrożeniami występującymi w procesie pracy oraz zasadach i metodologii likwidacji lub ograniczania oddziaływania tych czynników na pracowników, w tym stosowania środków ochrony zbiorowej i indywidualnej, wprowadzenia nowych urządzeń osprzętu i narzędzi pracy.

(okoliczności niesporne)

Powodowie D. J. (1) i A. P. jeździli w podwójnej obsadzie samochodem ciężarowym. Przed wyjazdem w trasę i w jej trakcie otrzymywali od pracownika pozwanej dyspozycje, do jakiej miejscowości mają się udać oraz po jaki ładunek.

Powodowie głównie jeździli do Anglii i Irlandii. Do W. jeździli głównie obywatele Ukrainy i Białorusi, ale w stanie zagrożenia epidemiologicznego odmówili wyjazdu do W. z obawy o własne życie i zdrowie. Wówczas pracodawca zdecydował skierować tam Polaków, w tym powodów. Około 25 kierowców - obywateli Polski odmówiło jednak wyjazdu do W..

Region Lombardii, w tym miasto S. od początku marca 2020 roku był zakwalifikowany do tzw. czerwonej strefy – w której dochodziło do największej ilości zakażeń i obowiązywały najsurowsze restrykcje. W całej Europie zwiększała się liczba przypadków koronawirusa SARS-COV-2.

Przed wyjazdem 7 marca 2020 roku do W. powodowie nie otrzymali od pozwanej wytycznych odnośnie postępowania w związku z rosnącą ilością zakażeń i rozwijającą się pandemią. Nie poinformowani powodów jak mają się zachowywać przy załadunkach, nie wyposażono ich w środki do dezynfekcji, maseczki ochronne, rękawiczki gumowe.

Pierwsze zlecenie wyjazdu do W. powodowie otrzymali 8 marca 2020 roku. Udali się do biura L. w Niemczech celem ustalenia szczegółów zlecenia oraz pobrania dokumentów, ale otrzymali odmowę wyjazdu do W. z powodu zagrożenia (...). Poinformowali o tym przełożonego M. C., który skierował ich do wyjazdu w inne miejsca we W.. Kolejne zlecania również były anulowane, ponieważ nie było możliwości załadunku.

W dniu 16 marca 2020 roku powodom, którzy oczekiwali na terenie Niemiec na dalsze dyspozycje M. C. wydał polecenie, że mają się udać się z Niemiec do W. do miejscowości S. w okolice M. celem podjęcia ładunku załadowania go i transportowania dalej. Obaj powodowie odmówili wykonania polecenia. Poinformowali przełożonego o tym, że obawiają się o swoje zdrowie i życie, a także osób bliskich przed zarażeniem koronawirusem.

Powodowie około 15 marca 2020 roku otrzymali od pracodawcy informację, że w miejscowości oddalonej od nich 200 km są dla nich maski, środki do dezynfekcji. Powodowie ze względu na rozplanowanie trasy nie mieli możliwości dojechania do tej miejscowości bez nadłożenia drogi.

( dowód: opinia biegłego z zakresu BHP M. A. – k. 183v-184v; zeznania powoda D. J. (1) – k. 211v-212; zeznania powoda A. P. – k. 212-212v)

Samochód, którym jeździli powodowie był wyposażony w skrzynkę ADR, w której był: klin pod koła, dwa stojaki ostrzegawcze, płyn do płukania oczu, kamizelka ostrzegawcza, przenośnie urządzenie oświetleniowe, para rękawic ochronnych oraz ochrona oczu. Każda skrzynka ADR była dostosowywania do rodzaju przewożonego ładunku, ale nie eliminowała ryzyka zakażenia koronawirusem.

Standardowe wyposażenie kierowcy przewożącego materiały niebezpieczne nie było przewidziane do ochrony przed wirusem SARS-COV-2 lub innymi wirusami. Odzież ochronna - kombinezon dołączony do skrzynki ADR nie mógł zabezpieczyć powodów przed kontaktem z cząsteczką wirusa SARS-COV-2 ze względu na jej rozmiar i niską normę. Kombinezon był przystosowany tylko do ochrony przed chemikaliami, a nie wirusami.

Powodowie przed wyjazdem do W. nie zostali wyposażeni w specjalne kombinezony chroniące ciało i ubranie przed kontaktem z koronawirusem. Powodowie nie zostali również wyposażeni w maseczki ochronne, płyny do dezynfekcji.

Wyposażenie skrzynek ADR w środki ochrony indywidualnej nie mogły stanowić pełnej ochrony indywidualnej przed kontaktem z koronawirusem covid -19. Uniknięcie zakażenia koronawirusem i brak konieczności stosowania środków ochrony indywidualnej ma miejsce w przypadku całkowitego wyeliminowania kontaktu z innymi osobami, w tym osobami z rejonu objętego zakażeniami, a także nieopuszczania kabiny pojazdu ciężarowego.

(dowód: opinia biegłego z zakresu BHP M. A. – k. 130-144, k. 159-168; zeznania powoda D. J. (1) – k. 211v-212; zeznania powoda A. P. – k. 212-212v)

Fakt przebywania w rejonie zwiększonej zachorowalności na COVID-19 (SARS – COV-2) zwiększał ryzyko zawodowe powodów, co wymagało zabezpieczenia pracowników przez pracodawcę przed tym ryzykiem. Maseczki ochronne o wysokiej normie, kombinezony do ochrony przed wirusem, rękawiczki nitrylowe nie chroniły powodów w pełni przed zakażeniem. Maseczki chirurgiczne zabezpieczały tylko osoby chore przed rozprzestrzenianiem się wirusów.

(dowód: opinia biegłego z zakresu BHP M. A. – k. 130-144, k. 159-168, k. 183v-184v)

W trakcie przewozu ładunków do zakresu obowiązków powodów należało sprawdzenie sposobu załadunku pojazdu, zabezpieczenia go na powierzchni ładunkowej, zamknięcia przestrzeni ładunkowej. Bez opuszczenia kabiny przez powodów czynności te były niemożliwe. Przed lub po załadunku towaru powodowie mieli obowiązek udać się do biura lub innego miejsca z dokumentami. Ponadto czasem pojawiała się konieczność wykonywania nieprzewidzianych wcześniej czynności związanych z kontaktem z innymi ludźmi jak wypisywanie dokumentów czy uzyskiwanie odpowiednich pieczątek.

(dowód: opinia biegłego z zakresu BHP M. A. – k. 183v-184v; zeznania powoda D. J. (1) – k. 211v-212; zeznania powoda A. P. – k. 212-212v)

Pismem odebranym przez D. J. (1) w dniu 20 marca 2020 roku, pozwana rozwiązała z nim umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynoszącym jeden miesiąc. Jako przyczynę wskazała na ciężkie naruszenie przez powoda obowiązków pracowniczych tj. mające miejsce 17 marca 2020 roku, a mianowicie odmowę wykonania polecenie bezpośredniego przełożonego dotyczącego udania się do W. do miejscowość S. w celu podjęcia ładunku.

(wypowiedzenie – k. 6)

Pismem odebranym przez A. P. w dniu 20 marca 2020 roku, pozwana rozwiązała z nim umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynoszącym jeden miesiąc. Jako podstawę wskazała na ciężkie naruszenie przez powoda obowiązków pracowniczych w dniu 17 marca 2020 roku odmowę wykonania polecenia bezpośredniego przełożonego dotyczącego udania się do W. do miejscowość S. w celu podjęcia ładunku.

(wypowiedzenie –k. 3 a.s.VI P 120/20)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony procesu w toku tego postępowania, których to autentyczność nie była kwestionowana. W zakresie zeznań Sąd oparł się w całości na zeznaniach powodów – D. J. (2) i A. P. oraz świadka K. S. które były w całości spójne, logicznie i w całości się uzupełniały. Sąd ponadto oparł się na opinii biegłego z zakresu bhp M. A.. Opinia biegłego którą sporządził na potrzeby niniejszego postępowania zawierała szerokie uzasadnienie, spójne wnioski wraz z podaniem ich argumentacji w oparciu o przepisy prawa i regulacji międzynarodowych Strona pozwana składała do opinii biegłego zastrzeżenia, na które biegły w całości wyczerpująco odpowiedział z podaniem uzasadniania odpowiedzi. Opinia główna i dwie uzupełniające stanowiły podstawę do dokonania ustaleń stanu faktycznego.

Sąd nie dał wiary dokumentom w postaci faktur z kart 77-94 dotyczących zakupów środków ochrony indywidualnej – maseczek, rękawiczek, dezynfekcji, mydeł antybakteryjnych. Te dokumenty dowodzą jedynie, że pozwana zakupiła je dla spółki, ale nie udowodniła, że środki te przekazała powodom, co wynika z ich zeznań powodów, którym są dał wiarę, albowiem znajdują one potwierdzenie w zeznaniach świadka K. S..

Zeznaniom świadka M. C. i K. G. Sąd nie dał wiary, że przed wyjazdem do Niemiec powodowie zostali wyposażeni w środki do dezynfekcji, maseczki chirurgiczne oraz rękawiczki. Przeczy temu zgormadzony materiał dowodowy któremu sąd dał wiarę.

W ocenie sądu istnieje sprzeczność zeznań świadka K. G., który w początkowej części zeznał, że każdy kierowca przed wyjazdem do Niemiec otrzymał maseczkę, rękawiczki i płyn do dezynfekcji. Po czym zeznał, że była możliwość, aby „podjazdek” im takie środki przywiózł lub powodowie sami sobie je kupili . Ponadto zeznania obu świadków były niewiarygodne w zakresie, w jakim twierdzili, że powodowie przed wyruszeniem w trasę do Niemiec zostali szczegółowo przeszkoleni z zasad obowiązujących w przypadku zagrożenia epidemiologicznego (postępowania na załadunkach, rozładunkach), czemu zresztą zaprzeczyli powodowie i świadek K. S. . O przeprowadzeniu takiego szkolenie świadczyłaby lista obecności z podpisami powodów z programem ramowym tego szkolenia, czego strona pozwana nie udowodniła. Świadek K. S. zeznał, że nie wdrożono żadnych procedur bezpieczeństwa w sytuacji zagrodzenie epidemiologicznego i powodowie pracowali tak samo jak przed pandemią. W zakresie zeznań świadka D. N. Sąd nie dał mu wiary w kwestiach wyposażenia powodów w środki higieniczne, ich przeszkolenia, ale również tego, że w czasie pandemii pozwana dysponowała dużą ilością rękawic, maseczek, płynów do dezynfekcji, czemu pozwana zaprzeczyła w odpowiedzi na pozew i twierdziła, że były to towary deficytowe. Poza tym Sądowi z urzędu wiadomym jest, że w marcu 2020 roku były trudności z pozyskiwaniem maseczek, płynu do dezynfekcji, rękawiczek nitrylowych.

Nie zachodziła konieczność uzupełnienia materiału dowodowego w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało u uwzględnieniu, co do zasady w całości, oraz w części, co do wysokości.

Pracodawca rozwiązał z powodami umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia z tej samej przyczyny. Jako podstawę wskazał na ciężkie naruszenie przez powodów obowiązków pracowniczych w dniu 17 marca 2020 roku polegających na odmowie wykonania polecenie bezpośredniego przełożonego dotyczącego udania się do W. do miejscowość S. w celu podjęcia ładunku. W toku postępowania strona pozwana argumentowała, że powodowie bezzasadnie odmówili wykonania polecenia służbowego wydanego im przez przełożonych i dlatego zdecydowano się zakończyć z nimi stosunek pracy.

Materialnoprawną podstawę dochodzonego roszczenia przez powodów stanowi art. 45 § 1 k.p. zgodnie, z którym w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 4 grudnia 1997 r. (sygn. akt I PKN 419/97, OSNP 1998/20/598), wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania stosunku pracy, a więc przyczyny je uzasadniające nie muszą mieć szczególnej wagi, czy nadzwyczajnej doniosłości. Przy czym zasadność wypowiedzenia umowy o pracę powinna być rozważana nie tylko z uwzględnieniem potrzeb pracodawcy, ale również z poszanowaniem interesów pracownika sumiennie i starannie wykonującego obowiązki pracownicze (por. wyrok SN z 28 października 1998 r., sygn. akt I PKN 398/98, OSNP 1999/23/751).

Zgodnie z art. 207 k.p. obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy oraz reagowanie na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywanie środków podejmowanych w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników. Natomiast zgodnie z art. 210 § 1 k.p. w razie, gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bezpieczeństwa i higieny pracy i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika albo, gdy wykonywana przez niego praca grozi takim niebezpieczeństwem innym osobom, pracownik ma prawo powstrzymać się od wykonywania pracy, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego. Pracownik, odmawiając wykonania polecenia służbowego, nie mając ku temu podstaw, naraża się na odpowiedzialność porządkową w postaci upomnienia lub nagany. Działanie takie może być także zakwalifikowane, jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, bowiem świadome łamanie i niewykonywanie poleceń przełożonych kwalifikowane jest, jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (zob. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 11 marca 2020 r., sygn. akt. III PK 24/19).

Wobec powyższego Sąd przeszedł do oceny czy powodowie w dniu 16 marca 2020 roku mieli prawo do odmowy wykonania polecenia wyjazdu do W. w dniu 17 marca 2020 roku. Pracownik, bowiem jest związany wydawanymi mu poleceniami, a może odmówić ich wykonania jedynie wtedy, gdy polecenie jest sprzeczne z prawem lub treścią umowy o pracę, co wynika wprost z art. 100 § 1 k.p. Zasada podporządkowania pracowniczego implikuje domniemanie zgodności z prawem wydawanych poleceń. Zatem pracownik, który chce odmówić wykonania polecenia, musi mieć pewność opartą na obiektywnych przesłankach, że polecenie jest bezprawne. Ewentualnie musi mieć pewność, że powstrzymuje się od pracy, bowiem istnieje bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia. Pracownik może opuścić stanowisko pracy, jeżeli naruszenie przepisów BHP stanowi bezpośrednie zagrożenie dla jego życia lub zdrowia (art. 210 § 1 k.p.) . Przepis ten zawiera dwie przesłanki, których łączne wystąpienie uprawnia pracownika do powstrzymania się od pracy. Pierwszy warunek to warunki pracy naruszające przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, drugim zaś jest to, aby warunki pracy stwarzały bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika. W ocenie Sądu spełnione były obie przesłanki.

Bezsporne jest, że powodowie na polecenie pracodawcy mieli udać się do W. – okolice M., region Lombardia. W marcu 2020 roku z informacji powszechnie dostępnych i potwierdzonych przez biegłego M. A. wynika, że region był tzw. czerwoną strefą koronawirusa SARS-COV-2, rosnącą ilością przypadków i zgonów z jego powodu. Informacje te były ogólnodostępne w środkach masowego przekazu, docierały one również do powodów, którzy znajdowali się w Niemczech. Wobec czego pojawienie się powodów w rejonie Lombardii w dniu 17 marca 2020 roku narażało ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo zakażenia koronawirusem, do którego według podawanych wówczas informacji dochodziło poprzez kontakt z chorą osobą.

Pracodawca zgodnie z art. 207 k.p. powinien zapewnić powodom bezpieczne dla ich zdrowia i życia warunki pracy. Ze względu na sposób rozprzestrzeniania się wirusa powinien on zapewnić powodom środki ochrony indywidualnej tj. maseczki o wysokim stopniu ochrony przed wirusami, kombinezony ochronne poziomu, co najmniej 4 (opinia biegłego z zakresu BHP) , rękawiczki oraz płyn do dezynfekcji Sąd ustalił, że pracodawca nie zapewnił żadnemu z powodów tych rzeczy, a w skrzynce ADR nie było środków do ochrony przed wirusem SARS-COV-2.

Na powodach - kierowcach samochodu ciężarowego, spoczywał obowiązek szerokorozumianego nadzoru nad przewozem ładunku (np: sprawdzenie czy towar jest prawidłowo załadowany, zabezpieczony,) oraz czynności formalne związane z obiegiem dokumentów przewozowych, co wiązało z koniecznością opuszczenia kabiny samochodu i kontaktu z innymi potencjalnie zakażonymi osobami. Jak wynika z opinii biegłego z zakresu BHP, środki ochrony indywidualnej nawet przy odpowiedniej ich klasie nie wykluczały zakażenia, a zmnieszały tylko jego ryzyko. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie potwierdził, że pracodawca zapewnił powodom jakiekolwiek środki ochrony przed zakażeniem. Możliwość - jak twierdziła pozwana dostarczenia środków ochrony osobistej przez tzw. „podjazdka” było niewykonalne, ponieważ przebywał ona 200 km od powodów i mógł dojechać maksymalnie do około 50 km (zeznania świadka: K. G. oraz zeznań powodów), a powodowie sami nie mogli zmienić trasy przejazdu, ponieważ narażało to pozwaną na dodatkowe koszty.

Świadek K. S. i powodowie zeznali, że pracodawca nie wdrożył żadnych procedur związanych z zapewnieniem bezpiecznych i higienicznych warunków pracy zapewniających zabezpieczenie ich życia i zdrowia. Samo przeszkolenie w zakresie korzystania ze środków (...) (ze skrzynki) zdaniem biegłego z zakresu BHP – M. A. nie oznaczało, że powodowie zostali przeszkoleni w zakresie zagrożenia epidemiologicznego i pandemicznego. Z zeznań powodów wynika, że pracodawca nie przeszkolił ich jak mają się zachowywać w czasie podróży do W., aby uniknąć zakażenia, osoba nieznana z imienia i nazwiska powiedziała powodom żeby założyli rzeczy ochronne ze skrzynki ADR i „nic się nie stanie”, co jest sprzeczne z logiką, ponieważ środki i ochrony indywidualnej znajdujące się w skrzynce ADR były przeznaczone do ochrony przed chemikaliami, a nie chroniły wcale przed wirusami.

Dodatkowo nie było możliwości pobrania środków ochrony indywidualnej przez powodów przed wyjazdem do Niemiec, ponieważ tych środków zabrakło (zeznania powodów; świadka K. S.)

Warunkiem uprawniającym pracownika do zgodnego z prawem powstrzymania się od wykonywania pracy jest naruszenie przez pracodawcę obowiązku zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Musi być ono przy tym tak duże, że wykonywanie pracy w istniejących warunkach stwarza bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia pracownika lub innych osób. Potwierdził to SN w wyr. z 11.5.2006 r. (I PK 191/05, OSNP 2007, Nr 9–10, poz. 128), w którym stwierdził, że pracownik może powstrzymać się od wykonywania pracy tylko w przypadku łącznego wystąpienia przesłanek określonych w art. 210 § 1 KP (warunki pracy nie odpowiadają przepisom bezpieczeństwa i higieny pracy oraz stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika).

Reasumując - stwierdzić należy, że pracodawca nie zapewnił powodom bezpiecznych warunków pracy poprzez udostępnienie im stosownych środków ochrony indywidualnej przed wyjazdem do W. (Lombardii). Nie było szkoleń z zasad zachowania w przypadku zakażeń koronawirusem. Obawa powodów o bezpieczeństwo dla ich życia i zdrowia była realna ponieważ przy kontakcie z innymi osobami we W. mogli oni się zarazić. W marcu 2020 roku w związku z doniesieniami medialnymi, informowano, że potencjalne zakażenie może grozić ciężkimi powikłaniami dla zdrowia, w tym umieszczeniem pod respiratorem i ewentualnie śmiercią. Powodowie mieli więc prawo obawiać się realnie o swoje zdrowie, mogli więc odmówić wykonania polecenia narażającego ich na utratę zdrowia. Reasumując wypowiedzenie umowy o pracę w stosunku do obu powodów było nieuzasadnione, a to uzasadnia zasądzenie dla nich odszkodowania.

Odnośnie wysokości dochodzonego odszkodowania przez każdego z powodów, to dochodzili oni po 10.000 zł każdy.

Zgodnie z art. 47 ¹ k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony, której termin, do którego umowa ta miała trwać, określony w umowie upłynął przed wydaniem orzeczenia przez sąd pracy, lub gdy przywrócenie do pracy było niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres 3 miesięcy.

Powód D. J. (3) był zatrudniony w pozwanej od 1 maja 2018 roku na czas nieokreślony, a pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę 20 marca 2020 roku. Tak więc jego okres wypowiedzenia wynosił 1 miesiąc. Sąd zasądził więc na jego rzecz od pozwanej kwotę 2.700 zł jako wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, powyżej tej kwoty oddalając powództwo.

Odnośnie powoda A. P. Sąd zasądził kwotę równą jego trzymiesięcznemu wynagrodzeniu mając na względzie art. 50 § 3 i 4 k.p. Zgodnie z tym przepisem - jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w § 3, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. Powód A. P. miała zwartą z pozwaną umowę o pracę na czas określony i miała ona trwać do dnia 29 grudnia 2021 roku.. Tak więc należne dla powoda odszkodowanie w myśl przepisu art. 50 § 4 k.p. to 8.100 zł (2.700 zł x 3). Taką też kwotę Sąd zasądził na rzecz powoda A. P..

O odsetkach ustawowych za opóźnienie na podstawie art. 300 k.p w związku z art. 481 k.c Sąd orzekł mając na względzie, że w przypadku D. J. (1) pozwana odebrała odpis pozwu 28 maja 2020 roku – czyli pozostawała w zwłoce od dnia następnego 29 maja 2020 roku, a odpis pozwu A. P. odebrała w dniu 16 października 2020 roku – czyli pozostawała w zwłoce od dnia następnego 17 października 2020 roku.

O kosztach procesu w przypadku obu powództw Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, uznając, że powodowie wygrali w tej sprawie i każdy z nich poniósł koszty pełnomocnika ustanowionego z wyboru.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd orzekł uznając, że pozwana przegrała proces i ma obowiązek pokryć koszty tymczasowo uiszczone ze Skarbu Państwa na rzecz biegłego M. A. w kwocie 3.124,53 zł za opinię główną i dwie uzupełniające oraz kwotę 750 zł tytułem opłaty od pozwu której powodowie nie mieli obowiązku uiścić jako strona zwolniona od ponoszenia kosztów sądowych z mocy prawa.

Sąd nadał wyrokowi w puntach 1 i 5 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.700 zł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. albowiem obaj powodowie mieli tożsame jednomiesięczne wynagrodzenie za pracę.

ZARZĄDZENIE

(...)