Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2017 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Ławnicy: Paweł Dąbrowski

Katarzyna Jagiełło

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2017 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. A.

przeciwko (...)w W., poprzednio (...)

o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, odszkodowanie za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę, odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika, odszkodowanie za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy, wynagrodzenie za pracę, sprostowanie świadectwa pracy

oddala powództwo.

Paweł Dąbrowski SSR Przemysław Chrzanowski Katarzyna Jagiełło

Sygn. akt VI P 231/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 stycznia 2015 roku (data prezentaty) powód J. A. wniósł o stwierdzenie, że wręczone mu rozwiązanie umowy o pracę jest bezskuteczne, ewentualnie o zasądzenie od pozwanego pracodawcy (...) w W. kwoty 10.500,00 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego kwoty 3.500,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika, kwoty 5.250,00 zł tytułem odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy oraz o sprostowanie wydanego mu świadectwa pracy z dnia 2 kwietnia 2014 roku w zakresie podstawy rozwiązania stosunku pracy oraz wykorzystanych dni urlopu wypoczynkowego. Powód wniósł także o zasądzenie kwoty 32.214,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem niewypłaconego wynagrodzenia za pracę. Ostatecznie, w zakresie ostatniej kwoty, powód wniósł o zasądzenie 31.553,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem niewypłaconego wynagrodzenia.

W uzasadnieniu pozwu J. A. wskazał, że wykonywał na rzecz pozwanej spółki pracę w okresie od dnia 12 października 2009 roku do dnia 31 marca 2014 roku. Podniósł, że powinien otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 15,00 zł za godzinę, podczas gdy pracodawca wypłacał mu wynagrodzenie w wysokości 8,00 zł za godzinę plus premia uznaniowa. Dodał, że w związku z niewywiązywaniem się pracodawcy z obowiązku wypłaty wynagrodzenia, rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie z art. 55 § 1 ¹ KP. Powód wskazał, że wcześniej, tj. przed rozwiązaniem przez niego umowy o pracę, pracodawca wręczył mu oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 KP z powodu jego nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy, pomimo, że przebywał on wówczas na urlopie wypoczynkowym, na który dostał zgodę od pracodawcy. Powód wskazał, że pracodawca wystawił mu świadectwo pracy, w którym niezasadnie według powoda została wskazana podstawa rozwiązania umowy o pracę jako art. 52 § 1 pkt 1 KP oraz została wskazana nieprawdziwa liczba dni urlopu wykorzystanego przez powoda.

(pozew – k. 1 – 5, uzupełnienie braków formalnych pozwu – k. 26, pismo z k. 265)

W odpowiedzi na pozew (...)w W., poprzednio (...), wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska strona pozwana wskazała, że powód pracował jako pracownik ogólnobudowlany oraz jako kierowca. Pozwana podała, że nie była powodowi udzielana żadna zgoda na urlop, bowiem w tym czasie były prowadzone intensywne roboty budowlane. Ponadto umowa o pracę wprost wskazywała godzinową stawkę wynagrodzenia należnego powodowi i zgodnie z tą stawką wynagrodzenie było naliczane i wypłacane. Pozwana dodała, że powód nigdy nie zgłaszał się do niej z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy.

(odpowiedź na pozew – k. 37 - 39)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód był zatrudniony w spółce (...) w W. początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 12 października 2009 roku do dnia 30 listopada 2009 roku, a następnie na podstawie kolejnych umów na czas określony: od dnia 1 grudnia 2009 roku do dnia 30 czerwca 2010 roku, od dnia 1 lipca 2010 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku. Od dnia 1 września 2011 roku powód był zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony.

Powód był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy. Wynagrodzenie powoda określone w treści umowy o pracę wynosiło 8,00 zł za godzinę plus premia uznaniowa miesięczna w wysokości do 100 %. Porozumieniem z dnia 14 maja 2013 roku zakres obowiązków powoda został rozszerzony o pracę na stanowisku pracownika ogólnobudowlanego i kierowcy kat. B, C, E.

(dowód: umowa o pracę na okres próbny – k. 2 cz. B a/o powoda, umowa o pracę na czas określony z dnia 27.11.2009r. – k. 9 cz. B a/o powoda, umowa o pracę na czas określony z dnia 28.06.2010r. – k. 12 cz. B a/o powoda, umowa o pracę na czas nieokreślony – k. 16 cz. B a/o powoda, porozumienie z dnia 14.05.2013r. – k. 25 cz. b a/o powoda)

Pracodawca nie udzielił powodowi urlopu w dniach 21 marca 2014 roku (piątek) i 24 marca 2014 roku (poniedziałek).

(dowód: zeznania S. W., B. M., Ł. O., Z. M. i S. O.)

Oświadczeniem z dnia 24 marca 2014 roku, które zostało odebrane przez pracownika 26 marca 2014 roku, pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez niego jego podstawowych obowiązków pracowniczych, które miało polegać na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniach 21 marca 2014 roku i 24 marca 2014 roku.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 1 cz. C a/o powoda, dowód odbioru 26 marca 2014 roku – k. 86)

Po otrzymaniu rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym, powód w dniu 28 marca 2014 roku przesłał do pracodawcy swoje rozwiązanie w trybie art. 55 § 1 ¹ Kodeksu pracy. Jako przyczynę pracownik podał brak wypłaty wynagrodzenia za okres od dnia 1 marca 2011 roku do dnia 31 marca 2014 roku.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 18, akta osobowe powoda)

Zgodnie z § 45 ust. 1 Regulaminu pracy funkcjonującego u pozwanego o niemożności stawienia się do pracy i przewidywanym okresie nieobecności z przyczyny z góry wiadomej lub możliwej do przewidzenia pracownik powinien uprzedzić swego przełożonego. W razie niestawienia się do pracy pracownik jest obowiązany zawiadomić zakład pracy o przyczynie nieobecności i przewidywanym czasie jej trwania, niezwłocznie - nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności (§ 45 ust. 2 Regulaminu pracy).

Z kolei zgodnie z pkt. 1 c i d zasad postępowania kierowników zatrudnionych w pozwanej spółce w sprawach dotyczących podlegającym im pracownikom, kierownik niezwłocznie, tj. tego samego dnia, kiedy wystąpiło zdarzenie, zawiadamia telefonicznie lub osobiście dział biurowo – księgowy firmy (...) o otrzymaniu od pracownika zaświadczenia (zwolnienia) lekarskiego, które usprawiedliwia jego nieobecność, czy o złożonym przez pracownika podaniu o urlop bezpłatny. Z kolei pkt. 2 tych zasad wskazuje, że kierownik dostarcza do działu biurowo – księgowego firmy (...) lub właścicielowi firmy (...) wnioski urlopowe za dany miesiąc do 4 dnia następnego miesiąca. Pkt. 3 tych zasad wskazuje zaś, że kierownik w porozumieniu z właścicielem może udzielić urlopu wypoczynkowego lub bezpłatnego urlopu pracownikowi na jego wniosek złożony w formie pisemnej.

(dowód: Regulamin pracy – k. 121 – 129, zasady postępowania kierowników w pozwanej spółce – k. 130)

Wynagrodzenie J. A., obliczone za ostatnie 3 miesiące jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, wynosiło 2.178,51 zł brutto.

(dowód: zaświadczenie z karty 45)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań D. S., M. G., S. W., B. M., Ł. O., Z. M. i S. O..

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków Sąd ocenił jako wiarygodne, dając im w pełni wiarę, ponieważ były spójne, a ich wiarygodność, w świetle pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego, nie budziła wątpliwości. W zasadniczej części złożone zeznania znalazły potwierdzenie w dowodach z dokumentów z akt osobowych powoda.

Świadkowie D. S. i M. G. potwierdziły fakt obowiązywania stawki 8 zł za godzinę pracy plus do 100 % premii uznaniowej. Z kolei z zeznań S. W., B. M., Ł. O., Z. M. i S. O. wynika, że pracodawca nie udzielił powodowi urlopu w spornych dniach z marca 2014 roku.

Natomiast zeznaniom świadków E. O., R. J. i K. S. Sąd nie dał wiary. Świadkowie ci byli pracownikami jedynie do 2013 roku i nie znali szczegółów rozwiązania umowy o pracę. W zakresie wynagrodzenia potwierdzili, że składało się ono z 8 zł za godzinę plus 100 % premii. Przy czym w zakresie ich twierdzenia, że nie była to premia uznaniowa, Sąd - z uwagi na treść podpisanych przez strony procesu 4 umów o pracę oraz w kontekście zeznań w/w świadków i treści karty 18 - nie dał wiary.

Z kolei zeznania świadka A. B. w ocenie Sądu niczego nie wniosły do obrazu sprawy.

W ocenie Sądu niewiarygodne są złożone przez stronę powodową kopie wniosków urlopowych i list obecności, mających świadczyć jakoby o udzieleniu przez pracodawcę zgody na urlop wypoczynkowy w spornych dniach 21 marca 2014 roku i 24 marca 2014 roku. Są to kserokopie, nie potwierdzone za zgodność z oryginałem i wykonane w sposób uniemożliwiający ich odczytanie. Zasłonięte są także istotne części dotyczące miejsca na wyrażenie zgody. Również zeznania powoda w tym zakresie nie są wiarygodne. Świadek S. W. zeznał, że udzielał urlopu tylko za wiedzą szefa, tj. S. O. i nie potwierdził urlopu powoda w tych dwóch dniach. Również świadek B. M. zeznał, że: „na pewno nie wyraziłem zgody”. Także powód w swoich zeznaniach przyznał, że najpierw próbował dostać zgodę S. O., a gdy jej nie uzyskał, zwrócił się o nią do bezpośredniego przełożonego. Odnośnie twierdzeń powoda w zakresie stawki wynagrodzenia, to również nie okazały się one wiarygodne w kontekście treści podpisanej przez strony umowy o pracę, zeznań świadków D. S. i M. G. oraz treści karty 18.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

J. A. wniósł pozew przeciwko (...) w W., poprzednio (...), o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, odszkodowanie za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę, odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika, odszkodowanie za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy, wynagrodzenie za pracę oraz o sprostowanie świadectwa pracy.

Obowiązujący w niniejszej sprawie art. 264 § 2 Kodeksu pracy wskazuje, że żądanie przywrócenia do pracy lub odszkodowania wnosi się do sądu pracy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia lub od dnia wygaśnięcia umowy o pracę.

Zatem powód winien, zgodnie z art. 264 § 2 kp, wnieść żądanie w ciągu 14 dni od dnia doręczenia 26 marca 2014 roku pisma rozwiązującego umowę o pracę, tj. do dnia 9 kwietnia 2014 roku.

Z upływem terminu określonego w art. 264 kp wygasa możliwość dochodzenia przez pracownika roszczeń na drodze sądowej. Natomiast zgodnie z art. 265 § 1 kp jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. § 2 cytowanego artykułu wskazuje, że wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.

Zgodnie z utrwalonym poglądem Sądu Najwyższego, rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę jest dokonane w momencie, w którym doszło ono do niego w sposób pozwalający zapoznać się z treścią oświadczenia pracodawcy, choćby pracownik odmówił zapoznania się z nim (art. 61 kc w związku z art. 300 kp). Od tej chwili biegnie termin określony w art. 264 kp (por. wyrok SN z dnia 23 stycznia 1998 roku, I PKN 501/97, publ. w OSNP 1999/1/15).

Sąd w niniejszej sprawie podziela wszystkie przedstawione poglądy Sądu Najwyższego i przyjmuje je za podstawę swoich rozważań.

Należy podkreślić również, że w art. 264 kp ustawodawca wprowadził krótkie terminy do dochodzenia przez pracownika na drodze sądowej roszczeń. Terminy te różnią się długością oraz charakterem prawnym od terminów przedawnienia. Ich upływ jest brany przez Sąd pod uwagę z urzędu, a nie na zarzut pozwanego, jak ma to miejsce przy upływie terminów przedawnienia. Bieg tych terminów nie podlega przerwaniu ani zawieszeniu.

W przedmiotowej sprawie, ponad wszelką wątpliwość ustalono, że oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę zostało powodowi doręczone w dniu 26 marca 2014 roku. Nie budzi również żadnych wątpliwości, iż J. A. złożył pozew w biurze podawczym Sądu w dniu 16 stycznia 2015 roku, a więc po upływie określonego w art. 264 § 2 kp 14 dniowego terminu.

W ocenie Sądu powód został prawidłowo pouczony przez pozwanego o możliwości i terminie wniesienia odwołania do sądu pracy, albowiem wręczone mu pismo zawierało stosowne pouczenie (k. 16 akt sprawy, akta osobowe powoda).

Należy zważyć, że przepisy dotyczące prawa pracy, w tym odnoszące się do terminów odwołania do Sądu Pracy, zostały skonstruowane na potrzeby stosowania ich również przez osoby nie posiadające wykształcenia prawniczego. Żaden przepis prawa pracy nie nakazuje liczenia przedmiotowego terminu na wniesienie odwołania, od dnia np. skonsultowania się pracownika z prawnikiem. Jednocześnie pouczenie o prawie odwołania do Sądu Pracy w sposób jasny i wyraźny wskazuje termin, od którego należy liczyć prawo do jego wniesienia: 14 dni od daty doręczenia pisma. W ocenie Sądu pozwany zakład pracy prawidłowo pouczył powoda o prawie wniesienia odwołania do Sądu Pracy w terminie 14 dni, liczonym od daty doręczenia pisma rozwiązującego umowę o pracę. Uwzględniając stopień wykształcenia powoda wynikający z jego akt osobowych, doświadczenie zawodowe oraz obiektywny miernik staranności, jakiego można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy, w ocenie Sądu uchybienie we wniesieniu żądania było zawinione przez powoda.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że nie ma żadnych podstaw, aby można było powodowi termin do złożenia odwołania do Sądu przywrócić. Powód nie zadbał należycie o swoje sprawy, nie dołożył należytej staranności, aby pozew złożyć do Sądu w terminie 14 dni, licząc od daty doręczenia pisma – zgodnie z zawartym w tym piśmie pouczeniem.

Reasumując, pisemne rozwiązanie umowy o pracę dokonane przez pracodawcę, spełniające wymogi formalne tej czynności prawnej (art. 30 § 3, 4 i 5 kp oraz art. 264 § 2 kp), było prawidłowo doręczone powodowi i zostało skutecznie dokonane z chwilą, gdy doszło do niego w sposób umożliwiający zapoznanie się z jego treścią.

Zgodnie z uchwałą z dnia 14 marca 1986 roku Sądu Najwyższego (III PZP 8/86, OSNC 1986/12/194) terminy przewidziane w art. 256 i 264 kp są terminami prawa materialnego, do których nie mają zastosowania przepisy kodeksu postępowania cywilnego dotyczące uchybienia i przywracania terminu. Sąd oddala powództwo, jeżeli pozew wniesiony został po upływie terminów określonych w art. 264 kp, których nie przywrócono, oraz po upływie terminów określonych w art. 256 kp.

Ponadto w ocenie Sądu powód nie udowodnił, że skutecznie dostał urlop w spornych dniach 21 i 24 marca 2014 roku. Świadek S. W. zeznał, że udzielał urlopu tylko za wiedzą szefa, tj. S. O. i nie potwierdził urlopu powoda w tych dwóch dniach. Również świadek B. M. zeznał, że: „na pewno nie wyraziłem zgody”. Także powód w swoich zeznaniach przyznał, że najpierw próbował dostać zgodę S. O., a gdy jej nie uzyskał, zwrócił się o nią do bezpośredniego przełożonego. Niewiarygodne są złożone przez stronę powodową kopie wniosków urlopowych i list obecności, mających świadczyć jakoby o udzieleniu przez pracodawcę zgody na urlop wypoczynkowy w spornych dniach 21 marca 2014 roku i 24 marca 2014 roku. Są to kserokopie, nie potwierdzone za zgodność z oryginałem i wykonane w sposób uniemożliwiający ich odczytanie. Zasłonięte są także części dotyczące miejsca na wyrażenie zgody.

Wobec powyższego powództwo w zakresie żądania powoda o uznanie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę za bezskuteczne i odszkodowanie w kwocie 10.500 zł za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę zostały oddalone.

Powód wnosił również o 3.500 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie przez siebie umowy o pracę bez wypowiedzenia. W ocenie Sądu roszczenie o zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania nie podlegało uwzględnieniu. Decyzja pracownika o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia została podjęta już po ustaniu łączącego strony stosunku pracy, kiedy powód nie był już pracownikiem pozwanego. Dlatego żądanie powoda należało uznać za niepodlegające uwzględnieniu. W takim przypadku powodowi nie przysługują roszczenia, na które wskazuje art. 55 § 1 ¹ Kodeksu pracy. Powołany przepis wskazuje, że pracownik może rozwiązać umowę o pracę, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Powód w chwili złożenia rozwiązania umowy na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p. nie był już pracownikiem pozwanego, w takim więc przypadku Sąd nie mógł orzec o odszkodowaniu.

Wobec powyższego, roszczenie o odszkodowanie w kwocie 3.500 zł za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika nie mogło zostać uwzględnione i w konsekwencji powództwo podlegało oddaleniu.

Kolejnym jest roszczenie powoda o kwotę 5.250 zł tytułem odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy.

Art. 99 Kodeksu pracy stanowi, że pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił, że otrzymał niewłaściwe świadectwo pracy. To pracodawca rozwiązał umowę o pracę pismem z dnia 24 marca 2014 roku. Powód nie podważył skutecznie tego rozwiązania, gdyż powództwo w zakresie żądania o uznanie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę za bezskuteczne i odszkodowanie w kwocie 10.500 zł za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę zostało oddalone. Zatem w świadectwie pracy została podana prawidłowa podstawa rozwiązania stosunku pracy.

W związku z uznaniem przez Sąd, iż wydane powodowi świadectwo pracy jest sporządzone prawidłowo, odpada tym samum przesłanka przemawiająca za ewentualnym zasądzeniem na jego rzecz odszkodowania z tytułu wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Podstawą dla takiego roszczenia jest ww. regulacja z art. 99 § 1 KP, która wskazuje, iż roszczenie odszkodowawcze może być skutecznie wniesione jedynie w sytuacji, gdy w wyniku wydania niewłaściwego świadectwa pracy pracownik poniósł jakąś szkodę. W przedmiotowej zaś sprawie, nie tylko nie zostało wykazane, aby pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę, ale przede wszystkim wręczone mu świadectwo pracy jest prawidłowe i właściwie wypełnione. W związku z powyższym również i roszczenie odszkodowawcze związane z wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy podlega oddaleniu.

Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym, gołosłowne okazały się twierdzenia powoda, że strony stosunku pracy zawarły ustną umowę o pracę, odmienną - od tej pisemnej - w zakresie stawki wynagrodzenia. Powód twierdził, że pracodawca wypłacił mu jedynie stawkę 8 zł z umowy o pracę, a nie wypłacił dodatkowej stawki tytułem premii 100 %. W konsekwencji wniósł w niniejszej sprawie o kwotę 32.214,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem niewypłaconego wynagrodzenia za pracę (k. 2). Ostatecznie wniósł o zasądzenie 31.553,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem niewypłaconego wynagrodzenia (k. 266 - roszczenie, k. 271-279 - wyliczenie). W ocenie Sądu powództwo w tym zakresie nie zostało udowodnione przez powoda. Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy. Wynagrodzenie powoda określone w treści umowy o pracę wynosiło 8,00 zł za godzinę plus premia uznaniowa miesięczna w wysokości do 100 %. Porozumieniem z dnia 14 maja 2013 roku zakres obowiązków powoda został rozszerzony o pracę na stanowisku pracownika ogólnobudowlanego i kierowcy kat. B, C, E. Również świadkowie D. S. i M. G. potwierdziły fakt obowiązywania stawki 8 zł za godzinę pracy plus do 100 % premii uznaniowej. W ocenie Sądu świadkowie E. O., R. J. i K. S. błędnie uznawali, że ta premia uznaniowa jest stałym składnikiem wynagrodzenia. Przeczy temu także określenie jej w umowie o pracę jako „premia miesięczna uznaniowa do 100 %”.

W doktrynie prawa pracy jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np.: W. Musialski, Kodeks pracy, komentarz Warszawa 2007 rok, str. 275; wyrok SN z dnia 21 września 2006 roku, II PK 13/2006, OSNP 2007/17-18/254) rozróżnia się świadczenie w postaci „nagrody” od świadczenia w postaci „premii”. Nagrodą jest dobrowolne, całkowicie uznaniowe przysporzenie majątkowe pracodawcy na rzecz pracownika, którego przyznanie zależy wyłącznie od pracodawcy, natomiast premia charakteryzuje się tym, że przez strony stosunku pracy lub pracodawcę ustalone zostają skonkretyzowane i zobiektywizowane przesłanki nabycia prawa do takiego świadczenia i jego wysokości lub przesłanki prowadzące do jego pozbawienia albo obniżenia. O ile świadczenie będące nagrodą nie podlega, ze względu na wyżej wskazane cechy, kontroli sądowej, o tyle premia może być poddana takiej kontroli, gdyż jest roszczeniem pracownika, które powstaje wobec pracodawcy w razie spełnienia ustalonych, podlegających weryfikacji, przesłanek.

W myśl wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2006 roku, II PK 13/06 decydujące jest to, czy odpowiednie akty prawne przewidują z góry skonkretyzowane i zobiektywizowane (podlegające weryfikacji) przesłanki nabycia prawa do świadczenia lub przesłanki prowadzące do jego pozbawienia albo obniżenia (tak zwane reduktory); w takim przypadku mamy do czynienia z premią, której pracownik może dochodzić od pracodawcy, wykazując spełnienie przesłanek nabycia prawa (tak zwany roszczeniowy charakter świadczenia), czy też nabycie prawa do świadczenia zależy wyłącznie od decyzji (uznania) pracodawcy”. Tak też wykazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 kwietnia 2005 roku, III APa 17/05, stwierdzając, że spełnienie przez pracownika skonkretyzowanych i zobiektywizowanych przesłanek premiowych powoduje powstanie prawa podmiotowego do przyznania mu premii. Zbliżony pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lipca 1998 roku, I PKN 235/98 (OSNP 1999/15/488), podnosząc, że jeżeli strony w umowie o pracę uzgodniły przesłanki nabycia prawa do konkretnego składnika wynagrodzenia, to spełnienie tych przesłanek uzasadnia roszczenie pracownika o jego wypłatę.

Należy podkreślić, że strony stosunku pracy 4 – krotnie podpisywały umowę o pracę i za każdym razem w ich treści zawarty był zapis: „premia miesięczna uznaniowa do 100 %”. Powód nigdy nie zgłaszał obiekcji co do tego zapisu, zaś jego twierdzenia co do umowy ustnej z pracodawcą, o innej treści w zakresie składników wynagrodzenia, są gołosłowne i nieudowodnione.

W ocenie Sądu przedmiotowy dodatek ma charakter uznaniowy. Pracodawca podejmował uznaniowe i arbitralne decyzje o przyznaniu tego dodatku, określonego jako premia uznaniowa do 100 % oraz o jego wysokości.

Z uwagi na powyższe okoliczności, ostatecznie sprecyzowane roszczenie o zasądzenie 31.553,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem niewypłaconego wynagrodzenia podlegało oddaleniu.

W zakresie sprostowanie świadectwa pracy z dnia 2 kwietnia 2014 roku w zakresie podstawy rozwiązania stosunku pracy oraz wykorzystanych dni urlopu wypoczynkowego należy wskazać, co następuje. Powód, pomimo zobowiązania do sprecyzowania powództwa, nie wskazał na czym dokładnie polegają błędy świadectwa pracy oraz jakie, prawidłowe zdaniem strony, zapisy należy umieścić.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił, że otrzymał niewłaściwe świadectwo pracy. To pracodawca rozwiązał umowę o pracę pismem z dnia 24 marca 2014 roku. Powód nie podważył skutecznie tego rozwiązania, gdyż powództwo w zakresie żądania o uznanie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę za bezskuteczne i odszkodowanie w kwocie 10.500 zł za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę zostało oddalone. Zatem w świadectwie pracy została podana prawidłowa podstawa rozwiązania stosunku pracy.

Ponadto w świadectwie pracy jest zapis, że pracownik wykorzystał urlop 7 dni, w tym wypłacono ekwiwalent za 2 dni. Powód nie wykazał błędności tego zapisu. Dodatkowo należy podnieść, że roszczenie w tym zakresie zostało zgłoszone po terminie. Zgodnie bowiem z obowiązującym w niniejszej sprawie art. 97 § 2 ¹ k.p., pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Pomimo odbioru świadectwa pracy w dacie 3 kwietnia 2014 roku (k. 91), powód nie wystąpił do pracodawcy z wnioskiem o jego sprostowanie, choć pracownik został prawidłowo pouczony w tym zakresie (k. 91).

Z uwagi na powyższe okoliczności, na podstawie ww. przepisów, Sąd oddalił powództwo J. A. przeciwko (...)w W., poprzednio (...), o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, odszkodowanie za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę, odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika, odszkodowanie za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy, wynagrodzenie za pracę i sprostowanie świadectwa pracy.