Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2021 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

Protokolant protokolant sądowy Beata Ignaczak

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2021 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko:(...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) w W. na rzecz R. K. następujące kwoty:

a.  7.800 zł (siedem tysięcy osiemset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia z winy pracodawcy na podstawie art. 55 § 1 ¹ Kodeksu pracy,

b.  1.356,74 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od (...) w W. na rzecz R. K. kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

4.  nakazuje pobrać od (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem kosztów sądowych,

5.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.600 zł (dwa tysiące sześćset złotych).

Sygn. akt VI P 350/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 sierpnia 2020 roku powódka R. K. wniosła o zasądzenie od (...) w W. kwoty 7.800 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ^{( 1)} k.p. oraz kwoty 1.726 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 czerwca 2020 roku tytułem zapłaty za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za rok 2019 rok. W uzasadnieniu powódka podała, że rozwiązała stosunek pracy z powodu niewypłacenia jej wynagrodzenia prze pracodawcę za miesiące marzec i kwiecień 2020 roku.

(pozew – k. 1-3)

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podała, że przez okres 16 lat powódka otrzymywała zawsze terminowo wynagrodzenie. Natomiast w marcu 2020 roku na terenie Rzeczypospolitej Polskiej ogłoszono stan zagrożenia epidemicznego i następnie epidemii co skutkowało wstrzymaniem prowadzenia działalności przez pozwaną od 15 marca 2020 roku. W tej sytuacji pozwana udzieliła powódce zaległego urlopu wypoczynkowego za okres 11 dni w marcu 2020 roku co spotkało się z aprobatą powódki. Pozwana otrzymała dotację i w dniu 9 czerwca 2020 roku uregulowała zaległe wynagrodzenie za marzec i kwiecień 2020 roku. Wobec złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę pozwana uregulowała powódce ekwiwalent za urlop w wysokości 1973,44 zł za 3 dni urlopu zaległego oraz 13 dni bieżącego.

(sprzeciw – k. 20-22)

Sąd ustalił, co następuje:

R. K. była zatrudniona w (...) w W. na podstawie umów o pracę od 27 lutego 2004 roku, a od 1 kwietnia 2012 roku na czas nieokreślony na stanowisku kelnerki w pełnym wymiarze czasu pracy z corocznie ustalonym wynagrodzeniem na poziomie minimalnego wynagrodzenia miesięcznego obowiązującego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Wynagrodzenie miesięczne powódki od 1 stycznia 2020 roku wynosiło 2.600 zł.

(umowy o pracę wraz z aneksami – cz. B. a.o. powódki; świadectwo pracy – k. 13-13v; zaświadczenie – k. 99)

Od dnia 14 marca 2020 roku na terenie Rzeczypospolitej Polskiej obowiązywał stan zagrożenia epidemicznego w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-COV2. Obiekty hotelowe zostały zamknięte zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 13 marca 2020 roku w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego. W dniu 14 marca 2020 roku powódka jeszcze wykonywała obowiązki pracownicze na terenie hotelu.

(okoliczności niesporne, a nadto zeznania powódki; lista obecności – k. 26)

Powódka nie otrzymała od pozwanego pracodawcy wynagrodzenia za marzec 2020 roku – zgodnie z przepisami do dnia 10 kwietnia 2020 roku, zaś za kwiecień 2020 roku – zgodnie z przepisami do dnia 10 maja 2021 roku. Za te miesiące pozwana Spółka wypłacała częściowo wynagrodzenia za pracę części innych pracowników. Powódka – przez lata otrzymując w W. jedynie minimalne wynagrodzenie od Spółki, wobec braku do dnia 9 czerwca 2020 roku ww. wynagrodzeń za marzec i kwiecień – nie miała za co żyć, miała nieopłacone rachunki.

(stenogram – k. 123-127, nadto częściowo okoliczności niesporne, zeznania powódki)

Pismem z dnia 9 czerwca 2020 roku powódka rozwiązała umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenie na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p. W uzasadnieniu wskazała, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę jest dopuszczenie się przez pracodawcę ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracodawcy wobec pracownika, tj. braku wypłaty wynagrodzenia za pracę za marzec i kwiecień 2020 roku. Wskazała, że podstawowym obowiązkiem pracodawcy jest terminowa wypłata wynagrodzenia za pracę, a brak realizacji tego obowiązku jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracodawcy wobec pracownika. Wynagrodzenia za marzec i kwiecień 2020 roku nie zostały w ogóle wypłacone, wobec czego została pozbawiona podstawowych środków niezbędnych do egzystencji.

Powódka próbowała wręczyć przedstawicielowi pozwanej L. W. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, jednak ta odmówiła jego przyjęcia i potwierdzenia odbioru.

(rozwiązanie umowy o pracę – k. 6, zeznania powódki)

Po rozwiązaniu umowy o pracę, wynagrodzenie za marzec, kwiecień i maj 2020 roku zostało wypłacone powódce przez stronę pozwaną jednym przelewem, w kwocie 4967,15 zł netto, w dniu 9 czerwca 2020 roku.

(potwierdzenie przelewu – k. 28, okoliczność bezsporna)

Strona pozwana nie złożyła do akt sprawy żadnego dowodu, że dopiero w dniu 9 czerwca 2020 roku otrzymała pieniężne wsparcie rządowe. Nie zostały przedstawione także żadne dowody, że w okresie przed tym dniem Spółka nie otrzymała żadnego wsparcia.

(akta sprawy)

Pozwana naliczyła i wypłaciła powódce także ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w kwocie 1.973,44 zł brutto przyjmując, że pracownica nie wykorzystała 3 dni urlopu zaległego za 2019 rok oraz 13 dni urlopu bieżącego za 2020 rok.

(lista płac – k. 27)

Brak wypłaty stosownego ekwiwalentu za pozostały - zaległy za 2019 rok - urlop wypoczynkowy, w ilości 11 dni, uzasadniany był przez stronę pozwaną twierdzeniem, że w okresie od 16 marca do 31 marca 2020 roku pozwany pracodawca skierował powódkę na zaległy urlop w wymiarze 11 dni.

(wiadomości e-mail – k. 61-63; lista obecności – k. 26)

Tymczasem zgodnie z przepisami prawa pracy jedynie w dniu 15 marca 2020 roku powódce został udzielony urlop na żądanie. W okresie od 16 marca do 31 marca 2020 roku powódka nie była na urlopie wypoczynkowym (stenogram rozmowy z 16 marca 2020 roku z karty 123: L. W. „Pani R., w związku z tym, że sytuacja jest jaka jest (tj. stan epidemii z powodu COVID-19), to do końca miesiąca Pani nie przychodzi do pracy.”, powódka „Nie przychodzę?”, L. W. „Nie.”, powódka „Na jakiej zasadzie?”, L. W. „Nie wiem jeszcze na jakiej zasadzie. Pani na razie nie przychodzi.”). Powódka za sporny okres nie składała wniosku urlopowego. Strona pozwana w spornym okresie nie kierowała powódki z poleceniem „wykorzystania zaległego urlopu wypoczynkowego”.

(dowód: brak wniosków urlopowych powódki za ww. sporny okres w aktach osobowych powódki; brak w aktach osobowych powódki polecenia pracodawcy wykorzystania przez powódkę zaległego urlopu wypoczynkowego za ww. okres; zeznania powódki; stenogram z k. 123)

Pismem z dnia 14 lipca 2020 roku nadanym do strony pozwanej tego dnia powódka wezwała pozwaną do zapłaty w terminie 7 dni odszkodowania w kwocie 7.800 zł z powodu rozwiązania przez nią umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p.

(wezwanie do zapłaty – k. 9; potwierdzenie nadania – k. 10)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz przedłożonego nagrania na nośniku elektronicznym oraz jego stenogramem. Pozwana nie wskazywała, że nagranie stanowi niedopuszczalny lub w inny sposób niezgodny z przepisami k.p.c. dowód wobec czego Sąd na podstawie całokształtu okoliczności uwzględnił stanowisko powódki w zakresie tego dowodu i ustalił na jego podstawie ww. stan faktyczny.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powódki w zakresie w jakim zostały przywołane przy ustaleniu stanu faktycznego i w zakresie korespondującym z pozostałym materiałem dowodowym. Zeznania powódki były bowiem szczere, spójne i konsekwentne. Odnośnie zeznań L. W. należy wskazać, że nie były one wiarygodne; nie miały bowiem te zeznania oparcia w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie i nadto pozostawały w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami powódki.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 55 § 1 ¹ i 2 k.p. pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie określonym w § 1 także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

Do podstawowych obowiązków pracodawcy należą przede wszystkim jego obowiązki z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy wymienione w rozdziale I działu dziesiątego k.p. Z art. 22 § 1 k.p. wynika natomiast, że najważniejszym obowiązkiem pracodawcy jest zatrudnianie pracownika za wynagrodzeniem. Potwierdza to wyrok SN z 8.08.2006 r., I PK 54/06 (OSNP 2007/15–16, poz. 219), zgodnie z którym pracodawca niewypłacający pracownikowi bez usprawiedliwionej przyczyny części jego wynagrodzenia za pracę narusza w sposób ciężki swoje podstawowe obowiązki (art. 55 § 11 k.p.). Pracodawca odpowiada też nie tylko na zasadzie winy, ale także na zasadzie ryzyka. Podstawowe obowiązki pracodawcy są naruszone w sposób ciężki, nawet jeśli pracodawca nie działał w złej wierze ani nie zachował się rażąco niedbale, nie płacąc pracownikom wynagrodzeń. Brak winy „subiektywnej" po stronie osób działających w imieniu pracodawcy nie pozbawia pracowników prawa rozwiązania umów o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p., jeśli naruszenie podstawowego obowiązku pracodawcy jest obiektywnie ciężkie (T. Zieliński, Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika [w:] Encyklopedia prawa pracy..., red. L. Florek). Szczególną uwagę należy zwrócić na sposób rozumienia „ciężkości naruszenia" przedstawiony w wyroku z 18.05.2017 r., II PK 119/16, LEX nr 2306362. Sąd Najwyższy stwierdził, że nie odnosi się ono do stopnia winy pracodawcy, lecz dotyczy stopnia naruszenia interesów pracownika, prawnych i wszystkich innych życiowo istotnych. Ciężkie naruszenie tych interesów uprawnia pracownika do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia, jeżeli jest skutkiem naruszenia przez pracodawcę podstawowego obowiązku przez co najmniej niedołożenie należytej staranności, co jest oceniane przy pomocy kryteriów obiektywnych (art. 355 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Charakter systematyzujący i porządkujący przesłanki rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z powodu niewypłacenia części wynagrodzenia ma wyrok z 21.06.2017 r., II PK 198/16, LEX nr 2333034. Sąd Najwyższy stwierdził w nim, że ocena, czy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika w rozumieniu art. 55 § 1 ¹ k.p. przez niewypłacenie części należnego wynagrodzenia, musi być dokonywana z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy; sąd powinien zbadać, czy niewypłacona część wynagrodzenia miała znaczącą wysokość w odniesieniu do całości wynagrodzenia pracownika, a także wziąć pod uwagę w szczególności powtarzalność i uporczywość zachowania pracodawcy oraz to, czy nieterminowe wypłacenie części wynagrodzenia stanowiło realne zagrożenie lub uszczerbek dla istotnego interesu pracownika i czy niewypłacony składnik wynagrodzenia miał charakter sporny.

Pracodawca niewypłacający pracownikowi bez usprawiedliwionej przyczyny części jego wynagrodzenia za pracę narusza w sposób ciężki swoje podstawowe obowiązki (art. 55 § 11 k.p.). Naruszenie to następuje co miesiąc w terminie płatności wynagrodzenia (art. 85 § 1 k.p.) i od dowiedzenia się przez pracownika o tej okoliczności należy liczyć termin 1 miesiąca określony w art. 55 § 2 w zw. z art. 52 § 2 (wyrok z 8.08.2006 r., I PK 54/06, OSNP 2007/15–16, poz. 219). Podobnie wypowiedział się SN w tezie 4 wyroku z 5.06.2007 r., III PK 17/07, LEX nr 551138, przyjmując, że przy naruszeniu przez pracodawcę zachowaniem ciągłym jego podstawowych obowiązków, pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy najpóźniej w okresie miesiąca od dnia powzięcia wiadomości o ostatnim naruszeniu (art. 55 § 2 w zw. z art. 52 § 2 k.p.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt tej sprawy należy wskazać, że powódka składając w dniu 9 czerwca 2020 roku zachowała termin miesięcy do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. W realiach tej sprawy Sąd ustalił, że doszło do czynu ciągłego ze strony pracodawcy poprzez niewypłacenie wynagrodzenia za dwa miesiące – marzec i kwiecień 2020 roku, wobec czego - skoro ostatnie wynagrodzenie miało być wypłacone do 10 maja 2020 roku - miesięczny termin do złożenia oświadczenia przez powódkę mijał z dniem 10 czerwca 2020 roku. Powódka złożyła oświadczenie dzień wcześniej – 9 czerwca 2020 roku, dlatego oświadczenie zostało złożone w terminie.

Przechodząc do oceny zasadności złożonego oświadczenia należy wskazać, że profesjonalizm obliguje pracodawcę do takiego działania, aby w razie braku rzeczywistych środków finansowych na wynagrodzenia, niezwłocznie uzyskać takie środki z innego źródła (na przykład z otwartego kredytu bankowego). W tym kontekście przesłanką rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia ze względu na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika i uzyskania odszkodowania (art. 55 § 1 ¹ k.p.) jest wina pracodawcy polegająca na niedochowaniu należytej staranności. Wina ta nie odnosi się do subiektywnych kryteriów, ale wyłącznie do kryteriów obiektywnych. Trudna sytuacja finansowa pracodawcy w tej sprawie podnoszona przez niego wywołana wstrzymaniem działalności z powodu stanu zagrożenia epidemicznego, nie neguje naruszenia należytej staranności pracodawcy, wpływającej na subsumcję art. 55 § 1 ¹ k.p. Brak należytej staranności jest progiem, po przekroczeniu którego pracodawca naraża się na zarzut niedbalstwa, a w konsekwencji odpowiedzialność. Sąd ustalił, że powódce nie zostało wypłacone w całości wynagrodzenie za pracę za marzec i kwiecień 2020 roku w termiach do 10 dnia następnego miesiąca, po którym zostało uzyskane do niego prawo. Oznacza to, że pozwana naruszyła podstawowy obowiązek pracodawcy wobec powódki czyli dot. wypłaty wynagrodzenia. Biorąc pod uwagę sytuację wywołaną zagrożeniem epidemicznym i wstrzymaniem prowadzenia działalności pozwana powinna powódce wypłacić nie tyle wynagrodzenie za pracę jeśli jej powódka nie wykonywałaby ale np. wynagrodzenie za przestój w terminach określonych przez kodeks pracy za określone miesiące. Nie ma znaczenia podnoszona przez pozwaną okoliczność, że w tym okresie nie pozyskiwała środków pieniężnych z powodu braku bieżącej działalności. Jak już wyżej zaznaczono pracodawca jako podmiot działający starannie powinien dostatecznie zabezpieczyć środki pieniężne, aby mógł wypłacać pracownikom wynagrodzenie za pracę lub przestój. Przejściowe problemy finansowe nie stanowią okoliczności usprawiedliwiającej pracodawcę, ponadto pracodawca ewentualnie mógł korzystać z finansowania kredytem bankowym aby przejściowo regulować utratę możliwości bieżących przepływów pieniężnych. Nie jest dla Sądu wiarygodne to, że pracodawca oczekiwał na dotację od Rady Ministrów RP celem regulowania zobowiązań wobec pracowników, ponieważ po pierwsze, nie zostały w tym zakresie przedłożone przez pracodawcę żadne dowody, a po wtóre z załączonych nagrań i stenogramu wynika, że powódka była pracownikiem, który nie otrzymał nawet części wynagrodzenia za marzec i kwiecień 2020 roku, podczas gdy inni pracownicy otrzymywali takie częściowe wynagrodzenia. Również doszło do zagrożenia interesów życiowych powódki, ponieważ jak wskazywała nie miała ona środków na zaspokajanie potrzeb życiowych będąc pozbawioną wynagrodzenia przez dwa miesiące. Sąd w realiach tej sprawy stwierdził, że doszło do ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracodawcy w postaci niewypłacenia wynagrodzenia za marzec i kwiecień 2020 roku do momentu złożenia oświadczenia przez powódkę.

Niewypłacona całość wynagrodzenia, za kolejne dwa miesiące, aż do dnia złożenia oświadczenia, tj. 9 czerwca 2020 roku, miała znaczącą wysokość w odniesieniu do całości dochodów pracownika. Powódka – przez lata otrzymując w W. jedynie minimalne wynagrodzenie od Spółki, wobec braku do dnia 9 czerwca 2020 roku ww. wynagrodzeń za marzec i kwiecień – nie miała za co żyć, miała nieopłacone rachunki. Należy także wziąć pod uwagę przedstawioną powyżej powtarzalność i uporczywość zachowania pracodawcy (stenogramy z kart 123-127) oraz to, ż brak wypłaty całości wynagrodzeń stanowiło realne zagrożenie dla istotnego interesu powódki. Dodatkowo nadmienić należy, że niewypłacone wynagrodzenia nie miały charakteru spornego.

Skoro rozwiązanie umowy o pracę przez powódkę bez wypowiedzenia było zasadne to powódka ma prawo żądać zapłaty odszkodowania. Należne dla powódki odszkodowanie z uwagi na to, że była zatrudniona ponad 3 lata, wynosi trzykrotność jej miesięcznego wynagrodzenia. Jej miesięczne wynagrodzenie wynosiło 2.600 zł czyli odszkodowanie należne od pracodawcy wnosi 7 800 zł i takie też Sąd zasądził na rzecz powódki. W przedmiocie odsetek ustawowych za opóźnienie Sąd nie uwzględnił roszczenia zapłaty od daty wskazywanej przez powódkę, jako daty, kiedy roszczenie nie było jeszcze wymagalne. Roszczenie o odszkodowanie zasądzone na podstawie art. 55 § 1 ¹ KP, jak również dalej idące przepisy Kodeksu pracy, jako zobowiązanie bezterminowe, staje się wymagalne z chwilą wezwania dłużnika do zapłaty w trybie art. 455 KC w związku z art. 300 KP. Roszczenie odszkodowawcze nie jest roszczeniem stricte pracowniczym wynikającym z samego istnienia stosunku pracy, a mającym jedynie swoją genezę w zakończonym stosunku prawnym, jakim jest umowa o pracę. W niniejszej sprawie powódka, co prawda złożyła do akt sprawy dokument w postaci ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty jednak nie przedłożyła potwierdzenia odbioru przez pozwaną. Ponadto z ustaleń Sądu poczynionych z urzędu wynika, że przesyłka nadana 14 lipca 2020 roku w dniu 16 lipca 2020 roku została przekazana do doręczenia i dalej brak jest danych czy została doręczona. Wobec czego zasadnym jest uznanie, że o roszczeniu o odszkodowanie strona pozwana dowiedziała się od dnia doręczenia pozwu i nakazu zapłaty, z dniem 21 sierpnia 2020 roku. Zatem od dnia następnego – 22 sierpnia 2020 roku pozostawała w zwłoce ze spełnieniem świadczenia i od tej daty Sąd zasądził odsetki od zasądzonego odszkodowania.

Odnośnie roszczenia o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy należy wskazać, że w aktach sprawy oraz aktach osobowych powódki nie ma wniosków urlopowych powódki za okres od 16 marca do 31 marca 2020 roku, a ponadto z przedłożonych wiadomości e-mail i nagrania rozmowy wynika, że powódka nie składała takich wniosków i nie wyrażała chęci wysłania jej na ten urlop w tym terminie. Ponadto z akt sprawy nie wynika, by pracodawca skierował powódkę na urlop wypoczynkowy przed okresem od 16 marca 2020 roku do 31 marca 2020 roku.

Tymczasem zgodnie z przepisami prawa pracy jedynie w dniu 15 marca 2020 roku powódce został udzielony urlop na żądanie. W okresie od 16 marca do 31 marca 2020 roku powódka nie była na urlopie wypoczynkowym (stenogram rozmowy z 16 marca 2020 roku z karty 123: L. W. „Pani R., w związku z tym, że sytuacja jest jaka jest (tj. stan epidemii z powodu COVID-19), to do końca miesiąca Pani nie przychodzi do pracy.”, powódka „Nie przychodzę?”, L. W. „Nie.”, powódka „Na jakiej zasadzie?”, L. W. „ Nie wiem jeszcze na jakiej zasadzie. Pani na razie nie przychodzi.”). Powódka za sporny okres nie składała wniosku urlopowego. Strona pozwana w spornym okresie nie kierowała powódki z poleceniem „wykorzystania zaległego urlopu wypoczynkowego”.

Sąd ponadto wskazuje, że pracodawca nie miał możliwości skierowania powódki na zaległy urlop wypoczynkowy za 2019 rok do dnia 31 marca 2020 roku. Kodeks pracy przewiduje dwie możliwości skierowania na urlop wypoczynkowy bez wniosku pracownika. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z przepisem art. 168 k.p. - urlopu niewykorzystanego w terminie ustalonym zgodnie z art. 163 k.p. należy pracownikowi udzielić najpóźniej do dnia 30 września następnego roku kalendarzowego; nie dotyczy to części urlopu udzielanego zgodnie z art. 167 ^{( 2)} k.p. W związku z przytoczonym przepisem należy uznać, iż pracodawca może wysłać pracownika na przymusowy zaległy urlop wypoczynkowy tylko w razie, gdy zbliża się okres wykorzystania zaległego urlopu lub gdy pracownik do dnia 30 września poprzedniego roku nie wykorzystał zaległego urlopu. W niniejszej sytuacji zaległy urlop wypoczynkowy za rok 2019 powinien zostać udzielony do dnia 30 września 2020 roku. Poza powyższym należy wskazać, iż jedynym wyjątkiem, który uprawniałby pracodawcę do skierowania pracownika na urlop wypoczynkowy, wbrew jego woli jest sytuacja uregulowana w przepisie art. 167 k.p.: w okresie wypowiedzenia umowy o pracę pracownik jest obowiązany wykorzystać przysługujący mu urlop, jeżeli w tym okresie pracodawca udzieli mu urlop. Uwzględniając również sytuację społeczno-gospodarczą wywołaną pandemią koronawirusa SARS-COV2 oraz związanym z tym zagrożeniem należy wskazać, iż w ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, obowiązującej do dnia 31 marca 2020 roku nie znajdują się przepisy, które uprawniałby pracodawcę do skierowania pracownika na przymusowy zaległy urlop wypoczynkowy, z zastrzeżeniem wyżej wskazanych wypadków. Powyższe oznacza, że pracodawca nie miał prawa bez wniosku powódki skierować ją na urlop wypoczynkowy w okresie od 16 marca 2020 roku do 31 marca 2020 roku.

Wobec powyższego powódka ma prawo do ekwiwalentu za urlop za 11 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego w tym okresie.

Przechodząc do obliczenia należnego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy Sąd wskazuje, że wynagrodzenie powódki wynosiło 2.600 zł brutto. Współczynnik urlopowy w 2020 roku wynosił 21,08. Powódka miała prawo do wykorzystania 11 dni urlopu wypoczynkowego, za który nie wypłacono jej ekwiwalentu wobec czego należny dla niej ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosił 1.356,74 zł za 11 dni urlopu wypoczynkowego [(2.600 zł : 21,08) x 11 dni]. Taką też kwotę Sąd zasądził na jej rzecz. Odnośnie odsetek ustawowych za opóźnienie Sąd zasądził je zgodnie z wnioskiem zawartym w pozwie, tj. od 10 czerwca 2020 roku, ponieważ roszczenie o ekwiwalent stało się wymagalne już w dniu rozwiązania stosunku pracy, czyli 9 czerwca 2020 roku.

Reasumując, Sąd na podstawie ww. przepisów zasądził od (...) w W. na rzecz R. K. kwotę 7.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia z winy pracodawcy na podstawie art. 55 § 1 ^{( 1)} Kodeksu pracy oraz kwotę 1.356,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, zaś w pozostałej części powództwo zostało oddalone.

W przedmiocie kosztów postępowania, uznając że powódka wygrała proces, gdyż uległa tylko co do nieznacznej części swego żądania, zaś określenie należnej sumy ekwiwalentu zależało od obrachunku Sądu, Sąd orzekł na podstawie art. 98, 99 i 100 KPC oraz § 9 ust. 1 pkt 2 w związku z § 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 265), zasądzając od (...) w W. na rzecz R. K. kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 113 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej kwotę 500 zł tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powodowego pracownika.