Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 września 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska – Kasa

po rozpoznaniu w dniu 05 września 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. M.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w T.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych

1.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. na rzecz powoda K. M. kwoty:

a.  895,18 zł (słownie: osiemset dziewięćdziesiąt pięć złotych 18/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za listopad 2013 roku,

b.  1.148,39 zł (słownie: jeden tysiąc sto czterdzieści osiem złotych 39/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za grudzień 2013 roku,

c.  659,64 zł (słownie: sześćset pięćdziesiąt dziewięć złotych 64/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za styczeń 2014 roku,

d.  969,24 zł (słownie: dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych 24/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 marca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za luty 2014 roku,

e.  1.298,40 zł (słownie: jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt osiem złotych 40/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za marzec 2014 roku,

f.  588,33 zł (słownie: pięćset osiemdziesiąt osiem złotych 33/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 maja 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za kwiecień 2014 roku,

g.  1.123,68 zł (słownie: jeden tysiąc sto dwadzieścia trzy złote 68/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za maj 2014 roku,

h.  864,64 zł (słownie: osiemset sześćdziesiąt cztery złote 64/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za czerwiec 2014 roku,

i.  793,17 zł (słownie: siedemset dziewięćdziesiąt trzy złote 17/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za lipiec 2014 roku,

j.  825,36 zł (słownie: osiemset dwadzieścia pięć złotych 36/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za sierpień 2014 roku,

k.  472,43 zł (słownie: czterysta siedemdziesiąt dwa złote 43/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za wrzesień 2014 roku,

l.  839,03 zł (słownie: osiemset trzydzieści dziewięć złotych 03/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za październik 2014 roku,

m.  580,69 zł (słownie: pięćset osiemdziesiąt złotych 69/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za listopad 2014 roku,

n.  1.384,96 zł (słownie: jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt cztery złote 96/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za grudzień 2014 roku,

o.  1.001,08 zł (słownie: jeden tysiąc jeden złotych 08/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 lutego 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za styczeń 2015 roku,

p.  1.152,40 zł (słownie: jeden tysiąc sto pięćdziesiąt dwa złote 40/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 marca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za luty 2015 roku,

q.  893,45 zł (słownie: osiemset dziewięćdziesiąt trzy złote 45/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 kwietnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za marzec 2015 roku,

r.  531,80 zł (słownie: pięćset trzydzieści jeden złotych 80/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za kwiecień 2015 roku,

s.  717,04 zł (słownie: siedemset siedemnaście złotych 04/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za maj 2015 roku,

t.  967,70 zł (słownie: dziewięćset sześćdziesiąt siedem złotych 70/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za czerwiec 2015 roku,

u.  636,29 zł (słownie: sześćset trzydzieści sześć złotych 29/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za lipiec 2015 roku,

v.  769,80 zł (słownie: siedemset sześćdziesiąt dziewięć złotych 80/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 września 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za sierpień 2015 roku,

w.  949,51 zł (słownie: dziewięćset czterdzieści dziewięć złotych 51/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za wrzesień 2015 roku,

x.  595,76 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt pięć złotych 76/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za październik 2015 roku,

y.  267,84 zł (słownie: dwieście sześćdziesiąt siedem złotych 84/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za listopad 2015 roku;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. na rzecz powoda K. M. kwotę 2.916,00 zł (słownie: dwa tysiące dziewięćset szesnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie – kwotę 6.271,52 zł (słownie: sześć tysięcy dwieście siedemdziesiąt jeden złotych 52/100) tytułem kosztów poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa w toku postępowania;

5.  w pozostałym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa koszty poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa w toku postępowania;

6.  nadaje wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.485,56 zł (słownie: trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt pięć złotych 56/100).

Sygn. akt VI P 593/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 listopada 2016 roku (data na kopercie) powód K. M. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. kwoty łącznie 24.371,42 zł wraz z odpowiednio liczonymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za okres od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 31 listopada 2015 roku.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pracował w godzinach nadliczbowych, za które nie zostało mu wypłacone wynagrodzenie. Jednocześnie powód dodał, że nawet przy przyjęciu, że pracował w systemie zadaniowego czasu pracy, to i tak zakres jego obowiązków nie pozwalał mu na ich wypełnienie w ciągu dobowej i tygodniowej normy czasu pracy, zachowuje więc prawo do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

(pozew – k. 1 – 6)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podała, że wszelkie należności za pracę w godzinach nadliczbowych zostały powodowi wypłacone. Pozwana podniosła również zarzut przedawnienia w zakresie roszczenia o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiące sierpień 2013 roku, wrzesień 2013 roku, październik 2013 roku i listopad 2013 roku.

(odpowiedź na pozew – k. 10 – 12)

Pismem procesowym z dnia 2 grudnia 2017 roku powód sprecyzował roszczenie w zakresie odsetek, wskazując, że wnosi o naliczenie odsetek ustawowych do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od 1 stycznia 2016 roku wnosi o przyznanie odsetek ustawowych za opóźnienie.

(pismo procesowe z dnia 02.12.2017r. – k. 61 – 66)

Pismem procesowym z dnia 1 marca 2018 roku pozwana podniosła zarzut potrącenia, składając oświadczenie o potrąceniu z wierzytelnością dochodzoną przez powoda swojej wierzytelności w wysokości 7.243,85 zł, wynikającej z kosztów użytkowania samochodu służbowego przez powoda do celów prywatnych.

(pismo procesowe z dnia 01.03.2018r. – k. 351 – 353)

Pismem procesowym z dnia 12 marca 2020 roku pozwana podniosła kolejny zarzut potrącenia, tym razem wnosząc o potrącenie z wierzytelnością dochodzoną przez powoda swojej wierzytelności w wysokości 52.650,00 zł, wynikającej z wypłaconego powodowi wynagrodzenia.

(pismo procesowe z dnia 12.03.2020r. – k. 503 – 504)

Pismem procesowym z dnia 15 marca 2022 roku pozwany po raz kolejny zgłosił zarzut potrącenia, tym razem kwoty 5.043,48 zł tytułem nadpłaconego wynagrodzenia za pracę.

(pismo procesowe z dnia 15.03.2022r. – k. 828)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. M. był zatrudniony w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. na podstawie umowy o pracę w okresie od 1 listopada 2006 roku do 30 listopada 2015 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy.

(dowód: świadectwo pracy – k. 2 cz. C a/o powoda)

Powód nie miał wyznaczonych stałych godzin pracy, stawiał się do pracy w zależności od telefonicznego wezwania pracodawcy. Pracodawca dzwonił do powoda i wskazywał mu, gdzie ma jechać. Różne godziny rozpoczęcia pracy powoda wynikały z tego, na którą był wyprodukowany towar, czy na którą miał być u klienta. Powód przyjeżdżał do magazynu, aby załadować samochód towarem i ruszał w trasę. Jeżeli w chwili przyjazdu powoda na magazynie byli jeszcze magazynierzy, to oni pomagali ładować samochód, czasem jednak powód przyjeżdżał do magazynu poza ich godzinami pracy, wówczas on sam ładował samochód. Magazyn był otwarty całą dobę. Powód czasem przyjeżdżał na magazyn po 22:00, albo przed 6:00 rano, wtedy musiał sam ładować samochód. Czasem magazynierzy byli zajęci wypełnianiem dokumentów dotyczących ładowanego towaru, wówczas powód sam ładował przygotowany towar. Ładowanie samochodu zajmowało powodowi od około pół godziny, nawet do dwóch – trzech godzin, gdy jeszcze powód musiał wypełnić dokumenty. Ponadto powód po przyjeździe do firmy czasem musiał czekać na towar, lub czekać na wypełnienie dokumentów, co również mogło zajmować nawet do dwóch godzin.

Niektóre trasy zajmowały powodowi nawet kilkanaście godzin, najdłużej w trasie był 21 godzin, ale bywały dni, kiedy pracował tylko przez 2 godziny. Powód miał swoje kalendarze, gdzie wpisywał godziny pracy, zapisywał tam przejechane kilometry, godziny i miejsca, gdzie jeździł. W pozwanej spółce była też lista obecności, na której powód się podpisywał, jednak brak tam było godziny przyjścia do pracy. Godziny pracy powód samodzielnie zapisywał w kalendarzu, na podstawie którego sporządzał zestawienia, które następnie przedstawiał pracodawcy. Na tej podstawie pracodawca wypłacał powodowi podstawową stawkę godzinową za wszystkie przepracowane godziny, nie wypłacał mu jednak dodatku za pracę w nadgodzinach. Powód dostawał za każdą godzinę swojej pracy stawkę 14,88 zł netto, otrzymywał te pieniądze do ręki, a nie przelewem na konto, jednocześnie kwitując odbiór pieniędzy w specjalnym skoroszycie prowadzonym przez pracodawcę. Powód w dniach, gdy jeździł tylko przez 2 godziny, pozostałe 6 godzin traktował jako odbiór nadgodzin wyjeżdżonych w innych dniach i tak to zapisywał.

Wynagrodzenie miesięczne powoda wynosiło 2.500,00 zł netto, na tyle w rzeczywistości powód umówił się z pracodawcą i tyle otrzymywał. Oprócz tego za każdą godzinę nadliczbową otrzymał stawkę 14,88 zł netto.

Powód pracował pięć dni w tygodniu, oprócz tego pracował często w soboty, czasami zdarzało się, że musiał pracować w niedzielę, np. ładował w niedzielę samochód, żeby z rana w poniedziałek ruszyć w trasę. Powód jeździł samochodem I.. Pracodawca oddał mu ten samochód do dyspozycji. Zdarzało się, że powód używał samochodu do celów prywatnych, jednak było to za zgodą prezesa pozwanej spółki.

(dowód: zeznania świadka P. M. – protokół rozprawy z dnia 17.10.2017r. od 00:07:02 do 00:37:08, zeznania świadka D. M. – protokół rozprawy z dnia 17.10.2017r. od 00:37:12 do 00:58:43, zeznania świadka M. P. – protokół rozprawy z dnia 17.10.2017r. od 00:58:51 do 01:13:12, zeznania świadka M. S. – protokół rozprawy z dnia 17.10.2017r. od 01:13:18 do 01:37:43, zeznania świadka D. P. – protokół rozprawy z dnia 17.05.2018r. od 00:07:27 do 00:21:19, zeznania świadka A. R. – protokół rozprawy z dnia 17.05.2018r. od 00:21:32 do 00:42:38, zeznania powoda K. M. – protokół rozprawy z dnia 08.01.2018r. od 00:10:27 do 01:11:59)

Łącznie tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych powód powinien otrzymać od pracodawcy za okres wskazany w pozwie kwotę 68.754,46 zł, zaś faktycznie otrzymał za ten okres kwotę 37.840,68 zł.

(dowód: opinia biegłego z zakresu rachunkowości i księgowości T. W. – k. 753 – 810)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i powoda.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków P. M., D. M., M. P., M. S., D. P. i A. R. świadkowie ci bowiem byli zgodni co do pracy powoda w nadgodzinach. Wszyscy zeznali, że powód przyjeżdżał do pracy w różnych godzinach, czasem były to godziny nocne, czasem wczesno poranne, świadkowie potwierdzali, że powód nieraz musiał sam ładować towar, gdy przyjechał wcześnie rano, lub późno w nocy i na zmianie nie było już żadnego magazyniera. Świadkowie zeznali również, że ładowanie samochodu mogło zająć powodowi od pół godziny nawet do trzech godzin. Świadkowie potwierdzili też, że oprócz pracy w pięciodniowym tygodniu pracy powód pracował też w soboty, a czasem i w niedziele, świadkowie pracujący w pozwanej spółce widzieli go bowiem przy załadunku samochodu również w weekendy. Istotne są zeznania świadka A. R., który po zwolnieniu powoda wykonywał oprócz swoich zadań też pracę kierowcy, czyli jeździł z ładunkiem w trasy. Przyznał on, że jego godziny pracy były zależne od telefonicznego wezwania przez pracodawcę, przyznał też, że trasy trwały czasem po kilkanaście godzin, wyjeżdżał również w środku nocy. Ponadto świadkowie P. M. i D. M., jako bliscy powoda, potwierdzili również, że niektóre trasy powoda trwały nawet kilkanaście godzin. Odnośnie zeznań świadka D. P. Sąd miał na uwadze, że świadek zeznał, że nie widział powoda na magazynie i od poruszania się po magazynie był magazynier, jednak w ocenie Sądu sam fakt, że świadek powoda nie widział, w zestawieniu z zeznaniami innych pracowników pozwanej, którzy powoda jednak widzieli jak rozładowywał samochód, czy go załadowywał, nie świadczą o żadnej sprzeczności w zeznaniach świadka, nie negują również tego, że powód faktycznie ładował samochód i w tym celu musiał przemieszczać się po magazynie.

Odnośnie zeznań powoda Sąd uznał je za wiarygodne w całości. Sąd miał na uwadze, że zeznania powoda znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków, korespondują też z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Powód wiarygodnie przedstawia warunki swojego zatrudnienia w zakresie wysokości wynagrodzenia, co znajduje potwierdzenie w przedłożonych kserokopiach skoroszytu z k. 562 – 563 akt sprawy. Powód przyznał, że za pracę w godzinach nadliczbowych otrzymał jedynie podstawową stawkę godzinową, nie otrzymał zaś dodatku za pracę w nadgodzinach.

Odnośnie konkretnego ustalenia godzin pracy powoda Sąd oparł się na kalendarzach przedłożonych przez powoda na k. 71 – 303 akt sprawy. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że pozwana próbowała zakwestionować ich wiarygodność wskazując na logowania z systemu GPS, które miały rzekomo wskazywać na prywatne użycie samochodu przez powoda w godzinach wskazanych przez niego jako jego godziny pracy. Sąd analizując raporty GPS, przedłożone na k. 342, 344 i 346 akt sprawy doszedł do wniosku, że w rzeczywistości nie przeczą one wiarygodności zapisków z kalendarza powoda. W dniu 6 listopada 2013 roku powód zapisał, że od godziny 8 rano do 16 czekał na dyspozycje od pracodawcy, zaś z wydruku GPS wynika, że faktycznie nie ruszał w tym dniu samochodu, cały czas pozostając w dyspozycji przez normatywne 8 godzin pracy. Na wydruku z GPS dopisano, że miejsce, z którego logował się samochód to nie miejsce siedziby firmy, ale miejsce zamieszkania powoda. Nie jest to jednak nic dziwnego, skoro pozwana sama przekazała powodowi samochód, aby mógł on być bardziej dyspozycyjny i samochód ten był za jej zgodą w używaniu powoda, który dojeżdżał nim z pracy i do pracy. Kolejny wydruk dotyczy dnia 15 listopada 2013 roku, kiedy to powód w kalendarzu wpisał pracę od godziny 7 rano do 20:30, dopisując jednak w nawiasie, że pracował przez 8 godzin. Z wydruku GPS wynika, że rzeczywiści powód rozpoczął trasę tego dnia o godzinie 6:54 rano, zaś wyjechał do domu z firmy o godzinie 20:35. Pracodawca dopisał na raporcie GPS, jakoby pierwsze trasy wykonane tego dnia przez powoda miały dotyczyć jego prywatnej jazdy na targ, jednak nie znajduje to potwierdzenia w pozostałym materiale, powód nie potwierdził, aby była to trasa prywatna, niezwiązana z jego pracą dla pozwanej spółki. Jednocześnie w kalendarzu powód wpisał, że pojechał do Tłuszcza, co odpowiada tej porannej trasie. Ostatni wydruk z raportu GPS z k. 346 obrazuje trasę do Tłuszcza zgodnie z zapisem z kalendarza w godzinach około 15:30 do 16:00. Poza tą trasą powód pozostawał w dyspozycji przez 8 godzin, co widać także z raportu GPS, samochód bowiem przed trasą do Tłuszcza stał przez cały dzień. Z kolei jeśli chodzi o zestawienia z k. 354 – 384 i k. 662 – 686 akt sprawy to nie są one dla Sądu wiarygodne. Sąd miał na uwadze, że są to wydruki, które nie zostały przez nikogo podpisane, nie wiadomo, kto je sporządził i na podstawie jakich dokumentów powstały, brak bowiem dokumentów źródłowych, takich jak na k. 342, 344 i 346 akt sprawy.

W zakresie wysokości wynagrodzenia powoda Sąd nie uznał za wiarygodne przedłożone przez pozwaną listy płac z k. 311 – 340. Sąd miał bowiem na uwadze, że na tych dokumentach brak jest jakiegokolwiek podpisu - powoda, który w ten sposób akceptowałby wypłatę danej kwoty, czy też księgowej spółki, która potwierdzałaby naliczenie odpowiedniego wynagrodzenia. Pozwana nie przedstawiła też żadnych dowodów wypłaty pokwitowanych przez powoda, czy też potwierdzeń przelewów, które miałyby potwierdzać wysokość wynagrodzenia wpisaną w listach płac z k. 311- 340 akt sprawy. Powód zaś zaprzeczył, aby faktycznie dostawał wynagrodzenie w kwocie uwidocznionej na tych listach płac. Analogicznie Sąd nie uznał za wiarygodne dokumentu z k. 408 – 409, który stanowi jedynie zestawienie danych z list płac z k. 311 – 340. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że z zeznań powoda wynika, że w rzeczywistości kwitował on swoim podpisem w skoroszycie wypłatę wynagrodzenia do ręki. W toku postępowania przedstawiono na k. 562 – 563 kserokopie rubryk z tego skoroszytu, na których faktycznie znajduje się podpis powoda, które ponadto opiewają na zupełnie inne kwoty niż listy płac z k. 311 – 340 i zestawienie z k. 408 – 409. Wobec powyższego Sąd nie uznał za wiarygodne ani list płac z k. 311 – 340, ani zestawienia z k. 408 – 409. Jednocześnie za wiarygodne co do rzeczywiście wypłaconych powodowi kwot Sąd uznał kserokopie ze skoroszytu z k. 562 – 563 akt sprawy, które pochodzą od pozwanej spółki, a ich wiarygodność potwierdził sam powód. Nie jest dla Sądu również wiarygodne w zakresie wysokości wynagrodzenia powoda porozumienie stron z k. 11 cz. B a.o powoda, z którego wynika kwota 2.750,00 zł brutto jako miesięczne wynagrodzenie powoda, jak bowiem już wyżej wskazano Sąd uznał za wiarygodne w tym zakresie kserokopie ze skoroszytu poparte zeznaniami powoda co do rzeczywiście stosowanej przy wypłacie stawki wynagrodzenia za pracę.

Odnośnie opinii biegłej A. M. Sąd nie oparł się na wnioskach zawartych w jej opinii głównej i opiniach uzupełniających. Sąd miał bowiem na uwadze, że biegła w swoich opiniach w ogóle nie wyliczyła dodatku za pracę powoda w nadgodzinach średniotygodniowych, ponadto wbrew tezie dowodowej nie przedstawiła obliczenia wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych przy przyjęciu wynagrodzenia powoda w kwocie 2.500,00 zł netto miesięcznie. Wobec braku przedstawienia prawidłowych wyliczeń, zgodnych z tezą dowodową, pomimo wzywania biegłej do wydania opinii uzupełniających, Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego, T. W.. W ocenie Sądu biegły T. W. sporządził opinię w sposób fachowy, w pełni odpowiada ona na pytania postawione przez Sąd w tezie dowodowej, przedstawia wyczerpujące wyliczenia w wielu wariantach. Jednocześnie strony nie zgłosiły żadnych zastrzeżeń do tej opinii, jedynie wskazywały, które warianty ich zdaniem powinny znaleźć zastosowanie ze względu na prezentowaną przez nie od początku postępowania argumentację prawną. Jednak żadnych zarzutów co do merytoryki opinii i prawidłowości matematycznych wyliczeń strony nie zgłaszały. Sąd oparł się więc ostatecznie na wnioskach zawartych w tej opinii, ostatecznie dla Sądu istotne były wyliczenia biegłego według wariantu I, podejścia II i wariantu B, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie powoda o zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

Zgodnie z art. 151 § 1 KP praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Praca w godzinach nadliczbowych jest dopuszczalna w razie:

1) konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii;

2) szczególnych potrzeb pracodawcy.

Z kolei zgodnie z art. 151 ¹ § 1 i 2 KP za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości:

1) 100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających:

a) w nocy,

b) w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,

c) w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy;

2) 50% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1.

Dodatek w wysokości określonej w § 1 pkt 1 przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w § 1.

Z ustaleń Sądu poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że powód faktycznie pracował w godzinach nadliczbowych. Sąd miał na uwadze, że pozwana nie przedstawiła w toku postępowania żadnej wiarygodnej listy obecności powoda, która dokumentowałaby jego godziny pracy. W takiej sytuacji powód może wykorzystywać wszelkie środki dowodowe, aby udowodnić faktyczną liczbę przepracowanych godzin. Powód powołał szereg świadków, którzy zgodnie wskazywali na jego pracę w nadgodzinach, przedstawił też swoje prywatne kalendarze, w których zapisywał faktycznie przepracowany czas każdego dnia. W tej sytuacji Sąd uznał te kalendarze i znajdujące się w nich zapiski powoda za wiarygodne i oparł się na nich przy wyliczeniu należności za pracę w godzinach nadliczbowych.

W tym miejscu należy odnieść się do argumentacji pozwanej, która wskazywała, że w rzeczywistości zapiski powoda z jego prywatnego kalendarza nie są zgodne z odczytami z GPS zamontowanego w pojeździe, którym poruszał się powód. Pozwana na tę okoliczność przedstawiła na początku porównanie zapisków z kalendarza z raportem z GPS na k. 341 – 346 akt sprawy, a następnie zestawienie zbiorcze nieścisłości z k. 354 – 384 i k. 662 – 686 akt sprawy. Sąd miał jednak na uwadze, że wydruk z raportu z k. 342 obrazuje, że faktycznie w dniu 6 listopada powód nigdzie nie jeździł i przez cały dzień oczekiwał na dyspozycje, tak jak to jest zapisane w kalendarzu powoda (k. 341). Wydruk z k. 344 akt sprawy z kolei faktycznie odpowiada godzinowo raportowi z systemu GPS dotyczącemu aktywności pojazdu, faktycznie też z tego wydruku wynika, ze powód stawił się w miejscowości T.. Dopiski pozwanego o treści „targ”, „prywatnie”, czy „załadunek” nie zostały przez powoda potwierdzone, nie wiadomo, czy faktycznie pierwsze dwie trasy miały być jedynie prywatnymi trasami powoda. Wreszcie wydruk z k. 346 obrazuje, że powód faktycznie około 15-16 pojechał w trasę do Tłuszcza (był tam o 15:44), a wcześniej oczekiwał na dyspozycję. W ocenie Sądu te wydruki nie kwestionują zapisków z kalendarza powoda, ale są z nimi spójne. Z kolei jeśli chodzi o zestawienia z k. 354 – 384 i k. 662 – 686 to w ocenie Sądu są one niewiarygodne, o czym była mowa wyżej przy ocenie stanu faktycznego, bowiem nie są one przez kogokolwiek podpisane, nie wiadomo, na jakiej podstawie zostały wykonane, brak bowiem dokumentów źródłowych w postaci wydruków z systemu GPS, takich jak dołączone na k. 342, 344 i 346 akt sprawy. Wobec powyższego Sąd uznał, że strona pozwana nie zdołała skutecznie zakwestionować wiarygodności zapisków powoda z prowadzonego przez niego kalendarza, a tym samym Sąd oparł się na tym kalendarzu w zakresie godzin przepracowanych przez powoda.

Kolejną sporną kwestią była kwestia wysokości wynagrodzenia zasadniczego przysługującego powodowi. Powód twierdził, że zarabiał w rzeczywistości 2.500,00 zł netto, pozwana zaś, że jego wynagrodzenie wynosiło 2.750,00 zł brutto. Sąd miał na uwadze, że z treści porozumienia zmieniającego umowę o pracę z k. 11 cz. B a/o powoda wynika, że strony uzgodniły między sobą wynagrodzenie w kwocie 2.750,00 zł brutto. Z list płac przedłożonych przez pozwaną na k. 311 – 340 akt sprawy również wynika kwota wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 2.750,00 zł brutto. Jednak Sąd miał na uwadze, że w toku postępowania strona pozwana przedłożyła również wyciąg z list płac na k. 562 – 563 akt sprawy. Ten wyciąg zawiera inne kwoty niż te wynikające z list płac z k. 311 – 340, jednocześnie na listach płac brak jest jakiegokolwiek podpisu powoda, potwierdzającego otrzymanie wskazanych tam kwot, natomiast podpisy powoda widnieją na wyciągu z k. 562 – 563. W tej sytuacji Sąd uznał za niewiarygodne listy płac z k. 311 – 340 akt sprawy są one bowiem sprzeczne z kwotami, których wypłacenie potwierdził sam powód swoim własnoręcznym podpisem. Wobec tego niewiarygodne są również twierdzenia pozwanej o wynagrodzeniu w wysokości 2.750,00 zł brutto, bowiem z rzeczywistych list płac z k. 562 – 563 wynikają inne, wyższe kwoty wypłacane co miesiąc powodowi. W tej sytuacji Sąd uznał za wiarygodną argumentację strony powodowej, zgodnie z którą wynagrodzenie miesięczne powoda wynosiło 2.500,00 zł netto, czyli 3.485,56 zł brutto. Jednocześnie dla Sądu wiarygodne są kwoty wskazane przez powoda jako wypłacone mu tytułem wynagrodzenia za pracę w nadgodzinach przez pozwanego, znajdują one bowiem potwierdzenie w k. 562 – 563, powód zaś nie kwestionował dokumentów z k. 562 – 563.

Reasumując, Sąd uznał, że rzeczywisty czas pracy powoda wynika z jego zapisków w kalendarzach złożonych do akt sprawy na k. 71 – 303, jego wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.500,00 zł netto, czyli 3.485,56 zł brutto, miesięcznie, zaś wypłacone mu przez pozwaną kwoty zostały wykazane na k. 562 – 563 akt sprawy. W tej sytuacji dla obliczenia należnego powodowi wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu księgowości i rachunkowości T. W., a konkretnie na wyliczeniach według wariantu I, podejścia II i wariantu B. Odpowiednie wyliczenia znajdują się na k. 802 – 805 akt sprawy. Wynika z nich, że łącznie tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych powód powinien otrzymać od pracodawcy za okres wskazany w pozwie kwotę 68.754,46 zł, zaś faktycznie otrzymał za ten okres kwotę 37.840,68 zł, co daje niedopłatę w wysokości 30.913,78 zł. W ocenie Sądu jest to kwota, która jest należna powodowi tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

Powód w swoim stanowisku procesowym wniósł o zasądzenie na jego rzecz nie jednej kwoty łącznej tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, ale osobno kwoty za każdy miesiąc pracy w nadgodzinach. Wobec tego Sąd porównał kwoty wskazywane przez powoda w pozwie i dalszych pismach z kwotami wynikającymi za każdy miesiąc z opinii biegłego, a konkretnie z jego wyliczeń według wskazanego wyżej wariantu. W tym miejscu należy zauważyć, że pozwana podniosła w toku postępowania zarzut przedawnienia. Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 291 § 1 KP roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W niniejszej sprawie wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych za każdy poszczególny miesiąc było wymagalne z dniem 10 następnego miesiąca. Powód wniósł pozew dnia 26 listopada 2016 roku, co oznacza, że przedawnieniu uległy jego roszczenia co do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc październik 2013 roku i wcześniejsze. Powód wnosił o zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiące od 1 lipca 2013 roku do 31 listopada 2015 roku. Mając na uwadze powyższe jego powództwo w zakresie wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w miesiącach lipiec 2013 roku, sierpień 2013 roku, wrzesień 2013 roku i październik 2013 roku podlega oddaleniu ze względu na przedawnienie roszczenia.

Powodowi należy się więc wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiące od listopada 2013 roku do listopada 2015 roku włącznie. Sąd miał również na uwadze, że powód w swoim stanowisku procesowym podawał cały czas konsekwentnie kwoty żądania jako kwoty netto, a nie kwoty brutto. Jednocześnie Sąd w wyroku nie zasądza kwot netto, jak to wyjaśnił SN w uchwale z dnia 7 sierpnia 2001 roku, sygn. akt III ZP 13/01. Sąd nie jest też uprawniony do obliczania samodzielnie kwot brutto wynagrodzenia za pracę od podanych przez powoda kwot netto, tym bardziej, że oznaczałoby to zwiększenie żądanej przez powoda kwoty, naruszając tym samym zakaz orzekania ponad żądanie. Wobec tego Sąd zasądził na rzecz powoda żądane przez niego w pozwie kwoty, bez ich określenia jako „kwoty netto”. Sąd miał na uwadze, że większość kwot podanych przez powoda w pozwie mieści się w kwotach wynikających z wyliczeń biegłego tytułem niedopłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w każdym kolejnym miesiącu. Różnice dotyczą miesięcy: marzec 2014 roku, lipiec 2014 roku, wrzesień 2014 roku, październik 2014 roku, marzec 2015 roku, czerwiec 2015 roku, lipiec 2015 roku oraz wrzesień 2015 roku. Za te miesiące powód domagał się zasądzenia większej kwoty niż kwota wynikająca z wyliczeń biegłego, niekwestionowanych przez powoda. Wobec tego Sąd zasądził za te miesiące kwoty wskazane przez biegłego. Za pozostałe miesiące Sąd zasądził kwoty wskazane w pozwie przez powoda, zawierają się one bowiem w kwotach podanych przez biegłego. Sąd zasądził więc na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych:

- za listopad 2013 roku – kwotę 895,18 zł,

- za grudzień 2013 roku – kwotę 1.148,39 zł,

- za styczeń 2014 roku – kwotę 659,64 zł,

- za luty 2014 roku – kwotę 969,24 zł,

- za marzec 2014 roku – kwotę 1.298,40 zł,

- za kwiecień 2014 roku – kwotę 588,33 zł,

- za maj 2014 roku – kwotę 1.123,68 zł,

- za czerwiec 2014 roku – kwotę 864,64 zł,

- za lipiec 2014 roku – kwotę 793,17 zł,

- za sierpień 2014 roku – kwotę 825,36 zł,

- za wrzesień 2014 roku – kwotę 472,43 zł,

- za październik 2014 roku – kwotę 839,03 zł,

- za listopad 2014 roku – kwotę 580,69 zł,

- za grudzień 2014 roku – kwotę 1.384,96 zł,

- za styczeń 2015 roku – kwotę 1.001,08 zł,

- za luty 2015 roku – kwotę 1.152,40 zł,

- za marzec 2015 roku – kwotę 893,45 zł,

- za kwiecień 2015 roku – kwotę 531,80 zł,

- za maj 2015 roku – kwotę 717,04 zł,

- za czerwiec 2015 roku – kwotę 967,70 zł,

- za lipiec 2015 roku – kwotę 636,29 zł,

- za sierpień 2015 roku – kwotę 769,80 zł,

- za wrzesień 2015 roku – kwotę 949,51 zł,

- za październik 2015 roku – kwotę 595,76 zł,

- za listopad 2015 roku – kwotę 267,84 zł.

Łącznie Sąd zasądził więc na rzecz powoda kwotę 20.925,81 zł, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Powyższe kwoty Sąd zasądził wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 11 dnia kolejnego miesiąca po miesiącu, za które są należne, mając na uwadze, że wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych powinno być wypłacone do 10 dnia następnego miesiąca, który stanowi jednocześnie dzień wymagalności danego roszczenia. Sąd, zgodnie z modyfikacją powództwa z k. 61 akt sprawy, zasądził te roszczenia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Sąd miał również na uwadze, że pozwana w toku postępowania trzy razy podnosiła zarzut potrącenia. Po raz pierwszy pozwana podniosła ten zarzut na k. 353, zgłaszając do potrącenia kwotę 7.243,85 zł, mającą wynikać z przeliczenia kilometrówki za jazdy prywatne samochodem służbowym wykonywane przez powoda oraz z ekwiwalentu za dojazd do pracy. Sąd miał jednak na uwadze, że po pierwsze pozwana nie zdołała w żaden sposób wykazać, że faktycznie powód przejechał deklarowaną przez nią liczbę kilometrów w celach prywatnych, po drugie zaś strony uzgodniły między sobą, że powód ma dysponować samochodem służbowym w celu również dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy. Pozwana nie ma więc żadnego roszczenia względem powoda o wykorzystywanie samochodu służbowego na dojazd do pracy z domu, bowiem sama udostępniła w tym celu samochód pracownikowi, godząc się na takie jego wykorzystywanie. Strona pozwana z tego korzystała, bo dzięki temu powód był bardziej dyspozycyjny, nie był uzależniony między innymi od środków publicznego transportu. Ponadto Sąd miał na uwadze, że w oświadczeniu o potrąceniu z k. 353 akt sprawy nie zostało wykazane, aby wierzytelności zgłaszane przez pozwaną były w ogóle wymagalne, a jeśli tak, to kiedy. Pozwana po raz pierwszy sformułowała te wierzytelności dopiero w piśmie procesowym, w którym zawarła też oświadczenie o potrąceniu. Jak wynika z art. 498 KC w zw. z art. 300 KP gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W kwestii potrącenia z k. 353 akt sprawy pozwana po pierwsze nie udowodniła istnienia wierzytelności, a po drugie nie wykazała, aby wierzytelność ta była w ogóle wymagalna. Tym samym zarzut potrącenia z k. 353 akt sprawy nie może być skuteczny.

Po raz drugi zarzut potrącenia został zgłoszony przez pozwaną na k. 504 akt sprawy, gdzie z kolei pozwana argumentowała, że w rzeczywistości zapłaciła powodowi większą kwotę tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych niż ta, która jest mu należna. Jednak to twierdzenie pozwana oparła na wyliczeniu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych przy ujęciu wynagrodzenia miesięcznego powoda w kwocie 2.750,00 zł brutto, a także przy oparciu się co do wypłaconych powodowi kwot na listach płac, a nie na wyciągu z list płac z k. 562 – 563, co jest sprzeczne z ustaleniami poczynionymi w tym zakresie przez Sąd. Ponadto Sąd miał na uwadze, że ten zarzut potrącenia pozwanej zmierza do potrącenia z kwotą należną powodowi za pracę w godzinach nadliczbowych w związku z kwotą wypłaconą mu z tego tytułu przez pozwaną. Wobec tego należy w tym miejscu wskazać, że właśnie takie działanie zostało wykonane przez biegłego w jego opinii, na której ostatecznie oparł się Sąd, przy uwzględnieniu jednak innych ustaleń niż te, przy których obstawała pozwana. Sąd na podstawie wyliczeń biegłego określił wyżej kwotę pozostałą do wypłaty na rzecz powoda po potrąceniu kwot wypłaconych mu przez pracodawcę w czasie trwania stosunku pracy. Jednak z takiego potrącenia ustalono ostatecznie inne kwoty niż te, które wskazywała pozwana na k. 504 akt sprawy. Tym samym zarzut potrącenia z k. 504 akt sprawy nie jest skuteczny.

Po raz trzeci pozwana zgłosiła zarzut potrącenia w piśmie z dnia 15 marca 2022 roku z k. 828 akt sprawy, dołączając na k. 829 oświadczenie prezesa pozwanej o potrąceniu. Należy zauważyć, że kwota rzekomo przysługującej pozwanej wierzytelności wynika z przyjęcia przez nią jako właściwych wyliczeń biegłego z innego wariantu niż ten, który został uznany przez Sąd w niniejszej sprawie. Z wariantu, który leżał u podstaw wyliczenia wynagrodzenia należnego powodowi w niniejszej sprawie, oraz który jest oparty na założeniach, które według Sądu są prawdziwe w okolicznościach tej sprawy, nie wynika jakakolwiek wierzytelność przysługująca pozwanej względem powoda, którą pozwana mogłaby potrącić. Wobec tego również i ostatni zarzut potrącenia nie może być skuteczny.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 KPC oraz §9 ust. 1 pkt 2 i §10 ust. 2 pkt 1 w zw. z §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800, ze zm.) i §9 ust. 1 pkt 2 i §10 ust. 2 pkt 1 w zw. z §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 265). Sąd miał na uwadze, że powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty łącznie 24.371,42 zł, zaś Sąd ostatecznie zasądził kwotę 20.925,81 zł, co oznacza, że powód wygrał w 86%. Stawka kosztów zastępstwa w niniejszej sprawie wynosi 2.700,00 zł. Do tego należy dodać jeszcze stawkę w wysokości 25% za każde z dwóch postępowań zażaleniowych, czyli po 675,00 zł za każde z postepowań zażaleniowych, co daje łącznie kwotę 4.050,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. 86% z tej kwoty to 3.483,00 zł, zaś 14% z tej kwoty to 567,00 zł. Po wzajemnym potrąceniu pozostaje kwota 2.916,00 zł i taką też kwotę Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanej tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W tym miejscu należy dodać, że rozporządzenia w przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego nie przewidują odrębnej stawki za postępowanie zażaleniowe przed sądem rejonowym w przypadku zażalenia tzw. poziomego, jednak zgodnie z ich §20 wysokość stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych w rozporządzeniu ustala się, przyjmując za podstawę stawkę w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju. W takiej sytuacji Sąd przyjął stawkę postępowania zażaleniowego przed sądem okręgowym, o której mowa w §10 ust. 2 pkt 1 obu rozporządzeń, jako najbardziej zbliżoną.

Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.046,29 zł, obliczaną jako 5% od ostatecznie zasądzonej na rzecz powoda kwoty 20.925,81 zł, tytułem opłaty od pozwu, uiszczonej tymczasowo w toku postępowania przez Skarb Państwa, której powód nie miał obowiązku uiszczać. Ponadto w toku postępowania Skarb Państwa poniósł tymczasowo koszty wynagrodzenia biegłego w łącznej kwocie 6.075,85 zł (postanowienie z k. 497 zmienione postanowieniem z k. 555, postanowienie z k. 550, postanowienie z k. 649 oraz postanowienie z k. 818 akt sprawy). 86% z tej kwoty daje 5.225,23 zł i taką kwotę należy pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa tytułem wynagrodzenia biegłego. Łącznie więc Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6.271,52 zł. W pozostałym zakresie Sąd przejął koszty na rachunek Skarbu Państwa, nie znajdując podstaw do obciążenia nimi powoda, zgodnie z art. 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Sąd nadał również wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowe wykonalności, zgodnie z art. 477 ² § 1 KPC, do kwoty 3.485,56 zł brutto, stanowiącej jednomiesięczne wynagrodzenie powoda, zgodnie z wyliczeniem biegłego.