Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2025 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bartosz Szałas

Protokolant: protokolant sądowy Paulina Świętochowska

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2025 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania małoletniej S. K. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego K. D.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 14 grudnia 2022 roku, nr WN-I. (...).2. (...).2022

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie niepełnosprawności

1.  zmienia zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 14 grudnia 2022 roku, nr WN-I. (...).2. (...).2022 oraz poprzedzające je orzeczenie Powiatowego Zespołu Do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 8 września 2022 roku, nr ZP 5946/22 w ten sposób, że postanawia:

a)  w pkt IV – orzeczenie wydaje się do – wskazać, że do ukończenia 16-tego roku życia;

b)  w pkt 7) – wskazania dotyczące konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji – wskazać, że wymaga;

2.  zasądza od Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. na rzecz odwołującej się S. K. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego K. D. kwotę 1.080,00 zł (słownie: jeden tysiąc osiemdziesiąt złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI U 85/23

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 8 września 2022 roku, nr ZP 5946/22, (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. zaliczył małoletnią S. K. do osób niepełnosprawnych od urodzenia, symbol niepełnosprawności 11-I, na okres do 30.09.2025r. (pkt IV). Jednocześnie PZON w pkt 7 swojego orzeczenia o niepełnosprawności wskazał, że małoletnia nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Od powyższego orzeczenia PZON przedstawiciel ustawowy małoletniej wniósł odwołanie. W wyniku jego rozpoznania Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. orzeczeniem z dnia 14 grudnia 2022 roku, nr WN-I. (...).2. (...).2022, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

(orzeczenie PZON z dnia 08.09.2022r. i orzeczenie WZON z dnia 14.12.2022r. – akta WZON)

Od wskazanego orzeczenia WZON przedstawiciel ustawowy małoletniej odwołującej się S. K. – jej matka K. D. – wniosła odwołanie, zaskarżając to orzeczenie w zakresie pkt 7 i pkt IV. Wniosła ona o zmianę orzeczenia WZON i poprzedzającego je orzeczenia PZON poprzez wskazanie w pkt 7, że jej córka wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także poprzez wydanie orzeczenia na okres do ukończenia przez małoletnią odwołującą się 16-tego roku życia (pkt IV).

W uzasadnieniu odwołania strona podała, że małoletnia choruje na zagrażającą życiu postać klasyczną wrodzonego przerostu nadnerczy z utratą soli. W wyniku podaży małoletniej nieodpowiedniej dawki leku może dojść u niej do wytworzenia niewystarczającej ilości kortyzoli, co może z kolei doprowadzić do ostre niewydolności kory nadnerczy (przełomu nadnerczowego) lub nawet do śmierci. Strona podkreśliła, że dla zachowania życia dziecka istotna jest jego wnikliwa obserwacja, aby móc szybko zareagować i podać lek. Bardzo ważne jest tutaj doświadczenie matki małoletniej odwołującej się, która ze względu na jej stałą obserwację jest w stanie dostrzec, kiedy dzieje się coś nieprawidłowego. Nigdy bowiem nie wiadomo, kiedy objawy jej choroby się nasilą, co wymaga natychmiastowej reakcji i odpowiedniego podania leków.

(odwołanie – k. 1 – 6 verte)

W odpowiedzi na odwołanie WZON wniósł o jego oddalenie podnosząc, że brak jest podstaw do zmiany orzeczenia.

(odpowiedź na odwołanie – k. 10 – 12)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletnia S. K. cierpi na klasyczny wrodzony przerost nadnerczy z utratą soli. Ta postać choroby wymaga stałej podaży leków i obserwacji dziecka. Małoletnia wymaga stałego przyjmowania glikokortykoidów, mineralokortykoidów, wymaga częstych kontroli w Poradni Endokrynologicznej i częstych kontroli przez lekarza pediatrę. Wymaga ona stałej, wnikliwej obserwacji, umiejętnego dawkowania leków i reagowania na objawy, które powodują zwiększone zapotrzebowanie na glikokortykoidy i mineralokortykoidy. Zaniechanie powyższego może doprowadzić do zagrożenia zdrowia i życia ze zgonem włącznie na skutek przełomu nadnerczowego. Wymaga ona praktycznie permanentnej obserwacji przez opiekunów. Odwołująca się jeszcze przez wiele lat nie będzie w stanie identyfikować zagrożenia. Odwołująca się wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W przypadku odwołującej się należy wydać jej orzeczenie o niepełnosprawności do ukończenia przez nią 16-tego roku życia.

Małoletnia co do zasady powinna przyjmować określone dawki leku cztery razy dziennie. Jednak zarówno te dawki, jak i częstotliwość ich podawania ulegają dynamicznej zmianie w sytuacji, gdy rodzice obserwują u niej jakiekolwiek objawy chorobowe. Małoletnia ma obniżoną odporność ze względu na swoją chorobę główną, ponieważ jej organizm nie wytwarza samodzielnie kortyzolu. W sytuacji gdy pojawia się choroba dodatkowa, np. gorączka, rodzice automatycznie zwiększają dawkę leku i częstotliwość jego podawania, podają go wówczas co cztery godziny. Dawki przyjmują wtedy postać tzw. dawek stresowych, aby szybko zapobiec rozwojowi sytuacji niebezpiecznej dla życia, która może prowadzić do przełomu nadnerczowego. W sytuacji, gdy u małoletniej w ciągu godziny od podania dawki stresowej pojawiają się wymioty rodzice podają jej natychmiast korhydron, domięśniowo, w wyniku zaistnienia już wcześniej takiej sytuacji, która zagrażała życiu małoletniej, rodzice zostali przeszkoleni w zakresie podania tego leku. Przy wymiotach należy też podawać glukozę i sól i cały czas monitorować dziecko.

Rodzice małoletniej mają cały czas spakowaną torbę do szpitala, gdyby jej stanu nie udawało się unormować i potrzebna byłaby natychmiastowa interwencja lekarska w szpitalu. W takiej sytuacji jeden rodzic jedzie z małoletnią do szpitala, a drugi zostaje w domu i dzwoni do szpitala, aby na miejscu był już przygotowany zespół reanimacyjny, ponieważ niezwykle istotny jest tu czas.

Życie małoletniej jest uzależnione od kortyzolu, jeżeli nie otrzyma prawidłowej dawki tego leku w odpowiednim momencie, to umrze. Decyzja co do podania zwiększonej dawki leku jest uzależniona od stałej obserwacji małoletniej przez jej rodziców, głównie przez jej matkę. Małoletnia nie jest w stanie sama zakomunikować, że coś się dzieje niedobrego, ponieważ jeszcze nie mówi. Małoletnia nie zostaje sama z osobami trzecimi, zawsze przy niej jest przynajmniej jeden z rodziców, aby móc ją stale obserwować. W sytuacji przełomu, gdy spada glukoza i po 10-15 minutach jest kolejny pomiar i ona cały czas spada, wówczas trzeba natychmiast podać lek.

W sytuacjach przełomu dawki leku trzeba podać małoletniej jak najszybciej, maksymalnie do 30 minut od momentu, gdy zaobserwuje się jakiś problem. Dziecko trzeba stale monitorować, jak tylko cokolwiek zmienia się w jej zachowaniu, to trzeba szybko zareagować i podać lek.

Matka małoletniej próbowała zapisać ją do prywatnego żłobka, ale wszystkie placówki, do których się zgłosiła odmawiały jej przyjęcia ze względu na to, że opiekunki w żłobku nie mogą jej podać leku, nikt nie byłby też w stanie jej stale monitorować pod kątem stanu zdrowia.

Matka małoletniej odwołującej się zrezygnowała z pracy 1 sierpnia 2022 roku, aby móc się stale zajmować córką.

(dowód: zeznania przedstawiciela ustawowego małoletniej odwołującej się K. D. – k. 24 – 25 verte, opinia Instytutu – k. 32 – 33, opinia biegłego z zakresu endokrynologii D. K. – k. 88 – 90)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu endokrynologii D. K., które są dla Sądu przekonujące i logicznie uargumentowane, co Sąd opisze jeszcze niżej. Sąd oparł się także na zeznaniach przedstawiciela ustawowego małoletniej odwołującej się K. D., złożonych na rozprawie, znajdują one bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy.

Sąd miał na uwadze, że w niniejszej sprawie zostały wydane łącznie trzy opinie przez trzech różnych biegłych z zakresu endokrynologii, w tym jednego biegłego w ramach Instytutu. Sąd przeanalizuje w tym miejscu te opinie i ich wnioski, uzasadniając, czym kierował się ustalając taki stan faktyczny, jak powyżej.

Jeśli chodzi o opinię biegłego M. M., która opiniowała w ramach Instytutu, Sąd miał na uwadze, że biegła prawidłowo rozpoznała schorzenie, na które cierpi odwołująca się. Biegła również jednoznacznie w swej opinii potwierdziła, że ta postać choroby wymaga stałej podaży leków i obserwacji dziecka. Jednak we wnioskach biegła wskazała, że małoletnia nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (pkt 7), wymaga jedynie stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji (pkt 8). Z treści opinii, w zakresie wniosku co do pkt 7, wynika, że biegła wskazała, że małoletnia jest dzieckiem sprawnym, kontaktuje się z otoczeniem odpowiednio do wieku, wskazywana jest jednak potrzeba stymulacji rozwoju dziecka. Biegła nigdzie nie wyjaśniła jednak jak stwierdzona przez nią konieczność stałej podaży leków, a zwłaszcza stałej obserwacji dziecka, ma się do wskazania z pkt 7. Biegła ograniczyła się jedynie do wskazania, że małoletnia jest na stopniu rozwojowym odpowiednim do wieku w zakresie kontaktu z otoczeniem. Jednak w niniejszej sprawie najważniejszym czynnikiem, ze względu na który należało ocenić wskazanie z pkt 7 jest właśnie konieczność owej stałej obserwacji dziecka, aby móc mu szybko podać lek ratujący życie. Biegła nie odniosła się szerzej do tej kwestii, mimo że zauważyła ją i wskazała w treści swej opinii.

W zarzutach do opinii Instytutu strona odwołująca się (k. 42 – 49) wskazała, że biegła M. M. nie wskazała na jakim materiale dowodowym oparła się twierdząc, że małoletnia ma stałe dawki leków o stałej porze, ustalone według schematu, podczas gdy w rzeczywistości dawki te, jak i ich częstotliwość ulegają ciągłym zmianom w zależności od stanu dziecka. Strona słusznie też zwróciła uwagę na lakoniczność opinii, a konkretnie na brak uzasadnienia wniosku co do pkt 7 oraz wewnętrzną sprzeczność opinii, w której biegła jednocześnie wcześniej akcentuje konieczności stałej obserwacji dziecka.

Jednocześnie strona wniosła o wyznaczenie innego biegłego. Sąd po analizie zarzutów do opinii przychylił się do tego wniosku.

Wobec powyższego kolejną opinię w sprawie wydała biegła A. B.. Jednak jej opinia (k. 55 – 58) nie zawiera wniosków adekwatnych do tezy dowodowej, biegła bowiem nie wypowiedziała się ani co do pkt 7 orzeczenia o niepełnosprawności, ani co do pkt IV, ograniczając się jedynie do lakonicznego stwierdzenia, że jej opinia jest zgodna z opinią Instytutu wydaną wcześniej w niniejszej sprawie. W opinii biegłej brak jednak jakiegokolwiek uzasadnienia toku jej rozumowania, a przede wszystkim brak konkretnej odpowiedzi na pytania postawione przez Sąd. Sąd próbował uzyskać od biegłej uzupełnienie opinii poprzez konkretną odpowiedź co do pkt 7 orzeczenia o niepełnosprawności (zarządzenie z k. 60 a.s.), ale z przyczyn zdrowotnych okazało się to niemożliwe (notatka z k. 68 a.s.).

W tej sytuacji Sąd zdecydował skierować akta do trzeciego z kolei biegłego. Opinię wydał biegły endokrynolog D. K.. W opinii biegły, przeciwnie niż biegła opiniująca w ramach Instytutu, uznał konieczność stałej opieki i pomocy innych osób w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji małoletniej (pkt 7 orzeczenia o niepełnosprawności). Biegły co do samego rozpoznania choroby zgodził się z poprzednimi biegłymi opiniującymi w niniejszej sprawie, jednak wnioski co do pkt 7, jak i co do pkt IV, tu bowiem biegły uznał, że należy zaliczyć małoletnią do osób niepełnosprawnych do ukończenia przez nią 16 roku życia, są odmienne. Biegły jednak uzasadnił, czym kierował się przyznając pkt 7, jak i pkt IV. Otóż decydującym czynnikiem jest kwestia konieczności stałego monitorowania stanu zdrowia dziecka, czego nie może czynić nikt inny poza jego rodzicami, a głównie matką. Widać, że biegły odniósł się do całego materiału zgromadzonego w aktach sprawy, w tym też i do zeznań przedstawiciela ustawowego małoletniej odwołującej się, która zwracała uwagę na ten właśnie aspekt. Biegły słusznie zauważył, że żadna placówka żłobkowa, czy przedszkolna nie podejmie się opieki nad małoletnią, ani podania jej odpowiedniej dawki leku w odpowiednim czasie. Jak obrazowo wskazał biegły, w tym przypadku odwołująca się jest skazana na indywidualną opiekę, a później także na tryb indywidualnego nauczania. Stąd więc wynika ograniczona możliwość samodzielnej egzystencji, małoletnia bowiem w istocie nie może sama funkcjonować bez stałego nadzoru jednego z rodziców, który w pogotowiu ma leki i wie, kiedy i w jakiej dawce je podać. Biegły uzasadnił też, skąd wskazanie w pkt IV, że orzeczenie należy wydać do ukończenia 16 roku życia, wskazując, że jest to spowodowane tym, że odwołująca się jeszcze przez wiele lat nie będzie w stanie identyfikować zagrożenia. Wnioski zawarte w opinii biegłego były dla Sądu w pełni przekonujące i przede wszystkim brały pod uwagę całość zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, czyli również zeznania złożone na rozprawie, nie ograniczając się jedynie do dokumentacji medycznej, która też, co oczywiste, została przez biegłego przeanalizowana.

Do powyższego opinii odniósł się WZON pismem z dnia 4 września 2024 roku, jednak pismo to z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych zostało zwrócone. Z kolei strona odwołująca się nie zajęła na piśmie stanowiska wobec opinii, tym samym nie kwestionując jej i jej wniosków w przepisanym przez Sąd terminie.

Wobec powyższego, Sąd spośród tych trzech opinii złożonych do akt niniejszej sprawy, oparł się ostatecznie w całości na wnioskach zawartych w opinii biegłego D. K.. Sąd oparł się również na opinii Instytutu, jednak jedynie w zakresie medycznego rozpoznania choroby oraz w zakresie, w jakim w opinii stwierdza się konieczność stałej podaży leków i obserwacji dziecka.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie małoletniej S. K. od orzeczenia WZON w W. utrzymującego w mocy orzeczenie PZON w W., w którym nie wskazano, że wymaga ona konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (pkt 7 orzeczenia), a także wydano orzeczenie jedynie do 30.09.2025r. (pkt IV orzeczenia).

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. - Dz. U. z 2021r., poz. 573) osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Z kolei zgodnie z §1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 roku w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz. U. z 2002r., Nr 17, poz. 162) oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia, zwanej dalej "dzieckiem", dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1) przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy,

2) niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo

3) znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w zakresie rzeczywistej konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji Sąd oparł się na wnioskach z opinii biegłego D. K., które zostały omówione wyżej przy ocenie stanu faktycznego. Wnioski te są przekonujące dla Sądu. Biegły jednoznacznie wskazał, że w przypadku małoletniej istnieje konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Sąd pragnie w tym miejscu krótko odnieść się również do argumentacji podniesionej przez WZON w toku postępowania, w tym też w zwróconym piśmie z dnia 4 września 2024 roku. Co prawda pismo to zostało zwrócone, a więc nie wywołuje żadnych skutków, jednak Sąd pragnie pokrótce odnieść się do zawartej w nim argumentacji WZON, w ocenie Sądu bowiem kluczowe dla rozpoznania niniejszej sprawy jest zrozumienie istoty wskazania z pkt 7 orzeczenia o niepełnosprawności. WZON bowiem jasno wskazał, że według niego dla wskazania z pkt 7 należy stwierdzić całkowitą zależność dziecka od otoczenia, wymagającego pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych. WZON podał również, że wskazanie z pkt 7 przyznaje się wyłącznie, gdy dziecko jest całkowicie zależne od sprawowania opieki ponad normę wiekową.

W ocenie Sądu dla uznania konieczności wskazania z pkt 7 należy wczytać się w treść tego punktu. Mowa w nim bowiem o konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W zdecydowanej większości przypadków będzie tu faktycznie chodziło o niemożność samodzielnego poradzenia sobie z czynnościami samoobsługowymi, jednak nie można tego wskazania sprowadzić jedynie do sprawdzenia, czy dziecko pod kątem umiejętności chodzenia, jedzenia, czy zachowania higieny osobistej, pozostaje w normie wiekowej. Istotne jest bowiem, czy wymaga ono, z różnych przyczyn, konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W niniejszej sprawie samodzielna egzystencja odwołującej się jest uzależniona od stałej obserwacji jej stanu zdrowia i szybkiego podania jej leku w odpowiednich dawkach, co musi nastąpić w przeciągu maksymalnie 30 minut od wystąpienia niepokojących objawów. Jest to zbyt krótki czas, aby móc przekazać dziecko do placówki zewnętrznej – żłobka, czy przedszkola – czy pozostawić je pod opieką innej osoby, niż przeszkolony rodzic. Sam fakt, że odwołująca się rozwija się adekwatnie do wieku pod kątem czynności samoobsługowych, nie jest tutaj meritum sprawy. Od początku bowiem odwołująca się wskazywała, że konieczność owej stałej opieki jest związana z koniecznością stałego monitorowania dziecka.

WZON w swym piśmie zawarł jedno słuszne zdanie, które faktycznie podsumowuje sprawę i zawiera jej istotę, a mianowicie, że wskazanie z pkt 7 przyznaje się wyłącznie, gdy dziecko jest całkowicie zależne od sprawowania opieki ponad normę wiekową. Tyle tylko, że WZON rozumie to przez pryzmat czynności samoobsługowych dziecka, natomiast w tej sprawie trzeba to rozumieć szerzej, przez pryzmat możliwości fizycznego funkcjonowania dziecka i zagrożenia dla jego życia. Odwołująca się w ocenie Sądu jest niewątpliwie całkowicie zależna od sprawowania opieki ponad normę wiekową. Dla pozostałych dzieci pozostających w tej normie nie jest istotne, aby w przypadku pojawienia się objawów chorobowych przeziębienia podać w ciągu 30 minut zastrzyk domięśniowy. Takie dzieci mogą przez cały dzień jeszcze przebywać w placówce przedszkolnej, po czym rodzic może próbować najpierw domowymi sposobami pomóc dziecku w walce z przeziębieniem, a ewentualnie po kilku dniach pójść na wizytę do lekarza, na której zostanie wdrożone odpowiednie leczenie. Nie ma jednak wymogu reakcji natychmiastowej. W przypadku odwołującej się brak podania leku, którego nie może podać żaden opiekun w przedszkolu, czy żłobku, z podawania którego rodzic został specjalnie przeszkolony, jest to bowiem zastrzyk domięśniowy, i to brak jego podania niemal natychmiast, bo w ciągu 30 minut, może skutkować zgonem. Jak wobec tego można mówić o możliwości samodzielnej egzystencji odwołującej się, bez konieczności stałej opieki nad nią sprawowanej przez jednego z rodziców, który cały czas monitoruje jej stan zdrowia, pozostając w pogotowiu z lekami, a także ze spakowaną torbą do szpitala. Specyfika choroby odwołującej się każe więc uznać, że jest ona całkowicie zależna od sprawowania nad nią opieki ponad normę wiekową przez jej rodziców. Od tego zależy bowiem jej życie. Odwołująca się jako małe, kilkuletnie dziecko nie jest w stanie sama zakomunikować rodzicom zmian zachodzących dynamicznie w jej organizmie, nie poda sobie sama leków, nie zrobi sobie sama zastrzyku. A jednocześnie bez podjęcia tych czynności w krótkim czasie w sytuacji, gdy dojdzie u niej do przełomu nadnerczowego, istnieje wysokie ryzyko jej zgonu.

Powyższe, w ocenie Sądu przemawia za uznaniem, że zasadnym jest wskazanie z pkt 7, a mianowicie, że odwołująca się wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Co do wskazania z pkt IV orzeczenia o niepełnosprawności, Sąd oparł się w tym zakresie również na opinii biegłego D. K., który przekonująco wskazał, że wydanie orzeczenia do ukończenia przez odwołującą się 16-tego roku życia jest zasadne wobec faktu, że jeszcze przez wiele lat nie będzie ona w stanie identyfikować zagrożenia, jakie się dla niej pojawia w związku z przełomem nadnerczowym. Należy więc zapewnić małoletniej możliwość stałej pomocy jednego z jej rodziców i stałego monitorowania jej stanu zdrowia przez maksymalnie długi okres, na jaki aktualnie można orzec w jej przypadku niepełnosprawność, czyli do ukończenia przez małoletnią 16-tego roku życia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zmienił zaskarżone orzeczenie w zakresie jego pkt 7 i pkt IV.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 i § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Sąd miał na uwadze, że w wyroku zmieniono w zaskarżone orzeczenie WZON i poprzedzające je orzeczenie MZON w W., orzekając zgodnie z wnioskiem z odwołania. Wobec tego należy uznać odwołującą się za stronę wygrywającą w całości. Tym samym Sąd zasądził na jej rzecz od WZON całość kosztów procesu, na które składały się wyłącznie koszty zastępstwa procesowego.

Sąd w ramach kosztów zastępstwa procesowego zasądził sześciokrotność stawki minimalnej 180,00 zł czyli 1.080,00 zł (6x180zł) mając na uwadze bardzo niską wartość tej stawki i jej zupełną nieadekwatność do warunków rynkowych świadczenia usług prawniczych, a więc do rzeczywistych kosztów zastępstwa procesowego, jakie strona odwołująca się poniosła, a także nakład pracy pełnomocnika małoletniej odwołującej się zgodnie z przesłankami z § 15 ust. 3 wskazanego wyżej rozporządzenia. Sąd miał na uwadze, że zasądzenie w niniejszej sprawie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości niższej niż maksymalna sześciokrotność stawki stanowiłoby jedynie iluzoryczny zwrot kosztów procesu poniesionych przez stronę odwołującą się, jej pełnomocnik bowiem poza sporządzeniem odwołania, analizował jeszcze trzy opinie sporządzone w niniejszej sprawie, zajmując co do dwóch z nich wyczerpujące stanowisko procesowe na piśmie, ze sformułowaniem zarzutów. Do tego dochodzi stawiennictwo na dwóch rozprawach i aktywne w uczestniczenie w rozprawie, zwłaszcza jeśli chodzi o rozprawę w dniu 22 marca 2023 roku, kiedy to była przesłuchiwana przedstawicielka ustawowa małoletniej odwołującej się. W ocenie Sądu pełnomocnik swym działaniem w sprawie wypełnił przesłanki z § 15 ust. 3 pkt 1, 3 i 4 rozporządzenia. Suma tych podejmowanych przez pełnomocnika w sprawie czynności i jego poziom aktywności i nakładu pracy przemawia za przyznaniem mu przynajmniej kwoty 1.080,00 zł, czyli maksymalnej sześciokrotności stawki, biorąc pod uwagę jego nakład pracy i realia rynkowe stawek za usługi prawnicze. Wobec powyższego Sąd przyznał koszty zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej.