Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 16 kwietnia 2020 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2020 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w W.

z udziałem Instytutu Ochrony Środowiska - Państwowego Instytutu (...) w W.

o zasiłek chorobowy

w związku z odwołaniem M. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W.

z dnia 22 stycznia 2019 roku, znak: (...)

postanawia:

1.  odmówić odrzucenia odwołania,

2.  uznać się niewłaściwym w zakresie roszczenia M. R. o przeliczenie zasiłku chorobowego za okresy od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku i przekazać sprawę w tym zakresie do rozpoznania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W.,

3.  umorzyć postępowanie w zakresie odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W. z dnia 22 stycznia 2019 roku znak: (...),

4.  odstąpić od obciążania stron dotychczasowymi kosztami sądowymi i kosztami procesu.

ZARZĄDZENIE

(...)

Sygn. akt VI U 104/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 stycznia 2019 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. uznał, że podstawę wymiaru zasiłku chorobowego M. R. za okres od 29 do 30 stycznia 2016 roku (dwa dni) stanowi kwota 12.827,77 zł, stawka dzienna świadczenia w wysokości 80% podstawy wymiaru wynosi 342,07 zł oraz zobowiązał płatnika składek Instytut Ochrony Środowiska- Państwowy Instytut (...) z siedzibą w W. do przeliczenia zasiłku za ww. okres z uwzględnieniem wskazanej w pkt 1 podstawy wymiaru i dokonania przeliczenia wypłaty wyrównania świadczenia wraz z należnymi odsetkami.

Od powyższej M. R. wniosła odwołanie wskazując, że zaskarża decyzję w części dotyczącej odmowy przeliczenia zasiłku chorobowego za okres od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że decyzja z dnia 22 stycznia 2019 roku nie zawiera rozstrzygnięcia, co do tych okresów, a kolejną decyzją z dnia 6 marca 2019 roku organ rentowy odmówił odwołującej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku z powodu wyczerpania okresu zasiłkowego wynoszącego 182 dni. Sprawa toczy się w tutejszym Sądzie pod sygn. akt VI U 157/19 (k. 59).

Występujący w postępowaniu w charakterze zainteresowanego Instytut Ochrony Środowiska- Państwowy Instytut (...) z siedzibą w W. wniósł najpierw o oddalenie odwołania (w piśmie z dnia 13 czerwca 2019 roku), a następnie o odrzucenie odwołanie (w piśmie 2 grudnia 2019 roku). W uzasadnieniu wniosku o odrzucenie odwołania zainteresowany wskazał, że w związku z niewskazaniem przez odwołującą w jakim zakresie zaskarża decyzję z dnia 22 stycznia 2019 roku i braku wyraźnego pokrzywdzenia odwołującej decyzją (interesu w zaskarżeniu – gravamen) odwołanie M. R. od tej decyzji powinno być odrzucone.

W toku procesu na rozprawie w dniu 18 października 2019 roku Sąd zakreślił odwołującej 14 dniowy termin do zajęcia jasnego i precyzyjnego stanowiska w sprawie, czy kwestionuje zapisy zaskarżonej decyzji z dnia 22 stycznia 2019 roku z punktów 1 i 2, czy też nie – pod rygorem zawieszenia postępowania. Pismem z dnia 30 października 2019 roku odwołująca wskazała, że podtrzymuje stanowisko, tj. w zakresie przyznania uprawnienia do zasiłku chorobowego za okres od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku. Wskazała ponadto, że organ rentowy odmówił jej przeliczenia podstawy wymiaru zasiłku za te okresy w związku z odmową prawa do zasiłku chorobowego z powodu wykorzystania okresu zasiłkowego.

Sąd zważył, co następuje:

1.

Sąd uznał, że wniosek zainteresowanego Instytutu Ochrony Środowiska – Państwowego Instytutu (...) z siedzibą w W. o odrzucenie odwołania jest niezasadny i jako taki skutkuje odmową odrzucenia odwołania.

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. sąd odrzuci pozew jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna. Z kolei art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c. stanowi, że odwołanie powinno zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji lub orzeczenia, zwięzłe przytoczenie zarzutów oraz wniosków i ich uzasadnienie oraz podpis ubezpieczonego albo osoby odwołującej się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, albo przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika ubezpieczonego albo osoby odwołującej się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności.

Zgodnie jednak z art. 464 § 1 k.p.c. odrzucenie pozwu nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd przekaże mu sprawę.

Ponadto zgodnie z art. 477 ⁹ § 3 k.p.c. Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się.

W ocenie Sądu nie ma racji zainteresowany, że na tym etapie jest zasadne odrzucenie odwołania. Przytaczana przez zainteresowanego argumentacja sprowadza się do konkluzji, że skoro odwołująca nie wykonała zobowiązania Sądu w przedmiocie wskazania, jakie zapisy decyzji z dnia 22 stycznia 2019 roku kwestionuje, to nie została pokrzywdzona tą decyzją. Sąd wskazuje, że przesłanki odrzucenia pozwu, w tym odwołania, zostały uregulowane w Kodeksie Postępowania Cywilnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki uzasadniające odrzucenie odwołania w przedmiotowej sprawie, o czym orzeczono na podstawie ww. przepisów w punkcie 1 sentencji postanowienia.

2.

Pismem z dnia 30 października 2019 roku odwołująca wskazała, że podtrzymuje stanowisko, tj. w zakresie przyznania uprawnienia do zasiłku chorobowego za okres od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku, gdyż organ rentowy odmówił jej przeliczenia podstawy wymiaru zasiłku za te okresy w związku z odmową prawa do zasiłku chorobowego z powodu wykorzystania okresu zasiłkowego.

Tymczasem decyzja z dnia 22 stycznia 2019 roku, znak: (...), dotyczy podstawy wymiaru zasiłku chorobowego M. R. za okres dwóch dni, od 29 do 30 stycznia 2016 roku. Zatem w niniejszej sprawie poza zakresem zaskarżonej decyzji jest żądanie przeliczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku.

W zaskarżonej decyzji z dnia 22 stycznia 2019 roku zostało jedynie rozstrzygnięte ustalenie podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres od 29 do 30 stycznia 2019 roku. Przedmiotowa decyzja nie odnosi się do okresu po dniu 30 stycznia 2019 roku, tj. od dnia 31 stycznia 2019 roku i dalej. Tym samym nie rozstrzyga w przedmiocie zasiłku chorobowego za okres od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku z uwzględnieniem odpowiedniej podstawy wymiaru oraz dokonania wypłaty świadczenia. Również decyzja ZUS z dnia 6 marca 2019 roku odnosi się tylko do odmowy prawa do zasiłku chorobowego za te okresy, nie rozstrzygając o żądaniu odwołującej sformułowanym w piśmie z dnia 30 października 2019 roku.

Wobec powyższego Sąd nie może rozpoznać ww. roszczenia, wykracza ono bowiem poza materię objętą zaskarżoną decyzją z dnia 22 stycznia 2019 roku, znak: 440000/601/571/2019-ZAS-03.

Jednocześnie jednak Sąd zauważa, że organem właściwym do rozpoznania ww. roszczenia jest, zgodnie z art. 83 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Dodatkowo zgodnie z art. 464 § 1 k.p.c. odrzucenie pozwu nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd przekaże mu sprawę. Oznacza to, że należy przekazać sprawę w zakresie roszczenia M. R. o przeliczenie zasiłku chorobowego za okresy od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku do rozpoznania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W..

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie ww. przepisów postanowił w punkcie 2 uznać się niewłaściwym w zakresie roszczenia M. R. o przeliczenie zasiłku chorobowego za okresy od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku i przekazać sprawę w tym zakresie do rozpoznania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W.

3.

Ponadto Sąd postanowił umorzyć postępowanie w zakresie odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W. z dnia 22 stycznia 2019 roku znak: 440000/601/571/2019-ZAS-03.

Ww. decyzja ZUS nie jest kwestionowana, ani przez M. R., gdyż jest zgodna z jej stanowiskiem, ani przez organ rentowy, gdyż to on wydał tę decyzję. Odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W. z dnia 22 stycznia 2019 roku znak: 440000/601/571/2019-ZAS-03 nie złożył także Instytut Ochrony Środowiska - Państwowy Instytut (...) w W., gdyż – pomimo doręczenia mu tej decyzji, która to decyzja wprost w swej treści nakłada na tego płatnika określone w niej obowiązki – nie zdecydował się wnieść przepisanego prawem środka zaskarżenia.

Art. 355 kpc stanowi, że Sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne. Skoro będąca przedmiotem rozważań tut. Sądu Ubezpieczeń Społecznych decyzja ZUS z dnia 22 stycznia 2019 roku znak: 440000/601/571/2019-ZAS-03 nie jest – jak okazało się ostatecznie – podważana przez którykolwiek z ww. podmiotów, to wydanie wyroku stało się zbędne.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 kwietnia 2018 r. sygn. I UK 90/17 wskazał, że zgodnie z art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c., odwołanie powinno zawierać jedynie oznaczenie zaskarżonej decyzji oraz określenie i zwięzłe uzasadnienie zarzutów, a zatem jest ono odformalizowane i w odróżnieniu od pism procesowych składanych przez strony w „zwykłym" postępowaniu cywilnym nie musi spełniać wymogów formalnych określonych w art. 126, 127 i 187, co powoduje, że nie musi też dokładnie i precyzyjnie określać żądania i za wystarczający należy uznać zawarty w nim przekaz, z którego wynika, że ubezpieczony nie zgadza się z rozstrzygnięciem zawartym w decyzji, od której zostało wniesione odwołanie, jednakże może również dokładnie określać żądanie (jego zakres przedmiotowy), oczywiście pod warunkiem, że będzie ono mieścić się w granicach przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją.

Sąd rozpoznający sprawę zgadza się z powyższym poglądem. Odwołująca ostatecznie w piśmie z dnia 30 października 2019 roku wskazała, że jakkolwiek podtrzymuje swoje stanowisko, to wniosła o przyznanie jej uprawnienia do zasiłku chorobowego za okres od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku (k. 39). Te dwa okresy w żaden sposób nie dotyczą czasokresu z przedmiotowej decyzji z dnia 22 stycznia 2019 roku. Wskazała ponadto, że organ rentowy odmówił jej przeliczenia podstawy wymiaru zasiłku za te 2 okresy w związku z odmową prawa do zasiłku chorobowego z powodu wykorzystania okresu zasiłkowego. W tym zakresie jednak Sąd podjął decyzję jak w punkcie 2 sentencji, z powodów powyżej przytoczonych.

W żadnym piśmie procesowym M. R. nie podważyła słuszności decyzji z dnia 22 stycznia 2019 roku, czy to w zakresie punktu 1, czy też 2.

W konsekwencji Sąd na podstawie ww. przepisu postanowił umorzyć postępowanie w zakresie odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W. z dnia 22 stycznia 2019 roku znak: 440000/601/571/2019-ZAS-03.

4.

Mając na uwadze wynik procesu Sąd na podstawie art. 97 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 102 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. odstępuje od obciążania stron dotychczasowymi kosztami sądowymi i kosztami procesu. Sąd, stwierdził, że nie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony i odstąpił w postanowieniu od kosztów sądowych. W ocenie Sądu za takim rozstrzygnięciem przemawiała w niniejszej sprawie zasada słuszności. Jednocześnie zgodnie z art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W niniejszej sprawie Sąd uznał, że odwołująca w żaden sposób nie przyczyniła się do zaistniałego stanu rzeczy. Odwołująca już we wniosku z 18 kwietnia 2018 roku (k. 1 akt ZUS) zgłosiła w organie rentowym roszczenie w zakresie m.in. dot. okresów od 29 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku. Organ rentowy przedmiotową decyzją, i to dopiero z dnia 22 stycznia 2019 roku, rozstrzygnął jedynie w zakresie dwóch dni, tj. 29 i 30 stycznia 2016 roku (k. 56 akt ZUS). Jednocześnie ZUS pouczył odwołującą o prawie odwołania od tej decyzji do Sądu Ubezpieczeń Społecznych, co – z uwagi na brak rozstrzygnięcia w zakresie okresu od 31 stycznia 2016 roku do 12 lutego 2016 roku oraz od 15 lutego 2016 roku do 31 marca 2016 roku – M. R. uczyniła 11 lutego 2019 roku (k. 1 akt sprawy). Dopiero w dniu 6 marca 2019 roku ZUS wydał kolejną decyzję, w której zajął się tym drugim okresem, i to też jedynie co do zasady (odwołanie w tym zakresie jest procedowane w sprawie tut. Sądu o sygn. akt VI U 157/19 – k. 59), a nie w zakresie ewentualnej podstawy wymiaru (przekazanie z punktu 2 niniejszego orzeczenia). W tej sytuacji Sąd winien był odstąpić od obciążania stron dotychczasowymi kosztami sądowymi i kosztami procesu. Na marginesie Sąd stwierdza jeszcze dodatkowo, że brak było w niniejszej sprawie VI U 104/19 wniosku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W. o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego (k. 6 akt sprawy, art. 109 kpc).