Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Protokolant: starszy protokolant sądowy Lena Fremmel

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2019 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa T. W.

przeciwko (...) Centrum (...) z siedzibą w O.

o odprawę emerytalną

orzeka:

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt VI P 181/18

UZASADNIENIE

T. W. pozwem z dnia 29 marca 2018r. (data nadania), skierowanym przeciwko (...) Centrum (...) z siedzibą w O. wniosła o zasądzenie kwoty 15.000,00 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 8 listopada 2017r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż pracodawca niezasadnie odmówił jej wypłaty odprawy emerytalnej. Przesłankami nabycia prawa do odprawy emerytalnej są wyłącznie: rozwiązanie stosunku pracy, przyznanie prawa do emerytury i związek funkcjonalny miedzy powyższym, który miał miejsce w powyższej sprawie. Zdaniem powódki brak było podstaw do odmowy wypłaty jej odprawy emerytalnej.

(pozew – k. 1 – 6)

W toku postępowania powódka zmodyfikowała żądanie pozwu co do wysokości określonej jako trzykrotność wynagrodzenia wskazanego w zaświadczeniu o zarobkach.

(protokół rozprawy z 24 stycznia 2019r. – k. 92)

(...) Centrum (...) w O. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż wbrew twierdzeniom powódki wypłacił jej odprawę emerytalną. Co prawda po jej wypłacie powódka wróciła do pracy, ale wówczas pozwany wezwał ją do zwrotu przyznanej wcześniej odprawy emerytalnej, czego jednakże powódka nie zrobiła. Zdaniem pozwanej, ponowne przejście powódki na emeryturę nie może skutkować ponownym przyznaniem jej odprawy emerytalnej, skoro już wcześniej tą należność pobrała.

(odpowiedź na pozew – k. 51-54)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. W. była zatrudniona w (...) Centrum (...) w O. w okresie od 1 września 1977r. do 30 kwietnia 2012r. oraz od 1 sierpnia 2012r. do 26 października 2017r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pielęgniarki. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 4.770,69 zł brutto.

(dowód: świadectwo pracy z 30 kwietnia 2012r. – k. 12; świadectwo pracy z 26 października 2017r. – k. 33; zaświadczenie o zarobkach – k. 69)

W okresie od 1 czerwca 1992r. do 31 grudnia 2008r. powódka stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w szczególnych warunkach w oddziale III (...) na stanowisku pielęgniarki podającej cytostatytki.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze – k. 13; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 24 stycznia 2019r. od 00:11:44 do 00:32:02)

Zgodnie z § 18 ust. 1 pkt 3 Regulaminu Wynagradzania pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na emeryturę lub rentę, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia po 20 latach pracy.

(dowód: Regulamin Wynagradzania Pozwanego – k. 44-47)

W 2008r. powódka w dziale kadr pozwanej otrzymała informację, że z dniem ukończenia 55 roku życia, (tj. w 2012r.) powódka nabędzie prawo do wcześniejszej emerytury. Obwiązywały wówczas przepisy, które uprawniały do wcześniejszego przejścia na emeryturę w wieku 55 lat.

(dowód: pismo powódki z 23 lipca 2012r. – k. 61)

Na podstawie przygotowanego przez D. Kadr (...) Centrum (...) w O. wniosku o wcześniejszą emeryturę oraz zaświadczenia potwierdzającego jej pracę w szkodliwych warunkach przez okres powyżej 15 lat, powódka była przeświadczona, że nabyła uprawnienia emerytalne i z dniem 30 kwietnia 2012r. rozwiązała z pozwanym stosunek pracy.

(dowód: podanie powódki z 16 kwietnia 2012r. – k. 14, 56; pismo pozwanej z 17 kwietnia 2012r. – k. 57; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 24 stycznia 2019r. od 00:11:44 do 00:32:02)

Pismem z dnia 30 kwietnia 2012r. pozwany poinformował powódkę o wypłacie jej odprawy emerytalnej. W tym samym dniu powódka otrzymała informację o przyznaniu gratyfikacji jubileuszowej. Obie sumy zostały powódce przekazane łącznie za pośrednictwem banku i zawierały się w kwocie 17.149,75 zł.

Na powyższą kwotę składała się należność 12.548,85 zł tytułem odprawy emerytalnej w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia oraz kwota 8.365,90 zł tytułem nagrody jubileuszowej za 35 lat pracy. Powyższe kwoty składały się na należność w wysokości 20.915,00 zł, która podlegała opodatkowaniu (20.915,00 zł (podstawa opodatkowania) – 3.765,00 zł (podatek) = 17.149,75 zł).

(dowód: pismo pozwanej z 30 kwietnia 2012r. – k. 58; pismo z 30 kwietnia 2012r. o gratyfikacji jubileuszowej – k. 59; pismo z dnia 6 lutego 2019r. – k. 96)

W dniu 2 maja 2012r. powódka otrzymała od pozwanego przelew w wysokości 17.149,75 zł. W tytule przelewu pozwany wskazał „wynagrodzenie ….T.”.

Jednocześnie osobnym przelewem powódka otrzymała w maju 2012r. wynagrodzenie za kwiecień 2012r. w kwocie 1.912,17 zł, zaś w dniu 9 maja 2012r. na jej konto wpłynęła należność w kwocie 175,42 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

(dowód: potwierdzenie przelewu – k. 15-17; załączniki do pisma - koperta k. 98; zeznania A. B. – nagranie rozprawy z 9 maja 2019r. od 00:02:23 do 00:07:37)

W dniu 2 lipca 2012r. powódka otrzymała decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odmawiającą jej prawa do emerytury z uwagi na nie udowodnienie wymaganego 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: decyzja ZUS z 2 lipca 2012r. – k. 18)

Pismem z dnia 12 lipca 2012r. powódka zwróciła się do pozwanego o przywrócenie jej do pracy na dotychczas zajmowane stanowisko z dniem 1 maja 2012r. z zachowaniem wszystkich warunków zatrudnienia obowiązujących w dniu rozwiązania umowy o pracę, które nastąpiło w związku z planowanym przejściem na wcześniejszą emeryturę.

(dowód: pismo powódki z 12 lipca 2012r. – k. 19)

W dniu 18 lipca 2012r. pozwany odmówił powódce przywrócenia do pracy na dotychczas zajmowane stanowisko, uzasadniając to brakiem podstaw z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z inicjatywy powódki po złożeniu oświadczenia woli na piśmie w dniu 16 kwietnia 2012r. i powołując się na art. 45 k.p. Równocześnie pozwany zaproponował powódce zatrudnienie na podstawie nowego stosunku pracy w oddziałach (...) w O., uzależniając to od rozliczenia wypłaconej odprawy emerytalnej i nagrody jubileuszowej.

(dowód: pismo pozwanego z 18 lipca 2012r. – k. 20, 60)

Odbyło się także spotkanie, na którym powódka prosiła Dyrektora pozwanego A. B. by przywrócił ją do pracy. Na spotkaniu Dyrektor poinformował powódkę, iż warunkiem przywrócenia do pracy będzie zwrot otrzymanej przez nią odprawy emerytalnej. Powódka wyraziła na powyższe zgodę.

(dowód: zeznania A. B. – nagranie rozprawy z 9 maja 2019r. od 00:02:23 do 00:07:37)

Pismem z dnia 23 lipca 2012r. powódka wskazała, iż sytuacja w której się znalazła była wynikiem błędnej informacji, którą uzyskała w D. Kadr (...) Centrum (...) w O. w 2008r. i którą to informację Centrum podtrzymywało przez następne lata, tj. że z dniem ukończenia 55 roku życia powódka będzie uprawniona do wcześniejszej emerytury z uwagi na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach. Jednocześnie powódka poprosiła o możliwość ratalnego zwrotu otrzymanej odprawy emerytalnej i zaliczenie nagrody jubileuszowej na dzień kiedy faktycznie nabędzie do niej prawo. Zaproponowała także, aby pierwsza rata wynosiła 300 zł.

(dowód: pismo powódki z 23 lipca 2102r. – k. 21, 61)

W związku z powyższym pozwany zaproponował powódce pracę na stanowisku pielęgniarki w Oddziale Hospicjum (...) w O.. W dniu 6 sierpnia 2012r. powódka zwróciła się do pozwanego z wnioskiem o przeniesienie na stanowisko pielęgniarki na oddziale onkologicznym, z uwagi na nadmierny stres związany z pracą w Hospicjum.

(dowód: pismo pozwanego z 31 lipca 2012r. – k. 22, 62; umowa o pracę z 1 sierpnia 2012r. – k. 23-24; pismo powódki z 16 sierpnia 2012r. – k. 25)

W dniu 3 września 2012r. pozwany wystąpił do powódki o zwrot kwoty w wysokości 12.548,85 zł brutto. Ponowne pismo zostało wystosowane przez pozwanego w dniu 10 października 2012r. W odpowiedzi na powyższe w dniu 16 października 2012r. oraz w dniu 31 stycznia 2013r. powódka odmówiła wypłaty wypłaconej kwoty, wyjaśniając iż ta kwota została zużyta na bieżące potrzeby rodziny związane z remontem mieszkania, a nadto wskazując iż dokonana wypłata nie była świadczeniem nienależnym.

(dowód: pismo pozwanego z 3 września 2012r. – k. 26, 63; pismo pozwanego z 10 października 2012r. – k. 27, 64; pismo powódki z 16 października 2012r. – k. 28, 65; pismo powódki z 31 stycznia 2013r. – k. 29-30, 66-67; pismo pozwanego z 25 lutego 2013r. – k. 31, 68)

W 2017r. powódka złożyła w ZUS wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego i decyzją z dnia 3 listopada 2017r. świadczenie to zostało jej przyznane. W związku z nabyciem uprawnień emerytalnych powódka z dniem 26 października 2017r. rozwiązała stosunek pracy łączący ją z pozwanym.

(dowód: decyzja ZUS z 3 listopada 2017r. – k. 32; świadectwo pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z 26 października 2017r. – k. 13)

Powódka przedstawiła pozwanemu decyzję z ZUS, celem uzyskania odprawy emerytalnej. Następnie pismem z dnia 2 lutego 2018r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 15.000,00 zł tytułem odprawy emerytalnej.

W związku z brakiem zapłaty przez pozwanego żądanej kwoty, powódka pismem z dnia 12 lutego 2018r. skierowała do pozwanego przesądowe wezwanie do zapłaty z terminem płatności w ciągu 7 dni od dnia otrzymania pisma. W odpowiedzi, pozwany pismem z dnia 14 lutego 2018r. nie uznał roszczenia powódki i odmówił wypłaty odprawy emerytalnej uzasadniając to faktem uprzedniej wypłaty świadczenia i zasadami współżycia społecznego.

(dowód: wezwanie do zapłaty z 2 lutego 2018r. – k. 34-40; wezwanie do zapłaty z 12 lutego 2018r. – k. 41-42; pismo pozwanego z 14 lutego 2018r. – k. 43)

Pozwany nie wypłacił powódce odprawy emerytalnej po jej przejściu na emeryturę w 2017r.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: zeznania świadka J. W. – nagranie rozprawy z 24 stycznia 2019r. od 00:06:14 do 00:11:21)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań powódki T. W., w charakterze pozwanego A. B., świadka J. W., a także na podstawie dokumentów złożonych przez strony do akt przedmiotowej sprawy, a także oświadczeń stron co do okoliczności bezspornych.

Zeznania świadka J. W. były dla Sądu wiarygodne i stanowiły podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Świadek potwierdził to co wynikało z załączonych do akt dokumentów, tj. to, że w 2017r. pozwany nie wypłacił powódce odprawy emerytalnej, co jednakże nie było kwestią sporną w sprawie.

Zeznaniom powódki w zakresie w jakim wskazywała, iż w 2012r. nie otrzymała od pozwanego odprawy emerytalnej, a jedynie nagrodę jubileuszową, Sąd nie dał wiary. Jak bowiem wynika ze skierowanego przez nią do pozwanego pisma z dnia 23 lipca 2012r., jeszcze przed powrotem do pracy do szpitala zwracała się do niego z prośbą o rozłożenie na raty zwrotu otrzymanej odprawy emerytalnej. Zaproponowała nawet, aby pierwsza rata wynosiła 300 zł. Nie jest zatem prawdą, aby powódka nie miała świadomości o tym, aby przelew z dnia 2 maja 2012r. stanowił odprawę emerytalną. Poza tym z treści zeznań powódki wynika, że miała świadomość iż nagroda jubileuszowa za 35 lat pracy wynosiła 200% miesięcznego wynagrodzenia, zatem otrzymując przelew w kwocie 17.149,75 zł musiała zdawać sobie sprawę z tego jakie należności się w niej zawierały. Sąd nie uznał za wiarygodne tłumaczenie powódki, jakoby w momencie gdy prosiła o przywrócenie do pracy i zobowiązywała się do zwrotu w ratach otrzymanej odprawy emerytalnej, nie była świadoma tego do czego się zobowiązuje, ponieważ cierpiała w tym czasie na depresję. W tym zakresie nie przedstawiła bowiem żadnych dowodów. Poza tym sam fakt depresji nie oznacza jeszcze, że powódka była nieświadoma składanych deklaracji i tego, że na jej konto wpłynęły środki pieniężne z odprawy emerytalnej. Nadto z zeznań przesłuchanego w charakterze pozwanego A. B. także wynika, iż już na spotkaniu, na którym powódka poprosiła go o przywrócenie do pracy, informował ją o konieczności zwrotu otrzymanej odprawy emerytalnej. Zaś jego zeznania Sąd uznał za wiarygodne w całości i na ich podstawie ustalił stan faktyczny w sprawie, bowiem brak było podstaw by odmówić im wiarygodności w jakimkolwiek zakresie.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy była kwestia zasadności zgłoszonego przez powódkę roszczenia o zasądzenie na jej rzecz odprawy emerytalnej.

W pierwszej kolejności ustaleniu przez Sąd podlegało czy po przejściu powódki w 2012r. pracodawca wypłacił na jej rzecz odprawę emerytalną, czy wyłącznie nagrodę jubileuszową, jak to wskazywała powódka.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe, wbrew twierdzeniom powódki, doprowadziło do jednoznacznych wniosków, iż po rozwiązaniu przez powódkę umowy o pracę w 2012r. w związku z chęcią przejścia na emeryturę, pracodawca wypłacił na jej rzecz kwotę 12.548,85 zł tytułem odprawy emerytalnej. Co prawda strona powodowa podnosiła, iż należność w kwocie 17.149,75 zł, jaką powódka otrzymała od pracodawcy w maju 2012r. nie stanowiła odprawy emerytalnej, a jedynie nagrodę jubileuszową za 35 lat pracy oraz wynagrodzenie za pracę. Jednakże przedstawiona przez pracodawcę dokumentacja, w tym listy płac i potwierdzenia przelewów jednoznacznie wskazują, iż ww. kwota stanowiła zarówno odprawę, jak również nagrodę jubileuszową. Poza tym znajdujące się w aktach dowody z dokumentów, w szczególności pismo powódki z 23 lipca 2012r. wykazały, że powódka miała świadomość jakie należności składały się na otrzymaną kwotę.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał, iż w 2012r. pracodawca wypłacił na rzecz powódki odprawę emerytalną w związku z jej chęcią przejścia emeryturę.

Wobec powyższego koniecznym jest ustalenie czy w związku z wcześniejszą wypłatą na rzecz powódki odprawy emerytalnej w 2012r., a następnie ponownym przyjęciem jej do pracy i ponownym przejściem przez nią na emeryturę w 2017r., pracodawca zobowiązany był do ponownej wypłaty odprawy emerytalnej.

Na wstępie podnieść należy, iż pozwany pracodawca przewidział w przepisach wewnątrzzakładowych, tj. w Regulaminie Wynagradzania, iż pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na emeryturę lub rentę, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia po 20 latach pracy. Odprawa emerytalna jest także świadczeniem obligatoryjnym, przewidzianym w art. 92 ¹ § 1 k.p., który zapewnia odprawę emerytalną w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia.

Przy czym, jeżeli przepisy wewnątrzzakładowe przewidują wypłatę świadczenia w korzystniejszej wysokości, to zgodnie z art. 92 § 2 k.p. przepisy Regulaminu Wynagradzania obowiązującego u pozwanego, stanowią podstawę do wyliczenia wysokości świadczenia.

Zgodnie z dyspozycja art. 92 ¹ § 1 k.p., a także § 18 ust. 1 pkt 3 Regulaminu Wynagradzania, warunkiem nabycia prawa do odprawy emerytalnej jest spełnianie przez pracownika warunków uprawniających do emerytury tj. ustanie stosunku pracy, przejście na emeryturę i istnienie związku pomiędzy ustaniem stosunku pracy a przejściem na emeryturę.

Wykładnia art. 92 ¹ § 1 k.p. była wielokrotnie dokonywana przez Sąd Najwyższy i należy w tym miejscu przytoczyć utrwalone już orzecznictwo co do warunków nabycia prawa do tego świadczenia.

Przede wszystkim podnieść należy, że odprawa emerytalna jest świadczeniem ze stosunku pracy, której celem jest łagodzenie skutków utraty pracy i przejścia na emeryturę. Pełni ona zatem funkcję kompensacyjną i nie jest powiązana ani ze sposobem, ani z przyczyną ustania stosunku pracy (wyr. SN z 20.3.2009 r. w sprawie II PK 238/08). Ustawodawca na mocy art. 92 ¹ § 1 k.p. powiązał prawo do odprawy emerytalnej z ustaniem stosunku pracy. Spełnienie przez pracownika warunków uprawniających do emerytury nie stwarza dla żadnej ze stron obowiązku rozwiązania stosunku pracy. Dlatego też zachowanie prowadzące do ustania stosunku pracy w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych lub rentowych musi przybrać formę prawną rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, określoną w przepisach prawa pracy. Pracownik pobierający emeryturę w czasie nieprzerwanie trwającego stosunku pracy przechodzi na emeryturę dopiero po ustaniu tego zatrudnienia (wyr. SN z 4.6.2002 r. w sprawie I PKN 346/01). Przejście na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy oznacza zmianę statusu pracownika na status wyłącznie emeryta lub rencisty. Następuje to z reguły jednocześnie z rozwiązaniem stosunku pracy (wyr. SN: z 11.10.2007 r. we sprawie IIIPK 40/07). W tezie tegoż wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że użyte w art. 92 ¹ §1 k.p. sformułowanie „przejście na emeryturę” oznacza zamianę statusu pracownika lub pracownika - emeryta na status wyłącznie emeryta, w związku z czym przewidziana w tym przepisie odprawa emerytalna przysługuje pracownikowi, jeżeli rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w związku z tak rozumianym przejściem pracownika na emeryturę, choćby ją wcześniej pobierał, chyba że już wcześniej skorzystał z uprawnienia do tej odprawy.

Sąd Najwyższy wyroku z 6 maja 2003 r. w sprawie I PK 223/02 określił zasadę, że każdy pracownik, który przestaje być pracownikiem w związku z przejściem na emeryturę lub rentę, przynajmniej raz w życiu powinien otrzymać odprawę z tego tytułu. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że kontynuowanie stosunku pracy, po przyznaniu pracownikowi świadczenia emerytalno-rentowego, a nawet pobieranie świadczenia, nie oznacza przejścia na emeryturę. Spełnienie bowiem przez pracownika warunków uprawniających do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury nie stwarza dla żadnej ze stron obowiązku rozwiązania stosunku pracy. Dlatego też zachowanie prowadzące do ustania stosunku pracy w związku z nabyciem wymienionych uprawnień musi przybrać formę prawną rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, określoną w przepisach prawa pracy.

Jednocześnie Sąd podkreśla, iż z ustaleń faktycznych sprawy wynika, iż w maju 2012r. powódce wypłacono odprawę emerytalną, z uwagi na złożenie przez nią wniosku o rozwiązanie stosunku pracy celem przejścia na emeryturę. Po zgłoszeniu się do pracodawcy z prośbą o przywrócenie do pracy z uwagi na nie spełnienie przesłanek do przejścia na wcześniejszą emeryturę, pracodawca poinformował ją, iż warunkiem przyjęcia do pracy jest zwrot otrzymanej odprawy emerytalnej, na co powódka wyraziła zgodę. Pomimo tego, powódka nie zwróciła pozwanemu otrzymanej odprawy emerytalnej, a z biegiem czasu zaczęła zaprzeczać, aby takie świadczenie w ogóle otrzymała.

Zgodnie z treścią art. 92 ¹ § 2 k.p., pracownik który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej prawa. Z powołanego przepisu, zwłaszcza ze zwrotu „otrzymał”, wynika wniosek, że jeżeli emeryt, który otrzymał raz odprawę podejmie ponownie zatrudnienie, które następnie ulegnie zakończeniu, nie będzie miał prawa do kolejnej takiej odprawy.

Sąd podkreśla, iż ustawodawca określił prawo do odprawy emerytalnej jako uprawnienie jednorazowe a także, uwzględnił fakt możliwości wielokrotnego, a nie jednorazowego przechodzenia pracowników na emeryturę lub rentę (np. wyr. SA w Warszawie z 8.10.1998 r. w sprawie III APa 53/98). W wyroku z dnia 13 stycznia 2011 r. w sprawie II PK 18/10, Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na to, że art. 92 ¹ § 2 k.p. wyłącza możliwość ponownego nabycia prawa do odprawy emerytalno-rentowej jedynie przez pracownika, który otrzymał wcześniej taką odprawę.

W konsekwencji jedynie pracownik, który nie otrzymał należnej odprawy emerytalnej, może ponownie nabyć do niej prawo, co jednakże w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Bowiem powódka już w maju 2012r. otrzymała od pracodawcy odprawę emerytalną.

Jednocześnie Sąd podkreśla, iż zgłoszone przez powódkę żądanie zapłaty odprawy emerytalnej jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z treścią art. 8 k.p., nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Należy bowiem mieć na uwadze, że dopiero po rozwiązaniu przez powódkę stosunku pracy z pozwanym w 2012r., powódka dowiedziała się, że nie jest jeszcze uprawniona do przejścia na wcześniejszą emeryturę z uwagi na zmianę obowiązujących przepisów w tym zakresie. Wówczas powódka zwróciła się do Dyrektora pozwanego z prośbą o przywrócenie do pracy. Dyrektor pozwanego wykazał się dobrą wolą, umożliwiając powódce powrót do pracy. Co więcej na spotkaniu, na którym omawiane były szczegóły jej powrotu do pracy, pozwany zobowiązał powódkę do zwrotu otrzymanej odprawy emerytalnej, do czego powódka się zobowiązała, ale tego nie zrobiła. Zdaniem Sądu, działanie powódki zmierzało do nadużycia swoich uprawnień. Pomimo otrzymania już w 2012r. jednorazowego świadczenia, jakim była odprawa emerytalna, ponownie zażądała wypłaty tego świadczenia w 2017r., co zdaniem Sądu jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)