Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska – Kasa

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2023 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko J. O. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą T. J. F. – O. w Z.

o odszkodowanie

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od powódki A. W. na rzecz pozwanej J. O. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą T. J. F. – O. w Z. kwotę 180,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za okres od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt VI P 479/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 grudnia 2020 roku A. W. wniosła o zasądzenie od J. O. kwoty 7600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia zwłoki do dnia zapłat tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę. W uzasadnieniu podała, że przyczyny wskazane w wypowiedzeniu są pozorne, a rzeczywistą przyczyną było to, że zachorowała na COVID-19 i przebywała na zwolnieniu lekarskim i kwarantannie.

(pozew – k. 1-3)

W odpowiedzi na pozew pozwany pracodawca wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu podał, że powódka nie była wydajnym pracownikiem, nie wywiązywała się w sposób prawidłowy ze swoich obowiązków pracowniczych.

(odpowiedź na pozew – k. 27-32)

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka była zatrudniona u pozwanej od 1 stycznia 2002 roku na czas nieokreślony na pełen etat na stanowisku szwaczki.

Jej wynagrodzenie za pracę obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wyniosło 3060,88 zł brutto.

(umowy o pracę – cz. B akt osobowych powódki; zaświadczenie o wynagrodzeniu – akta osobowe powódki)

Pracodawca wprowadził u siebie system oceny wydajności pracowników. Wprowadził obowiązkową zasadę rejestracji czynności w systemie informatycznym wykonywanych przez szwaczki. Powódka jak i inne szwaczki miały obowiązek wprowadzania do systemu informatycznego konkretnych danych o wykonanych w danym dniu zadaniach, produktach, liczbie wykonanych zadań wraz ze wskazaniem czasu ich realizacji. Pracodawca z góry dokonał dla każdego pracownika tożsamej wyceny czynności tj. przyjmował określoną stawkę za daną czynności albo model, produkt. Pracodawca w ten sposób miał za zadanie ocenić, czy wartość miesięczniej pracy jest zbliżona do wartości otrzymywanego wynagrodzenia netto. Wydajność była tak obliczona aby każdy pracownik pozwanej miał możliwość wyrobić minimalną normę pracy.

Powódka w 2020 roku wypracowała normy wyznaczone wynagrodzeniem:

⚫

w styczniu 2480 zł netto z należnej normy 2690 zł netto,

⚫

w lutym 2562 zł netto z należnej normy 2562,18 zł

⚫

w marcu 1422 zł netto z należnej normy 2132,19 zł netto,

⚫

w kwietniu 1631,00 zł netto z należnej normy 2132,19 zł netto,

⚫

w maju 2086 zł netto z należnej normy 2132,19 zł netto,

⚫

w sierpniu 1867,56 zł netto z należnej normy 2132,19 zł netto,

⚫

we wrześniu 2382,87 zł netto z należnie normy 2472,42 zł netto,

⚫

w październiku 1396,00 zł netto z należnej normy 2105,91 zł

Miesiące czerwiec, lipiec pominięto przy ocenie. Sumarycznie powódka w 2020 roku powinna wypracować normę jako należne jej wynagrodzenie netto 20416,19 zł, a wypracowała 16000,83 zł netto. Dawało to pokrycie normy rocznej w okresie oceny 78,30 %.

Norma jaką wytwarzała powódka była niższa niż oczekiwana przez pracodawcę i niższa niż pozostałych szwaczek. Jedynym miesiącem kiedy powódka wypracowała pełną normę minimalną był luty 2020 roku.

Powódka była pracownikiem, który gorzej w porównaniu do innych radził sobie z wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Pozostali pracownicy wypracowywali co najmniej minimalną normę wykonywania odzieży miesięcznie. Była informowana przez pozwaną o tym, że są zastrzeżenia do jej pracy. Po tym jak była informowana o zastrzeżeniach powódka reagowała na to nerwowo, nie wykazywała chęci zwiększenia wydajności, nie podejmowała większego wysiłku w pracy. Powódka wielokrotnie odmawiała też pracy na różnych maszynach np. w krojni, laminatorze.

(zeznania świadka E. S. – k. 73-79; tabelaryczne zestawienie wydajności powódki – akta osobowe powódki; zeznania świadka E. S. – k. 73-79; zeznania pozwanej J. O. – k. 123-124)

Pismem z dnia 26 listopada 2020 roku pozwana złożyła powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia. W uzasadnieniu podała, że powódka niewydajnie świadczyła pracę. Pracodawca stwierdził, że wyniki pracy powódki (realizacja norm produkcyjnych) były niewystarczające i poniżej średniej w porównaniu do innych pracowników, pomimo, że zostały one ustalone na przeciętnym poziomie możliwym do osiągniecia przez pracowników wykazujących zwykłe zaangażowanie. W związku z powyższym dokonana przez pracodawcę ocena wskazywała na to, że powódki zaangażowanie, intensywności i wydajność w wykonywaniu pracy są obiektywnie niewystarczające dla dalszego kontynuowania zatrudnienia. Prezentowana przez powódkę sprawność zawodowa jest nazbyt niska, w szczególności biorąc pod uwagę wymogi rynkowe.

Ponadto pandemia wymusiła zmiany rynkowe u pracodawcy i zmianę profilu pracy na trudniejszy wymagający większej fachowości oraz zręczności czego powódka nie posiada.

Pozwana złożyła powódce oświadczenie w ten sposób, że treść oświadczenia została odczytana i egzemplarz dla powódki został dla niej przedłożony. Powódka odmówiła jego podpisania i potwierdzenia odbioru. Jednakże zabrała przeznaczony dla niej egzemplarz.

(wypowiedzenie umowy o pracę – k. 4-5; notatka służbowa – k. 108, 109; zeznania pozwanej J. O. – k. 123-124)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach tej sprawy, aktach osobowych powódki oraz wiarygodnych zeznań świadka E. S. oraz pozwanej J. O.. Zeznania te korespondowały z dokumentami przedłożonymi w sprawie oraz wzajemnie się uzupełniały. Sąd nie oparł się na zeznaniach świadka G. J. albowiem nie wnoszą nic istotnego do rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto świadek przestał pracować w kwietniu 2019 roku, czyli przed okresem którego dotyczyła ocena pracy powódki. Nie posiadała ona żadnej bezpośredniej wiedzy na temat tej sprawy i kwestii dotyczącej wypowiedzenie umowy o pracę, które wystąpiło w 2020 roku. Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki A. W. odnośnie tego, że żadna z osób obok pozwanej nie uczestniczyła we wręczeniu jej wypowiedzenia, albowiem zostało to potwierdzono stosowną notatką i zeznaniami pozwanej.

Nie zachodziła konieczność uzupełnienia z urzędu materiału dowodowego w sprawie, a strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było niezasadne i skutkowało oddaleniem.

Przedmiotem rozpoznania Sądu w tej sprawie jest roszczenie o odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę. Strona powodowa zarzucała oświadczeniu pracodawcy to, że przyczyny tam wskazane były nieuzasadnione, pozorne, a w rzeczywistości pracodawca chciał zakończyć jej stosunek pracy z powodu zachowania na (...)19 i skorzystania ze zwolnienia lekarskiego. Zgodnie z art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Należy wskazać, że wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania stosunku pracy, więc nie musi się charakteryzować doniosłą przyczyną. Wystarczy przyczyna zwykła nie obarczona jakimkolwiek ciężarem, związana ze sposobem wykonywania pracy, który nie spełniał oczekiwań strony rozwiązującej stosunek pracy. Strona powodowa podnosiła, że zarzucona jej przyczyna nie miała miejsca. Sąd wskazuje, że powódka niewydajnie świadczyła pracę. Pracodawca stwierdził, że wyniki pracy powódki (realizacja norm produkcyjnych) były niewystarczające i poniżej średniej w porównaniu do innych pracowników, pomimo, że zostały one ustalone na przeciętnym poziomie możliwym do osiągniecia przez pracowników wykazujących zwykłe zaangażowanie. Zgodnie z art. 100 § 1 k.p. § 1. pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Z tego wynika jaki standard pracy musi wykazywać pracownik i jak tę pracę wykonywać.

Z ustaleń Sądu wynika, że u pracodawcy był wprowadzony system oceny wydajności pracy. Powódka jak i inne szwaczki miały obowiązek odnotować to ile i jakie czynności wykonała, a każda z nich była odpowiednio wyceniona i miała przypisaną wartość. Powódka nie kwestionowała, że była zapoznana z tym systemem, poza tym ustalono, że pozwana po analizowaniu jej wydajności upominała powódkę o tym, że jest niewydajna i nie wykonuje dobrze swojej pracy. Powódka miała ustalone minimalne miesięczne normy do wykonania tak aby jej praca była dla pozwanej opłacalna. Miała to określone na poziomie swojego wynagrodzenia netto. Z nieznanych i nieusprawiedliwionych przyczyn przez 2020 rok przez 7 z 9 poddanych ocenie miesięcy nie wyrobiła swojej miesięcznej normy. Jedynie w lutym 2020 roku wykonała 100 % minimalnej normy. Powódka nie kwestionowała tego, że normy u pozwanego pracodawcy były tak opracowane aby i ona i inne pracownice mogły je wykonać jako szwaczki. Z ustaleń Sądu wynika, że z powodu zależnego całkowicie od powódki zachowania tj. opieszałości i braku zaangażowania w wykonywanie pracy, nie wykonywała ona pracy w zakresie w jakim oczekiwał pracodawca. Powódka o tym, że nie spełnia norm, była informowana przez pozwaną, która rozmawiała z nią o zastrzeżeniach do jej pracy. Powódka wykonywała pracę w sposób wolny, bez zaangażowania, nie wykazywała również zaangażowania w rozwój. O wszystkich zastrzeżeniach powódka była informowana, dlatego nie mogło być dla niej zakończeniem, że pracodawca negatywnie ocenia jej pracę. Pracodawca zatrudniając pracownika od którego oczekuje wykonywania pracy i mierzalnego rezultatu ma prawo kontrolować rezultaty pracy pracownika oraz oceniać je kryteriami. Pracodawca w tej sprawie opracował kryteria jakimi miał mierzyć rezultaty pracy powódki tj. wycenił każdą czynności i normę czasową wykonania. Były to kryteria obiektywne, mierzalne, którym powódka nie sprostała. Kryteria te nie stanowiły problemu dla innych pracownic pozwanej, które wykonywały normę pracy. Pracodawca ma pełne prawo i możliwość dobierania takiej kadry pracowników, która będzie wykonywała pracę w sposób poprawny, efektywny i spełniający jego wymagania.

Reasumując wskazana przyczyna dotycząca sposobu wykonywania zadań przez powódkę, jej braku efektywności oraz zaangażowania w wykonywanie pracy została potwierdzona i mogła stanowić podstawę wypowiedzenia umowy o pracę.

Poza tym pracodawca w wypowiedzeniu wskazał, że pandemia wymusiła zmiany rynkowe u pracodawcy i zmianę profilu pracy na trudniejszy wymagający większej fachowości oraz zręczności - czego powódka nie posiada. Należy to odnieść do tego, że powódka była pracownikiem, który faktycznie - jak ustalono w niniejszym postępowaniu - nie angażował się w pracę i nie zamierzał podejmować czynności zmierzających do nauczenia się nowych umiejętności. Nie wymagało to szkoleń specjalistycznych, ale zaangażowania i dokładności, których powódka nie wykazywała. Tak więc i ta przyczyna potwierdziła się w całości. Obowiązkiem pracownika w ocenie Sądu biorąc pod uwagę dobro zakładu pracy jest systematyczne poprawianie umiejętności, a także dostosowywanie się do zmian w zakładzie pracy, które wywołują konieczność poprawienia efektywności pracy.

Reasumując wypowiedzenie, które otrzymała powódka było zgodne z prawem i uzasadnione, a więc roszczenie o odszkodowanie było niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, uznając, że strona pozwana wygrała w całości.