Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2023 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Protokolant: sekretarz sądowy Marzena Szablewska

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2023 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania A. W.

od orzeczenia (...) w W. z dnia (...) r. znak (...)

przeciwko (...) w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

zmienia zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że odwołującą A. W.:

I.  zalicza do stopnia niepełnosprawności – umiarkowanego;

II.  symbol przyczyny niepełnosprawności – 05-R;

III.  orzeczenie wydaje się do: 31.08.2023 r.;

IV.  niepełnosprawność istnieje – nie da się ustalić;

V.  ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od: 3.06.2015 r.;

wskazania dotyczące:

1.  odpowiedniego zatrudnienia – praca na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności;

2.  szkolenia w tym specjalistyczne – nie wymaga;

3.  zatrudnienie w zakładzie aktywności zawodowej – nie dotyczy;

4.  uczestnictwo w terapii zajęciowej – nie dotyczy;

5.  konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie danej osoby – według zaleceń lekarza specjalisty;

6.  korzystania z systemu środowiskowego, wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki – nie wymaga;

7.  konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji – nie dotyczy;

8.  konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji – nie dotyczy;

9.  spełnienia przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt. 1 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o Ruchu Drogowych (Dz. U. 2018, poz. 1990 z późn. zmianami) – spełnia;

10.  prawa do zamieszkiwania w oddzielnych pokoju – nie wymaga.

Sygn. akt VI U 161/21

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia(...) roku nr: (...) (...) w W.

VI.  zaliczył A. W. do stopnia niepełnosprawności – umiarkowanego;

VII.  symbol przyczyny niepełnosprawności – 05-R;

VIII.  orzeczenie wydaje się do: 22 sierpnia 2021 r.;

IX.  niepełnosprawność istnieje – nie da się ustalić;

X.  ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od: 3.06.2015 r.;

wskazania dotyczące:

11.  odpowiedniego zatrudnienia – praca na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności;

12.  szkolenia w tym specjalistyczne – nie wymaga;

13.  zatrudnienie w zakładzie aktywności zawodowej – nie dotyczy;

14.  uczestnictwo w terapii zajęciowej – nie dotyczy;

15.  konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie danej osoby – według zaleceń lekarza specjalisty;

16.  korzystania z systemu środowiskowego, wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki – nie wymaga;

17.  konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji – nie dotyczy;

18.  konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji – nie dotyczy;

19.  spełnienia przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt. 1 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o Ruchu Drogowych (Dz. U. 2018, poz. 1990 z późn. zmianami) – nie spełnia;

20.  prawa do zamieszkiwania w oddzielnych pokoju – nie wymaga.

Orzeczeniem z dnia (...) roku nr (...) (...) w W. odmówił wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wskazując, że poprzednie orzeczenie (...) wydano do 22 sierpnia 2021 roku, a nie nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia A. W..

Orzeczeniem z dnia (...) roku nr: (...) (...) w W. utrzymał w mocy orzeczenie z dnia (...) roku.

(orzeczenia (...) i (...))

Od powyższego orzeczenia (...) A. W. wniosła odwołanie, wskazując, że wnosi o wydanie orzeczenia na czas nieokreślony oraz ustalenie uprawnienia do karty parkingowej.

(odwołanie – k. 1-2)

W odpowiedzi na odwołanie, (...) wniósł o jego oddalenie.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5-6)

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołująca się ma obecnie 58 lat, pracuje jako adwokat.

Leczy się w Poradni Reumatologicznej z powodu choroby (...). W 2018 roku miała izotopową synowektromię lewego stawu skokowego, bez zmniejszenia dolegliwości, w 2017 roku miała zabiegi artroskopii obu stawów kolanowych, bez zmniejszenia dolegliwości.

Porusza się w sposób powolny, ma ograniczenie ruchów odcinka szyjnego kręgosłupa i odcinka lędźwiowego, koślawość obu stawów kolanowych, objawy chrondropatii obu kolan. Ma ograniczenie ruchomości stawów barkowych, płaskostopie poprzecznie i paluchy koślawe, nie ma niedowładów kończyn dolnych i górnych. Porusza się o kulach, ma problemy z podróżowaniem środkami komunikacji miejskiej, robieniem zakupów, prowadzeniem gospodarstwa domowego, wchodzeniem po schodach.

Jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym z powodu schorzeń o symbolu przyczyny 05-R, okresowo do 31 sierpnia 2023 roku od 3 czerwca 2015 roku. Spełnia przesłanki z art. 8 ust. 3a pkt. 1 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o Ruchu Drogowych (Dz. U. 2018, poz. 1990 z późn. zmianami) ze względu na znacznie obniżoną wydolność chodu.

(opinia biegłego ortopedy K. K. – k. 15-15v, k. 42)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego ortopedy K. K., która byłą spójna w całości, zawierała logiczne wnioski, a także była przeprowadzona na podstawie zbadania odwołującej oraz analizy dokumentacji medycznej. Opinia główna i uzupełniająca zawierały jako całość odpowiedź na wszelkie zarzuty (...), a zarzuty w piśmie procesowym sprowadzały się w istocie do przytoczenia przepisów prawa i ich interpretacji. Zarzuty nie zawierały wniosków dowodowych, ani wniosków o uzupełnienie materiału dowodowego w sprawie.

Sąd nie oparł się na opiniach biegłych: gastrologa, okulisty, pulmonologa albowiem nie wskazywali oni, że odwołująca się A. W. jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym lub wyższym, a wskazywali na niższy stopień lub brak niepełnosprawności odwołującej. Dominującymi schorzeniami odwołującej stanowiącymi o jej umiarkowanym stopniu niepełnosprawności były schorzenia ortopedyczne. Tak więc Sąd oparł się na opinii ortopedów, a na pozostałych opiniach nie oparł się jako podstawy dokonania ustaleń.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego w sprawie, taka konieczność nie zachodziła również z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało uwzględnieniu w zakresie jakim skutkowało sformułowaniem nowego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych - do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Na uwagę zasługuje to, że między drugą a trzecią przesłanką umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ustawodawca posłużył się alternatywą łączną "lub", co oznacza w praktyce konieczność spełnienia co najmniej dwóch z trzech wskazanych grup przesłanek definiujących umiarkowany stopień niepełnosprawności. Zawsze występować musi naruszenie sprawności organizmu i, dodatkowo, albo niezdolność do pracy (zdolność jedynie w warunkach pracy chronionej), albo konieczność pomocy w pełnieniu ról społecznych.

W niniejszej sprawie Sąd nie mając wiedzy medycznej zasięgnął opinii biegłych. Dominującymi schorzeniami u A. W., które warunkowały ustalenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności były schorzenia układu ruchu. Odwołująca się jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym okresowo, do 31 sierpnia 2023 roku. Wynika to z faktu, że ma naruszoną sprawność organizmu która wynika z choroby (...), a przede wszystkim nawracających dolegliwości bólowych kręgosłupa, stawów kolanowych, stawów rąk i stóp z ograniczeniem ruchomości w wielu zakresach. Schorzenia kręgosłupa powodują u niej, że ma ograniczenie pełnienia ról społecznych i wymaga częściowej pomocy w tym zakresie. Mając na względzie zmniejszoną wydolność chodu, dolegliwości bólowe ma problemy z poruszaniem się, robieniem zakupów o większym ciężarze, a także przy większych porządkach domowych wymagających wysiłku ze strony układu ruchu. Takie schorzenia układu ruchu również powodują, że odwołująca się jest zdolna do pracy tylko na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności, nie może być zatrudniona na rynku pracy ogólnodostępnej. Jej stan zdrowia w zakresie schorzeń ortopedycznych nie jest ustabilizowany, dlatego nie można orzec, że jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym na stałe.

Odwołująca w toku tego postępowania swoje stanowisko skoncentrowała obok ustalenia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na stałe, także aby przyznane zostało jej uprawnienie do karty parkingowej. Odnośnie uprawnienia z punktu 9 wskazań orzeczenia dotyczącego niepełnosprawności Sąd zważył, że odwołująca spełnia przesłanki tam określone. Przesłanki przyznania osobie niepełnosprawnej karty parkingowej określają przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.). Zgodnie zaś z art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się, a u odwołującej takiego ograniczenia nie ma. W toku postępowania na podstawie spójnej opinii biegłego ortopedy K. K. Sąd ustalił, że odwołująca się A. W. ma naruszoną w sposób znaczny sprawność chodu. Porusza się powoli, ma problemy z przemieszczaniem się, z podróżowaniem środkami komunikacji miejskiej. Przyznanie jej uprawnienia do karty parkingowej spowoduje, że będzie miała możliwość kompensowania swoich deficytów w korzystania z miejsc do parkowania dla osób niepełnosprawnych.

W zakresie pozostałych wskazań odwołująca wymaga zatrudnienia na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności, albowiem ma ograniczenia ruchowe i bóle kręgosłupa które powodują, że nie w każdej pracy może podjąć zatrudnienie uwzględniające jej dolegliwości. Ponadto ze względu na schorzenia układu ruchu może wymagać zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie według wskazań stosownego lekarza specjalisty np. ortopedy.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)