Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2025 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska-Kasa

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2025 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko M. B.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, zadośćuczynienie dochodzone na podstawie art. 415 k.c. ewentualnie zadośćuczynienie na rzecz Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych

1.  oddala powództwo w całości;

2.  zasądza od A. K. na rzecz M. B. kwotę 2.880,00 zł (dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem kosztów procesu;

3.  przyznaje pełnomocnikowi z urzędu powódki adwokatowi M. P. 2.880,00 zł (dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych 00/100) powiększoną o podatek od towarów i usług w wysokości 23%, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu i nakazuje wypłacić tę kwotę ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – południe w W..

Sygn. akt VI P 256/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 kwietnia 2020 roku (data nadania) A. K. wniosła o przywrócenie do pracy, odszkodowanie za doprowadzenie do stanu stresu zagrażającego zdrowiu dziecka. Jako pozwanego wskazała M. B.. W uzasadnieniu powódka wskazała, że nie dopuściła się żadnego przywłaszczenia mienia, rozwiązanie z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało spowodowane tym, że pracodawca chciał natychmiast zakończyć z nią stosunek pracy bez żadnej rzeczywistej przyczyny.

(pozew – k. 3-4)

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że powódka dopuściła się naruszenia obowiązków pracowniczych.

(odpowiedź na pozew – k. 45-55)

Powódka ostatecznie wnosiła o zasądzenie od pozwanego kwot:

⚫

12.561,60 zł tytułem odszkodowania w miejsce przywrócenia do pracy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

⚫

20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 415 k.c. w zw. art. 300 k.p.,

⚫

ewentualnie 20.000,00 zł świadczenia pieniężnego stanowiącego równowartość świadczenia dochodzonego przez powódkę tytułem zadośćuczynienia na rzecz Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

(pismo pełnomocnika powódki – k. 328-330)

Stanowiska stron pozostały niezmienne do zakończenia postępowania.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę od 1 kwietnia 2017 roku do 30 września 2019 roku na stanowisku pracownika obsługi klienta, a od 1 października 2019 roku na stanowisku kierownika zmiany. Była zatrudniona na czas określony do 31 lipca 2020 roku.

(umowa o pracę – k. 20; aneks – k.19, aneks – k. 18)

W dniach 27 i 28 lutego 2020 roku u pozwanego odbyła się kontrola na stacji paliw (...) przy ul. (...) w W., na której pracowała powódka. Obejrzano nagrania z kamer i zdjęcia. Ustalono, że powódka w dniu 1 lutego 2020 roku dopuściła się spożycia Herbaty z syropami oraz przygotowała sobie kanapkę z produktów przeznaczonych do sprzedaży klientom – powódka nie zapłaciła za ten towar i go skonsumowała.

W dniu 10 lutego 2020 roku powódka nie nabiła na kasę i paragon fiskalny transakcję sprzedaży Hot Doga. Powódka wydała produkt, zainkasowała kwotę 7,99 zł, a następnie usunęła transakcję z sytemu kasowego. W dniu 2 lutego 2020 roku powódka wydała klientowi produkt płatny – reklamówkę bez zainkasowania zapłaty. W dniu 15 lutego 2020 roku powódka niezgodnie z regulaminem programu lojalnościowego (...) zarejestrowała fikcyjną kartę lojalnościową i pobrała za jej pomocą rabaty.

Podczas rutynowego przeglądania odzieży roboczej przed skierowaniem jej do pralni w spodniach należących do powódki, znaleziono puste opakowanie po batoniku Dobra Kaloria. Sprawdzono stany magazynowe i stwierdzono brak jednej sztuki batonika. Sprzedaż batona nie została zaewidencjonowana w kasie. Zostało to stwierdzono przez A. W., który poinformował o tym pozwanego.

(zeznania świadka A. W. – k. 212-214, k.267-270; zeznania świadka A. I. – k. 304-305; zeznania świadka K. K. (1) – k. 309-313)

W dniu 1 marca 2020 roku powódka została ukarana karą nagany i karą pienieżną w wysokości 400 zł za brak fiskalizacji dokumentu sprzedaży, naruszenie regulaminu programu (...), nienależyte rozporządzenie mieniem firmy powodujące jej stratę. Powódka nie odwołała się od tej kary nagany. Przed nałożeniem kary powódce przedstawiono te naruszenia, jednak powódka nie złożyła wyjaśnień pozwanemu.

Pismem z dnia 24 marca 2020 roku pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, tj. brak fiskalizacji dokumentów sprzedaży. Powódka w dniu 25 marca 2020 roku miała odczytane oświadczenie, nie przyjęła go i oświadczyła pozwanemu, że jest w ciąży okazując zaświadczenie lekarskie o ciąży. Świadkiem wręczenia oświadczenia była K. K. (2), a oświadczenie odczytał powódce pozwany.

(rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 16; świadectwa pracy – k. 14-15v; nagana – k. 17; zeznania świadka K. K. (2) – k. 167, k. 219-222, k. 275-279)

W dniu 26 marca 2020 roku wystawiono powódce przez pozwanego świadectwo pracy w którym jako podstawę prawną rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazano art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Powódka tego samego dnia stawiła się w pracy i nalegała na pozwanego aby zmienił jej tryb rozwiązania stosunku pracy z dyscyplinarnego na porozumienie stron. Napisała do pozwanego podanie o zmianę formy rozwiązania stosunku pracy z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. na porozumienie stron i zmianę treści świadectwa pracy.

Pozwany powiedział, że nigdy nie był w takiej sytuacji i musi zasięgnąć porady w biurze księgowym, czy tak można zrobić. Następnie pracodawca zgodził się na to, wycofał oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, oraz rozwiązał umowę o pracę z powódką za porozumieniem stron. Wystawił powódce nowe świadectwo pracy stwierdzające, że stosunek pracy ustał na podstawie porozumienia stron.

Powódka napisała podanie o zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron, albowiem nie chciał zostać pozbawiona środków do życia i była w trudnej sytuacji.

Powódka nie składała do pozwanego żadnego pisma o uchylenie się od skutków oświadczenia woli złożonego w dniu 26 marca 2020 roku. Nie zwracała się do pozowanego ustnie o cofnięcie tego porozumienia stron i pozostawienie w obiegu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

(podanie powódki – k. 89; świadectwo pracy skorygowane – k. 90; zeznania pozwanego M. B. na rozprawie; częściowo zeznania powódki A. K. na rozprawie)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, aktach osobowych powódki, a także zeznań świadków K. K. (2), A. W., A. I., K. K. (1). Zeznania pozwanego M. B. również były dla Sądu wiarygodne. Odnośnie zeznań powódki A. K. Sąd nie dał jej wiary w zakresie twierdzeń, że mogła spożywać produkty przeznaczone do utylizacji – po terminie. Pozwany i świadek A. W. zeznali, że nie było to dopuszczone do spożycia, a do zniszczenia w związku z tym, że było to przeznaczone do utylizacji, a nie do jedzenia przez pracowników. Nie było wiarygodne, że powódka zapłaciła za wszystkie zakupione artykuły – batonik D. Kaloria, kanapkę i herbatę z syropem. W toku postępowania ustalono, że powódka nie zapłaciła za nie, a ujawniono braki asortymentu. Powódka była informowana o tym, co może robić jako kierownik zmiany, a czego nie może oraz o tym, że musi ewidencjonować sprzedawane artykuły, a jeśli coś chce zjeść to musi za to zapłacić. Nie zostało wykazane, że z uniformu powódki przypisanego do niej korzystały inne osoby. Nie były również wiarygodne zeznania powódki odnośnie tego, że to pozwany wystąpił z inicjatywą aby powódka zawarła z nim porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę. Było to wewnętrznie sprzeczne, ponieważ powódka podawała, że była w trakcie spotkania 26 marca 2020 roku zastraszana przez pozwanego, a jednocześnie to pozwany miał ją zaprosić na spotkanie. Poza tym sprzeczne z doświadczeniem życiowym Sądu było to, że pracodawca, który odkrył zachowania pracownika, które zakwalifikował jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i rozwiązuje umowę o pracę bez wypowiedzenia, miałby zapraszać pracownika na spotkanie aby zastraszając go zmusić do podpisania podania o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Pracodawca nie miałyby w tym żadnego interesu. Przeciwnie pozwany zeznał, że to powódka wystąpiła z wnioskiem – podaniem o rozwiązanie umowy za porozumieniem stron w miejsce dyscyplinarnego, ponieważ wskazywała na trudną sytuację życiową i potencjalny brak środków do życia po tym jak otrzyma od pozwanego rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości, w zakresie każdego z roszczeń.

Powódka dochodziła od pozwanego roszczenia o odszkodowanie za niezgodne z prawem i nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy powódki. Materialnoprawną podstawą tego roszczenia jest art. 56 § 1 k.p. Pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Na wstępie należało ustalić w jakim trybie i w jaki sposób został ostatecznie rozwiązany stosunek pracy z powódką. Sąd ustalił, że stosunek pracy ustał w wyniku złożenia przez powódkę i pozwanego zgodnych oświadczeń woli o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. W tym zakresie Sąd wskazuje, że 25 marca 2020 roku pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, jednakże w dniu następnym 26 marca 2020 roku doszło do złożenia skutecznego przez obie strony jednobrzmiącego oświadczenia o tym, że pracodawca cofa oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, a strony zawierają porozumienie o tym, że stosunek pracy powódki ustaje w trybie obustronnego porozumienia, a nie w drodze jednostronnego rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę. Zostało to potwierdzone w świadectwie pracy które na wniosek powódki pracodawca sprostował wpisując, że stosunek pracy ustał w wyniku art. 30 § 1 punkt 1. (umowa o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron).

Pracownik rozwiązujący umowę o pracę za porozumieniem stron może uchylić się od skutków własnego oświadczenia woli. Prawo to nie jest jednak bezwarunkowe. Po pierwsze, zatrudniona powinna pozostawać w błędzie co do okoliczności faktycznych. Stan taki ma miejsce wówczas, gdy zatrudniona w chwili składania oświadczenia woli była w ciąży i nie miała o niej wiedzy. Po drugie, pracownica powinna uchylić się od skutków oświadczenia woli (art. 88 § 2 KC). Po trzecie, termin na dokonanie tej czynności jest równoważny terminowi do zgłoszenia gotowości podjęcia pracy po przywróceniu do pracy (czyli 7 dni - argument z art. 48 § 1 KP) i jest liczony od chwili wykrycia błędu. Po czwarte, termin na wniesienie odwołania do sądu jest równy 7 dniom i biegnie od dnia niedopuszczenia pracownicy do pracy (analogicznie do sytuacji pracownika, który otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę - art. 264 § 1 KP). Po piąte, ocena zachowania wskazanych powyżej terminów musi uwzględniać ich charakter prawny i możliwość przywracania do pracy. Po szóste, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron wywołuje skutek ex tunc. W rezultacie pracownica może dochodzić w zależności od okoliczności konkretnego przypadku ustalenia istnienia stosunku pracy, dopuszczania do pracy, wynagrodzenia za czas gotowości do pracy. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanego przypadku, który co prawda nie odnosi się do pracownicy w ciąży lecz dotyczy analogicznego żądania tj. roszczenia o dopuszczenie do pracy z uwagi na uchylenie się od skutków oświadczenia woli rozwiązującego umowę o pracę za porozumieniem stron, dostrzec należy, iż prowadzi ono do zamierzonych przez pracownika efektów tylko wtedy gdy zostało złożone w przepisanym do tego terminie (tak: Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 lutego 2016 r. VII Pa 280/15). Zgodnie z art. 88 k.c. Uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Po pierwsze powódka powołując się na wadliwe oświadczenie woli złożone pod wpływem groźby za strony pracodawcy powinna złożyć pracodawcy pismo o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli. W pozwie ani dalszych pismach procesowych również nie ma złożonego takiego oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli. Po wtóre powódka podnosiła, że złożyła to oświadczenie pod wpływem groźby, która miała polegać na tym, że pozwany powiedział, że nie będzie miała za co żyć. Nie zostało wykazane, że pozwany w rzeczywistości tak stwierdził, poza tym to powódka zwróciła się do niego z prośbą o zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę. Nie zostało ustalone, że pozwany jej groził czymkolwiek, poza tym jaki pozwany miałby interes aby grozić pracownikowi, aby ten miał bardziej korzystny dla niego tryb ustania stosunku pracy, w sytuacji gdy pracodawca zarzucał mu ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Należy wskazać, że ciężka sytuacja majątkowa powódki, czy też chwilowe zdenerwowanie in abstracto nie jest podstawą do uchylenia się od skutków oświadczenia woli o zawarciu porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę. Skoro rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia było oświadczeniem, które na zgodny wniosek stron zostało wycofane (pozwany cofnął oświadczenie, a powódka się na to zgodziła). Od złożonego zgodnego oświadczenia stron o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron nie przysługuje odwołanie, także roszczenie o odszkodowanie pozbawione jest podstaw ponieważ nie obowiązującym w obrocie prawnym w tym stosunku prawnym jest rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Na marginesie niezależnie od powyższej argumentacji dotyczącej braku podstaw do wywiedzenia roszczenia o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, odnosząc się do samego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, Sąd wskazuje, że przyczyna podana w rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzeniu jest w całości jasna dla powódki oraz potwierdziła się. Ciężkim naruszeniem podstawowego obowiązku pracowniczego było wskazany brak fiskalizacji dokumentów sprzedaży. Brak fiskalizacji dokumentów sprzedaży dla pozwanego oznaczał, że doszło u niego do straty finansowej, ponieważ wykazano, że powódka nie wprowadzając sprzedaży do kasy fiskalnej, a zabierając produkty – herbatę, kanapę, baton – celem ich konsumpcji w rzeczywistości spowodowała ich przywłaszczenie i uszczupliła majątek pracodawcy. Nie może oprzeć się na prawdzie to, że powódka, jak i inni pracownicy mieli zgodę pracodawcy na konsumowanie towarów, które były przeznaczone do utylizacji. W toku postępowania dowodowego nie zostało udowodnione, że powódka kiedykolwiek otrzymała takie zezwolenie na powyższe działania. Powódka została zapoznana z nagraniami z monitoringu przez pozwanego, jednoczenie przyznała się do wszystkich zdarzeń. Wszystko zostało udowodnione na zapisach z monitoringu wizyjnego u pozwanego. Powódka jako kierownik zmiany była informowana o tym, że należy dokonywać ewidencji sprzedaży za pomocą urządzenia rejestrującego – kasy fiskalnej. Rozdysponowywanie mieniem pracodawcy na rzecz własną oraz narażenie pracodawcy na odpowiedniość karnoskarbową za brak ewidencjonowania sprzedaży na kasie fiskalnej było wystarczającą podstawą do pierwotnego rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Odnośnie roszczenia o zasądzenie kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 415 k.c., ewentualnie tej samej kwoty jako równowartość świadczenia / zadośćuczynienia na rzecz Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Sąd wskazuje, że żadne z tych roszczeń nie było zasadne.

W myśl sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r. (SK 18/05) art. 58 w związku z art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy rozumiany w ten sposób, że wyłącza dochodzenie innych, niż określone w art. 58 k.p. roszczeń odszkodowawczych, związanych z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Wyroki Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą (art. 190 ust. 1 Konstytucji RP) i wiążą wszystkie sądy, także Sąd Najwyższy. Z powołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego wynika, że pracownikowi, z którym pracodawca rozwiązał bez wypowiedzenia umowę o pracę z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów w tym trybie, przysługuje ponad odszkodowanie z art. 58 k.p., którego wysokość jest limitowana, odszkodowanie na podstawie ogólnych przepisów Kodeksu cywilnego o odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i nast. k.c.) lub deliktowej (art. 415 i nast. k.c.). Dochodząc zapłaty odszkodowania w wysokości przewyższającej limit z art. 58 k.p., pracownik zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c. musi jednak udowodnić wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy oraz rozmiar szkody poniesionej w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie ulega wątpliwości, że pracownikowi przysługuje na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego odszkodowanie w wysokości pokrywającej całą poniesioną szkodę ( damnum emergens, lucrum cessans).

Ogólne przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej (deliktowej) na gruncie k.c. zawarte są w art. 415 k.c., zgodnie z którym: „Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”. Przedmiotowe przesłanki to: zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, szkoda i związek przyczynowy zachodzący między szkodą, a wskazanym zdarzeniem (A. Olejniczak, Komentarz do art. 415 Kodeksu cywilnego, LEX 2010). Ponadto należy zauważyć, że zdarzenie, które do szkody ma doprowadzić musi być zdarzeniem bezprawnym, zaś zachowanie osoby powodującej zdarzenie musi być zawinione (tak też A. Rzetecka – Gil, Komentarz do art.415 Kodeksu cywilnego, LEX/2011).

Z dotychczasowych rozważań wynika, iż powódka, aby móc skutecznie dochodzić swych roszczeń, powinna w niniejszej sprawie wykazać, iż zachowanie pozwanego było bezprawne, zawinione, że doprowadziło ono do powstania u niej szkody w podanym przez nią wymiarze. Ciężar dowodu zaistnienia tych przesłanek spoczywa w niniejszej sprawie na powódce (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 sierpnia 2010 roku, sygn. akt II PK 28/10).

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że powódka nie zdołała wykazać szkody jaką doznała od pracodawcy, jej wysokości oraz adekwatnego związku między działaniem pracodawcy, a doznanym uszczerbkiem. W toku postępowania powódka podnosiła, że doznała uszczerbku ponieważ z powodu sytuacji stresowej związanej z pracą i rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia urodziła wcześniej o 2 tygodnie dziecko. Po pierwsze nie zostało wykazane przez powódkę, że faktycznie urodziła dziecko 2 tygodnie przed terminem porodu, a po wtóre urodzenie dziecka dwa tygodnie przed terminem nie spowodowało, że poniosła z tego powodu jakąś szkodę. Nawet jeśli stres w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia (co nie zostało wykazane) wpłynął na wcześniejsze urodzenie dziecka, to nie oznacza, że doszło do jakichkolwiek powikłań przy porodzie lub połogu. Powódka powoływała się tylko na sam fakt urodzenia dziecka wcześniej. Jednak nawet jeśli urodziła 2 tygodnie przed planowanym terminem porodu to nie oznacza, że poniosła z tego tytułu szkodę. Ponadto, nie zostało wykazane w żadnym zakresie przez nią to, że z powodu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, następnie zmienionego na zawarte porozumienie stron powódka znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, czy materialnej. Nie wykazała samej szkody, jak i jej wysokości ani adekwatnego związku przyczynowego.

Odnośnie roszczenia jako zadośćuczynienie na rzecz Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Sąd wskazuje, że powódka ani jej pełnomocnik nie uzasadnili dlaczego powódka wywiodła takie roszczenie i z jakich podstaw prawnych. Nie wiadomo również jaką szkodę miał ponieść ten Fundusz. Brak więc było jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia powództwa ewentualnego.

Rekapitulując Sąd zważył, że powództwo podlegało oddaleniu w całości jako bezzasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekła na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, albowiem pozwany jest stroną wygrywającą w zakresie wszystkich roszczeń w sprawie.

Powódka w tej sprawie była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata ustanowionego dla niej przez Sąd z urzędu. Sąd koszty pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu ustalił na kwotę 2.880,00 zł mając na względzie § 9 ust. 1 pkt 1i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, ponieważ Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 20 kwietnia 2023 (sygn. SK 53/22) orzekł, że brak jest jakichkolwiek podstaw, aby zróżnicować stawki minimalne dla radców prawnych świadczących w procesie pomoc prawną w zależności od tego, czy działają z wyboru czy z urzędu. Tak więc Sąd zastosował dla ustalenia wysokości należnego wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego dla powódki z urzędu, stawki jak dla pełnomocnika z wyboru.