Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Sałacińska

Ławnicy: Bogumiła Krzymińska

Elżbieta Wojda

Protokolant: Lena Siedlecka

po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. J.

przeciwko (...) sp. z o. o. z siedzibą w W.

o odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. na rzecz powódki A. J. kwotę 19.458,09 zł (słownie: dziewiętnaście tysięcy czterysta pięćdziesiąt osiem złotych 09/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 listopada 2013 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę;

2.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. na rzecz powódki A. J. kwotę 60,00 zł (słownie: sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie – kwotę 973,00 zł (słownie: dziewięćset siedemdziesiąt trzy złote 00/100) tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić;

4.  nadaje wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6.486,03 zł (słownie: sześć tysięcy czterysta osiemdziesiąt sześć złotych 03/100).

Bogumiła Krzymińska SSR Maria Sałacińska Elżbieta Wojda

Sygn. akt VI P 764/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 listopada 2013 roku (data na kopercie) powódka A. J. wniosła o uznanie wręczonego jej wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, ewentualnie w przypadku gdy umowa ulegałby już rozwiązaniu o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej spółki (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. kwoty 19.458,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że dnia 5 listopada 2013 roku, kiedy to pracodawca wezwał ją do stawienia się w zakładzie pracy, była ona niezdolna do pracy z powodu choroby, która trwała od dnia 4 listopada 2013 roku. Powódka podniosła, że dnia 5 listopada 2013 roku udała się do zakładu pracy wyłącznie celem dostarczenia zwolnienia lekarskiego. Tym samym w ocenie powódki pracodawca nie mógł skutecznie rozwiązać z nią umowy o pracę za wypowiedzeniem. Jednocześnie powódka podniosła, że przyczyny wskazane w treści wypowiedzenia nie są konkretne, ani prawdziwe.

(pozew – k. 1 – 7)

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana podała, że powódka nie wywiązywała się ze swoich obowiązków w zakresie pozyskiwania nowych klientów dla spółki, ponadto napływały na nią liczne skargi. Pozwana dodała również, że powódka dnia 5 listopada 2013 roku nie poinformowała nikogo, że jest na zwolnieniu lekarskim.

(odpowiedź na pozew – k. 30 – 39)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była zatrudniona w pozwanej spółce początkowo na podstawie dwóch umów o pracę zawieranych na czas określony od dnia 1 lipca 2009 roku do dnia 30 czerwca 2010 roku oraz od dnia 1 lipca 2010 roku do dnia 7 stycznia 2011 roku, a następnie na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 8 stycznia 2011 roku. Powódka była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku Przedstawiciela Handlowego w Dziale (...). Jej miejsce pracy zostało określone jako teren Polski centralnej i południowo-wschodniej. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 6.486,03 zł.

(dowód: umowa o pracę z dnia 01.07.200r. – k. 2 cz. B a/o powódki, umowa o pracę z dnia 30.06.2010r. – k. 9 cz. B a/o powódki, umowa o pracę z dnia 23.12.2010r. – k. 10 cz. B a/o powódki, zaświadczenie o wynagrodzeniu – k. 47)

Dnia 5 listopada 2013 roku powódce wręczone zostało oświadczenie pracodawcy w przedmiocie wypowiedzenia umowy o pracę. W uzasadnieniu owego wypowiedzenia pracodawca jako jego przyczyny wskazał na ocenę pracy powódki oraz utratę do niej zaufania, co miało być spowodowane wielokrotnymi powtarzającymi się skargami napływającymi od klientów biznesu (...) oraz nie zdobyciem w okresie ponad 2 ostatnich lat ani jednego nowego klienta w zakresie (...) w dużych ośrodkach klinicznych i przyuniwersyteckich w W..

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę – k. 16 i k. 42)

Pismem z dnia 20 czerwca 2013 roku powódka została poinformowana o przyznaniu jej nagrody w wysokości 19.000,78 zł w związku z osiągniętymi przez nią wynikami w roku fiskalnym 2013.

(dowód: pismo z dnia 20.06.2013r. –k. 22 cz. B a/o powódki)

Dnia 4 listopada 2013 roku powódka była u lekarza psychiatry, który wystawił jej zwolnienie lekarskie na okres od dnia 4 listopada 2013 roku do dnia 2 grudnia 2013 roku. Tego samego dnia powódka była również w jednym ze szpitali będącym klientem pozwanej spółki, gdzie zabezpieczyła sprzęt medyczny.

Dzień później, tj. dnia 5 listopada 2013 roku, powódka przyszła do miejsca pracy, jednak nie w celu świadczenia pracy, a jedynie w celu odbycia spotkania ze swoim przełożonym, które to spotkanie zostało już wcześniej umówione w celu przeprowadzenia rozmowy oceniającej powódkę. Na tym spotkaniu powódce przedstawiono dwa dokumenty – wypowiedzenie umowy o pracę oraz rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Powódka nie chciała się zgodzić na rozwiązanie umowy o pracę, po czym przedstawiła swemu przełożonemu zwolnienie lekarskie z dnia 4 listopada 2013 roku. Przełożony jednak odmówił przyjęcia owego zwolnienia, wobec czego powódka przesłała je pocztą na adres pozwanej spółki.

(dowód: zwolnienie lekarskie – k. 8, zeznania powódki A. J. – protokół rozprawy z dnia 01.07.2016r. od 00:03:52 do 00:43:32)

Na powódkę wpłynęła jedna skarga, była to skarga ustna od D. D. (1). Skarga ta została omówiona z powódką przez K. P., pracującego wówczas jako kierownik regionalny. Ostatecznie jednak okazało się, że skarga ta była wynikiem nieporozumienia pomiędzy powódką a dr D.. Złożenie tej skargi na powódkę miało miejsce ponad rok przed wręczeniem powódce wypowiedzenia.

(dowód: zeznania świadka K. P. – k. 269 verte – 270, zeznania powódki A. J. – protokół rozprawy z dnia 01.07.2016r. od 00:03:52 do 00:43:32)

W ostatnim okresie przed wręczeniem powódce wypowiedzenia była ona pracownikiem sprzedażowym w dziale (...). Jej bezpośrednim przełożonym był wówczas B. B.. Dział (...)pozwanej spółki oferuje rozwiązania do chirurgii otolaryngologicznej. Do obowiązków powódki na jej stanowisku pracy należało budowanie i utrzymywanie relacji z klientami na podległym jej obszarze oraz dbanie o rozwój i wzrost sprzedaży w zgodzie z zasadami postępowania spółki. Powódka miała również realizować plany sprzedażowe. W roku fiskalnym 2014 zrealizowała ona swój plan sprzedażowy w 81,60%, zaś w roku fiskalnym 2013 – w 100,50%. Razem z powódką na takim stanowisku sprzedażowym pracowało jeszcze dwóch innych pracowników.

Podczas pracy w pozwanej spółce powódka pozyskała łącznie 40 klientów, w tym 17 klientów na terenie W.. Pozwany nie rozliczał pracowników sprzedażowych, w tym powódki, według realizacji planu sprzedażowego, nie miało tu znaczenia czy pracownik pozyskał klientów prywatnych, czy państwowych, czy też klientów w postaci placówek uniwersyteckich.

(dowód: zeznania powódki A. J. – protokół rozprawy z dnia 01.07.2016r. od 00:03:52 do 00:43:32, opis stanowiska – k. 315 – 317, zestawienie realizacji planów sprzedażowych – k. 318, wykaz klientów pozyskanych przez powódkę - k. 320 – 321, zeznania świadka K. P. – k. 269 verte - 270)

(...)było określeniem drogiego sprzętu medycznego sprzedawanego przez pozwaną, który mógł być używany w wielu operacjach. Najdroższy sprzęt oferowany przez powódkę podczas pracy w pozwanej spółce był o wartości około 500.000,00 zł. Pracownicy pozwanej spółki nigdy nie mieli wyznaczanych celów w postaci pozyskania określonej ilości klientów na sprzęt (...). Powódka w okresie ostatnich 2 lat przed wręczeniem wypowiedzenia pozyskała około 8 klientów na sprzęt (...).

(dowód: zeznania powódki A. J. – protokół rozprawy z dnia 01.07.2016r. od 00:03:52 do 00:43:32)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przywołanych dowodów z: umowy o pracę z dnia 01.07.200r. – k. 2 cz. B a/o powódki, umowy o pracę z dnia 30.06.2010r. – k. 9 cz. B a/o powódki, umowy o pracę z dnia 23.12.2010r. – k. 10 cz. B a/o powódki, zaświadczenia o wynagrodzeniu – k. 47, wypowiedzenia umowy o pracę – k. 16 i k. 42, pisma z dnia 20.06.2013r. –k. 22 cz. B a/o powódki, zwolnienia lekarskiego – k. 8, opisu stanowiska – k. 315 – 317, zestawienia realizacji planów sprzedażowych – k. 318, wykazu klientów pozyskanych przez powódkę - k. 320 – 321.

Sąd oparł się również przy ustalaniu stanu faktycznego na zeznaniach świadków i stron złożonych w toku postępowania na rozprawie, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Sąd nie uznał za wiarygodne zeznań świadka A. S. (k. 118 – 120) w zakresie, w jakim świadek ten zeznał, że na powódkę wpływały liczne skargi od klientów pozwanej spółki, Sąd miał bowiem na uwadze, że świadek ten nie ma bezpośredniej wiedzy o tych skargach, a jedynie wie o nich ze słyszenia – wiadomość taką świadkowi przekazał B. B.. Również w zakresie, w jakim świadek zeznał, że powódka nie pokazała swojego zwolnienia lekarskiego na spotkaniu dnia 5 listopada 2013 roku Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka, Sąd bowiem za wiarygodne w tym przedmiocie uznał zeznania samej powódki, która stwierdziła, że pokazała swemu przełożonemu zwolnienie lekarskie podczas rozmowy, na której okazano jej wypowiedzenie umowy o pracę.

Sąd nie uznał również za wiarygodne zeznań świadka B. B. (k. 169 – 176) w zakresie, jakim świadek ten stwierdził, że powódka była słabym pracownikiem, nie pozyskiwała klientów oraz były na nią skargi. Sąd miał bowiem na uwadze, że brak jest w aktach sprawy jakichkolwiek dokumentów, czy maili potwierdzających wpłynięcie na powódkę owych skarg, brak również zeznań świadków, którzy takie skargi mieli złożyć. W aktach postępowania zamieszczony został za to dokument zestawienia realizacji planów sprzedażowych, z którego wynika, że powódka zrealizowała swój plan w ponad 80%, pomimo, że nie pracowała przez cały rok obrotowy w pozwanej spółce. Stoi to w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadka, który stwierdził, że powódka była słabym pracownikiem i nie miała dobrych wyników. Ponadto Sąd miał na uwadze, że w aktach postępowania brak jest również jakichkolwiek dokumentów dotyczących wprowadzenia u powódki planu naprawczego związanego z jej słabymi wynikami pracy, wobec czego Sąd uznał w tym zakresie, na podstawie zeznań powódki, że jedyny plan naprawczy wobec powódki został wprowadzony w 2012 roku w miesiącach wrzesień – listopad. Brak jest również w aktach jakichkolwiek maili, czy dokumentów potwierdzających słabą ocenę powódki przez świadka, będącego jej przełożonym. W aktach postępowania został złożony jedynie wydruk maila z dnia 15 września 2013 roku (k. 380), z którego jednak nie wynika, aby powódka miała słabe wyniki pracy, mail ten dotyczy bowiem jej celów, które miała realizować w przyszłości, nie zaś jej wyników, które już zdołała osiągnąć.

Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadka D. N. (protokół rozprawy z dnia 20.11.2014r. – k. 246) w zakresie, w jakim świadek wskazała na skargi na powódkę kierowane przez klientów pozwanej spółki. W ocenie Sądu, jak to już wyżej zostało podniesione, nie jest wiarygodne, aby klienci składali skargi na powódkę, a pracodawca nie archiwizował żaden sposób owych skarg, ani nie komunikował tych skarg w formie mailowej, bądź w formie dokumentu przedkładanego powódce. Według Sądu również liczne skargi powinny znaleźć odzwierciedlenie w ocenie powódki, w której powinno być wskazanie co do tych skarg. W toku postępowania jednak strona pozwana nie przedstawiła żadnej dokumentacji potwierdzającej owe skargi. Brak również zeznań owych klientów, którzy mieli rzekomo składać skargi, w związku z czym Sąd w niniejszej sprawie ocenił, iż nie jest wiarygodnym składanie na powódkę tylu skarg, jak to wynika z zeznań zarówno świadka D. N., jak i świadka B. B..

Odnośnie z kolei zeznań świadka J. J. (k. 269 verte) Sąd uznał je za wiarygodne w całości. Zeznania te znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, z którego wynika, że powódka swoje zwolnienie lekarskie przedstawiła dopiero swojemu przełożonemu na rozmowie, po wręczeniu je wypowiedzenia umowy o pracę. Sąd uznał za wiarygodne w całości również zeznania świadka K. P. (k. 269 verte – 270). Jednocześnie odnośnie kwestii skargi na powódkę złożonej przez D. D. (1) Sąd ustalił na podstawie dodatkowo zeznań samej powódki, iż ostatecznie okazało się, że sprawa tej skargi została wyjaśniona pomiędzy doktorem D., a powódką.

Zeznania powódki A. J. (protokół rozprawy z dnia 01.07.2016r. od 00:03:52 do 00:43:32) zostały z kolei uznane przez Sąd za wiarygodne w całości. W szczególności Sąd na podstawie tych zeznań ustalił, że powódka swoje zwolnienie lekarskie przedłożyła swemu przełożonemu dopiero na spotkaniu, na którym okazano jej wypowiedzenie umowy o pracę, co znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Również potwierdzenie w zeznaniach chociażby świadka B. B. znajduje fakt, iż powódce przedstawiono podczas spotkania dwa dokumenty – wypowiedzenie oraz rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem. W kwestii skarg na powódkę oraz jej oceny pracy Sąd uznał zeznania powódki za wiarygodne, w ocenie Sądu bowiem nie zostało w toku postępowania wykazane, aby faktycznie były kierowane skargi na powódkę, oprócz skargi doktora D.. Z kolei sam dokument zwolnienia lekarskiego potwierdza, iż powódka faktycznie w dniu 5 listopada 2013 roku była już na tym zwolnieniu. Z kolei w kwestii braku konkretnego wskazania powódce, iż musi ona uzyskać określoną ilość klientów (...), Sąd miał na uwadze, iż w toku postępowania nie zostały przedstawione żadne dokumenty, które przemawiałyby za nałożeniem na powódkę takiego obowiązku, stąd też jej zeznania w tym zakresie zasługują na uznanie ich za wiarygodne. Sąd miał również na uwadze, iż zeznania powódki co do jej dobrych wyników pracy znajdują potwierdzenie w zestawieniu realizacji przez powódkę jej planów sprzedażowych.

Podczas ustalania stanu faktycznego Sąd nie oparł się na dokumentach przedłożonych na k. 308 – 314 i k. 322 – 379, są to bowiem dokumenty sporządzone w języku obcym, żadna zaś ze stron postępowania nie złożyła do akt sprawy tłumaczenia owych dokumentów.

Sąd oddalił również w toku postępowania wniosek dowodowy strony powodowej w przedmiocie ponownego przesłuchania w charakterze świadka B. B., bowiem świadek ten był przesłuchiwany w drodze pomocy sądowej, ponadto obie strony postępowania przesłały listy pytań do świadka, obie strony mogły również być obecne podczas przesłuchania świadka przeprowadzonego w drodze pomocy sądowej.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest zasadność roszczenia odszkodowawczego powódki.

Podstawą materialnoprawną dla roszczenia powódki jest regulacja z art. 45 § 1 KP, zgodnie z którą w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Z podanej wyżej regulacji z art. 45 § 1 KP wynika, że przesłankami dla uznania roszczenia powódki o przywrócenie jej do pracy za zasadne są uznanie, iż wręczone pracownikowi wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione, bądź też uznanie, iż wypowiedzenie to jest niezgodne z prawem.

Odnośnie zgodności z prawem wypowiedzenia należy zwrócić uwagę na regulację z art. 41 KP, zgodnie z którą pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jak ustalił Sąd w niniejszej sprawie powódka w chwili wręczania jej wypowiedzenia, tj. dnia 5 listopada 2013 roku, była na zwolnieniu lekarskim. Oczywiście należy się zgodzić z poglądem szeroko wyrażonym w doktrynie i orzecznictwie, że wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby nie narusza art. 41 KP. Jednak jak ustalił Sąd w niniejszej sprawie powódka tego dnia nie stawiła się w celu świadczenia pracy, lecz przyjechała ona do zakładu pracy jedynie w celu odbycia spotkania z przełożonym, które było już wcześniej z nią umówione, na którym to spotkaniu miało dojść do oceny jej pracy oraz w celu przekazania pracodawcy zwolnienia lekarskiego. Powódka ostatni raz wykonywała czynności związane ze swoim stosunkiem pracy dnia 4 listopada 2013 roku, kiedy to była w jednym ze szpitali, będącym klientem pozwanej spółki, gdzie zabezpieczyła sprzęt medyczny. Zabezpieczenie tego sprzętu zostało wykonane przez powódkę już po uzyskaniu przez nią zwolnienia lekarskiego, jednak niewątpliwie czynności te zostały podjęte dnia 4 listopada 2013 roku, zaś dnia 5 listopada 2013 roku powódka nie wykonywała już żadnych innych czynności pracowniczych. Należy również zauważyć, iż powódka miała zwolnienie lekarskie wystawione już dzień wcześniej, tj. dnia 4 listopada 2013 roku. Nie doszło więc w tej sprawie do sytuacji, gdy pracownik po wręczeniu mu przez pracodawcę wypowiedzenia następnie udaje się do lekarza, aby uzyskać wystawione tego samego dnia zwolnienie lekarskie. Z ustaleń poczynionych przez Sąd jasno wynika, że w kolejności zdarzeń powódka najpierw uzyskała zwolnienie lekarskie ze względu na chorobę, a dopiero dzień później wręczono jej wypowiedzenie. Niewątpliwie dla naruszenia zakazu z art. 41 KP wskazana w jego treści przesłanka ochronna musi istnieć w dacie złożenia przez pracodawcę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę (tak też: A. Sobczyk (red.), Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa, 2015).

Wobec powyższego należy wskazać, iż pozwany pracodawca wręczając powódce wypowiedzenie umowy o pracę dnia 5 listopada 2013 roku, kiedy to powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim, a do zakładu pracy nie stawiła się w celu świadczenia pracy, a jedynie w celu odbycia wcześniej zaplanowanego spotkania z przełożonym, dopuścił się naruszenia art. 41 KP ustanawiającego zakaz wypowiadania umów o pracę. Oznacza to jednocześnie, że wypowiedzenie to jest niezgodne z prawem, spełniona jest więc jedna z przesłanek roszczenia odszkodowawczego z art. 45 § 1 KP.

Na marginesie można również wskazać, że zgodnie z regulacją z §2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 roku w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (t.j. - Dz. U. z 2014 roku, poz. 1632) pracownik ma dwa dni na przedstawienie pracodawcy zwolnienia lekarskiego uzasadniającego jego niestawienie się w pracy. Powódka wobec tego zawiadamiając pracodawcę dnia 5 listopada 2013 roku o swoim zwolnieniu lekarskim nie dopuściła się naruszenia przepisów dotyczących tego zawiadamiania, zaś z ustaleń Sądu wynika, że pracodawca został o zwolnieniu lekarskim powódki skutecznie zawiadomiony.

Sąd przeanalizował również zasadność przyczyn wypowiedzenia wskazanych w jego treści. Pracodawca wskazał, iż wypowiedzenie to jest spowodowane dwoma przyczynami:

- niską oceną pracy powódki oraz

- utratą do niej zaufania.

Co do niskiej oceny pracy powódki Sąd uznał, iż pozwany nie zdołał wykazać w toku postępowania, aby rzeczywiście powódka była nisko oceniana. W szczególności pozwany nie przedstawił żadnego dokumentu dotyczącego oceny pracy powódki, ponadto za rok fiskalny 2013 powódka otrzymała nagrodę, co było wynikiem jej dobrej pracy i osiągniętych przez nią wyników.

Odnośnie z kolei utraty zaufania do powódki, należy przede wszystkim wskazać, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem może być utrata zaufania do pracownika, jednak utrata zaufania musi znaleźć oparcie w przesłankach natury obiektywnej oraz racjonalnej i nie może być wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 listopada 1997 roku, sygn. akt I PKN 385/97). Zachowanie pracownika, które prowadzi do takiej utraty zaufania przez pracodawcę powinno być również obiektywnie ocenione jako naganne, także wtedy, gdy jest niezawinione (wyrok SN z dnia 14 października 2004 roku, sygn. akt I PK 697/03). Nie można również zapominać, że przyczyna wypowiedzenia powinna być wskazana w jego treści w sposób konkretny, co z kolei prowadzi do wniosku, iż nie jest wystarczającym wskazanie jako przyczyny wypowiedzenia samej utraty zaufania, pracodawca bowiem powinien jeszcze wskazać na zachowanie pracownika, które skutkowało właśnie ową utratą zaufania do niego.

W niniejszej sprawie we wręczonym powódce wypowiedzeniu pracodawca wskazał, iż utrata zaufania do powódki jest spowodowana napływającymi skargami na powódkę oraz brakiem pozyskania przez nią w ciągu ostatnich dwóch lat nowego klienta w zakresie capital equipment w dużych ośrodkach klinicznych i przyuniwersyteckich w W..

W ocenie Sądu nie sposób uznać, aby prawdziwy był zarzut pozwanego pracodawcy dotyczący skarg wpływających na powódkę od lekarzy pracujących w placówkach, które były klientami pozwanej spółki. W toku postępowania bowiem strona pozwana nie przedstawiła żadnych środków dowodowych wskazujących na wysłanie tych skarg, brak jest czy to wydruków owych skarg, czy też dowodów z zeznań świadków, którzy mieli takie skargi składać. W toku postępowania Sąd ustalił jedynie, że jedną skargę złożył doktor D. D. (1), była to skarga ustna, jednak ostatecznie okazało się, że skarga ta wynikała z nieporozumienia pomiędzy powódką a doktorem D.. Tym samym w ocenie Sądu nie sposób uznać, aby pozwana zdołała udowodnić, że faktycznie na powódkę wpływały liczne skargi, które uzasadniałyby utratę do niej zaufania przez pracodawcę. Należy bowiem dodać, że to na pracodawcy ciąży ciężar udowodnienia prawdziwości przyczyn wskazanych w wypowiedzeniu.

Z kolei w kwestii braku pozyskania przez powódkę klienta capital equipment w ciągu ostatnich dwóch lat pracy Sąd również uznał, że nie zostało to w żaden sposób udowodnione przez pozwaną. W toku postępowania pozwana nie przedłożyła żadnego dokumentu, który wprost wskazywałby, że w ramach swych obowiązków powódka powinna się skupić na pozyskiwaniu klientów na sprzęt o dużej wartości, brak również jakiegokolwiek pisma, czy oceny pracy powódki, w którym pracodawca wskazywałby powódce na brak pozyskania przez nią takich klientów. Ponadto Sąd ustalił, że powódka pozyskała około 8 klientów na sprzęt (...). Pozwany zaś nie zdołał przedstawić dowodów, które potwierdzałyby, że po pierwsze żaden z tych klientów pozyskanych przez powódkę nie był klientem nowym dla pozwanej spółki, po drugie zaś pozwana nie wskazała również, aby powódka była informowana o konieczności skupienia się przez nią na pozyskaniu klienta na taki sprzęt. Co więcej, Sąd miał na uwadze, iż z zeznań byłego przełożonego powódki K. P., wynika wyraźnie, że niezależnie od rodzaju pozyskanego klienta przedstawiciele handlowi byli w pozwanej spółce rozliczani według wyniku finansowego. Z kolei ów wynik finansowy był określany każdemu pracownikowi w jego planie sprzedażowym. Realizacja planu sprzedażowego wynikała z opisu stanowiska pracy powódki, ponadto pozwana przedstawiła również analizę wykonania owego planu przez powódkę. Jednocześnie pozwana nie przedstawiła żadnego dokumentu planu sprzedażowego, w którym na powódkę zostałby nałożony obowiązek pozyskania nowego klienta w zakresie sprzętu capital equipment. W roku fiskalnym 2013 powódka zrealizowała swój plan sprzedażowy w 100,50%, a więc ponad normę, zaś za rok fiskalny 2014, w którym przecież już pod koniec nie pracowała w pozwanej spółce, i tak zdołała zrealizować 81,60% planu. Z powyższego wynika więc, że powódka była pracownikiem realizującym wymagania stawiane jej przez pracodawcę. Strona pozwana nie zdołała w ocenie Sądu udowodnić po pierwsze, aby faktycznie pozyskani przez powódkę klienci nie spełniali wymogu klienta nowego na sprzęt (...), po drugie zaś pozwana nie zdołała też udowodnić, aby powódka wiedziała o postawionym jej przez pracodawcę wymogu pozyskania takiego nowego klienta na ten sprzęt. Warto bowiem zauważyć, iż nie sposób uzasadniać wręczenia wypowiedzenia pracownikowi z powodu niezrealizowania przez niego wymogów stawianych mu przez pracodawcę, jeśli jednocześnie pracownik ten nie miał pojęcia, że pracodawca oczekuje od niego danych wyników. Pozwana powinna więc wykazać, że wymagała od powódki pozyskania nowego klienta na sprzęt capital equipment, czego powódka nie zrobiła pomimo świadomości tego celu. Tymczasem, jak to już wyżej wskazano, z ustaleń Sądu wynika, że oczekiwania co do pracy powódki były jej przedstawiane w planach sprzedażowych, które to plany sprzedażowe były przez nią wykonywane w ponad stu procentach. Tym samym nie sposób uznać, iż pracodawca zdołał w jakikolwiek sposób udowodnić, aby powódka wiedząc o swym obowiązku pozyskania nowego klienta na sprzęt (...)nie dokonała tego w przeciągu dwóch lat przed wręczeniem jej wypowiedzenia umowy o pracę.

Z analizy powyższego wynika więc, że nie są prawdziwe zarzuty stawiane powódce, które legły u podstaw utraty do niej zaufania przez pracodawcę. Tym samym brak jest podstaw do owej utraty zaufania, przyczyna ta więc nie może być uznana za prawdziwą i mogącą uzasadniać w tej konkretnej sprawie wręczone powódce wypowiedzenie.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż wręczone powódce wypowiedzenie przede wszystkim jest niezgodne z prawem, jako wręczone z naruszeniem regulacji z art. 41 KP. Ponadto wypowiedzenie to jest również nieuzasadnione, bowiem żadna ze wskazanych w nim przyczyn nie jest prawdziwa i tym samym nie może uzasadniać rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem z powódką. Roszczenie odszkodowawcze powódki jest więc zasadne. Odszkodowanie na rzecz powódki zostało zasądzone w wysokości odpowiadającej jej trzymiesięcznemu wynagrodzeniu, obliczanemu na podstawie zaświadczenia o wynagrodzeniu z k. 47 akt sprawy, które nie było kwestionowane przez strony postępowania.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie regulacji z art. 98 i 99 KPC oraz § 11 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity - Dz. U. z 2013 roku, poz. 490, ze zm.) – w jego brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia pozwu.

Ponadto Sąd nakazał pobrać od pozwanej spółki na rzecz Skarbu Państwa kwotę 973,00 zł tytułem opłaty od pozwu liczonej jako 5% od wartości przedmiotu sporu określonej na 19.459,00 zł, której to opłaty od pozwu powódka nie miała obowiązku uiścić.

Sąd nadał również wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki, zgodnie z regulacją z art. 477 ² § 1 KPC.