Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Napiórkowska – Kasa

Ławnicy: Jadwiga Janina Piłatkowska, Elżbieta Janina Trusińska

Protokolant: protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 roku w Warszawie

sprawy z powództwa K. C.

przeciwko M. S. (1) prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W., (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o ustalenie istnienia umowy o pracę na czas nieokreślony, odszkodowanie

I.  Oddala powództwo w stosunku do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

II.  Umarza postępowanie w stosunku do M. S. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W.

III.  Nie obciąża powódki kosztami procesu.

Jadwiga Janina Piłatkowska SSR Joanna Napiórkowska – Kasa Elżbieta Janina Trusińska

Sygn. akt VI P 629/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 września 2013 roku, powódka K. C. wniosła odwołanie od wręczonego jej wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 30 sierpnia 2013 roku i uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne oraz o zasądzenie na jej rzecz kwoty 10 479,63 złotych tytułem odszkodowania. Powódka wniosła również o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Jako pozwanego powódka wskazała M. S. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...). W uzasadnieniu pozwu powódka podnosiła, że pracodawca jako przyczynę rozwiązania z nią umowy o pracę na czas określony wskazał likwidację stanowiska pracy, które to z wiedzy powódki w tym samym dniu miała przejąć A. W. pełniąc dotychczasowe obowiązki powódki. Dodatkowo powódka wskazywała, że pani A. W. sukcesywnie przejmuje dotychczasowe obowiązki powódki, przedstawiony jej zakres obowiązków pokrywa się z dawnym zakresem obowiązków powódki, a pensja pani W. jest wyższa od tej pobieranej przez powódkę, które to okoliczności przeczą przyczynom oszczędnościowo-ekonomicznym przedstawionym powódce jako powód zwolnienia z pracy.

(pozew – k. 1-4)

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, zaprzeczając aby wypowiedzenie umowy o pracę powódce nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umowy o pracę. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazywał, że powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas określony, w której strony przewidziały możliwość jej rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem, natomiast jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego w razie wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony, pracownik może dochodzić odszkodowania, ale tylko w przypadku naruszenia przepisów o wypowiadaniu, nie zaś w razie niezasadności tego wypowiedzenia, gdyż uzasadnienie wypowiedzenia nie jest wymagane przy rozwiązaniu umowy na czas określony. Pozwany podkreślał, że wskazując przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę powódce, mimo braku obowiązku, wypełnił obowiązki informacyjne w stosunku do pracownika w wyższym standardzie niż wymagane, co nie może być okolicznością obciążającą pracodawcy. Ponadto, pozwany wskazywał, że pani A. W. nie przejęła obowiązków powódki, ponieważ została zatrudniona na stanowisku analityka w dziale usług medycznych, podczas gdy powódka była asystentką medyczną w chirurgii onkologicznej, a zakres obowiązków A. W. jest znacznie szerszy od dawnego zakresu powódki.

(odpowiedź na pozew k. 23-26)

Pozwem z dnia 30 września 2013 roku powódka K. C. wniosła przeciwko M. S. (1) prowadzącemu działalność pod nazwą (...) o zasądzenie na jej rzecz kwoty 10 479,63 złote wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 września 2013 roku do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za pracę w okresie od 1 września 2013 roku do 14 września 2013 roku, ekwiwalentu za 16 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego oraz odprawy zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Powódka wskazywała, że w dniu 17 września 2013 roku złożyła wezwanie do zapłaty wskazanych należności, zakreślając 7 dniowy termin na jej dokonanie, które do dnia wniesienia pozwu nie zostały uiszczone. W uzasadnieniu powódka podnosiła, że w dniu 30 sierpnia 2013 roku pozwany wypowiedział jej umowę o pracę z zachowaniem 14 dniowego okresu wypowiedzenia z powodu likwidacji stanowiska pracy. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą VI P 681/13.

(pozew – akta sprawy VI P 681/13, k. 1-3)

Zarządzeniem, z dnia 4 października 2013 roku, Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie, VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie, ze względu na tożsamość strony pozwanej i przedmiotu sporu, na podstawie art. 219 k.p.c. zarządził połączenie sprawy VI P 681/13 ze sprawą o sygn. akt. VI P 629/13 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadzić niniejszą sprawę pod sygn. akt VI P 629/13.

(zarządzenie z dnia 4 października 2013 roku – akta sprawy VI P 681/13 – k. 9)

Pismem z dnia 18 października 2013 roku powódka rozszerzyła powództwo, w zakresie dochodzonej kwoty, żądając łącznie kwoty 11 319,79 złotych na którą to kwotę składają się odprawa stanowiąca sumę dwóch miesięcznych pensji w łącznej kwocie 6 986,42 oraz należność za okres pracy od 1.09.2013 do 14.09.2013 oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop 16 dni, co łącznie stanowi kwotę 4 333,37 złotych.

(pismo – k. 99-100)

W odpowiedzi na pozew z dnia 30 września 2013 roku, zarejestrowanego pod sygnaturą akt VI P 681/13, pozwany wniósł o oddalenie wszystkich żądań powódki w całości i zasądzenie na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Powód jednocześnie podtrzymał w niniejszym piśmie wszystkie wnioski i twierdzenia zawarte w odpowiedzi na pozew z dnia 26 września 2013 roku. Ponadto, w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana wskazywała, że wynagrodzenie za pracę świadczoną we wrześniu 2013 roku oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop zostały powódce wypłacone w dniu 10 października 2013 roku zgodnie z art. 85 §2 k.p. Dodatkowo pozwany wskazywał, że bezzasadne są roszczenia powódki o wypłatę odprawy na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, gdyż zakresem regulacji tej ustawy nie są objęci pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę na czas określony, a co więcej, w zakładzie pozwanego nie miały i nie mają miejsca zwolnienia grupowe gdyż powódka była jedynym pracownikiem z którym w dniu 30 sierpnia 2013 roku rozwiązano umowę o pracę, a w całym miesiącu sierpniu 2013 roku umowy o pracę wypowiedziano 7 osobom przy stanie zatrudnienia na dzień 1 sierpnia 2013 roku wynoszącym 223 osoby.

(odpowiedź na pozew – k. 101-102)

Na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2014 roku, powódka dodatkowo rozszerzyła powództwo wnosząc o uznanie umowy o pracę zawartej na czas do 2016 roku za umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony, i wnosząc o zasądzenie odszkodowania w wysokości 3 miesięcy wynagrodzenia w łącznej kwocie 10 479,63 złote. Powódka cofnęła pozew w zakresie niewypłaconego wynagrodzenia oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Następnie powódka oświadczyła, że ostatecznie wnosi tylko o odszkodowanie w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia i ustalenie że łącząca strony umowa była umową o pracę zawartą na czas nieokreślony.

(protokół rozprawy z dnia 7 kwietnia 2014 roku – k. 169)

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

(protokół rozprawy z dnia 7 kwietnia 2014 roku – k. 169)

Postanowieniem, z dnia 7 kwietnia 2014 roku, Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych umorzył postępowanie częściowo w sprawie w zakresie żądania odprawy pieniężnej, wynagrodzenia oraz ekwiwalentu pieniężnego.

(postanowienie z dnia 7 kwietnia 2014 roku – k. 189)

Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wezwał do udziału w sprawie (...) spółkę z o.o. z siedzibą w W..

(postanowienie z dnia 19 stycznia 2015 roku – k. 231)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka K. C. była zatrudniona u pozwanego M. S. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) na stanowisku asystentki medycznej, początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 1 grudnia 2010 roku do dnia 28 lutego 2011 roku a następnie na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony od dnia 1 marca 2011 roku do dnia 28 lutego 2016 roku. Miejscem wykonywania pracy powódki był oddział chirurgii. W umowie o pracę z dnia 1 marca 2010 roku strony przewidziały dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Powódka nie posiadała pisemnego zakresu obowiązków.

(bezsporne / dowód: umowa o pracę na okres próbny – k. 1 cz. B akt osobowych, umowa o pracę na czas określony k. 1.2 – cz. B akt osobowych oraz k. 5 a.s.)

W dniu 30 sierpnia 2013 roku pracodawca wręczył powódce pismo w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę z dnia 1 marca 2011 roku z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia, pozwany wskazał likwidację stanowiska pracy powódki. Stosunek pracy między stronami ustał w dniu 14 września 2013 roku.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę z dnia 30 sierpnia 2013 roku – akta osobowe oraz k. 6 a.s, świadectwo pracy z dnia 16 września 2013 roku – akta osobowe)

Średnie miesięczne wynagrodzenie brutto powódki z ostatnich 3 miesięcy, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wyniosło 3 493,21 zł.

(bezsporne / dowód: zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach – k. 30)

Prowadzona przez M. S. (1) jednoosobowa działalność pod nazwą (...), przekształciła się w jednoosobową spółkę kapitałową o nazwie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie umowy spółki z dnia 28 listopada 2014 roku. Pozwany pełni funkcję prezesa (...) sp. z o.o.

(wypis z Krajowego Rejestru Sądowego – k. 216- 221)

Pozwany prowadził politykę zatrudniania pracowników na czas określony na okresy kilkuletnie.

(bezsporne)

Pani A. W. została zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 2 września 2013 roku, na stanowisku analityka w dziale usług medycznych.

(dowód: umowa o pracę z dnia 2 września 2013 roku – akta osobowe A. W. – k. 1)

W zakres obowiązków A. W. wchodziło między innymi zbieranie i przetwarzanie materiałów statystycznych dotyczących zadań merytorycznie realizowanych przez (...), nadzór nad rozprowadzaniem druków/tabeli statystycznych do jednostek i komórek organizacyjnych, pomoc w opracowywaniu analiz, informacji, sprawozdań i zestawień, kontrola i nadzór nad rozliczeniem świadczeń refundowanych przez NFZ, przekazywanie dokumentacji medycznych do archiwizacji, pomoc w opracowywaniu sprawozdań.

(dowód: zakres obowiązków A. W. – k. 1A. akta osobowe A. W.)

Pozwany prowadzi działalność w oparciu o umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej - leczeń szpitalnych, zawieranych z Narodowym Funduszem Zdrowia – Mazowieckim Oddziałem Wojewódzkim. W okresie zatrudnienia powódki, pozwanego łączyła umowa z NFZ z dnia 28 stycznia 2010 roku nr (...) zawarta na okres od dnia 1 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2011 roku. W dniu 9 lutego 2012 roku pozwany zawarł z Narodowym Funduszem Zdrowia – Mazowieckim Oddziałem Wojewódzkim umowę nr (...) o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne, zawartą na okres od 1 lutego 2012 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku. W dniu 24 stycznia 2013 roku, pozwany zawarł umowę nr (...) (...) o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z Narodowym Funduszem Zdrowia, której okres obowiązywania wynosił od dnia 1 lutego 2012 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku. Narodowy Fundusz Zdrowia, w ramach zawieranych umów, co roku zmienia warunki w zakresie wysokości świadczeń finansowanych ze środków publicznych.

(dowód: zeznania świadka J. B. - protokół rozprawy z dnia 19 stycznia 2015 r. –k. 224, zeznania pozwanego M. S. (1) – protokół rozprawy z dnia 8 października 2015 roku od 00:37:00 do 01:07:23, umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (...) – k. 275-277v, aneks nr 1/2011 –k. 278, umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej nr (...) – k. 283-285v, aneks nr (...) – k. 282, umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej nr (...) – k. 286-288v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy oraz aktach osobowych powódki dowody z dokumentów oraz dokumentacji prywatnej, co do których prawdziwości, jak i autentyczności żadna ze stron nie podnosiła zarzutów. Sąd miał również na uwadze, przy ustalaniu stanu faktycznego w zakresie czynności wykonywanych przez powódkę, dowody z dokumentów prywatnych w postaci wydruków z poczty elektronicznej powódki które wskazywały na przykładowe czynności dokonywane przez powódkę.

Dowód z nagrań (k. 49) Sąd uznał za wiarygodny w części w jakim wskazuje on, na instruowanie przez powódkę nowego pracownika co do sposobu, oraz praktyki wykonywania dotychczasowych zadań powódki na zajmowanym stanowisku pracy, w zakresie jakim okoliczności te potwierdzają wykonywanie fragmentu zadań powódki przez nowozatrudnionego pracownika. Nie dał wiary dowodom z nagrań w zakresie przyczyn wręczenia wypowiedzenia umowy o pracę powódce, gdyż jak wynika z samych nagrań, są to jedynie subiektywne odczucia rozmówcy. Sąd pominął dowód ze sprawozdania finansowego grupy (...) (k. 291-295), jako niemającego znaczenia dla niniejszej sprawy.

Sąd w swoich ustaleniach oparł się również na przeprowadzonych dowodach z zeznań świadków T. S. (k. -170-172), A. W. (k. 172), P. J. (k. 175-178), D. Ż. (k. 177), R. Z. (k. 177-181), L. B. (k. 182-183), J. C. (k.183-185), P. W. (k. 185-187), J. B. (k. 223-225), M. G. (k.225-226), E. P. (k. 226-227), M. S. (2) (k. 227), oraz A. N. (k. 229). Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania wskazanych świadków, w zakresie w jakim potwierdzają oni, że stanowisko powódki było jedynym stanowiskiem tego rodzaju w strukturze pozwanej, wykonywanie części obowiązków powódki przez A. W. oraz szerszego zakresu obowiązków A. W. niż zakres powódki. W podanym zakresie zeznania świadków są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniające. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka P. J., w zakresie w jakim zeznawał, że A. W. została zatrudniona na miejsce pracy powódki gdyż okoliczność ta nie znajduje potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym oraz jest sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków.

Sąd w swoich rozważaniach oparł się również na przeprowadzonych dowodach z zeznań stron różnie jednak oceniając ich wiarygodność. Sąd uznał zeznania pozwanego za w pełni wiarygodne, korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie oraz zeznaniami świadków. Sąd uznał za wiarygodne w części zeznania powódki, odmawiając tego charakteru zeznaniom w zakresie braku zastrzeżenia o możliwym wcześniejszym rozwiązaniu umowy o pracę na czas określony z zachowaniem okresu wypowiedzenia oraz zeznaniom w przedmiocie przyczyn rozwiązania z powódką umowy o pracę innych niż likwidacja zajmowanego stanowiska pracy.

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie było roszczenie odszkodowawcze powódki związane z niezgodnym z prawem rozwiązaniem z nią umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Jednocześnie powódka wnosiła o ustalenie, że zawarta między nią a pozwaną umowa o pracę na czas określony w swej istocie powinna być traktowana, jako umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony. Materialnoprawną podstawą roszczenia powódki jest regulacja zawarta w art. 45 §1 Kodeksu pracy (dalej k.p.) zgodnie z którą pracownik może domagać się odszkodowania w przypadku uznania wręczonego mu wypowiedzenia umowy o pracę za niezgodne z przepisami prawa bądź za nieuzasadnione. Z treści przedmiotowego przepisu wynika również, że podstawową przesłanką zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie pracodawcy jest uznanie, że wręczone wypowiedzenie pracownikowi odnosiło się do umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Z powyższego względu kwestią prejudycjalną w omawianej sprawie jest kwestia ustalenia, czy łącząca strony umowa o pracę była w rzeczywistości umową o pracę zawartą na czas określony, czy umową o pracę zawartą na czas nieokreślony.

W niniejszej sprawie strony zawarły umowę o pracę na czas określony, której okres trwania został wyznaczony na pięć lat (od 1 marca 2011 roku do 28 lutego 2016 roku), w której strony przewidziały również możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. W tym miejscu zaznaczyć należy, że przepisy Kodeksu pracy, obowiązujące na dzień wniesienia pozwu, nie zabraniały zawierania długotrwałych kontraktów terminowych z pracownikami, ustawodawca nie zakreślił maksymalnej górnej, granicy do której dopuszczalne jest zawieranie umów terminowych, ani której przekroczenie nakazywało by traktować umowę o pracę jako zawartą na czas nieokreślony. Zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego ocena dopuszczalności maksymalnego okresu na jaki zostaje zawarta umowa o pracę na czas określony musi uwzględniać zróżnicowane okoliczności faktyczne i być dokonywana indywidualnie w każdej sprawie. W orzeczeniu dnia 5 października 2012 roku, sygn. akt. I PK 79/12 Sąd Najwyższy stwierdził, że zatrudnienie pracownika na umowie na czas określony, która trwa nawet pięć lat, nie jest sprzeczne z przepisami kodeksu pracy i w obecnym stanie prawnym brakuje podstawy dla konstruowania wymagania istnienia zawsze uzasadnienia zawarcia umowy terminowej i jej rozwiązania. Natomiast w wyroku z dnia 5 czerwca 2014 roku, sygn. akt I PK 308/13 Sąd Najwyższy stanął na stanowisku zgodnie z którym pracodawca może zawrzeć umowę o pracę na czas określony bez uzasadnienia przyczyn jej zawarcia, jeżeli nie prowadzi to do obejścia prawa lub sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (art. 58 §1 i 2 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 k.p.). Na uwadze należy mieć również inne orzeczenia Sądu Najwyższego, zgodnie z którymi zawieranie długoterminowych umów o pracę jest uzasadnione wtedy, gdy szczególne przepisy ustawowe w sposób wyczerpujący określają okoliczności i przesłanki dopuszczalności zawierania wyłącznie takich umów, bądź gdy strony stosunku pracy jednoznacznie i zgodnie zmierzały do zawarcia pracowniczego kontraktu terminowego, któremu nie sprzeciwia się poczucie sprawiedliwości oparte na usprawiedliwionym społeczno-gospodarczym przeznaczeniu prawa i zasadach współżycia społecznego (art. 8 k.p.) (sygn. akt II PK 294/04, Lex nr 188092). W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy wyroku z dnia 25 października 2007r. (sygn. II PK 49/07), w którym podkreślił, iż niedopuszczalne jest zawarcie wieloletniej umowy o pracę na czas określony z klauzulą wcześniejszego jej rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem, chyba że co innego wynika z przepisów prawa pracy albo z charakteru umowy dotyczącej wykonywania zadań znaczonych w czasie albo, gdy z innych przyczyn nie narusza to usprawiedliwionego i zgodnego interesu obu stron stosunku pracy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że pozwany skutecznie wykazał przyczynę zawarcia z powódką terminowej umowy o pracę na okres 5 lat, wskazując na charakter prowadzonej działalności i uzależnienie funkcjonowania zakładu pracy od zawieranych z Narodowym Funduszem Zdrowia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz stawianych, w związku z ich zawieraniem, wymaganiom. Zgodnie z art. 156 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, umowa o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej nie może być zawarta na czas nieoznaczony, natomiast zawarcie umowy na czas dłuższy niż 3 lata wymaga zgody Prezesa Funduszu. Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym, powód, w okresie zatrudnienia powódki, posiadał podpisane umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia, których okresy obowiązywania wynosiły od dnia 1 stycznia 2009 roku do dnia 31 grudnia 2011 roku oraz następne umowy zawarte na okresy od dnia 1 lutego 2012 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku, które to daty pokrywają się z okresem na który zawarta została z powódką umowa o pracę. Ponadto specyfika działalności prowadzonej przez pozwanego, wymaga corocznego ustalania z NFZ zasad finansowania oraz wysokości środków publicznych przeznaczanych na świadczenia opieki zdrowotnej, mimo zawierania umów na dłuższe okresy.

Z powyższych względów, zdaniem Sądu, okoliczności towarzyszące prowadzeniu przez pozwanego działalności i szczególnego charakteru zasad jej wykonywania, jak również wymogów korzystania przez pozwanego z funduszy publicznych - uzasadniają zawarcie z powódką terminowej umowy o pracę i stanowią obiektywne przyczyny po stronie pracodawcy.

Stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie nie daje również podstaw do stwierdzenia działania pozwanego mającego na celu obejście prawa. Czynności tego typu charakteryzują się pozornością zgodności z ustawą oraz brakiem elementów treści wprost sprzecznych z ustawą, lecz skutki takich działań, będące zamiarem stron, naruszają zakazy lub nakazy ustawowe. Z działań pozwanego nie wynika aby przejawiał on, w momencie zawierania umowy terminowej o pracę, zamiar niedotrzymania umowy, ani chęci uchylenia się od obowiązków związanych z ewentualnym zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony. Natomiast okoliczności mające wpływ na rozwiązanie z powódką umowy o pracę nastąpiły znacznie później, a sama możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy, została wyraźnie dopuszczona przez strony. Wobec czego, nie było również podstaw do uznania, że zawarta przez strony umowa o pracę na czas określony była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że - z uwagi na obiektywne przyczyny leżące po stronie pracodawcy, zgodne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa, jak również brak po stronie pozwanego przesłanek działania w celu obejścia przepisów prawa oraz zgodność jego działań z zasadami współżycia społecznego - łączącą strony umowę o pracę na czas określony nie można uznać za umowę na czas nieokreślony. W konsekwencji powyższych ustaleń roszczenie powódki o zapłatę na jej rzecz kwoty 10 479,63 złotych tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę należy uznać za bezzasadne.

Sąd w dalszych rozważania, zważył, że nie zachodzą również podstawy do zasądzenia na rzecz powódki odszkodowania tytułem niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę. Materialnoprawną podstawą roszczenia jest regulacja zawarta w art. 50 §3 k.p. zgodnie z którą jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. W tym miejscu należy podkreślić, że już wykładnia gramatyczna przytaczanego przepisu wskazuje, że Sąd rozpatrując roszczenie o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony nie bada ani nie rozważa zasadności tego wypowiedzenia, ograniczając się jedynie do analizy przesłanek formalnoprawnych jego zgodności z prawem. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że pracodawca wręczył powódce wypowiedzenie umowy o pracę na piśmie, z zachowaniem dwutygodniowego terminu wypowiedzenia oraz pouczeniem o możliwości wniesienia odwołania do sądu pracy. Wcześniejsze rozwiązanie umowy o pracę strony przewidziały dokonując odpowiedniego zapisu w umowie o pracę, spełniając przesłanki zawarte w art. 33 k.p. zgodnie z którym przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Ponadto należy również podkreślić, że zgodnie z treścią art. 30 §4 k.p. ustawodawca nie nakłada na pracodawcę obowiązku wskazywania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie w przypadku umów zawartych na czas określony. Na marginesie warto dodać, że w omawianym przypadku, dobrą wolą pracodawcy było wskazanie w wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas określony przyczyny wypowiedzenia, która to przyczyna - likwidacja stanowiska pracy powódki - jak wynika z materiału dowodowego, była przyczyną rzetelną i prawdziwą. Reasumując, Sąd uznał, że pracodawca nie naruszył przepisów prawa rozwiązując z powódką umowę o pracę, zawartą na czas określony, z zachowaniem okresu wypowiedzenia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd oddalił powództwo w stosunku do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., jak w punkcie I wyroku.

Sąd umorzył postępowanie w stosunku do M. S. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. z uwagi na dokonane przez niego przekształcenie prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, w trybie art. 551 §5 Kodeksu spółek handlowych, w jednoosobową spółkę z o.o. której na podstawie art. 553 k.s.h. w zw. z art. 584 ^{( 4)} k.s.h. przysługują wszystkie prawa i obowiązki przedsiębiorcy przekształconego. Sąd, mimo braku obowiązku, wezwał do udziału w sprawie (...) sp. z o.o., której prezesem i decydentem stał się M. S. (1), co pozwany potwierdził na rozprawie w dniu 19 stycznia 2015 roku. Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł, w punkcie III wyroku na podstawie, art. 102 k.p.c, odstępując od obciążenia powódki kosztami, z uwagi na sytuację życiową i materialną powódki. Ponadto okoliczności i skomplikowany charakter prawny sprawy, które zdaniem Sądu uzasadniały subiektywne przekonanie powódki o zasadności podnoszonych roszczeń, mogły prowadzić po stronie powódki do błędnej oceny szans procesowych w niniejszym postępowaniu, mimo należytego zachowania staranności i do wysuwania roszczeń bezpodstawnych w swej istocie.