Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Napiórkowska-Kasa

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2023 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

przy udziale zainteresowanego J. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...) w W.

w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 24 grudnia 2019 roku, znak: 450000/603/ZAS/2019

o zasiłek chorobowy

Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 24 grudnia 2019 roku, znak: 450000/603/ZAS/2019 w ten sposób, że przyznaje odwołującej T. K. prawo do zasiłku chorobowego do dnia 02 czerwca 2019 roku do dnia 11 grudnia 2019 roku.

Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. na rzecz odwołującej T. K. kwotę 180,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt VI U 85/20

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., Inspektorat w W. decyzją z dnia 24 grudnia 2019r., nr (...), odmówił T. K. prawa do zasiłku chorobowego w okresie od dnia 2 czerwca 2019r. do 11 grudnia 2019r. W uzasadnieniu podał, ze odwołująca wykorzystała okres zasiłkowy ponieważ schorzenie z powodu którego korzystała że świadczenia rehabilitacyjnego było tożsame z jakiego powodu stała się niezdolna do pracy od 2 czerwca 2019r.

Dnia 03 lutego 2020r. T. K. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Inspektorat w W. nr (...), wydanej dnia 24 grudnia 2019r. w przedmiocie przyznania prawa do zasiłku chorobowego w okresie od dnia 02 czerwca 2019r. do 11 grudnia 2019r. Odwołująca domagała się zmiany zaskarżonej decyzji, poprzez przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego we wskazanym okresie. W uzasadnieniu odwołująca wskazała, że w wyniku choroby afektywnej dwubiegunowej od dnia 02 czerwca 2019r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. (odwołanie k.1)

ZUS w przedłożonej dnia 04 marca 2020r. odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu organ podniósł, że niezdolność do pracy odwołującej w okresie od 02 czerwca 2019r. do 11 grudnia 2019r. spowodowana była tym samym schorzeniem, z powodu którego przyznano jej świadczenie rehabilitacyjne do dnia 30 marca 2019r. W ocenie organu, mało prawdopodobnym jest odzyskanie przez odwołującą z dniem 30 marca 2019r. pełnej zdolności do pracy. (odpowiedź na odwołanie k.12)

Postanowieniem z 30 marca 2020 roku Sąd zawiadomił jako zainteresowanego J. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...) w W.. Strona zawiadomiona jako zainteresowana nie przystąpiła do udziału w sprawie. (postanowienie k. 15)

Stanowiska stron do dnia zamknięcia rozprawy pozostały niezmienne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. była niezdolna do pracy z powodu choroby od dnia 03 stycznia 2018r. do 03 lipca 2018r., z powodu dolegliwości sklasyfikowanych pod symbolem choroby K80, J30, F33. Z dniem 03 lipca 2018r. odwołująca wyczerpała 182-dni okresu zasiłku chorobowego, przechodząc na świadczenie rehabilitacyjne w wymiarze 270-dni, tj. okres od dnia 04 lipca 2018r. do 30 marca 2019r. Odwołująca na przełomie marca i kwietnia 2019r. rozpoczęła pracę na stanowisku szefa kuchni. W restauracji zmianę odwołująca rozpoczynała o godz. 09:00 i kończyła około godz. 23:00. W związku z wystąpieniem kolejnej niezdolności do pracy spowodowanej jednostką chorobową o symbolu F33, odwołująca wystąpiła do ZUS z wnioskiem o wypłatę zasiłku chorobowego za okres od dnia 02 czerwca 2019r. do 11 grudnia 2019r.

Odwołująca pozostawała niezdolna do pracy w okresie 03 stycznia 2018r. – 09 stycznia 2018r. (K80), 10 stycznia 2018r. – 16 stycznia 2018r. (J20), 17 stycznia 2018r. – 22 stycznia 2018r. (J20), 22 stycznia 2018r. – 26 lutego 2018r. (K80), 27 lutego 2018r. – 12 marca 2018r. (K80), 13 marca 2018r. – 22 marca 2018r. (F33), 23 marca 2018r. – 01 kwietnia 2018r. (F33), 02 kwietnia 2018r. – 11 kwietnia 2018r. (F33), 12 kwietnia 2018r. – 27 kwietnia 2018r. (F33), 28 kwietnia 2018r. – 18 maja 2018r. (F33), 19 maja 2018r. – 01 czerwca 2018r. (F33), 02 czerwca 2018r. – 18 czerwca 2018r. (F33), 17 czerwca 2018r. – 03 lipca 2018r. (F33), 02 czerwca 2019r. – 01 lipca 2019r. (F33), 02 lipca 2019r. – 31 lipca 2019r. (F33), 01 sierpnia 2019r. – 30 sierpnia 2019r. (F33), 31 sierpnia 2019r. – 27 września 2019r. (F33), 28 września 2019r. – 11 października 2019r. (F33), 12 października 2019r. – 13 listopada 2019r. (F33), 14 listopada 2019r. – 11 grudnia 2019r. (F33).

T. K. z zaburzeniami natury psychiatrycznej zmaga się od 2012r. Odwołująca była dwukrotnie hospitalizowana na oddziale dziennym (...) Szpitala Wojewódzkiego (...) w Z., w okresie maj – sierpień 2018r. i maj – czerwiec 2013r. z powodu pogorszenia samopoczucia psychicznego, nasilenia niepokoju, płaczliwości, drażliwości, obniżenia nastroju i napędu, drżenia rąk, kłopotów z mobilizacją, aktywnością w domu, zaburzeń snu, myśli rezygnacyjnych. Schorzenia psychiczne odwołującej to nerwica wegetatywna, depresja nawracają w zależności od spraw życiowych i osobistych. T. K. stale pozostaje pod opieką psychiatry, przyjmuje leki przeciw-psychotyczne i przeciw-depresyjne, które stabilizują jej stan. Nerwowe sytuacje doprowadzają do obniżenia nastroju odwołującej, reakcji organizmu w postaci trzęsienia się, słabnięcia, uczucia zatkania w gardle, konieczności zażycia leków na nagły stan nerwowy. W trakcie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego odwołująca zażywała farmaceutyki, uczęszczała na terapię w ramach szpitalnego oddziału dziennego, pracując nad umiejętnością wyciszenia i koncentracji. Nadto, odwołująca zażywa środki przeciwbólowe (leczenie somatyczne).

T. K., cierpiąca na zaburzenia depresyjne, po okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego w marcu 2019r. odnotowała zmianę nastroju, uspokojenie, skutkujące istotną poprawą stanu psychicznego. Kolejno, w kwietniu 2019r. stan psychiczny odwołującej ustabilizował się, odzyskała ona zdolność do pracy, w związku z czym podjęła pracę zawodową. Niezdolność do pracy powstała w dniu 02 czerwca 2019r. była spowodowana tą samą chorobą, co niezdolność do pracy w okresie od dnia 01 lipca 2018r. do 30 marca 2019r. W dniu 1 kwietnia 2019 roku odwołująca odzyskała zdolność do pracy z przyczyn psychiatrycznych i podjęła pracę zawodową. Zaburzenia u odwołującej przebiegają z okresami remisji i zaostrzeń, więc jej stan zdrowia jest zmienny.

W okresie od 1 kwietnia 2019 roku do 1 czerwca 2019 roku wykonywała pracę w restauracji na stanowisku szefa kuchni. W tym czasie czuła się dobrze, nie miała załamań nerwowych, zaburzeń koncentracji, mogła wykonywać w pełni swoje obowiązki pracownicze jako szef kuchni.

W dniu 2 czerwca 2019 roku z powodu złego zachowania jej przełożonego („krzyków, docinek i dogadywania”), jej stan psychiczny znacznie się pogorszył do tego stopnia, że musiała wyjść z pracy i udać się następnego dnia do lekarza psychiatry.

W dniu 3 czerwca 2019 roku odwołująca się miała wizytę u lekarza psychiatry M. D. w (...) na której opisano jej stan zdrowia: „przygnębiona, połącznia, wiąże to z mobbingiem w pracy, wczoraj wyszła z pracy. ZLA 02.06-1.07 br.” Wskazano na rozpoznanie F33- zaburzenia depresyjne nawracające.

Dowód: akta organu rentowego, zeznania odwołującej z dnia 14.07.2020r. k.47, dokumentacja informacyjna leczenia szpitalnego k.54, historia zdrowia i choroby k.165, opinia sądowo psychiatryczna k.85-86, opinia sądowo psychiatryczna uzupełniająca k.119, opinia sądowo psychiatryczna uzupełniająca II k.139, opinia sądowo psychiatryczna uzupełniająca III k.176-178; dokumentacja medyczna – k. 167v; zeznania świadka K. B. z dnia 14.07.2020r. k.45v, zeznania świadka A. P. z dnia 14.07.2020r. k.46, zeznania świadka M. P. z dnia 14.07.2020r. k.46v

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów z akt organu rentowego, akt sprawy oraz zeznań świadków i opinii biegłego psychiatry. Autentyczność dokumentów nie była przedmiotem kwestionowania przez strony. W toku procesu, Sąd powołał na świadka K. B., A. P. i M. P.. Ich zeznania oraz zeznania odwołującej T. K. Sąd ocenił jako wiarygodne w całości i wzajemnie się uzupełniające.

Zeznania świadka K. B. dostarczyły informacji na okoliczność zatrudnienia odwołującej w restauracji, pracy na stanowisku szefa kuchni od kwietnia 2019r., wykonywania obowiązków pracowniczych, trwania stosunku pracy w czerwcu 2019r. Nadto, świadek unaocznił trudności zdrowotne, z którymi borykała się odwołująca w trakcie pracy – ból głowy, nerwowość. Świadek A. P. dostarczył informacji odnośnie obecności odwołującej w restauracji, pracującej w kuchni, od marca 2019r. Świadek M. P. również wskazał na wykonywanie pracy przez odwołującą w restauracji w miesiącach marzec 2019r. – czerwiec 2019r.

Sąd nie mając wiedzy medycznej zasięgnął wiadomości specjalnych dopuszczając dowód z opinii biegłego z zakresu psychiatrii M. L. (1). Biegła w swojej opinii głównej i uzupełniającej w całości i pełni odpowiedziała na tezę dowodową, przedstawiła szczegółową analizę dokumentacji medycznej z uzasadnionymi szeroko wnioskami. W zakresie zastrzeżeń ZUS do sporządzanych opinii, Sąd dopuścił dowód z dwóch opinii uzupełniających biegłego psychiatry. W opiniach uzupełniających biegła M. L. w pełni odpowiedziała na kwestie zarzutów podniesionych przez ZUS. Brak było podstaw do dopuszczania kolejnej opinii uzupełniającej, która zmierzałaby tylko do przedłużenia postępowania.

Nadto, Sąd oddalił w toku procesu wniosek ZUS o przesłuchanie w charakterze świadka lekarza, który wystawił odwołującej się zwolnienie od dnia wolnego od pracy oraz o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry. W tym zakresie Sąd wskazuje, że dopuszczenie świadka lekarza M. D. zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania ponieważ wbrew temu co twierdził ZUS jest opis wizyty lekarskiej z dnia 3 czerwca 2019 roku oraz tego, że odwołująca w dniu 2 czerwca 2019 roku wyszła wcześniej z pracy.

Dodatkowo uzupełniająca opinia biegłego z zakresu psychiatrii była niepotrzebna ponieważ opinie dotychczas sporządzone przez biegłą zawierają pełne wnioski. Ponadto samo niezadowolenie stron z niekorzystnej dla niej opinii biegłego wobec braku przekonujących uzasadniających argumentów nie stanowi podstawy do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd ponadto stwierdził, że brak było podstaw do dopuszczania dodatkowych wniosków dowodowych z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

T. K. w toku postępowania domagała się zmiany decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Inspektorat w W. dnia 24 grudnia 2019r. nr (...), poprzez przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego za okres 02 czerwca 2019r. – 11 grudnia 2019r.

Zgodnie z art. 8 i 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej jako; ustawa zasiłkowa), zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Kwestią kluczową w niniejszej sprawie było to, czy zastosowanie ma art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej.

Sąd, w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy, przyznał w sentencji pkt 1 wyroku odwołującej się prawo do zasiłku chorobowego we wnioskowanym okresie. W tym zakresie uznał, że odwołująca w okresie od 1 kwietnia 2019 roku do 1 czerwca 2019 roku była zdolna do pracy i ją wykonywała.

Spór stron postępowania sprowadzał się do ustalenia, czy odwołująca była niezdolna do pracy stale w okresie jak podawał ZUS, oraz że niezdolność do pracy odwołującej w okresie od 02 czerwca 2019r. do 11 grudnia 2019r. spowodowana była tym samym schorzeniem, z powodu którego przyznano jej świadczenie rehabilitacyjne do dnia 30 marca 2019r. W ocenie organu, mało prawdopodobnym jest odzyskanie przez odwołującą z dniem 30 marca 2019r. pełnej zdolności do pracy. Sąd nie mając wiedzy medycznej zasięgał opinii biegłego psychiatry, który po analizie dokumentacji medycznej szeroko przedłożonej do akt tej sprawy, przeanalizowaniu całego dostępnego materiału dowodowego wskazał, że odwołująca Niezdolność do pracy powstała w dniu 02 czerwca 2019r. była spowodowana tą samą chorobą, co niezdolność do pracy w okresie od dnia 01 lipca 2018r. do 30 marca 2019r. Jednakże kluczowe było w tym zakresie ustalenie, czy w okresie pomiędzy datami końca okresu niezdolności (30 marca 2019 roku) i początku nowej niezdolności (2 czerwca 2019 roku) odwołująca była zdolna do pracy. Z ustaleń biegłego, które Sąd w całości podziela oraz przyjmuje jak własne wynika, że odwołująca pracowała, nie wykazywała objawów zaostrzenia schorzeń depresyjnych. Stan jej zdrowia i natura schorzeń charakteryzuje się tym, że zaburzenia depresyjne przebiegają u niej okresowo z zaostrzeniami kiedy staje się niezdolna do pracy oraz okresami remisji. Nie jest to stan zdrowia ustabilizowany, także niezasadne jest twierdzenie ZUS, że mało prawdopodobnym jest, że w okresie kiedy nie miała zwolnień lekarskich odzyskała zdolność do pracy. W tym okresie nie były opisywane na wizytach w PZP żadne nasilenia objawów, a pojawienie się nowych nasilonych objawów związanych z mobbingiem w pracy opisano w dniu 3 czerwca 2019 roku, ze wskazaniem, że powstały one dzień wcześniej. Tak więc brak było podstaw do przyjęcia, że odwołująca po wykorzystaniu świadczenia rehabilitacyjnego 30 marca 2019 roku była po tym dniu dalej niezdolna do pracy. Przeciwnie odzyskała zdolność do pracy, pracowała zawodowo, a ponowna niezdolność powstała dopiero po 61 dniach od 30 marca 2019 roku czyli 2 czerwca 2019 roku.

Mając na uwadze brak spełnienia przesłanek z art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej, czyli wystąpienie wymaganej przerwy przekraczającej 60 dni miedzy datami niezdolności do pracy z tej samej przyczyny, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję przyznając odwołującej prawo do zasiłku chorobowego za cały sporny okres.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, uznając, że stroną wygrywająca w całości jest strona odwołująca.