Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2025 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2025 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. G.

przeciwko Państwowe Gospodarstwo (...) Lasy Państwowe Nadleśnictwo D. w Z.

o złożenie oświadczenia woli

orzeka:

1.  zobowiązuje Pozwanego Państwowe Gospodarstwo (...) Lasy Państwowe Nadleśnictwo D. w Z. do złożenia oświadczenia o udzieleniu powodowi D. G. urlopu dla poratowania zdrowia na okres od dnia 1 marca 2022 r do dnia 31 sierpnia 2022 r;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120,00 złotych (sto dwadzieścia złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 1.246,63 złotych (jeden tysiąc dwieście czterdzieści sześć 63/100) tytułem zwrotu kosztów procesu – wydatków poniesionych w sprawie.

Sygn. akt VI P 118 /22

UZASADNIENIE

Powód D. G. w pozwie z dnia 4 kwietnia 2022 r wnosił o ustalenie, że przebywa na urlopie dla poratowania zdrowia i zobowiązanie pozwanego do złożenia oświadczenia woli o udzieleniu powodowi urlopu dla poratowania zdrowia na okres sześciu miesięcy przypadających od dnia 1 marca 2022 r do 31 sierpnia 2022 r. W uzasadnieniu pozwu powód podnosił, że z uwagi na stan zdrowia w dniu 10 lutego 2022 r złożył u pracodawcy wniosek o przyznanie urlopu na poratowanie zdrowia. Do wniosku powód dołączył zaświadczenie lekarskie z dnia 10 lutego 2022 r zgodnie z którym rodzaj schorzenia powoda uzasadniało udzielenie mu urlopu zdrowotnego. Przy czym w zaświadczeniu wskazano, iż jego wykorzystanie rokuje powrót powoda do pracy zawodowej. Przez kolejne dni pracodawca nie rozpatrzył złożonego przez powoda wniosku. Powód został poinformowany, iż udzielenie takiego urlopu zależy od uznania pracodawcy, a po stronie pracodawcy nie ma woli do jego udzielenia.

W piśmie procesowym z dnia 21 września 2023 r powód doprecyzował żądanie wnosząc o zobowiązanie pozwanego do udzielenia powodowi urlopu dla poratowania zdrowia na okres 6 miesięcy przypadający od 1 marca 2022 r do 31 sierpnia 2022 r oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego (k. 323- 325).

Na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2023 r pełnomocnik powoda wskazał, że powód ma interes prawny ponieważ gdyby powód przebywał na urlopie dla poratowania zdrowia a nie zasiłku chorobowym to miałoby to wpływ na rozliczenie składek emerytalnych a w efekcie na wymiar przysługującej powodowi emerytury. Poza tym przepisy urlopu dla poratowania zdrowia nie mają przesłanki negatywnej, nie wskazują okoliczności, które wykluczałyby udzielenie powodowi urlopu dla poratowania zdrowia. Bez znaczenie w ocenie strony powodowej było czy powód powróciłby do pracy na rok przed emeryturą czy na trzy miesiące przed emeryturą. Powód powróciłby z urlopu dla poratowania zdrowia z końcem sierpnia a odszedłby na emeryturę w marcu 2023 r.

W odpowiedzi na pozew pozwany wnosił o oddalenie pozwu i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm prawem przewiedzianych. Pozwany w uzasadnieniu podnosił, że na etapie postępowania przedsądowego powód nie przedstawił zaświadczenia lekarskiego z którego by wynikała zasadność urlopu dla poratowania zdrowia oraz pomyślne rokowania co do powrotu powoda do pracy zawodowej. Z drugiego w kolejności przedstawionego zaświadczenia lekarskiego (tj; zaświadczenia z dnia 03.02.2022 r załączonego do pisma pełnomocnika powoda z dnia 01.03.2022 r wynika, że przyczyną udzielenia urlopu miały być przesłanki natury psychiatrycznej. Zaświadczenie to w ocenie pozwanego zawiera jednak tylko wskazanie co do występujących objawów – bez wskazania zdiagnozowanego u pacjenta schorzenia, zaleconego leczenia w celu poratowania zdrowia i okresu tego leczenia jak również bez wskazania pozytywnych rokowań co do powrotu do zdrowia po wykorzystaniu urlopu. Z treści przedstawionych przez powoda obydwu zaświadczeń lekarskich nie wynika, że uzupełniają się one wzajemne lub zaświadczenie z dnia 10.02.2022 r zostało wydane na podstawie zaświadczenia z dnia 03.02.2022 r . Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego jest oczekiwanie że w sytuacji gdy lekarz specjalista stwierdza zasadność udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia ze wskazań psychiatrycznych to powinien jednocześnie określić tryb leczenia w okresie rekomendowanego urlopu, długość okresu leczenia oraz rokowania co do powrotu pracownika do pracy po zakończeniu leczenia. W ocenie strony pozwanej pracodawca uprawniony jest do zainicjowania procedury weryfikacji przesłanki medycznej uzasadniającej udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia; tj w istocie rzeczy przedłożonego wraz z wnioskiem pracownika zaświadczenia lekarskiego. W przeciwnym razie należałoby uznać, że pracodawca każdorazowo jest zobowiązany do bezrefleksyjnego przyjmowania i uznawania każdego zaświadczenia przedłożonego przez pracownika, a w niniejszym przypadku ponadto interpretowania jego treści, łączenia wniosków z różnych przedłożonych dokumentów medycznych. Ponadto pozwany twierdził, że obowiązek udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia nie ma charakteru bezwzględnego.

Na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2023 r pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa w całości. Ostatecznie pozwany nie kwestionował, że pracownik może żądać udzielenia urlopu bo jest to jego uprawnieniem, ale podtrzymał stanowisko że udzielenie urlopu dla powoda będzie stanowiło nadużycie prawa podmiotowego.

Pozwany wywodził, że powód zamierzał wykorzystać sześciomiesięczny urlop dla poratowania zdrowia w okresie kilku tygodni przed planowanym przejściem na emeryturę, w taki sposób że po zakończeniu urlopu nie wróciłby faktycznie do pracy z uwagi na konieczność wykorzystania zaległego urlopu. Powód wielokrotnie wyrażał wolę przejścia na emeryturę w grudniu 2022 r we wskazanym przez siebie terminie który zbiegał się z zakończeniem urlopu.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód był pracownikiem pozwanego od dnia 3 sierpnia 1981 r w pełnym wymiarze czasu pracy ostatnio zatrudnionym na stanowisku inżyniera nadzoru za wynagrodzeniem zasadniczym 8.300 złotych. Wynagrodzenie powoda znajdowało się w górnych granicach współczynnika odpowiadającego zaszeregowaniu. Niezależnie od otrzymywanego wynagrodzenia powód otrzymywał również dodatek funkcyjny zarówno na stanowisku leśniczego jak i inżyniera nadzoru. Powód był reprezentantem Nadleśniczego w terenie, planując sposób prowadzenia gospodarki leśnej kontrolując prawidłowość działania podległych pracowników oraz gospodarowania majątkiem Skarbu Państwa.

Bezsporne, a nadto: umowa o pracę k. 10, angaż k. 11, Regulamin Organizacyjny Nadleśnictwa D. k.160- 181;

Decyzją z dnia 28 sierpnia 2007 r u powoda stwierdzono chorobę zawodową – boreliozę.

Bezsporne, a nadto: decyzja PPIS z dnia 28.08.2007 r;

Z uwagi na pogarszający się stan zdrowia powód w dniu 10 lutego 2022 r złożył on pozwanemu wniosek o przyznanie urlopu na poratowanie zdrowia w okresie od dnia 1 marca 2022 r do dnia 31 sierpnia 2022 r. Do wniosku powód dołączył zaświadczenie lekarskie z dnia 10 lutego 2022 r zgodnie z którym rodzaj schorzenia powoda uzasadniało udzielenie mu urlopu zdrowotnego od dnia 1 marca 2022 r do 31 sierpnia 2022 r, przy czym w zaświadczeniu wskazano, iż jego wykorzystanie rokuje powrót powoda do pracy zawodowej. Powód był pod opieką psychiatry który zalecił mu stosowanie technik relaksacyjnych, spacery, spokojną atmosferę. W rozmowie z powodem Nadleśniczy powiedział mu, żeby korzystał ze zwolnień a nie z urlopów dla poratowania zdrowia, bo naciąga budżet Nadleśnictwa. Okres zwolnienia lekarskiego nie ma wpływu na wysokość emerytury.

Dowód: wniosek o udzielenie urlopu zdrowotnego k. 14, zaświadczenie lekarskie k. 15, dowód z przesłuchania powoda – rozprawa z dnia 31 sierpnia 2023 r;

Przez kolejne dni pracodawca nie rozpatrzył złożonego przez powoda wniosku. Powód został poinformowany, iż udzielenie takiego urlopu zależy od uznania pracodawcy, a po stronie pracodawcy nie ma woli do jego udzielenia.

Pismem z dnia 28 lutego 2022 r powód zwrócił się ponownie o udzielenie urlopu na poratowanie zdrowia.

Bezsporne, a nadto pismo powoda z dnia 28 lutego 2022 r;

Pismem z dnia 28 lutego 2022 r pracodawca poinformował powoda, że rozważa możliwość przeprowadzenia zmian organizacyjnych, które umożliwiłby wykonywanie przez powoda pracy na innym stanowisku bez uszczerbku dla stanu zdrowia powoda. Nadleśnictwo gotowe jest na dokonanie zmian organizacyjnych aby umożliwić powodowi kontynuowanie 45-cio letniej kariery zawodowej w Lasach Państwowych. Pracodawca podkreślił, że stanowisko inżyniera nadzoru jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jednostki.

Bezsporne, a nadto pismo z dnia 28 lutego 2022 r k. 31, dowód z zeznania strony pozwanej – rozprawa z dnia 31 sierpnia 2023 r;

Od 1 marca 2022 r do 15 sierpnia 2022 r powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w związku z nasileniem problemów zdrowotnych natury psychicznej. Powód zapominał o podstawowych rzeczach. Nasilenie problemów nastąpiło latem 2021 r. Na stacji benzynowej powód zapomniał gdzie otwiera się korek od benzyny. Powód stał dwie godziny i następnie zadzwonił po kolegę. Miał takie sytuacje i podobne. Lekarz psychiatra do którego udał się powód sugerował mu aby ten już w grudniu 2021 roku udał się na zwolnienie lekarskie z uwagi na poważne kłopoty ze zdrowiem psychicznym. W dniu 16 sierpnia 2022 r powód wrócił do pracy. Na emeryturę powód przeszedł z dniem 1 marca 2023 r.

W rozmowie z Nadleśniczym powód usłyszał żeby korzystał ze zwolnień lekarskich a nie urlopów, ponieważ w ten sposób naciąga budżet nadleśnictwa. Po powrocie ze zwolnienia lekarskiego powód został oddelegowany w trybie art. 42 § 4 k.p na równorzędne stanowisko pracy – Leśniczego.

Dowód zeznania powoda – rozprawa z dnia 31 sierpnia 2023 r; powierzenie powodowi innego stanowiska k.230-233;

W dniu 1 marca 2022 r powód zwrócił się z prośbą o ponowne rozpoznanie jego wniosku o udzielenie urlopu na poratowanie zdrowia, wskazując miedzy innymi że spełnił wszystkie wymagane przesłanki udzielenia urlopu na poratowanie zdrowia – zarówno staż pracy, jak i zatrudnienie na pełny etat jego nie budzą wątpliwości, zaś pogorszenie stanu zdrowia zostało stwierdzone zaświadczeniem lekarskim z dnia 10 lutego 2022 r. Niezależnie od braku obowiązku przedstawienia informacji dotyczących schorzenia w celu jak najsprawniejszego rozpoznania wniosku powód przedłożył pozwanemu zaświadczenie lekarskie lekarza specjalisty z dnia 3 lutego 2022 r które było podstawą wydania zaświadczenia z dnia 10 lutego 2022 r o jednostce chorobowej uzasadniającej udzielenie urlopu na poratowanie zdrowia. Zaświadczenie z dnia 3 lutego 2022 r wskazywało również objawy występujące u powoda. Przypisano leki w związku z występującymi objawami somatyzacji wegetatywnej, napięciem. Stan zdrowia powoda wskazywał na potrzebę udzielenia mu urlopu na poratowanie zdrowia.

Bezsporne, a nadto pismo powoda z dnia 1 marca 2022 r skierowane do pracodawcy k. 33-34, zaświadczenie lekarskie z dnia 3 lutego 2022 r , ekspertyza psychologiczno-psychiatryczna k.291-406;

W odpowiedzi pozwany pismem z dnia 8 marca 2022 ponownie odmówi powodowi udzielenia urlopu, wskazując, że prawo do urlopu dla poratowania zdrowia uzależnione jest od spełnienia trzech przesłanek: przesłanki o charakterze medycznym, czyli pogorszenia stanu zdrowia który wymaga co najmniej trzyletniego stażu pracy wnioskującego pracownika i zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy. Przesłanki te musiały być spełnione kumulatywnie. Zagadnienia proceduralne natomiast uregulowane zostały w § 23 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe. W piśmie tym pozwany stwierdził, że zaświadczenie nie zawiera wskazania dotyczącego rodzaju schorzenia uzasadniającego udzielenie urlopu zdrowotnego we wskazanym okresie jak również uzasadniającego stwierdzenie odnośnie pozytywnych rokowań co do powrotu do pracy zawodowej. Powyższego stanu nie zmieniło także przedłożenie kolejnego zaświadczenia lekarskiego wydanego przez innego lekarza innej specjalności i z innej placówki. Zaświadczenie to zawiera jedynie wskazanie co do występujących objawów – bez wskazania schorzenia, zaleconego leczenia w celu poratowania zdrowia i okresu leczenia jak również bez wskazania pozytywnych rokowań co do powrotu do zdrowia po wykorzystaniu urlopu, brak jest również podstaw do łączenia obydwu zaświadczeń bądź uzupełnienia jednego z nich, twierdzeniami drugiego. Pracodawca stwierdził również, że istnieją podstawy do odmowy udzielenia urlopu na podstawie art. 8 k.p. z uwagi na deklarowane przez powoda przejście na emeryturę wraz z osiągnięciem wieku emerytalnego w grudniu 2022 r. Ponadto pracodawca sugerował możliwość wykorzystania przez powoda 32 dni urlopu wypoczynkowego, a w okresach gorszego samopoczucia powód mógłby korzystać z okresowych zwolnień lekarskich nie generując roszczeń o doniosłym dla pracodawcy wymiarze ekonomiczno-społecznym. Pozwany informował powoda, że w takiej sytuacji urlop dla poratowania zdrowia nie będzie realizował podstawowego celu jakim jest szansa na powrót powoda do pracy i kontynuacja zatrudnienia. Dodatkowo złożenie przez powoda wniosku o udzielenie płatnego urlopu zdrowotnego w maksymalnym wymiarze stanowi swoistego rodzaju „sankcję” dla pracodawcy za brak oczekiwanych przez powoda decyzji i deklaracji Nadleśnictwa w kwestii sprzedaży lokalu. Takie zachowanie zdaniem pozwanego należy poczytywać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Bezsporne, a nadto pismo pozwanego z dnia 8 marca 2022 r k. 37-39;

W piśmie z dnia 24 marca 2022 r w odpowiedzi na pismo powoda z dnia 1 marca 2022 r pracodawca wskazał, że pismo z dnia 28 lutego 2022 r nie odnosiło się w ogóle do kwestii koniecznych elementów zaświadczenia lekarskiego niezbędnych do uzyskania świadczenia w postaci urlopu na poratowanie zdrowia. Pracodawca podkreślił, iż z uwagi na nieznajomość schorzenia stanowiącego podstawę do żądania przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia Nadleśnictwo proponuje pracownikowi alternatywne rozwiązanie odpowiadające oczekiwaniom pracownika. Propozycja zmiany stanowiska pracy stanowiła wyraz dobrej woli Nadleśnictwa dążącej do znalezienia najlepszego wyjścia z sytuacji i gwarantującej możliwość spokojnego wykonywania pracy aż do czasu deklarowanego przez pracownika przejścia na emeryturę, a tym samym ciągłość funkcjonowania jednostki.

Bezsporne a nadto pismo pozwanego z dnia 24 marca 2022 r k. 52;

Pracodawca podjął próbę weryfikacji przedłożonych przez powoda zaświadczeń lekarskich celem ustalenia przesłanki medycznej uzasadniającej udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia.

Bezsporne, a nadto: korespondencja e-mail z przedstawicielem placówki medycznej M. oraz notatki pracownika Nadleśnictwa D. k.53-55;

Pismem z dnia 31 maja 2022 r Państwowa Inspekcja Pracy kierowanym do Nadleśnictwa D. wniosła o ponowne przeanalizowanie wniosku powoda o udzielenie mu urlopu dla poratowania zdrowia w kontekście spełnienia przez niego ustawowych warunków udzielenia wnioskowanego urlopu. W odpowiedzi na to pismo pozwany stwierdził że zostawia tę sprawę do rozstrzygnięcia przez sąd. Powód złożył również skargę na nieudzieleniu mu urlopu na poratowanie zdrowia do Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w W. k. 271 -272

Bezsporne, a nadto: pismo PIP z dnia 31.05.2022 r k. 268, pismo Nadleśnictwa D. z dnia 24.06.2022 k.270, odpowiedź z dnia 25.03.2022 r k. 294;

Powód był w sposób należyty wynagradzany i były mu przyznawane nagrody oraz awansował z częstotliwością oraz zmianą wysokości wynagrodzenia większą aniżeli przewiduje Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe z 29 stycznia 1998 r. Powód był także wysyłany przez pozwanego na liczne szkolenia.

Bezsporne, a nadto: wykaz uzyskanych nagród przez powoda oraz przykładowymi wytycznymi Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w W. w zakresie ich przyznawania w III kwartale roku 2021 – k. 64-68, wniosek pozwanego z dnia 22.02.2018 o nadanie odznaki honorowej dla powoda k.67, dokumentów zamieszczonych w aktach osobowych pracownika na kartach 152,164 i 176, wnioski na odznaczenie i odznaki resortowe k. 182-184,186;

Powód deklarował przejście na emeryturę wraz z osiągnięciem wieku emerytalnego tj; po upływie trzech miesięcy od zakończenia wnioskowanego urlopu dla poratowania zdrowia.

Bezsporne, a nadto pismo z dnia 12.05.2021 r oraz pismo z dnia 05.11.2021 r k,56 i pismo z dnia 05.11.2021 r k. 58-61;

Pogorszenie stosunków powoda i pozwanego nastąpiło w momencie powzięcia przez powoda informacji o tym, że nie będzie mógł nabyć na bardzo preferencyjnych warunkach mieszkania służbowego od Nadleśnictwa. Mieszkanie to powód zajmował przez szereg lat swojej pracy w ramach przywileju pracowniczego o którym mowa w treści art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 o lasach. W związku z tym zaczęła w pracy pojawiać się nieprzyjemna sytuacja związana z mieszkaniem służbowym w którym powód mieszkał przez 40 lat. Powód miał obiecane że będzie mógł mieszkanie później wykupić, ale nowy przełożony wycofał się z tej umowy i nakazał powodowi wyprowadzenie się z tego mieszkania. Powód miał poczucie krzywdy.

Dowód: zeznania powoda – rozprawa z dnia 31 sierpnia 2023 r;

U pracodawcy obowiązuje Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe zawarty w dniu 29 stycznia 1998 r w W.. Układ w § 23 ust. 2b wprowadza formalne ramy trybu wystąpienia z wnioskiem o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia przez pracownika określając iż wniosek taki powinien być uzasadniony przez pracownika i udokumentowany zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym, że rodzaj schorzenia wymaga udzielenia urlopu, a jego wykorzystanie rokuje powrót pracownika do pracy zawodowej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach stron, którym dał wiarę.

Zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków końcowych stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Zgodnie z art. 285 § 1 k.p.c opinia powinna zawierać uzasadnienie.

Pozwany kwestionował, że schorzenie stwierdzone u powoda uzasadniało skorzystania przez niego z urlopu dla poratowania zdrowia.

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2024 r sąd uwzględnił wniosek dowodowy pozwanego i dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu psychiatrii celem ustalenia czy stan zdrowia powoda uzasadnił udzielenie mu urlopu dla poratowania zdrowia jeśli tak to w jakim okresie w jakim celu oraz czy jego wykorzystanie rokuje powrót do pracy zawodowej (k.338).

Biegły z zakresu psychiatrii M. B. we wnioskach końcowych napisał że „ stan zdrowia psychicznego czyli zaburzenia adaptacyjne z somatyzacją nie uzasadniają potrzeby udzielenia powodowi urlopu dla poratowania zdrowia. Tego typu zaburzenia są leczone z powodzeniem z warunkach ambulatoryjnych.

Strona pozwana nie kwestionowała opinii.

Analizując opinię sąd stwierdza, że zawiera ona 19 stron i stanowi swoistą charakterystykę stanu faktycznego i postępowania dowodowego. Biegły bez analizy stanu zdrowia powoda i dokumentacji medycznej ograniczył się do jednozdaniowego wniosku przytoczonego wyżej. Z punktu widzenia procesowego opinia cechuje się bezużytecznością z perspektywy toczącego się postępowania sądowego. Opinia w której są postawione kategoryczne wnioski bez dokładnego uzasadnienia jest niewiarygodna, pozbawiona możliwości dokonania analizy i oceny opinii, choćby z perspektywy logicznego myślenia. W sytuacji gdy opinia nie zawiera uzasadnienia musi być zdyskwalifikowana już na etapie wstępnej jej weryfikacji. Nie można dać wiary biegłemu który jedynie odwołuje się do wewnętrznego swojego przekonania, a przedstawiona opinia nie pozwoliła sądowi zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosku końcowego. W ocenie sądu jest to opinia niejasna której sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonego w niej poglądu ale także sposobu dochodzenia do niego. O niepełnej opinii przesądziło również to, że biegły nie uwzględnił jakichkolwiek czynności badawczych które mogły mieć wpływ na wnioski końcowe.

Podstawowym ciężarem stron procesu cywilnego jest wykazanie prawdziwości formułowanych twierdzeń, w myśl ogólnej zasady rozkładu ciężaru dowodu wyrażonej w art. 6 kodeksu cywilnego. Warto przy tym odnotować, że sąd nie jest uprawniony do samodzielnego podważenia zaprezentowanych w opinii biegłego wiadomości specjalnych, choć dowód ten nie jest wyłączony z zasady swobodnej oceny sędziowskiej (art. 233 k.p.c.), która w przypadku opinii biegłego dokonywana jest z punktu widzenia kryteriów zgodności z zasadami logiki, wiedzy powszechnej, wiedzy biegłego, sposobu uzasadnienia opinii i zakresu stanowczości jej wniosków czy też podstaw teoretycznych opinii.

Powód zakwestionował wydaną opinię w całości podnosząc że wizyta u biegłego trwała pięć minut a lekarz sporządzający nie był zainteresowany dokumentacją medyczną, którą powód miał ze sobą. Powód podnosił, że niespójny i wybiórczy opis akt sądowych doprowadził biegłego do powierzchownej i nielogicznej konkluzji, z czym nie sposób się zgodzić. Zamiast rzetelnej oceny stanu zdrowia powoda w oparciu o dane medyczne, które zawarte są w dokumentacji medycznej opinia składa się w 99% z cytowania fragmentów akt sądowych. Opinia poza tym nie zawiera uzasadnienia ani informacji na jakiej podstawie biegły lekarz psychiatra wyciągnął wnioski końcowe, przez co trudno poddać opinię kontroli.

Powód złożył do akt sądowych prywatną ekspertyzę psychiatryczno-psychologiczną. Wprawdzie ekspertyza nie może być zrównana w światle obowiązujących przepisów z dowodem z opinii biegłego sporządzonej na zlecenie sądu nie przekreśla to jej znaczenia dla rozstrzygnięcia merytorycznego. Przyjmując, że opinia pozasądowa jest dokumentem prywatnym zasadne jest twierdzenie że jest ona odrębnym i niezależnym od innych źródłem dowodowym stanowiącym podstawę ustaleń faktycznych podlegającym swobodnej ocenie sądu. Ma moc dokumentu prywatnego. Oceniając wartość dowodową dokumentu prywatnego (ekspertyzy) należy mieć na względzie to że ma ona znaczenie dowodowe zwłaszcza że pochodzi ona od osoby trzeciej niebędącej stroną procesu, to w takiej sytuacji nie należy zakładać, że intencją osoby trzeciej nie będącą stroną procesu jest wzmocnienie lub osłabienie którejkolwiek ze stron. Ekspertyza sporządzona przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę (psycholog, psychiatra) wykracza poza wiedzę, doświadczenie i umiejętności posiadane przez przeciętnie wykształconego człowieka a w niniejszej sprawie znalazła potwierdzenie w stanowisku powoda oraz w zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza T. G. który stwierdził że rodzaj schorzenia wymaga udzielenia urlopu zdrowotnego od 1 marca 2022 r do 31 sierpnia 2022 , a jego wykorzystanie rokuje powrót powoda do pracy zawodowej (k.15). Zaświadczenie to koresponduje z innym dokumentem wystawionym przez lekarza psychiatrę (K. 35) z którego wynika „pacjent z objawami somatyzacji wegetatywnej, napięcie lęku, fragmentaryzacja snu .Aktualnie leczony P. zalecono wzrost dawki od 4x75 oraz E. 10 mg. W badaniu RR 149/96. Proszę o wskazanie do leczenia. Wskazane podjęcie urlopu dla poratowania zdrowia m.in. ze wskazań psychiatrycznych”. Sąd nie widział konieczności dopuszczać kolejnego dowodu z opinii biegłego zważywszy iż takiego wniosku nie złożyła strona pozwana, a materiał dowodowy pozwalał sądowi podjąć decyzję na podstawie dokumentacji medycznej wymienionej wyżej popartej dowodem z dokumentu prywatnego (ekspertyzy) przedłożonego przez powoda, zwłaszcza, że warunki prawa do urlopu dla poratowania zdrowia mają charakter konkretny i są jednoznacznie identyfikowalne.

Sąd zważył, co następuje:

Ze zgromadzonej dokumentacji jasno wynikało, że powód był pracownikiem pozwanego od dnia 3 sierpnia 1981 r w pełnym wymiarze czasu pracy ostatnio zatrudnionym na stanowisku inżyniera nadzoru za wynagrodzeniem zasadniczym 8.300 złotych.

Poza sporem też było, również że powód w dniu 10 lutego 2022 r złożył pozwanemu wniosek o przyznanie urlopu na poratowanie zdrowia w okresie od dnia 1 marca 2022 r do dnia 31 sierpnia 2022 r. Do wniosku dołączył zaświadczenie lekarskie z dnia 10 lutego 2022 r zgodnie z którym rodzaj schorzenia powoda uzasadniał udzielenie mu urlopu zdrowotnego od dnia 1 marca 2022 r do 31 sierpnia, przy czym w zaświadczeniu wskazano, iż jego wykorzystanie rokuje powrót powoda do pracy zawodowej. Nie było też kontrowersji, iż pracodawca nie uwzględnił wniosku o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia ze względu na szczególne potrzeby służbowe pracodawcy oraz zapewnienie prawidłowego toku pracy. Pozwany kwestionując orzeczenie lekarskie z dnia 10 lutego 2022 r w tym celu w odpowiedzi na pozew posłużył się wyłącznie konstrukcją domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.). Twierdząc mianowicie, że zaświadczenie to zawiera tylko wskazanie co do występujących objawów – bez wskazania zdiagnozowanego u pacjenta schorzenia, zaleconego leczenia w celu poratowania zdrowia i okresu tego leczenia jak również bez wskazania pozytywnych rokowań co do powrotu do zdrowia po wykorzystaniu urlopu. Pozwany twierdził, że z zaświadczeń lekarskich nie wynika, że uzupełniają się one wzajemne lub zaświadczenie z dnia 10.02.2022 r zostało wydane na podstawie zaświadczenia z dnia 03.02.2022 r. Sporne było to czy pracodawca uprawniony jest do zainicjowania procedury weryfikacji przesłanki medycznej uzasadniającej udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia; tj w istocie rzeczy przedłożonego wraz z wnioskiem pracownika zaświadczenia lekarskiego. Ponadto pozwany twierdził, że obowiązek udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia nie ma charakteru bezwzględnego.

Na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2023 r pełnomocnik pozwanego wprawdzie nie kwestionował już że powód może żądać udzielenia urlopu bo jest to jego uprawnieniem, ale podtrzymał stanowisko że udzielenie urlopu będzie stanowiło nadużycie prawa, ponieważ powód zamierzał wykorzystać sześciomiesięczny urlop dla poratowania zdrowia w okresie kilku tygodni przed planowanym przejściem na emeryturę, w taki sposób że po zakończeniu urlopu na poratowanie zdrowia nie wróciłby faktycznie do pracy z uwagi na konieczność wykorzystania zaległego urlopu.

W ocenie sądu pozwany nie podważył skutecznie trafności orzeczenia z dnia 10 lutego 2022 r pod względem medycznym. Wprawdzie pozwany zaoferował wnioski dowodowe w postaci dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry, która miała stanowić stosowny potencjał weryfikacyjny. Okazało się, że dowód z opinii biegłego lekarza psychiatrii M. B. jest nieprzydatny i stanowi wybiórczy opis akt sądowych i doprowadziło to biegłego do powierzchownej konkluzji „że stan zdrowia psychicznego, czyli zaburzenia adaptacyjne z somatyzacją nie uzasadniały potrzeby udzielenia mu urlopu dla poratowania zdrowia. Tego typu zaburzenia są leczone z powodzeniem w warunkach ambulatoryjnych” . Zgodzić się należy ze stanowiskiem pełnomocnika powoda, że nawet jeśli schorzenie może być leczone w warunkach ambulatoryjnych nie wyklucza to możliwości korzystania z urlopu dla poratowania zdrowia, który przede wszystkim dotyczy schorzeń leczonych w warunkach ambulatoryjnych, a schorzenie wymagające hospitalizacji (leczenia w warunkach szpitalnych) wyklucza udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia, gdyż pacjent zmuszony jest korzystać ze zwolnienia lekarskiego przyznanego na czas leczenia w szpitalu.

Zasadniczą kontrowersją w niniejszej sprawie było również to, czy pracodawca był zobligowany do udzielenia powodowi urlopu dla poratowania zdrowia. Strony prezentowały w tym zakresie skrajnie odmienne stanowiska. Powód twierdził, że pracodawca taki wniosek jest zobowiązany uwzględnić, zaś pozwany, iż leży to sferze jego uznania.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. z 2018 r., poz. 2129) pracownicy Służby Leśnej mają prawo do płatnego urlopu dla poratowania zdrowia w wymiarze nieprzekraczającym jednorazowo sześciu miesięcy, jeżeli przepracowali w Lasach Państwowych w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres nie krótszy niż trzy lata. Przyznać należy, że regulacja prawa do urlopu dla poratowania zdrowia dla leśników ogranicza się ona do materialnoprawnych przesłanek, zaś w całości pomija zagadnienia proceduralne. Skupiając się na tych pierwszych wskazać należy, że prawo do urlopu dla poratowania zdrowia uzależnione jest od spełnienia trzech przesłanek: przesłanki o charakterze medycznym, czyli wystąpienia pogorszenia stanu zdrowia, który wymaga poratowania, co najmniej trzyletniego stażu pracy wnioskującego pracownika i zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy. Przesłanki te muszą być spełnione kumulatywnie. Warunki prawa do urlopu dla poratowania zdrowia mają więc charakter konkretny i są jednoznacznie identyfikowalne. W świetle art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy o lasach przewidziane w nim prawo jest więc prawem podmiotowym, które może być dochodzone na drodze sądowej. Wymaga podkreślenia, że analizowany przepis nie przewiduje okoliczności o charakterze negatywnym, a więc takich, które wykluczają prawo do urlopu dla poratowania zdrowia dla pracownika Służby Leśnej. Warunki prawa do urlopu dla poratowania zdrowia mają więc charakter konkretny i są jednoznacznie identyfikowalne.

W świetle art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy przewidziane w nim prawo jest więc prawem podmiotowym które może być dochodzone na drodze sądowej. Obojętne prawnie w kontekście badanego uprawnienia są więc inne okoliczności odnoszące się do pracownika, w szczególności sposób wykonywania pracy, osiągnięcie w grudniu 2022 r wieku emerytalnego, przysługiwanie pracownikowi niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, możliwość korzystanie przez pracownika ze zwolnień lekarskich, uprzednią odmowę pracodawcy korzystania przez pracownika z uprawnień do preferyncyjnego nabycia nieruchomości zakładowych. Prawnie irrelewantne pozostają również okoliczności dotyczące pracodawcy. Przepis art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy o lasach nie odnosi w jakikolwiek sposób do pracodawcy, jego sytuacji, potrzeb, czy możliwości. Prawa do urlopu dla poratowania zdrowia nie można zatem uzależniać od szczególnych potrzeb pracodawcy, a ściśle rzecz ujmując od ich niezaistnienia. Oznacza to, że w przypadku spełnienia przedstawionych przesłanek ustawowych pracownik Służby Leśnej ma roszczenie do pracodawcy o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia, zaś pracodawca winien mu udzielić tego urlopu. Próba kwestionowania tego żądania, która opierałaby się na twierdzeniach nienawiązujących do ustawowych przesłanek roszczenia o udzielnie urlopu dla poratowania, nie może odnieść skutku. Wykładnia przepisów kształtujących urlop dla poratowania zdrowia innych grup zawodowych również wskazuje na roszczeniowy charakter tego prawa. Należy przy tym zaznaczyć, iż konstrukcje adekwatnych norm prawnych są zbliżone do brzemienia art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy o lasach. Sąd Najwyższy wyraził zapatrywanie, iż prawo do urlopu dla poratowania ma charakter prawa podmiotowego, które może być dochodzone na drodze sądowej (wyrok z dnia 19 września 1996 r., I PRN 67/96, OSNP 1997/6/99 i wyrok Sądu Najwyższego z 8 lipca 2014 r., I PK 324/13, OSNP 2015/12/160). Warto jeszcze wyjaśnić, że w żadnej mierze roszczeniowego charakteru urlopu dla poratowania zdrowia dla pracowników Służby Leśnej nie podważa treść § 23 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe. W ust. 3 i ust. 3a przepis ten stanowi, że urlopu dla poratowania zdrowia udziela pracodawca, a kierownikowi jednostki organizacyjnej organ powołujący, co należy rozumieć, jako wskazanie organu właściwego do udzielania urlopu dla poratowania zdrowia, a nie, jak sugerował pozwany, jako przyznanie uznaniowej kompetencji do podejmowania decyzji w tym przedmiocie. Zresztą przepis ten używa sformułowania „udziela”, co wskazuje na powinność działania, a nie, jak tego chce pozwany, na tylko możliwość udzielenia urlopu (uchwałą Sądu Najwyższego z 14 lutego 2012 r., III PZP 1/12, OSNP 2012/15-16/187 na tle art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela; Dz. U. z 2018 r. poz. 967 ze zm., który to przepis używa takiego samego sformułowania). Dalsze regulacje proceduralne zostały zamieszczone w ust. 3b, który stanowi, że wniosek o udzielenie urlopu na poratowanie zdrowia powinien być uzasadniony przez pracownika i udokumentowany zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym, że rodzaj schorzenia wymaga udzielenia urlopu, a jego wykorzystanie rokuje powrót pracownika do pracy zawodowej.

Powód uzasadnił wniosek o udzielenie urlopu na poratowanie zdrowia wskazując, że jego celem jest przeprowadzenie zalecanego przez lekarza już w grudniu 2021 r leczenia. Przepisy nie stawiają wymagań co do uzasadnienia wniosku, więc takowe należy uznać za wystarczające. Powód przedłożył również zaświadczenie lekarskie, gdzie wprawdzie konkretnie nie wymieniono schorzenia, ale stwierdzono, że „pacjent rokuje na wyleczenie”. Bardziej szczegółowe określenie schorzenia na które skarżył się powód wynika ze skierowania psychiatry na konsultacje do lekarza internisty, które powód dołączył do wniosku z dnia 1 marca 2022 r o ponowne rozpoznanie wniosku pracownika o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia (k. 33 a.s). Spełnił więc wymagania, o których mowa w § 23 ust. 3b Układu. Wprawdzie zapisy zaświadczenia są dość lakoniczne, lecz przepisy nie wymagają obszerniejszych. Jedyną kwestią, nad którą należy się pochylić jest to, czy zaświadczenie wystawione przez lekarza prowadzącego Praktykę Lekarza Rodzinnego może być uznane za wystarczające w procedurze dotyczącej udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia dla pracownika Służby Leśnej. Niewątpliwie prawidłowość zaświadczenia jest jedynym elementem ocennym tej procedury. Pozostałe przesłanki mają charakter obiektywny.. Problematyczna też się staje kontrola przyznawania tego świadczenia przez pracodawcę. Zauważyć należy, że przepisy nie precyzują kto ma wystawić stosowne zaświadczenie, jakie ma mieć kwalifikacje ta osoba, ani nie określa trybu, w którym ma to nastąpić. Brak też w tym zakresie przepisów wykonawczych, które obowiązują w przypadku innych grup zawodowych uprawnionych do urlopu dla poratowania zdrowia. W ustawie o lasach nie występują również przepisy, które miałyby potencjał stosowalności na zasadzie analogii. W ocenie Sądu, jedynej możliwości weryfikacji stanu zdrowia pracownika Służby Leśnej w kontekście spełnienia medycznej przesłanki prawa do urlopu dla poratowania można dopatrywać się w art. 6 ust. pkt 2 lit c) ustawy z 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy. Przepis ten stanowi, że służba medycyny pracy jest właściwa do realizowania zadań z zakresu sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, w szczególności przez ocenę możliwości wykonywania pracy lub pobierania nauki uwzględniającą stan zdrowia i zagrożenia występujące w miejscu pracy lub nauki. Pozostałe zadania służby medycyny pracy nie mogłoby być w tym zakresie wykorzystane z uwagi na ich wyraźne zaadresowanie i umocowanie ustawowe. W szczególności nie byłyby tu adekwatne badania, o których mowa w art. 229 § 1, 2 i 5 k.p., które nie dotyczą kwestii odnoszących się do pogorszenia stanu zdrowia, lecz zdolności do pracy na danym stanowisku. Nie może to jednak prowadzić do stwierdzenia, że przedłożone przez powoda zaświadczenie lekarskie nie mogło stanowić podstawy do udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia. Skoro ani ustawodawca, ani prawodawca układowy nie przewidział żadnych wymagań co do tego rodzaju zaświadczeń, to zaświadczenie wystawione przez dowolnego lekarza, także lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, należy uznać za wystarczające. Innym zaś zagadnieniem jest to, czy pracodawca może zainicjować tryb jego weryfikacji. To zaś żadnych wątpliwości budzić nie może. Pomocne w tej mierze może być wykorzystanie kompetencji służby medycyny pracy, o czym wcześniej była mowa. Gdy jednak pracodawca nie podejmuje takich działań i odmawia prawa do urlopu dla poratowania zdrowia wyłącznie z przyczyn pozaustawowych, to wówczas należy uznać, że przedłożone przez powoda zaświadczenie jest w pełni wystarczające. Zważywszy, że znajduje potwierdzenie w skierowaniu na konsultację wystawione przez lekarza psychiatrę oraz dokumencie prywatnym (ekspertyzie) o których sąd wypowiedział się wyżej. W tym stanie rzeczy, wobec spełnienia przez powoda przesłanek określonych w art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy o lasach, tj. przesłanki medycznej w postaci pogorszenia stanu zdrowia, przesłanki stażu pracy i przesłanki wymiaru etatu, Sąd uznał powództwo za uzasadnione i zobowiązał pozwanego do złożenia oświadczenia o udzieleniu powodowi urlopu dla poratowania zdrowia za okres od 1 marca 2022 r do 31 sierpnia 2022 r. Wyjaśnić jeszcze należy, że fakt korzystania przez powoda z urlopu dla poratowania zdrowia w czasie niezdolności do pracy z powodu choroby nie stanowił przeszkody do udzielenia tego urlopu. Należy zgodzić w tym zakresie z poglądem Sądu Najwyższego wypowiedzianym w wyroku z 8 lipca 2014 r., I PK 324/13, OSNP 2015/12/160, w myśl którego po spełnieniu przesłanek prawa do urlopu dla poratowania zdrowia pracodawca ma obowiązek udzielenia tego urlopu w terminie wskazanym przez lekarza, a więc nawet wtedy, gdy w tym okresie wnioskujący o urlop pracownika korzystał ze zwolnienia lekarskiego.

Pracodawca upatrywał brak prawa do urlopu dla poratowania zdrowia naruszeniu przez powoda zasad współżycia społecznego. Zasady współżycia społecznego, których pracownik powinien przestrzegać, nie zostały nigdzie sprecyzowane. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 r., I PK 228/06 (OSNP 2008 nr 7-8, poz. 100), pracodawca może poinformować pracownika o jego obowiązkach w zakresie przestrzegania w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego przez zapoznanie go na piśmie z obowiązującymi zasadami etyki. Zasady współżycia społecznego nawiązują do powszechnie uznawanych wartości, reguł obyczajowości. Klauzula ta jest rozumiana jako zbiór zasad postępowania moralnego i etycznego. Jednocześnie zbiór ten nie wymaga spisania ani usystematyzowania.

Zasady współżycia społecznego są postrzegane jako wprowadzone do porządku prawnego normy moralne lub obyczajowe, zwyczajowe bądź jako wyznaczniki oceny prawnej określonego stanu faktycznego. Odesłanie do tych zasad
w formie klauzul generalnych ma zapewnić elastyczność w stosowaniu prawa
i indywidualną ocenę każdej sprawy. Zatem nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony (art. 8 k.p.). Przepis ten określa granice wykonywania praw podmiotowych przez pracownika i pracodawcę. Prawem podmiotowym jest wynikająca ze stosunku prawnego możność postępowania danego podmiotu w sposób określony przez normy prawne.

Przepis w/w stwarza pracodawcy możliwość efektywnego przedstawienia swojego stanowiska, w sytuacji gdyby podjęte przez pracownika działanie wprawdzie mieściłyby się w ramach prawa podmiotowego, jednak sposób jego realizacji byłby sprzeczny
z zasadami współżycia społecznego.

Ma to istotne znaczenie przy rozkładzie ciężaru dowodu. Powód jest zobowiązany do udowodnienia, że podjęte przez niego działania mieszczą się w ramach prawa podmiotowego (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), natomiast pracodawca jest zobowiązany do udowodnienia, że nieprawidłowa z naruszeniem zasad współżycia społecznego realizacja tego prawa narusza jej uzasadniony interes (wyrok Sądu Najwyższego z 30 stycznia 1976 roku, I PRN 52/75, OSP 1977/3/47).

W ocenie sądu strona pozwana nie powołała żadnej konkretnej zasady współżycia społecznego, którą powód miałby naruszyć przy korzystaniu z prawa do urlopu dla poratowania zdrowia np.: uczciwego działania, dobrych obyczajów, przyzwoitości, lojalności wobec pracodawcy. Jedynie marginalnie należy zwrócić uwagę, że pozwany zmieniając zdanie dotyczące możliwości wykupu mieszkania służbowego przez powoda w którym mieszkał on przez 40 lat i poczynił pewne nakłady finansowe może być uznany za podmiot naruszający takie zasady. Na kanwie niniejszej sprawy należy jednakże wskazać również na wymowę wyroku Sądu Najwyższego z 20 stycznia 2010 r. (I PK 135/10), w którym stwierdzono, iż nie może powoływać się na naruszenie zasad współżycia społecznego osoba, która sama zasady te (lub przepisy prawa) narusza.

W ocenie Sądu, w świetle twierdzeń pozwanego brak było możliwości, aby Sąd ustalił jakie zasady czy też jaka zasada została rzekomo przez powoda złamana. Wobec powyższego Sąd nie był w stanie stwierdzić czy w ogóle doszło do naruszenia przez powoda jakichkolwiek zasad współżycia, a co za tym idzie Sąd nie mógł stwierdzić jaka zasada została naruszona.

Przecież okoliczność, iż powód chciał skorzystać z urlopu dla poratowania zdrowia na kilka miesięcy przed uzyskaniem praw emerytalnych nie dowodzi naruszenia przez niego zasad współżycia społecznego. Nie widomo przy tym które zasady powód miałby naruszyć. Generalnie obowiązuje domniemanie korzystania przez osobę uprawnioną z przysługującego jej prawa w sposób legalny. Zastosowanie instytucji nadużycia prawa prowadzi do osłabienia zasady pewności prawa i przełamuje domniemanie korzystania z prawa w sposób zgodny z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współżycia społecznego. Toteż posłużenie się konstrukcją nadużycia prawa jest z założenia dopuszczalne tylko wyjątkowo i musi mieć szczególne, wyraźne uzasadnienie merytoryczne i formalne, a zwłaszcza usprawiedliwienie we w miarę skonkretyzowanych regułach, głównie o konotacji etycznej, moralnej i obyczajowej.

Okoliczności rozpoznanej sprawy do takich wniosków nie prowadzą. Roszczenie powoda nie jest nie do zaakceptowania, nie zagraża podstawowym wartościom etycznym, moralnym, obyczajowym.

Mając na uwadze powyższe sąd uwzględnił żądanie powoda ja w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu oraz w oparciu o § 9 ust. 1 pkt 3 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) przyjmując, że stawka przewidziana w sprawach o roszczenia niemajątkowe jest najbardziej adekwatna w sprawie o udzielnie urlopu dla poratowania zdrowia.

O kosztach należnych Skarbowi Państwa orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 w związku z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2023 r., poz. 1144 ze zm.).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)