Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

Protokolant: protokolant sądowy Ewa Kołodziejuk

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2021 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy M. L. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział W. :

z dnia 12 grudnia 2018 r znak: 440000/CO/00053509

z dnia 03 stycznia 2019 r znak: 440000/CO/00053509

z dnia 24 kwietnia 2019 r znak: 440000/CO/00056708

z dnia 12 lipca 2019 r znak: 440000/CO/00060557

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział W.

przy udziale zainteresowanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zasiłek chorobowy

orzeka:

1.  zmienia zaskarżone decyzji z dnia z dnia 12 grudnia 2018 z i dnia 03 stycznia 2019 r w ten sposób, że przyznaje odwołującej M. L. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 21 września 2018 r do 21 grudnia 2018 r i za okres od 22 grudnia 2018 r do 31 grudnia 2018 r;

2.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia z dnia 24 kwietnia 2019 r w ten sposób, że przyznaje odwołującej M. L. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 4 marca 2019 r do dnia 21 marca 2019 r;

3.  w pozostałym zakresie oddala odwołanie od decyzji z dnia 24 kwietnia 2019 r;

4.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia z dnia 12 lipca 2019 2019 r w ten sposób, że przyznaje odwołującej M. L. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 8 maja 2019 r do 15 maja 2019, od 30 maja 2019 r do 26 czerwca 2019 r , od 28 czerwca 2019 r do 14 lipca 2019 r.

Sygn. akt VI U 47/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 grudnia 2018 roku, znak: 440000/601/7125/2018/ZAS-05, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. uznał, że niezdolności do pracy M. L. z powodu choroby od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku oraz od 21 września 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego oraz odmówił M. L. prawa do zasiłku chorobowego od 21 września 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS podał, że ubezpieczona była niezdolna do pracy w okresach od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku oraz od 21 września 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku, wskazując jednocześnie, że brak jest danych medycznych potwierdzających odzyskanie przez ubezpieczoną zdolności do pracy po 13 września 2018 roku, a choroby powodujące niezdolności do pracy w wymienionych okresach były współistniejące.

Kolejną decyzją z dnia 3 stycznia 2019 roku, znak: 440000/601/7125/2018/ZAS-05, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił uchylenia wyżej wskazanej decyzji z dnia 12 grudnia 2018 roku i odmówił prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22 grudnia 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS podał, że główny lekarz orzecznik podtrzymał swoją opinię o współistnieniu chorób w okresach orzeczonych niezdolności do pracy ubezpieczonej, jednocześnie wskazując, że niezdolność do pracy od 22 grudnia 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku pozostaje w ciągłości z niezdolnością do pracy trwającą do 21 grudnia 2018 roku.

(decyzja z dnia 12.12.2018r. – akta organu rentowego, decyzja z dnia 03.01.2019r. – akta organu rentowego)

Od obu powyższych decyzji M. L. wniosła odwołanie, wnosząc o ich zmianę i przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 września 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku oraz od 22 grudnia 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku, a także uznanie, że niezdolności do pracy z powodu choroby od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku oraz od 21 września 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku należy ustalić w ramach odrębnych okresów zasiłkowych, a w konsekwencji uznanie, że niezdolności trwające od 21 grudnia 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku nie pozostają w ciągłości z poprzednimi niezdolnościami do pracy. W uzasadnieniu odwołująca się podała, że wskazane przez ZUS okresy nie mogą być zaliczone na jeden okres zasiłkowy, ponieważ jej niezdolność do pracy była spowodowana różnymi chorobami. Dodatkowo odwołująca się podniosła, że po dniu 13 września 2018 roku odzyskała zdolność do pracy, poza tym po tym dniu złożyła wnioski urlopowe do swojego pracodawcy, które ten zaakceptował. Jednocześnie pracodawca nie skierował jej wówczas na badania medycyny pracy, wobec czego odwołująca się nie może ponosić negatywnych konsekwencji braku orzeczenia lekarskiego z medycyny pracy o odzyskaniu zdolności do pracy wystawionego tuż po jej powrocie do pracy.

(odwołanie – k. 1 – 6)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, co do obu zaskarżonych decyzji, powtarzając argumentację zawartą w ich uzasadnieniu.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8 – 8 verte)

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2019 roku, znak: 440000/601/947/2019/ZAS-10, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. uznał, że niezdolności do pracy M. L. z powodu choroby od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku, od 21 września 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku, od 7 stycznia 2019 roku do 20 stycznia 2019 roku, od 28 stycznia 2019 roku do 8 lutego 2019 roku oraz od 25 lutego 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego oraz odmówił M. L. prawa do zasiłku chorobowego od 4 marca 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS podał, że ubezpieczona była niezdolna do pracy w okresach od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku oraz od 21 września 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku, a następnie w okresach od 7 stycznia 2019 roku do 20 stycznia 2019 roku, od 28 stycznia 2019 roku do 8 lutego 2019 roku oraz od 25 lutego 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku. ZUS podał dalej, że po 21 grudnia 2018 roku ubezpieczona nie odzyskała zdolności do pracy z powodu choroby orzeczonej w okresie od 16 października 2018 roku do 4 listopada 2018 roku, od 15 listopada 2018 roku do 3 listopada 2018 roku oraz od 11 grudnia 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku, ponadto choroby, z powodu, których orzeczono niezdolności do pracy od 2 października 2018 roku do 10 marca 2019 roku współistniały ze sobą. Natomiast niezdolności orzeczone od 11 marca 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku pozostają w ciągłości z niezdolnością orzeczoną do 10 marca 2019 roku. W związku z powyższym organ uznał, że niezdolności te należy zliczyć w jeden okres zasiłkowy z niezdolnościami orzeczonymi do 31 grudnia 2018 roku, tak liczony okres zasiłkowy upłynął zaś z dniem 13 września 2018 roku.

(decyzja z dnia 24.04.2019r. – akta organu rentowego dołączone do akt sprawy VI U 248/19)

Od powyższej decyzji M. L. wniosła odwołanie, wnosząc o jej zmianę i przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 4 marca 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku, a także uznanie, że niezdolności do pracy z powodu choroby od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku, od 21 września 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku, od 7 stycznia 2019 roku do 20 stycznia 2019 roku, od 28 stycznia 2019 roku do 8 lutego 2019 roku oraz od 25 lutego 2019 roku do 26 kwietnia 2019 należy ustalić w ramach odrębnych okresów zasiłkowych, a w konsekwencji uznanie, że niezdolności trwające od 7 stycznia 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku nie pozostają w ciągłości z poprzednimi niezdolnościami do pracy. W uzasadnieniu odwołania podniosła, że po dniu 13 września 2018 roku odzyskała zdolność do pracy, poza tym po tym dniu złożyła wnioski urlopowe do swojego pracodawcy, które ten zaakceptował. Jednocześnie pracodawca nie skierował jej wówczas na badania z medycyny pracy, wobec czego odwołująca się nie może ponosić negatywnych konsekwencji braku orzeczenia lekarskiego z medycyny pracy o odzyskaniu zdolności do pracy wystawionego tuż po jej powrocie do pracy. Odwołująca się dodała, że dnia 14 września 2018 roku zakończyła jeden okres zasiłkowy, a z dniem 22 grudnia 2018 roku rozpoczął się kolejny okres zasiłkowy.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VI U 248/19.

(odwołanie – k. 1 – 5 akt sprawy VI U 248/19)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie w całości, powtarzając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 6 – 7 akt sprawy VI U 248/19)

Postanowieniem z dnia 3 lipca 2019 roku Sąd połączył sprawę VI U 248/19 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą VI U 47/19 i postanowił prowadzić obie sprawy pod sygn. akt VI U 47/19.

(postanowienie z dnia 03.07.2019r. – k. 11 akt sprawy VI U 248/19)

Decyzją z dnia 12 lipca 2019 roku, znak: 440000/601/4681/2019/ZAS-10, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. uznał, że niezdolności do pracy M. L. z powodu choroby od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku, od 21 września 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku, od 7 stycznia 2019 roku do 20 stycznia 2019 roku, od 28 stycznia 2019 roku do 8 lutego 2019 roku, od 25 lutego 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku, od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku, od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku oraz od 28 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego oraz odmówił M. L. prawa do zasiłku chorobowego od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku, od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku oraz od 28 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS podał, że niezdolności orzeczone od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku oraz od 18 czerwca 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku zostały orzeczone z tytułu tej samej choroby i przerwa między nimi jest krótsza niż 60 dni, a ponadto po 26 kwietnia 2019 roku nadal utrzymuje się u ubezpieczonej choroba, która była przyczyną jej niezdolności do pracy w okresie od 25 lutego 2019 roku do 2 kwietnia 2019 roku. W związku z powyższym organ rentowy uznał, że niezdolności te należy zliczyć w jeden okres zasiłkowy z niezdolnościami orzeczonymi do 26 kwietnia 2019 roku, tak liczony okres zasiłkowy upłynął zaś z dniem 13 września 2018 roku.

(decyzja z dnia 12.07.2019r. – k. 35 akt organu rentowego dołączonych do akt sprawy VI U 417/19)

Od powyższej decyzji M. L. wniosła odwołanie, wnosząc o jej zmianę i przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku, od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku oraz od 27 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku, a także uznanie, że niezdolności do pracy z powodu choroby od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku, od 21 września 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku, od 7 stycznia 2019 roku do 20 stycznia 2019 roku, od 28 stycznia 2019 roku do 8 lutego 2019 roku, od 25 lutego 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku, od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku, od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku oraz od 27 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku należy ustalić w ramach odrębnych okresów zasiłkowych, a w konsekwencji uznanie, że niezdolności trwające od 7 stycznia 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku nie pozostają w ciągłości z poprzednimi niezdolnościami do pracy. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni podniosła, że po dniu 13 września 2018 roku odzyskała zdolność do pracy, poza tym po tym dniu złożyła wnioski urlopowe do swojego pracodawcy, które ten zaakceptował. Jednocześnie pracodawca nie skierował jej wówczas na badania medycyny pracy, wobec czego odwołująca się nie może ponosić negatywnych konsekwencji braku orzeczenia lekarskiego z medycyny pracy o odzyskaniu zdolności do pracy wystawionego tuż po jej powrocie do pracy. Odwołująca się dodała, że dnia 14 września 2018 roku zakończyła jeden okres zasiłkowy, a z dniem 22 grudnia 2018 roku rozpoczął się kolejny okres zasiłkowy, który zakończył się z dniem 26 kwietnia 2019 roku, w związku, z czym dnia 27 kwietnia 2019 roku rozpoczął się na nowo kolejny okres zasiłkowy.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VI U 417/19.

(odwołanie – k. 1 – 3 verte akt sprawy VI U 417/19)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie w całości, powtarzając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4 – 4 verte akt sprawy VI U 417/19)

Postanowieniem z dnia 25 listopada 2020 roku Sąd połączył sprawę VI U 417/19 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą VI U 47/19 i postanowił prowadzić obie sprawy pod sygn. akt VI U 47/19.

(postanowienie z dnia 25.11.2020r. – k. 167 akt sprawy VI U 417/19)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca się M. L. była niezdolna do pracy w okresach:

1)  od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku – ze względu na schorzenie o symbolu F33 – zaburzenia depresyjne nawracające (w okresie początkowym od 16 marca 2018 roku do 27 marca 2018 roku) oraz F43 – reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne (w okresie od 28 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku);

2)  od 21 września 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku – ze względu na schorzenie o symbolu M54 – bóle grzbietu (w okresie początkowym od 21 września 2018 roku do 15 października 2018 roku) oraz M17 – gonartroza choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego (w okresach od 16 października 2018 roku do 4 listopada 2018 roku, od 15 listopada 2018 roku do 30 listopada 2018 roku i od 11 grudnia 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku) oraz J01 – ostre zapalenie zatok (w okresach od 5 listopada 2018 roku do 14 listopada 2018 roku, od 1 grudnia 2018 roku do 10 grudnia 2018 roku i od 22 grudnia 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku);

3)  od 7 stycznia 2019 roku do 20 stycznia 2019 roku – ze względu na schorzenie o symbolu M54 – bóle grzbietu;

4)  od 28 stycznia 2019 roku do 8 lutego 2019 roku – ze względu na schorzenie o symbolu J01 – ostre zapalenie zatok;

5)  od 25 lutego 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku – ze względu na schorzenie o symbolu M25 – inne choroby stawów (w okresie początkowym od 25 lutego 2019 roku do 10 marca 2019 roku) oraz o symbolu M17 – gonartroza choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego (od 11 marca 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku);

6)  od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku – ze względu na schorzenie o symbolu J01 – ostre zapalenie zatok;

7)  od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku – ze względu na schorzenie o symbolu F32 – epizod depresyjny (w okresie początkowym od 30 maja 2019 roku do 18 czerwca 2019 roku) oraz J01 – ostre zapalenie zatok (w okresie od 18 czerwca 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku);

8)  od 28 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku – ze względu na schorzenie o symbolu J18 – zapalenie płuc wywołane przez niezidentyfikowany czynnik zakaźny.

(dowód: zestawienie zwolnień lekarskich – k. 38 akt organu rentowego dołączonych do akt sprawy VI U 417/19)

Niezdolność odwołującej się w okresie od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku była spowodowana zaburzeniami adaptacyjnymi i zaburzeniami depresyjnymi nawracającymi, a więc chorobami o podłożu psychicznym. W tym okresie odwołująca się nie była niezdolna do pracy z przyczyn ortopedycznych, ani związanych z chorobami zatok. Jednocześnie po dniu 13 września 2018 roku stan psychiczny odwołującej się nie powodował jej niezdolności do pracy aż do epizodu depresyjnego, który miał miejsce w dniach od 30 maja 2019 roku do 27 czerwca 2019 roku. Oba te okresy niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych dzieli od siebie zbyt długi czas, by łączyć je w jeden okres zasiłkowy.

Z kolei w okresie od dnia 21 września 2018 roku odwołująca się była niezdolna do pracy z powodu dolegliwości bólowych narządu ruchu, głównie kręgosłupa. Odwołująca się odzyskała zdolność do pracy po dniu 26 kwietnia 2019 roku z przyczyn ortopedycznych, jej leczenie przyniosło poprawę umożliwiającą jej powrót do pracy.

Odwołująca się z przyczyn internistycznych odzyskiwała również zdolność do pracy w okresach po leczeniu ostrego zapalenia zatok przynosowych.

(dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 168, opinia biegłego z zakresu psychiatrii – k. 128 – 131, k. 144, k. 120 – 124 akt sprawy VI U 417/19 i k. 149 akt sprawy VI U 417/19, opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych – k. 108 – 107, k. 97 – 98 i 140 – 141 akt sprawy VI U 417/19, zaświadczenie lekarskie z dnia 26.04.2019r. – k. 162 verte VI U 417/19)

W dniach od 14 września 2018 roku do 17 września 2018 roku odwołująca się wykorzystywała u pracodawcy urlop na opiekę nad dzieckiem, zaś od dnia 18 września 2018 roku przebywała na urlopie wypoczynkowym. Pracodawca zatwierdził jej wnioski urlopowe w tych okresach.

(dowód: wnioski urlopowe – k. 100)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego, a także wniosków zawartych w opiniach biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii, psychiatrii i chorób wewnętrznych. Sąd miał na uwadze, że poza uwagami odwołującej, do której biegły odniósł się w opinii uzupełniającej, strony nie wnosiły zastrzeżeń do opinii wydawanych przez biegłego z zakresu psychiatrii. Biegły ten jasno wskazał, że schorzenia psychiatryczne nie były chorobami współistniejącymi w okresach niezdolności do pracy orzeczonych ze względu na inne choroby, podkreślając, że po dniu 13 września 2018 roku odwołująca się odzyskała zdolność do pracy. Jednocześnie biegły zwrócił również uwagę na konieczność wydania opinii przez ortopedę, ze względu na zgłaszane przez odwołującą się podczas leczenia psychiatrycznego dolegliwości somatyczne. Wobec tego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Biegły ten fachowo i jednoznacznie wyjaśnił, że w okresie od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku nie było współistniejącej choroby ortopedycznej, w szczególności pojedynczy zapis w poradni zdrowia psychicznego przed dniem 13 września 2018 roku dotyczący dolegliwościach bólowych kręgosłupa nie może świadczyć o niezdolności do pracy z powodu choroby kręgosłupa w tym okresie. Strony nie wnosiły żadnych zastrzeżeń do tej opinii wydanej w niniejszej sprawie. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że organ rentowy przedłożył do akt sprawy VI, U 417/19, która jeszcze wówczas nie była połączona ze sprawą VI U 47/19, swoje zastrzeżenia do opinii tego biegłego. ZUS powinien prawidłowo zaadresować zastrzeżenia do prawidłowej sprawy, nie można usprawiedliwiać organu rentowego, który wysłał zastrzeżenia do innej sprawy, niż ta, w której wydano kwestionowaną przez niego opinię. Tym samym Sąd uznał, że strony nie wniosły skutecznie żadnych zastrzeżeń do opinii biegłego ortopedy traumatologa. Na marginesie jedynie można zauważyć, że zastrzeżenia zawarte na k. 134 akt sprawy VI U 417/19 nie są przekonujące dla Sądu. Biegły, bowiem przeanalizował całe akta sprawy, razem z dostępną w nich dokumentacją medyczną, i po kompleksowej analizie sformułował swoje wnioski. Jednocześnie biegły przekonująco uzasadnił, że pojedynczy zapis w historii zdrowia psychicznego o bólach kręgosłupa nie może świadczyć o niezdolności do pracy z tego powodu, bowiem brak jest dokumentacji medycznej świadczącej o jakiejkolwiek dysfunkcji w związku z bólem i stanem kręgosłupa w okresie od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku. Niewątpliwie, gdyby odwołująca się cierpiała na znaczne dolegliwości ze strony kręgosłupa, które powodowałyby jej niezdolność do pracy w tym okresie, to powinna się pojawić dokumentacja medyczna związana z ortopedycznym leczeniem z tego okresu, tymczasem w aktach sprawy, ani w aktach organu rentowego, brak takiej dokumentacji. Odnośnie opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych ZUS ostatecznie nie kwestionował opinii uzupełniającej w zakresie odnoszącym się do specjalizacji biegłego.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie M. L. od czterech decyzji ZUS odmawiających jej prawa do zasiłku chorobowego za okresy od 21 września 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku, od 22 grudnia 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku, od 4 marca 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku, od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku, od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku oraz od 28 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku. Podstawą odmowy prawa do zasiłku chorobowego było uznanie przez ZUS, że odwołująca się wyczerpała okres zasiłkowy z dniem 13 września 2018 roku, a wszystkie kolejne niezdolności do pracy powinny być zliczone do tego samego okresu zasiłkowego.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. – Dz. U. z 2020 roku, poz. 870, dalej, jako: ustawa zasiłkowa) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Powyższy okres jest tzw. okresem zasiłkowym, którego wyczerpanie skutkuje odmową przyznania prawa do dalszego zasiłku chorobowego. Okres zasiłkowy przy schorzeniach odwołującej się wynosił 182 dni. Z kolei art. 9 ust. 1 ustawy zasiłkowej wskazuje, że do okresu zasiłkowego wskazanego w art. 8 tej ustawy zalicza się również wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy. Do okresu zasiłkowego zalicza się również okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Z ustaleń Sądu wynika, że odwołująca się była niezdolna do pracy w okresie od 16 marca 2018 roku do 13 września 2018 roku ze względu na schorzenie psychiatryczne. Po dniu 13 września 2018 roku odzyskała jednak zdolność do pracy z powodu tego schorzenia, co potwierdziła w swej opinii biegła z zakresu psychiatrii. Następna niezdolność do pracy odwołującej się powstała w dniu 21 września 2018 roku i trwała nieprzerwanie do 31 grudnia 2018 roku i była spowodowana chorobami ortopedycznymi i chorobą zatok. W tym okresie schorzenie psychiatryczne nie powodowało u odwołującej niezdolności do pracy, wobec czego należy uznać, że z dniem 21 września 2018 roku doszło do otwarcia nowego okresu zasiłkowego. Okres ten nie może być zliczony z okresem niezdolności trwającej do dnia 13 września 2018 roku. Tym samym błędna była argumentacja ZUS w tym zakresie. Skoro zaś nowy okres zasiłkowy otworzył się z dniem 21 września 2018 roku to do dnia 31 grudnia 2018 roku odwołująca się wykorzystała 102 dni okresu zasiłkowego, nie wyczerpując go, co oznacza, że przysługuje jej prawo do zasiłku chorobowego za okres od 21 września 2018 roku do 21 grudnia 2018 roku i okres od 22 grudnia 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku. Mając na uwadze powyższe sąd zmienił decyzje ZUS z dnia 12 grudnia 2018 roku i z dnia 3 stycznia 2019 roku, przyznając odwołującej się prawo do zasiłku chorobowego za wyżej wymienione okresy.

Kolejna niezdolność odwołującej się, za którą odmówiono jej prawa do zasiłku chorobowego, miała miejsce w okresie od 4 marca 2019 roku do 26 kwietnia 2019 roku. Sąd miał na uwadze, że z zestawienia zwolnień lekarskich przedstawionego przez ZUS wynika, że odwołująca się przebywała bez przerwy na zwolnieniach lekarskich od 21 września 2018 roku do 26 kwietnia 2019 roku. Jak wskazano wyżej z dniem 21 września 2018 roku rozpoczął się nowy okres zasiłkowy. Skoro, więc okres zasiłkowy wynosi 182 dni, to okres ten został przez odwołujący wyczerpany w dniu 21 maca 2019 roku. Do okresu tego należy, bowiem zaliczyć 10 dni września 2018 roku, a następnie pełne miesiące październik, listopad i grudzień 2018 roku oraz styczeń i luty 2019 r i 21 dni marca 2019 roku, co oznacza, że okres zasiłkowy został wyczerpany z dniem 21 marca 2019 roku. Tym samym odwołującej się należy się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 4 marca 2019 roku do 21 marca 2019 roku, zmianie podlega, więc również decyzja ZUS z dnia 24 kwietnia 2019 roku, ale tylko w części. Co do okresu po dniu 21 marca 2019 roku odwołanie od tej decyzji podlega oddaleniu.

Kolejne okresy niezdolności odwołującej się do pracy przypadały w dniach od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku, od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku oraz od 28 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku. Niezdolność w okresie od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku była spowodowana chorobą zatok, a więc inną przyczyną niż niezdolność do pracy z przyczyn ortopedycznych zakończoną dnia 26 kwietnia 2019 roku. To zaś oznacza, że z dniem 8 maja 2019 roku otworzył się kolejny okres zasiłkowy, bowiem niezdolność do pracy powstała po przerwie była spowodowana inną chorobą niż niezdolność do pracy trwająca przed przerwą. Ponadto z dniem 26 kwietnia 2019 roku odwołująca się odzyskała zdolność do pracy, o czym świadczy zaświadczenie lekarskie z k. 162 verte akt sprawy VI U 417/19. Od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku odwołująca się wykorzystała 8 dni okresu zasiłkowego. Z kolei, jeśli chodzi o okres trwający od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku, to niezdolność była wówczas spowodowana epizodem depresyjnym, co potwierdziła biegła z zakresu psychiatrii i wyjaśniła również, że w okresach niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych nie występowały inne choroby współistniejące. W ramach nieprzerwanego okresu niezdolności trwającego od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku, w jego drugiej części, czyli od 18 czerwca 2019 roku o 26 czerwca 2019 roku, odwołująca się była ponownie niezdolna do pracy z powodu choroby zatok, jednocześnie przerwa pomiędzy okresami niezdolności z powodu choroby zatok nie przekraczała 60 dni. Kolejna niezdolność do pracy miała zaś miejsce od 28 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku i była spowodowana zapaleniem płuc. W ocenie Sądu te trzy okresy niezdolności należy zliczyć do jednego okresu zasiłkowego, co oznacza, że w okresie zasiłkowym trwającym od dnia 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku, od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku oraz od 28 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku odwołująca się wyczerpała łącznie 53 dni zasiłku chorobowego, a więc należy się jej prawo do zasiłku za te okresy. Tym samym Sąd zmienił również decyzję z dnia 12 lipca 2019 roku, przyznając odwołującej się prawo do zasiłku chorobowego za okresy od 8 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku, od 30 maja 2019 roku do 26 czerwca 2019 roku oraz od 28 czerwca 2019 roku do 14 lipca 2019 roku.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)