Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Maria Sałacińska

Ławnicy: Małgorzata Dyrda

Grażyna Pera

Protokolant: starszy protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2020 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. W.

przeciwko (...) sp. z o.o. w O.

o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

1.  przywraca powoda Z. W. do pracy w pozwanym (...) sp. z o.o. w O. na poprzednie warunki pracy i płacy;

2.  zasądza na rzecz powoda Z. W. od pozwanego (...) sp. z o.o. w O. kwotę 3.996,00 zł (słownie: trzy tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych 00/100) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy - pod warunkiem podjęcia przez powoda Z. W. pracy w pozwanym (...) sp. z o.o. w O. w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) sp. z o.o. w O. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie – kwotę 2.398,00 zł (słownie: dwa tysiące trzysta dziewięćdziesiąt osiem złotych 00/100) tytułem opłaty od pozwu, od obowiązku uiszczenia której powód był zwolniony;

4.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w pkt 2 do kwoty 3.996,00 zł (słownie: trzy tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych 00/100).

Sygn. akt VI P 188/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 maja 2015 roku (data prezentaty) powód Z. W. wniósł o uznanie wręczonego mu wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, a w przypadku upływu okresu wypowiedzenia o przywrócenie go do pracy w pozwanym (...) sp. z o.o. w O..

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dnia 29 kwietnia 2015 roku pracodawca wręczył mu wypowiedzenie umowy o pracę, w którym jako jego przyczynę podał likwidację stanowiska pracy. W ocenie powoda podana przyczyna jest jednak nieprawdziwa.

(pozew – k. 1 – 2)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podała, że przyczyna wskazana w treści wypowiedzenia jest rzeczywista, uprzednia i konkretna. Pozwana dodała, że staż pracy, doświadczenie zawodowe i wykształcenie powoda podlegało porównaniu z pracą B. W. (1) zatrudnionego na takim samym jak powód stanowisku, a w drugiej kolejności z pracą i doświadczeniem zawodowym T. O.. W wyniku tego porównania pracodawca doszedł do wniosku, że ze względu na staż pracy w pozwanej spółce powód jest osobą najmniej przydatną do pracy w dziale IT.

(odpowiedź na pozew – k. 24 – 31)

Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2016 roku powód sprecyzował, że wnosi o przywrócenie go do pracy oraz zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

(protokół rozprawy z dnia 13.04.2016r. – k. 116)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód był zatrudniony w pozwanej spółce początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 1 listopada 2010 roku do dnia 31 stycznia 2011 roku, następnie na podstawie umowy na czas określony od dnia 1 lutego 2011 roku do dnia 31 grudnia 2011 roku. Z dniem 1 lutego 2011 roku pracodawca powierzył powodowi obowiązki inspektora do spraw aparatury medycznej, jednocześnie zobowiązując powoda do wykonywania instalacji systemu informatycznego. Od dnia 1 stycznia 2012 roku powód pracował na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, na stanowisku inspektora. Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3.996,00 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę z dnia 30.10.2010r. – k. 1 cz. B a/o powoda, umowa o pracę z dnia 01.02.2011r. – k. 11 cz. B a/o powoda, pismo z dnia 01.02.2011r. – k. 12 cz. B a/o powoda, umowa o pracę z dnia 30.12.2011r. – k. 16 cz. B a/o powoda, zaświadczenie o wynagrodzeniu - k. 35)

Dnia 29 kwietnia 2015 roku pracodawca wręczył powodowi oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenia umowy o pracę, w którym jako jego przyczynę podał likwidację stanowiska pracy zajmowanego przez powoda, wynikającą ze zmiany regulaminu organizacyjnego i struktury organizacyjnej spółki oraz trudnej sytuacji finansowej spółki. W treści uzasadnienia wypowiedzenia pracodawca podał, że spośród zatrudnionych pracowników wziął pod uwagę fakt, że powód ma najkrótszy staż pracy w spółce, co przesądziło o wytypowaniu jego etatu do redukcji.

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę – k. 4)

Przed wręczeniem wypowiedzenia umowy o pracę powodowi pracodawca zwrócił się do organizacji związkowych z pytaniem, czy powód jest objęty ochroną przez którąś z nich. W odpowiedzi organizacje związkowe wskazały, że powód nie jest ich członkiem, żadna nie objęła go również ochroną.

(dowód: pismo pracodawcy z dnia 21.04.2015r. – k. 45, pisma organizacji związkowych – k. 46 – 47)

Powód zajmował stanowisko inspektora w dziale IT pozwanej spółki. Zajmował się obsługą informatyczną pozwanej, w tym zakresie nadzorował sieć informatyczną, dbał o zapewnienie ciągłości pracy tej sieci, nadzorował program medyczny, stan sprzętów, tj. komputerów i serwerów, zajmował się bieżącą pomocą użytkownikom, zdjęciami do identyfikatorów, kartkami świątecznymi, wizytówkami. Oprócz tego miał również funkcję nadzoru i zajmowania się aparaturą medyczną. W dziale IT poza powodem pracowało trzech innych informatyków – A. S. (1) jako kierownik tego działu, T. O. oraz B. W. (1). B. W. (1) zajmował się głównie aparaturą medyczną, do tego zajęcia wystarczył jeden pracownik. Powód miał staż pracy w pozwanej spółce 4 lata i 6 miesięcy, A. S. (1) miał staż pracy w pozwanej 1 rok i 1 miesiąc, T. O. – 3 lata i 2 miesiące, a B. W. (1) – 11 lat i 4 miesiące. Po zwolnieniu powoda z pracy jego obowiązki zostały rozdzielone pomiędzy T. O. i A. S. (1), nikt nowy nie został zatrudniony na to stanowisko. Dopiero po jakimś czasie pozwana zawarła umowę z firmą zewnętrzną na prace informatyczne.

(dowód: zeznania świadka A. S. (1) – protokół rozprawy z dnia 13.04.2016r. od 00:09:17 do 00:15:43, zeznania świadka T. O. – protokół rozprawy z dnia 26.07.2017r. od 00:16:37 do 00:29:06, zeznania świadka P. O. – protokół rozprawy z dnia 23.02.2018r. od 00:06:52 do 00:25:02, korespondencja mailowa – k. 9 – 21, zeznania powoda Z. W. – protokół rozprawy z dnia 23.02.2018r. od 00:29:46 do 00:50:07, zeznania świadka A. S. (2) – protokół rozprawy z dnia 13.09.2019r. od 00:05:45 do 00:36:58)

Uchwałą nr 3/2015 z dnia 27 kwietnia 2015 roku zarząd pozwanej spółki zmienił schemat organizacyjny pozwanej oraz jej regulamin organizacyjny. Zgodnie z §55 zmienionego regulaminu organizacyjnego do zadań Działu IT należy prowadzenie wszystkich spraw z zakresu informatyki i zapewnienie bezpieczeństwa zasobów informacyjnych oraz spraw związanych z aparaturą medyczną. W ramach Działu IT prowadzone są sprawy z zakresu stanowisk ds. informatyki (w tym zakresie m. in. operacyjne zarządzanie systemami informatycznymi w sposób zapewniający ochronę danych osobowych w nich przetwarzanych, utrzymanie systemu w należytej sprawności technicznej, administrowanie siecią informatyczną oraz jej modernizowanie, czy usuwanie awarii sprzętu informatycznego) oraz stanowiska ds. aparatury medycznej (w tym zakresie znajduje się m. in. monitorowanie stanu technicznego aparatury medycznej, zabezpieczenie jej bieżącej konserwacji i napraw, formułowanie w razie potrzeby stosownych wniosków dotyczących wymiany aparatury oraz dokonywanie zgłoszeń szkód, a także przeprowadzanie i monitorowanie ich likwidacji przez ubezpieczyciela w ramach posiadanych polis ubezpieczenia majątku). Uchwałą nr 18/2015 z dnia 27 kwietnia 2015 roku rada nadzorcza pozwanej spółki zatwierdziła zmiany w regulaminie organizacyjnym zgodnie z uchwałą zarządu spółki.

(dowód: uchwała nr 3/2015 z dnia 27.04.2015r. – k. 51, regulamin organizacyjny – k. 52 – 77, uchwała nr 18/2015 z dnia 27.04.2015r. – k. 48)

Pozwana spółka zgodnie z bilansem sporządzonym na dzień 31 marca 2015 roku zanotowała na ten dzień stratę ze swej działalności w kwocie 2.705.887,12 zł. Jej strata według stanu na dzień 31 grudnia 2014 roku wynosiła zaś 3.878.284,56 zł. Z kolei strata netto pozwanej według stanu na dzień 31 grudnia 2016 roku wynosiła 2.504.262,95 zł.

Postanowieniem z dnia 5 listopada 2018 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X GR 82/18, Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych dokonał zabezpieczenia majątku dłużnika (...) sp. z o.o. w O. poprzez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego w osobie Ł. R..

(dowód: bilans – k. 36 – 38, postanowienie z dnia 05.11.2018r. – k. 295, sprawozdanie finansowe – k. 178 - 207)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania.

Ponadto Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i powoda, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków: T. O. i P. O. oraz powoda Z. W. w zakresie, w jakim twierdzą oni, że do zwolnienia powoda doszło z przyczyn politycznych, bowiem nie zostało to wykazane w toku postępowania. Sąd miał na uwadze, że stanowisko powoda faktycznie zostało zlikwidowane, nikt nie został zatrudniony na jego miejsce, zaś powód nie udowodnił, aby z pozostałych pracowników działu IT tylko on miał poglądy polityczne sprzeczne z poglądami ówczesnej prezes zarządu.

Sąd nie oparł się również na zeznaniach świadka P. O. w zakresie, w jakim twierdzi on, że na miejsce powoda został od razu zatrudniony jakiś informatyk. Sąd miał bowiem na uwadze, że świadek nie był już wówczas pracownikiem pozwanej spółki i sam nie jest pewien swoich informacji, w zeznaniach bowiem przyznaje, że nie ma dokładnej wiedzy, ale wydaje mu się jedynie, że przyszli nowi informatycy. Jednocześnie z zeznań świadków: T. O. i A. S. (1), którzy pracowali w pozwanej spółce bezpośrednio po zwolnieniu powoda wynika, że na jego miejsce nikt nie został zatrudniony, a jego obowiązki zostały rozdzielone między pozostałych informatyków.

W pozostałym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: P. O., T. O. i A. S. (1). Sąd miał na uwadze, że zeznania te są ze sobą zgodne i spójne, świadkowie zgodnie wskazali zakres czynności wykonywanych przez powoda jako informatyka, zaś T. O. i A. S. (1) zgodnie potwierdzili, że po zwolnieniu powoda nikt nowy nie został zatrudniony na jego miejsce, a jego obowiązki zostały rozdzielone. Ponadto świadek T. O. potwierdził również, że posiadał krótszy staż pracy w pozwanej spółce niż powód, co wynika również z niekwestionowanych przez strony w toku postępowania informacji zawartych w odpowiedzi na pozew na k. 28 akt sprawy.

Sąd miał również na uwadze, że z zeznań świadków: A. S. (1) i T. O. wynika, że po jakimś czasie po zwolnieniu powoda nowy zarząd spółki szukał kolejnego pracownika do działu IT. Jednak w toku postępowania zostało wyjaśnione, że chodziło o pracownika, który miał zastąpić chorego A. S. (1), jednak po powrocie do pracy A. S. (1) spółka zrezygnowała z naboru.

Sąd nie dał również wiary zeznaniom powoda w zakresie, w jakim twierdzi on, że tuż po jego zwolnieniu został zatrudniony nowy informatyk, nie znajduje to bowiem potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach śwadków: T. O. i A. S. (1), którzy nadal pracowali w dziale IT po zwolnieniu powoda. W pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania powoda za wiarygodne, oprócz zakresu, w jakim twierdził on, że został zwolniony z przyczyn politycznych, o czym mowa wyżej. Sąd miał na uwadze, że powód potwierdza zeznania świadków: T. O. i A. S. (1) o faktycznej likwidacji jego stanowiska pracy.

Odnośnie zeznań świadka A. S. (2) Sąd nie dał im wiary w zakresie, w jakim świadek twierdzi, że powód zajmował się jedynie rozkładaniem kabli, jest to bowiem sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków, którzy byli współpracownikami powoda w dziale IT, w tym z zeznaniami świadka A. S. (1), który był jego przełożonym, a także z zeznaniami powoda wiarygodnymi w tym zakresie, z których wynika, że powód zajmował się pracami informatycznymi, utrzymaniem systemu informatycznego, a także pomocą przy aparaturze medycznej oraz bieżącą pomocą tzw. helpdesku, jak to określił A. S. (1). Sąd miał również na uwadze, że nawet z samego faktu potwierdzonego przez świadków: A. S. (1) i T. O., że obowiązki powoda zostały rozdzielone na pozostałych informatyków wynika, że zajmował się on pracą informatyka. Sąd nie dał też wiary zeznaniom świadka A. S. (2) w zakresie, w jakim podaje ona różne kryteria doboru powoda do zwolnienia w postaci jego kwalifikacji czy wykształcenia, nie znajduje to bowiem odzwierciedlenia w treści wypowiedzenia, gdzie jako jedyne kryterium wskazano staż pracy w pozwanej spółce. Sąd dał jednocześnie wiarę zeznaniom tego świadka w zakresie, w jakim podaje ona, że na stanowisko powoda nikt nie został zatrudniony, a jego obowiązki zostały rozdzielone między innych pracowników, znajduje to bowiem potwierdzenie w zeznaniach pozostałych pracowników działu IT.

Sąd nie oparł się na zeznaniach świadka M. K., gdyż świadek ta nie miała żadnej wiedzy na temat okoliczności istotnych w niniejszej sprawie.

Sąd nie oparł się również na dokumencie z k. 78 akt sprawy, nie jest on bowiem przez nikogo podpisany, brak jest również wskazania, aby został przedłożony kiedykolwiek powodowi, stąd też nie może on stanowić wiarygodnego dla Sądu dowodu co do zakresu czynności, jakimi zajmował się powód, tym bardziej, że zakres jego obowiązków wynikający z zeznań samego powoda potwierdzonych zeznaniami innych jego współpracowników z działu IT pozwanej, jest szerszy niż treść wskazana na k. 78 akt sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie było roszczenie powoda o przywrócenie go do pracy.

Podstawą materialnoprawną dla roszczenia powoda jest regulacja z art. 45 § 1 KP, zgodnie z którą w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Z powyższego widać, że przesłankami uznania roszczenia odszkodowawczego za zasadne są uznanie wypowiedzenia za nieuzasadnione, albo za niezgodne z prawem. Z analizy stanowiska powoda w niniejszej sprawie wynika, że oparł on swe roszczenie na twierdzeniu, że wypowiedzenie mu wręczone nie było uzasadnione, bowiem wskazana w nim przyczyna nie była prawdziwa.

Z ustaleń poczynionych przez Sąd wynika, że w treści wręczonego powodowi wypowiedzenia pracodawca jako jego przyczynę wskazał na likwidację stanowiska pracy zajmowanego przez powoda, wynikającą ze zmiany regulaminu organizacyjnego i struktury organizacyjnej spółki oraz trudnej sytuacji finansowej spółki. Sąd ustalił, że faktycznie doszło do likwidacji stanowiska pracy powoda. Sąd miał bowiem na uwadze, że po zwolnieniu powoda z pracy jego obowiązki zostały rozdzielone na pozostałych dwóch informatyków, nie została zatrudniona na to miejsce nowa osoba, nie stworzono też nowego etatu, który miałby przejąć obowiązki wykonywane wcześniej przez powoda. Powyższe oznacza, że przyczyna podana w wypowiedzeniu jest prawdziwa. Jednocześnie Sąd nie może badać racjonalności ekonomicznej podjętej przez pracodawcę decyzji. Stąd też poza wpływem na prawdziwość przyczyny pozostaje to, czy likwidacja stanowiska pracy powoda była uzasadniona trudną sytuacją ekonomiczną spółki, czy było to opłacalne z punktu widzenia pracodawcy. Jak wskazuje się w orzecznictwie kontroli sądu pracy nie podlega ocena zasadności przyjętej przez pracodawcę decyzji o zmianie struktury organizacyjnej zakładu pracy w celu racjonalizacji i ograniczenia zatrudnienia pracowników (wyrok SN z dnia 27 listopada 1997 roku, sygn. akt I PKN 401/97). Abstrahując od powyższego Sąd ustalił, że faktycznie w momencie wręczania powodowi wypowiedzenia sytuacja finansowa pozwanej była zła, pozwana borykała się z dużym zadłużeniem. Jednak, jak już wcześniej wskazano, dla uznania prawdziwości przyczyny w postaci likwidacji stanowiska pracy istotne jest jedynie to, czy rzeczywiście dane stanowisko zostało zlikwidowane, czy też likwidacja była tylko pozorna, po to, aby pozbyć się pracownika. W niniejszej sprawie likwidacja stanowiska pracy była faktyczna, o czym świadczy brak zatrudnienia nowego pracownika na miejsce powoda oraz rozłożenie wykonywanych przez niego obowiązków na innych, dotychczas pracujących w pozwanej spółce, pracowników.

W tym miejscu należy jednak wskazać, że w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z powodu likwidacji jednego z analogicznych stanowisk pracy powinna być wskazana także przyczyna wyboru pracownika do zwolnienia z pracy (kryterium doboru), chyba że jest oczywista lub znana pracownikowi (art. 30 § 4 w związku z art. 45 § 1 KP) (tak SN w wyroku z dnia 10 września 2013 roku, sygn. akt I PK 61/13). Wobec tego nie ma racji pozwana argumentując w odpowiedzi na pozew, że pracodawca nie miał obowiązku wskazywania w treści wypowiedzenia kryteriów doboru do zwolnienia. W niniejszej sprawie bowiem powód pracował w dziale IT razem z trzema innymi pracownikami. Spośród tych trzech pracowników jeden – A. S. (1) – był kierownikiem działu, wobec czego nie można porównywać go z powodem. Powoda należało przy wyborze do zwolnienia porównywać z drugim pracownikiem działu IT, który pracował jako informatyk, czyli z T. O., ewentualnie z B. W. (1), który jednak zajmował się wyłącznie aparaturą medyczną i krótko po zwolnieniu powoda został przeniesiony z działu IT. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że w treści wypowiedzenia pracodawca wskazał, że podjął decyzję o zmniejszeniu zatrudnienia w dziale IT w obszarze techniki medycznej, co sugerowałoby, że powód powinien być porównywany jedynie z B. W. (1). W toku postępowania powód sam przyznał, że jeśli chodzi o pracę z aparaturą medyczną to nie było zapotrzebowania na dwóch pracowników, wystarczał jeden. Sąd jednak ustalił, że powód był zatrudniony w dziale IT, bez konkretnego wskazania, że ma się zajmować jedynie aparaturą medyczną, że ma działać w obszarze techniki medycznej. Brak jest zakresu obowiązków powoda, z których wynikałoby, że pracuje on jedynie w obszarze techniki medycznej. Z regulaminu organizacyjnego pozwanej spółki wynika, że w dziale IT prowadzone są sprawy z obszaru stanowisk ds. informatyki oraz stanowiska ds. aparatury medycznej. Z ustaleń Sądu wynika zaś, że powód faktycznie pomagał drugiemu pracownikowi B. W. (1) w sprawach z zakresu aparatury medycznej, do których wystarczałby jeden pracownik. Jednak oprócz tego świadkowie, którzy pracowali razem z powodem zeznali, że głównie zajmował się on zadaniami z zakresu stanowisk ds. informatyki. Przede wszystkim jego bezpośredni przełożony A. S. (1) zeznał, że powód pracował jako informatyk i zajmował się bieżącą pomocą użytkownikom, pracą tzw. helpdesku, potwierdził to również powód, który wskazał, że zajmował się głównie nadzorem nad siecią informatyczną, nad programem medycznym i stanem sprzętów. Ponadto w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek zakresu obowiązków, który wskazywałby, ze powód miał się zajmować wyłącznie aparaturą medyczną. Tylko bowiem w takim przypadku mógłby być porównywany jedynie z B. W. (1). Jednak w niniejszej sprawie oprócz pomocy przy aparaturze medycznej powód zajmował się całym spektrum zadań z zakresu nadzoru nad siecią informatyczną funkcjonującą w pozwanej spółce, co oznacza, że przy redukcji etatów powinien on zostać porównany z wszystkimi pracownikami działu IT, poza kierownikiem tego działu, który zajmował inne niż on stanowisko. Sąd miał też na uwadze, że w aktach osobowych powoda znajduje się pismo z dnia 1 lutego 2011 roku skierowane do powoda jeszcze, gdy był zatrudniony na podstawie umowy na czas określony, z którego wynika, że z dniem 1 lutego 2011 roku powodowi zostały powierzone obowiązki inspektora do spraw aparatury medycznej, co sugerowałoby, że powód faktycznie powinien być porównywany jedynie z B. W. (2), który także się tą aparaturą zajmował. Jednak z dalszej treści owego pisma z dnia 1 lutego 2011 roku wynika, że jednocześnie pracodawca zobowiązał powoda do wykonywania instalacji systemu informatycznego, co oznacza, że dalej powód miał wykonywać swoje obowiązki jako informatyk, w zakresie stanowiska ds. informatyki. Jak bowiem wynika z treści §55 ust. 3 regulaminu pracy (k. 65 verte – 66 akt sprawy) w ramach stanowiska ds. informatyki pracownicy zajmowali się właśnie systemem informatycznym, w tym utrzymaniem go w należytej sprawności, czy administrowaniem siecią informatyczną. Jednoznacznie wynika więc z tego, że powód na swym stanowisku łączył obowiązki z zakresu stanowisk ds. informatyki z obowiązkami z zakresu stanowiska ds. aparatury medycznej. Jednocześnie Sąd miał również na uwadze, że sama świadek A. S. (2), która była prezesem pozwanej spółki w momencie wręczania powodowi wypowiedzenia i podjęła decyzję o zwolnieniu powoda, w swych zeznaniach na rozprawie w dniu 13 września 2019 roku przyznała, że powód zajmował się wszystkimi czynnościami internetowymi i informatycznymi. Ponadto również sam fakt, że po zwolnieniu powoda jego obowiązki nie zostały przydzielone B. W. (1), ale zostały rozdzielone na pozostałych dwóch informatyków – T. O. i A. S. (1) – świadczy o tym, że powód powinien być porównywany z pracownikami pracującymi jako informatycy w dziale IT. Wobec powyższego Sąd uznał, że powód pracując jako informatyk powinien być porównywany przy zwolnieniu z T. O. oraz z B. W. (1), czyli z wszystkimi pozostałymi pracownikami działu IT, poza jego kierownikiem.

Sąd miał na uwadze, że w treści wypowiedzenia pracodawca podał kryterium, jakim posłużył się przy wyborze powoda do zwolnienia, było to kryterium stażu pracy w pozwanej spółce. Wobec tego Sąd przeanalizował ten staż pracy. Z ustaleń Sądu poczynionych w oparciu o informacje podane w odpowiedzi na pozew, którym powód nie zaprzeczył wynika, że T. O. miał staż pracy w pozwanej spółce 3 lata i 2 miesiące, B. W. (1) miał staż pracy w pozwanej spółce 11 lat i 4 miesiące, zaś powód miał staż pracy w pozwanej spółce 4 lata i 6 miesięcy. Z powyższego wynika, że kryterium stażu pracy w pozwanej spółce powinno skutkować wskazaniem T. O. jako pracownika, któremu należało wręczyć wypowiedzenie umowy o pracę, jego staż pracy był bowiem najkrótszy, krótszy o ponad rok od stażu powoda. Oznacza to, że przyczyna podana w wypowiedzeniu, na którą składają się również w przypadku likwidacji stanowiska pracy kryteria doboru, jest nieprawdziwa i nie może uzasadniać rozwiązania umowy o pracę w tym trybie. Sąd miał na uwadze, że w toku postępowania pozwana oraz powołana przez nią świadek A. S. (2) próbowali wskazać inne kryteria, które miały uzasadniać wybór powoda do zwolnienia. Jednak należy wskazać, że pracodawca powinien podać wyczerpująco kryteria doboru do zwolnienia w treści wręczanego wypowiedzenia, analogicznie jak jest on zobowiązany do wskazania konkretnie przyczyn wypowiedzenia. Postępowanie z odwołania pracownika od wypowiedzenia jest zaś ograniczone do zbadania przyczyn podanych w wypowiedzeniu i analogicznie do zbadania kryteriów doboru w nim podanych. Niedopuszczalne jest precyzowanie kryteriów doboru, czy też przedstawianie innych niż w wypowiedzeniu dopiero na etapie postępowania przed sądem. Pracownik w chwili wręczania mu wypowiedzenia powinien mieć wiedzę o przyczynie wypowiedzenia, jak i o zastosowanych kryteriach doboru, aby mógł przeanalizować, czy zgadza się z nimi, czy nie i uzależnić od tego decyzję o ewentualnym odwołaniu do sądu pracy. Analogicznie wypowiedział się również SN w cytowanym już wyżej wyroku z dnia 10 września 2013 roku, sygn. akt I PK 61/13, w którym wskazał, że tylko kryteria uwidocznione w porozumieniu albo w regulaminie, mogą podlegać ocenie w postępowaniu sądowym w kontekście zasadności wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego konkretnemu pracownikowi. Nie ma przesłanek do stwierdzenia, że pracownik zwalniany z przyczyn go niedotyczących w trybie indywidualnym miałby być pozbawiony możliwości dokonania takiej oceny co do dokonanego mu wypowiedzenia, zwłaszcza w zakresie zastosowanych kryteriów doboru do zwolnienia. Przyczyna wypowiedzenia powinna być tak sformułowana, aby pracownik wiedział i rozumiał, z jakiego powodu pracodawca dokonuje wypowiedzenia i mógł zadecydować o ewentualnym wniesieniu lub zaniechaniu wniesienia odwołania do sądu. Wobec powyższego należy uznać, że postępowanie w niniejszej sprawie ogranicza się do zbadania, czy prawdziwa jest przyczyna w postaci likwidacji stanowiska pracy oraz czy rzeczywiste jest kryterium doboru w postaci stażu pracy w pozwanej spółce. Jak podano wyżej, do likwidacji stanowiska pracy faktycznie doszło, jest to przyczyna prawdziwa. Jednak jeśli chodzi o kryteria doboru, to nie zostało wykazane, aby pracodawca zastosował kryterium, które uzasadniałoby wybór powoda do zwolnienia. Wobec tego wypowiedzenie należy uznać za nieuzasadnione, kryterium stażu pracy w pozwanej spółce nie mogło bowiem uzasadniać zwolnienia powoda, zaś pracodawca nie podał żadnego innego kryterium w treści wypowiedzenia, nie udowodnił też, aby jakiekolwiek inne kryterium było powodowi znane w chwili wręczania mu wypowiedzenia. Skoro zaś wypowiedzenie jest nieuzasadnione to tym samym spełniona jest przesłanka roszczenia powoda z art. 45 § 1 KP. Roszczenie powoda należy więc uznać za zasadne.

Sąd miał na uwadze, że powód domagał się przywrócenia go do pracy. Z art. 45 § 2 KP wynika zaś, że Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. W niniejszej sprawie Sąd nie dostrzegł żadnych przesłanek przemawiających za uznaniem żądania przywrócenia do pracy za niemożliwe lub niecelowe. Nie jest ono niemożliwe, pozwana bowiem dalej prowadzi działalność, dalej też w jej strukturze istnieje dział IT, w którym powód mógłby pracować. Nie jest też niecelowe, brak bowiem wykazania, aby powód nie miał zamiaru dalej świadczyć pracy w pozwanej spółce, czy też, aby pomiędzy nim a pracodawcą istniał tak głęboki konflikt, który uniemożliwiałby efektywną współpracę. W toku postępowania pozwana podnosiła argument natury finansowej. Jednak Sąd miał na uwadze, że sama trudna sytuacja finansowa pracodawcy nie stanowi przesłanki do uznania roszczenia o przywrócenie do pracy za niecelowe, czy niemożliwe. Pozwana pomimo trudnej sytuacji majątkowej, o czym świadczy ustanowienie dla niej tymczasowego nadzorcy sądowego, nadal prowadzi działalność, zatrudnia pracowników i płaci im wynagrodzenie. Jednocześnie jej sytuacja nie jest aż tak dramatyczna, aby była zmuszona ogłosić upadłość, czy też, aby rozpoczęła procedurę likwidacji. Wreszcie nie wykazała ona, że z przyczyn finansowych przywrócenie powoda do pracy jest niemożliwe, przykładowo z powodu braku jakichkolwiek możliwości wygospodarowania środków na wypłatę jego wynagrodzenia za pracę. Argumentacja spółki sprowadza się do przedstawienia bilansów za kilka lat prowadzenia działalności przez pozwaną, jednak z bilansów nie wynika, aby pozwana nie miała środków na wynagrodzenia. Nawet jeśli jest ona bardzo zadłużona to i tak dysponuje możliwościami, aby regulować wynagrodzenie pracownikom, których nadal zatrudnia. Jednocześnie zaś nie można zapominać, że przywrócenie do pracy jest efektem bezprawnego działania pozwanej, która zwolniła powoda z pracy, pozbawiając go źródła stałego zarobku i utrzymania. W tej sytuacji tylko faktyczna niemożliwość lub niecelowość, które nie zostały w niniejszej sprawie wykazane, interpretowane ściśle, mogą uzasadniać zasądzenie odszkodowania zamiast przywrócenia do pracy. Wobec powyższego Sąd uznał, że roszczenie powoda jest zasadne i przywrócił go do pracy.

Zgodnie z art. 47 KP pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko lub pracownikiem - innym członkiem najbliższej rodziny, o którym mowa w art. 175 ¹ pkt 3, w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. W niniejszej sprawie powód nie spełniał warunków, o których mowa w zdaniu drugim powyższego przepisu, a jednocześnie jego okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące. Wobec tego należy mu się tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy kwota równa jednomiesięcznemu wynagrodzeniu, a więc 3.996,00 zł brutto. Sąd zasądził tę kwotę na rzecz powoda pod warunkiem podjęcia przez niego pracy w pozwanej spółce w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku w tym zakresie.

Sąd miał również na uwadze, że początkowo w pozwie powód wnosił również o uznanie za bezskuteczne wręczonego mu wypowiedzenia umowy o pracę. Jednak zgodnie z treścią art. 45 § 1 KP po upływie okresu wypowiedzenia brak jest już podstaw do orzekania o bezskuteczności wypowiedzenia, a pracownikowi przysługują roszczenia jedynie o odszkodowanie lub o przywrócenie do pracy. Jednocześnie powód od razu w pozwie podał, że w przypadku upływu okresu wypowiedzenia wnosi o przywrócenie go do pracy, co oznacza, że po upływie okresu wypowiedzenia doszło do automatycznego przekształcenia roszczenia

powoda o uznanie wręczonego wypowiedzenia za bezskuteczne w roszczenie o przywrócenie do pracy. Ostatecznie Sąd rozpoznał roszczenie o przywrócenie do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazując pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.398,00 zł tytułem opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić.

Na podstawie art. 477 ² § 1 KPC Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, czyli do kwoty 3.996,00 zł.