Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2017 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2017 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z udziałem zainteresowanego (...) Spółki jawnej w K.

o świadczenie rehabilitacyjne

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...)roku, znak: (...), w ten sposób, że przyznaje A. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 17 stycznia 2016 roku do dnia 11 maja 2016 roku.

Sygn. akt VI U 155/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...)roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił A. W. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 17 stycznia 2016 roku, z powodu uznania za zdolną do pracy.

A. W. złożyła odwołanie od powyższej decyzji wskazując, że bezzasadnie uznano ją za zdolną do pracy. Wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. w odpowiedzi wnosił o oddalenie odwołania. Wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26 lutego 2016 roku uznała A. W. za zdolną do pracy.

Zainteresowanym w sprawie jest (...) Spółka jawna w K.. Zainteresowany brał udział w postępowaniu przed organem rentowym i została mu również doręczona przedmiotowa decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia(...)roku znak:(...).

Zgodnie z art. 477 ¹¹ Kodeksu postępowania cywilnego:

§ 1. Stronami są ubezpieczony, osoba odwołująca się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, inna osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja, organ rentowy, wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności i zainteresowany.

§ 2. Zainteresowanym jest ten, czyje prawa lub obowiązki zależą od rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli zainteresowany nie bierze udziału w sprawie, sąd zawiadomi go o toczącym się postępowaniu. Zainteresowany może przystąpić do sprawy w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia zawiadomienia. Do zainteresowanego przepisu art. 174 § 1 nie stosuje się.

§ 3. Postanowienie sądu o zawiadomieniu zainteresowanego o toczącym się postępowaniu może zapaść na posiedzeniu niejawnym.

Z uwagi na fakt brania przez zainteresowanego (...) Spółki jawnej w K. udziału w sprawie przed organem rentowym, brak było podstaw do zawiadomienia go o toczącym się postępowaniu. Natomiast zainteresowany został prawidłowo zawiadomiony o terminach rozprawy i były mu także doręczane odpisy pism procesowych i sądowych.

Zainteresowany (...)Spółka jawna w K. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W sprawie bezsporne jest, że A. W. otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne przez okres 3 miesięcy do dnia 16 stycznia 2016 roku.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26 lutego 2016 roku uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i na tej podstawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. zaskarżoną decyzją odmówił jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 17 stycznia 2016 roku.

Z decyzją organu rentowego nie zgodziła się A. W. wnosząc przedmiotowe odwołanie do Sądu Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Celem zweryfikowania zasadności decyzji organu rentowego i twierdzeń odwołującej należało dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii celem ustalenia, czy odwołująca A. W. była niezdolna do pracy po dniu 16 stycznia 2016 roku, a jeżeli tak to przez jaki okres i czy dalsze leczenie lub rehabilitacja odwołującej rokowały odzyskanie zdolności do pracy (karta 14 akt sprawy).

Biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii K. K.uznał badaną za zdolną do pracy po 16 stycznia 2016 roku (k. 23 i 39).

Odwołująca wniosła zasadne uwagi do opinii (k. 55 i 56) i Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii (k. 57).

W obszernej i szczegółowej opinii z dnia 16 listopada 2016 roku biegły sądowy M. G. specjalista ortopeda traumatolog wskazał, że analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badania pozwalają stwierdzić, że badana aktualnie nie utraciła zdolności do pracy. W chwili obecnej nie stwierdza ani częściowej, ani całkowitej niezdolności do pracy. Przeprowadzone badania ortopedyczne nie ujawniają jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu, tym bardziej w stopniu który powodowałby niezdolność do pracy. Ruchy kręgosłupa są wykonywane swobodnie, w prawidłowym zakresie, nie stwierdza też biegły obiektywnych objawów zespołu bólowego. W zakresie kończyn nie występuje dysfunkcja. Ruchy w stawach i siła mięśniowa są prawidłowe. Chwytność i wydolność chodu jest prawidłowa. Badana obecnie jest zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami i umiejętnościami. Natomiast odwołująca była niezdolna do pracy od 20 kwietnia 2015 roku z powodu bólu i dysfunkcji kręgosłupa lędźwiowego, co wymagało leczenia operacyjnego. Operację wykonano w dniu 11 maja 2015 roku. Ubezpieczona pozostawała niezdolna do pracy przez okres roku od operacji, a to ze względu na ciężki charakter pracy fizycznej, ale i też miały miejsce powikłania infekcyjne operowanego miejsca. Po dniu 16 stycznia 2016 roku A. W. była niezdolna do pracy jeszcze przez 4 miesiące świadczenia rehabilitacyjnego. Niezdolność do pracy wynika także z badania Komisji Lekarskiej ZUS w lutym 2016 roku, kiedy to opisano dysfunkcję kręgosłupa lędźwiowego i objawy korzeniowe. Po roku od operacji doszło do wygojenia i konsolidacji operowanego miejsca, i badana odzyskała zdolność do pracy, co potwierdza też opinia biegłego sądowego K. K. z 16 maja 2016 roku. Wówczas już nie stwierdzono dysfunkcji kręgosłupa, ani objawów neurologicznych (k. 67).

Odnośnie zastrzeżeń organu rentowego (k. 76), biegły sądowy M. G. oświadczył, że nie zawierają one żadnych merytorycznych uwag. Odwołująca pracowała jako pakowaczka i była to praca ciężka, i wymagająca sprawności obu rąk, dłuższego schylania się, podnoszenia i noszenia ciężarów. Jak wynika z opisu badania przedmiotowego w ZUS z dnia 26 lutego 2016 roku, była nadal niezdolna do pracy. U odwołującej w czasie leczenia pooperacyjnego wystąpiło powikłania infekcyjne. Przebyta operacja odcinka lędźwiowego kręgosłupa z powikłaniem infekcyjnym, szczególnie w kontekście wykonywanej ciężkiej pracy fizycznej, bez wątpienia powodowała niezdolność do pracy w okresie roku od operacji, tj. od 11 maja 2015 roku do dnia 11 maja 2016 roku (k. 81).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym o wskazaną powyżej dokumentację znajdującą się w aktach sprawy i organu rentowego oraz w oparciu o opinię biegłego sądowego ortopedy traumatologa M. G..

Sąd swoje rozstrzygnięcie oparł na rzetelnej i przekonywującej opinii biegłego specjalisty ortopedy traumatologa M. G..

W ocenie Sądu opinia biegłego jest wiarygodna, jasna, rzeczowa i spójna. Została sporządzona przez specjalistę z zakresu choroby rozpoznanej u A. W., po dogłębnej analizie całej dokumentacji medycznej oraz dodatkowo po przeprowadzeniu przez biegłego badania lekarskiego odwołującej. Biegły przekonywująco i szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko zawarte w obszernej opinii oraz opinii uzupełniającej, jak również odniósł się do przedłożonej dokumentacji lekarskiej. Przy tym brak jest jednocześnie jakichkolwiek podstaw, aby opinii tej odmówić mocy dowodowej oraz przymiotu wiarygodności.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu wszystkie okoliczności dotyczące sprawy zostały wyjaśnione treścią pisemnych opinii biegłego sądowego M. G..

Sąd pominął opinię biegłego K. K., gdyż zasadnie była zakwestionowana przez stronę procesu. Dodatkowo wskazać należy, że biegły sądowy M. G. w sposób dokładny i szczegółowy podał, dlaczego nie jest zasadna w/w opinia biegłego K. K..

Zdaniem Sądu brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Nie można bowiem skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

W niniejszej sprawie właśnie mamy do czynienia z taką sytuacją, że organ rentowy – bez żadnych merytorycznych uwag (k. 76), na co wskazał także biegły (k. 81) – wnosił o koleją opinię. Zdaniem Sądu brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii.

Opinie biegłego specjalisty ortopedy traumatologa M. G. - główną i uzupełniającą - jako logiczne i wyczerpujące, Sąd uznał za podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia, przyjmując zawarte w nich ustalenia za własne.

W świetle poczynionych powyżej ustaleń faktycznych, w tym na podstawie opinii biegłego M. G., w ocenie Sądu odwołująca była nadal niezdolna do pracy po dniu 16 stycznia 2016 roku i odzyskała ją po dniu 11 maja 2016 roku.

Odwołująca pracowała jako pakowaczka i była to praca ciężka, i wymagająca sprawności obu rąk, dłuższego schylania się, podnoszenia i noszenia ciężarów. Była niezdolna do pracy od 20 kwietnia 2015 roku z powodu bólu i dysfunkcji kręgosłupa lędźwiowego, co wymagało leczenia operacyjnego. Operację wykonano w dniu 11 maja 2015 roku. Ubezpieczona pozostawała niezdolna do pracy przez okres roku od operacji ze względu na ciężki charakter pracy fizycznej i powikłania infekcyjne operowanego miejsca. Po roku od operacji doszło do wygojenia i konsolidacji operowanego miejsca, i A. W. odzyskała zdolność do pracy.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej niż przez 12 miesięcy.

W świetle powyższego należy uznać, że odwołanie jako zasadne podlegało uwzględnieniu na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. w związku z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Należało zatem zmienić zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...)roku i przyznać A. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 17 stycznia 2016 roku do dnia 11 maja 2016 roku.