Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska-Kasa

po rozpoznaniu w dniu 05 maja 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy D. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w W.

z udziałem zainteresowanej K. S. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Fryzjerstwo – K. S. w P.

w związku z odwołaniem D. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 17.02.2020 roku, znak: 450000/602/RW/00058077/2020/ZAS

o świadczenie rehabilitacyjne

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 155/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 lutego 2020 roku, znak: 450000/602/RW/00058077/2020/ZAS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu D. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 9 września 2019 roku. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS podał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 11 lutego 2020 roku orzekła, że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

(decyzja ZUS z dnia 17.02.2020r. - akta organu rentowego)

Od powyższej decyzji D. S. wniósł odwołanie, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 9 września 2019 roku. W uzasadnieniu odwołania podał, że nadal jest niezdolny do pracy, ze względu na schorzenie lewej ręki i narządu ruchu nie jest w stanie wykonywać wyuczonego zawodu (fryzjer).

(odwołanie – k. 1 – 4)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie w całości, powtarzając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 22 – 22 verte)

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2020 roku Sąd zawiadomił o toczącym się postępowaniu K. S., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) w P..

(postanowienie z dnia 15.06.2020r. – k. 25)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się D. S. cierpi na zwyrodnienie kolana prawego, bóle barków, bóle przeciążeniowe kręgosłupa, dyskopatię kręgosłupa. Od dnia 9 września 2019 roku odwołujący się nie był niezdolny do pracy, brak jest dokumentacji medycznej potwierdzającej utrzymywanie się w tym okresie dolegliwości bólowych kolanowych i objawów chorobowych, brak jest dokumentacji świadczącej o utrzymywaniu się dysfunkcji w stopniu powodującym niezdolność do pracy. Od stycznia 2020 roku nastąpiło nasilenie dolegliwości bólowych, występowały wówczas objawy stanu zapalnego, co zadecydowało o zakwalifikowaniu odwołującego się do leczenia operacyjnego (osteotomia podkolanowa).

(dowód: opinia biegłego z zakresu (...) – k. 37 – 39 i k. 63 i k. 185 – 190 i k. 205)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wnioski zawarte w opiniach biegłego z zakresu ortopedii i M. G.. Sąd podzielił wnioski sformułowane przez biegłego. W ocenie Sądu najbardziej rzeczowa i miarodajna była opinia biegłego M. G.. W toku postępowania biegły M. G. wydał najpierw opinię główną, a potem opinię uzupełniającą, w której odniósł się do zastrzeżeń odwołującego. Sąd następnie dopuścił dowód z opinii innego biegłego K. K., który doszedł do innych wniosków niż biegły M. G., uznał bowiem, że odwołujący się był niezdolny do pracy, jednak nie rokował odzyskania zdolności do pracy po okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. W tej sytuacji, wobec sprzeczności obu opinii (biegły M. G. nie uznał odwołującego się za niezdolnego do pracy), Sąd uznał, że zasadnym jest ponowne dopuszczenie, po wydaniu opinii głównej i uzupełniającej przez K. K., dowodu z opinii M. G., który mógł zapoznać się z dodatkowym materiałem dowodowym zebranym przez ten czas w sprawie, a ponadto mógł się odnieść do wniosków i spostrzeżeń zawartych w opinii K. K.. Biegły M. G. podtrzymał w swojej kolejnej opinii i jeszcze jednej opinii uzupełniającej, swoje wnioski z pierwotnej opinii głównej, uznając zdolność odwołującego się do pracy w okresie po dniu 9 września 2019 roku. W ocenie Sądu wnioski biegłego M. G. są przekonujące, sformułowane w sposób jasny i logiczny, prawidłowo uargumentowane. Biegły odniósł się do zastrzeżeń strony odwołującej się, Sąd miał na uwadze, że odwołujący za każdym razem składał kolejne zastrzeżenia, jednak w ocenie Sądu po wydaniu łącznie czterech opinii przez biegłego M. G. (a wcześniej jeszcze dwóch opinii przez biegłego K. K.) sprawa została już wyjaśniona w dostatecznym stopniu, aby móc wydać wyrok. Sąd uznał słuszność argumentacji biegłego M. G., który przekonująco wskazuje, że sam fakt kontynuowania leczenia przez odwołującego się nie oznacza jego niezdolności do pracy w okresie po dniu 9 września 2019 roku, jego choroba bowiem ma okresy zaostrzenia i złagodzenia objawów, zaś brak konsultacji lekarskie w okresie po dniu 9 września 2019 roku aż do stycznia 2020 roku przemawia za tym, że prowadzone leczenie zmniejszyło objawy i dolegliwości bólowe na tyle, że odwołujący był zdolny do podjęcia pracy.

Sąd miał na uwadze, że w toku postępowania został dopuszczony również dowód z zeznań świadka M. L. (k. 110 akt sprawy), który był lekarzem prowadzącym powoda w spornym okresie. Jednak z zeznań tych nie wynika jednoznaczna deklaracja, czy odwołujący w okresie od września 2019 roku do stycznia 2020 roku był zdolny do pracy, czy też nie. Świadek na tak sformułowane pytanie odpowiedział, że nie wie, wskazując, że w tym okresie odwołujący nie mógł wykonywać pracy fizycznej stojącej, chodzącej, itp. W tej sytuacji Sąd nie uznał, aby zeznania świadka przemawiały przeciwko wnioskom zawartym w opinii biegłego M. G., świadek bowiem nie był w stanie jednoznacznie podać, czy odwołujący był zdolny do pracy, czy też nie. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że zeznania świadka zostały wzięte pod uwagę i przeanalizowane przez biegłego M. G. podczas wydawania przez niego kolejnych opinii w sprawie.

Strona odwołująca wniosła w toku postępowania zastrzeżenie do protokołu w związku ze zleceniem sporządzenia kolejnej opinii biegłemu M. G.. Sąd jednak miał na uwadze, że biegły dzięki temu zleceniu mógł kompleksowo ocenić jeszcze raz sprawę, zapoznając się nie tylko z dostępną dokumentacją medyczną, ale i z opinią innego biegłego, który doszedł do zupełnie odmiennych wniosków. W takiej sytuacji, aby rozstrzygnąć wątpliwości, Sąd uznał, że celowym jest dopuszczenie dowodu z opinii biegłego M. G., która ostatecznie miała decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Jednocześnie Sąd nie uznał, aby zachodziła konieczność dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego, trzeciego już w tej sprawie, biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. W ocenie Sądu wszelkie okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione poprzez złożenie w toku postępowania łącznie sześciu opinii pochodzących od dwóch różnych biegłych.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie D. S. od decyzji ZUS odmawiającej mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity - Dz. U. z 2021 roku, poz. 1133; dalej jako: ustawa o świadczeniach) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Należy więc zauważyć, że świadczenie rehabilitacyjne chroni tę samą rodzajowo sytuację co zasiłek chorobowy, czyli czasową niezdolność do dotychczas wykonywanej pracy (tak też: A. Rzetecka – Gil, Komentarz do art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009). Jednocześnie niezdolność ta musi trwać także po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, zaś samo świadczenie rehabilitacyjne ma za zadanie pomoc w wyleczeniu, dojściu do zdrowia i odzyskaniu zdolności do pracy, po chorobie, z tytułu której ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy.

Przesłankami przyznania świadczenia rehabilitacyjnego ubezpieczonemu są: uznanie go za niezdolnego do pracy po wyczerpaniu przez niego okresu zasiłkowego oraz stwierdzenie, że dalsze jego leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie.

Z ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie, w oparciu o wnioski zawarte w opinii biegłego M. G., które zostały opisane już wyżej przy ocenie materiału dowodowego, wynika, że odwołujący nie był nadal niezdolny do pracy od dnia 9 września 2019 roku. Przekonująca dla Sądu jest argumentacja biegłego, który wskazuje na brak dokumentacji medycznej potwierdzającej takie zaostrzenie objawów bólowych u odwołującego się po dniu 9 września 2019 roku, które przemawiałoby za jego niezdolnością do pracy. Jednocześnie biegły przywołał też wyniki badań z sierpnia 2019 roku, które w połączeniu z wyżej wskazanym brakiem dokumentacji potwierdzającej zaostrzenie objawów bólowych wskazują na poprawę stanu zdrowia odwołującego w tym okresie, co przemawia za jego zdolnością do pracy. Nie jest więc spełniona podstawowa przesłanka przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Tym samym odwołanie podlega oddaleniu jako niezasadne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.