Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2015 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Agnieszka Wojtyła

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2015 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy M. U.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie niepełnosprawności

w związku z odwołaniem B. U. - przedstawiciela ustawowego małoletniego M. U.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia (...)roku, Nr (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 245/15

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia (...)roku, nr (...)Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. uchylił zaskarżone orzeczenie Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 4 lutego 2015 roku i zaliczył M. U. do osób niepełnosprawnych. Jednocześnie WZON orzekł w pkt 6 i 8 tego orzeczenia, iż okoliczności tam wskazane dotyczą niepełnosprawnego, zaś w pkt 7 orzeczenia – konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji – organ wskazał, iż nie dotyczy on niepełnosprawnego.

(orzeczenie z dnia 27 marca 2015 roku – akta WZON)

Od powyższego orzeczenia odwołanie wniósł M. U., reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego – swoja matkę B. U.. Strona odwołująca wniosła o zmianę punktów 6, 7 i 8 orzeczenia WZON z dnia 27 marca 2015 roku na TAK, czyli uznanie, iż dotyczą M. U. wskazane w tych punktach okoliczności.

(odwołanie – k. 1)

W odpowiedzi na odwołanie WZON wniósł o jego oddalenie, w uzasadnieniu wskazując, że stan zdrowia małoletniego M. U. nie daje podstaw do przyjęcia, iż zaistniała konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznym ograniczeniem samodzielnej egzystencji. Organ wskazał, że małoletni co prawda wymaga stałego współudziału opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji, jednak nie wymaga on równocześnie długotrwałej opieki i pomocy w sposób przewyższający wsparcie w porównaniu do rówieśników w tym samym wieku.

(odpowiedź na odwołanie – k. 6 – 7)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni M. U. urodził się dnia (...) w W.. Rozpoznano upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim i zaburzenia hiperkinetyczne. Został on z tego powodu zaliczony do osób niepełnosprawnych pod symbolem niepełnosprawności 01-U - upośledzenie umysłowe. M. U. znajduje się pod stałą opieką psychiatry dziecięcego i psychologa w poradni przy Szpitalu (...) (...)w W.. W ostatnim okresie nastąpiła poprawa w zakresie samoobsługi, nadruchliwości, zachowań opozycyjnych, czasu skupienia i organizacji zabawy u chłopca.

M. U. uczęszcza do przedszkola(...)w W. od maja 2013 roku. W stosunku do innych dzieci jest agresywny, zaczepia je, wymaga stałego nadzoru nauczyciela, z tego względu przedszkole jest w stanie zapewnić mu opiekę i nadzór maksymalnie do godziny 14-tej każdego dnia.

(dowód: opinia biegłego psychiatry dziecięcego – k. 14 – 17, decyzja WZON z dnia 27 marca 2015 roku – akta WZON, zaświadczenie – k. 18, opinia z przedszkola (...)– k. 19)

U M. U. nie stwierdzono naruszenia sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, w tym samoobsługi, poruszania się i komunikacji.

(dowód: opinia biegłego psychiatry dziecięcego – k. 14 – 17)

Małoletni M. U. pozostaje również pod opieką pedagoga specjalnego terapeuty, jego terapia wynosi 5 godzin w tygodniu – terapia odbywa się zarówno w przedszkolu, jak i w domu. Wykazuje on szereg zachowań trudnych, jest agresywny, gryzie inne osoby i na nie pluje, zachowania agresywne małoletni wykazuje w przedszkolu, ale również i w domu.

(dowód: opinie pedagoga specjalnego terapeuty – k. 2 i 20, zeznania świadka I. P. – protokół rozprawy z dnia 09.09.2015r. od 00:02:45 do 00:07:17)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych w toku postępowania, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony. Sąd oparł się również na zeznaniach świadka I. P. (protokół rozprawy z dnia 09.09.2015r. od 00:02:45 do 00:07:17), Sąd jednak nie dał wiary zeznaniom świadka w zakresie, w jakim świadek twierdzi, że małoletni w wieku 6 lat będzie miał stwierdzone upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym, gdyż są to jedynie przypuszczenia świadka, a nie fakty. W pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne.

Ustalenia w niniejszej sprawie Sąd oparł przede wszystkim na dowodzie z opinii biegłego specjalisty z zakresu psychiatrii dziecięcej, który to biegły w sposób jasny i przejrzysty przedstawił wyniki przeprowadzonego badania. Sąd miał na uwadze, iż odwołująca wniosła zarzuty do opinii biegłego, jednak zarzuty te nie są w ocenie Sądu zasadne – nie ma wskazanych jakichkolwiek okoliczności, których biegły nie wziął pod uwagę, nie ma również zarzutu co do niepełnej opinii biegłego. Jednocześnie nie sposób podzielić zarzutu odwołującej, jakoby biegła nie uzasadniła swej opinii, bowiem biegła wyraźnie wskazała swój tok rozumowania i spostrzeżenia na poparcie swej opinii, biegła wskazała także na treść zaświadczenia przedłożonego przez matkę małoletniego na k. 18 akt sprawy, z którego wynikało, że dziecko czyni postępy w zakresie samoobsługi. Również zarzut odnoszący się do nieuwzględnienia przez biegłą kwestii asysty nauczyciela jest nietrafiony, bowiem biegła w swej opinii wypowiadała się co do oceny, czy małoletni wymaga stałej lub długotrwałej opieki przy czynnościach życia codziennego, które niewątpliwie wykraczają poza samo przebywanie w przedszkolu, stąd też istotne było, czy małoletni wymaga stałej asysty innej osoby przy najprostszych czynnościach życia codziennego, a nie czy wymaga on asysty nauczyciela w przedszkolu podczas procesu nauczania.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest zasadność odwołania małoletniego M. U., reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego – matkę B. U. – od orzeczenia o niepełnosprawności wydanego przez WZON w W. dnia (...)roku, w którym organ orzekł o braku przesłanek do uznania, iż M. U. wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z dnia 27 sierpnia 1997 roku (tekst jednolity – Dz. U. z 2011 roku, Nr 127, poz. 721, ze zm.; dalej jako: ustawa o rehabilitacji), osoby, które nie ukończyły 16. roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Skarżonym orzeczeniem WZON zaliczył małoletniego M. U. do osób niepełnosprawnych, jednocześnie jednak organ wskazał, że małoletniego nie dotyczy konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W tym zakresie strona zaskarżyła orzeczenie. W związku z powyższym należy w tym miejscu przejść do określenia, co stanowi o uznaniu, iż osoba niepełnosprawna wymaga takiej stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy.

Żeby określić kryteria na podstawie których dzieci w wieku do lat 16 można zaliczyć do osób niepełnosprawnych w rozumieniu tej ustawy zostało wydane rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 roku w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz. U. z 2002 roku Nr 17, poz. 162). Rozporządzenie to w swym § 2 wskazuje na rodzaje stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku. Mając na uwadze, iż w orzeczeniu o niepełnosprawności małoletni został zaliczony do osób niepełnosprawnych na podstawie stanu chorobowego o symbolu 01-U, który dotyczy upośledzenia umysłowego, należy w tym miejscu zauważyć, iż odnośnie upośledzenia umysłowego unormowanie zawarte w omawianym rozporządzeniu przewiduje, iż do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku należy upośledzenie umysłowe, począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym (§ 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

Z regulacji powyższej jednoznacznie wynika, że stwierdzenie u dziecka niepełnosprawności polegającej na upośledzeniu umysłowym w stopniu umiarkowanym, bądź wyższym jest przez ustawodawcę powiązane z koniecznością stałej opieki lub pomocy takiemu dziecku. Jak wynika z analizy stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie, w szczególności z opinii biegłego z zakresu psychiatrii dziecięcej, małoletni jest osobą niepełnosprawną ze stwierdzonym upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim. Oznacza to, iż jego choroba nie uzasadnia uznania, iż wymaga on stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby, zgodnie z przytoczoną wyżej treścią regulacji z rozporządzenia z dnia 1 lutego 2002 roku.

Warto również zauważyć, że rozporządzenie z dnia 1 lutego 2002 roku wskazuje również w § 2 ust. 2 pkt 3, że przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę także możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji. W przedmiotowej zaś sprawie zarówno z opinii biegłego psychiatry dziecięcego, jak i z zaświadczenia z poradni zdrowia psychicznego z k. 18 akt sprawy wynika, że u małoletniego zaobserwowano poprawę jego stanu w zakresie samoobsługi, nadruchliwości, zachowań opozycyjnych, czasu skupienia i organizacji zabawy. To również wskazuje więc na niezasadność uznania, iż małoletni wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

W toku postępowania matka małoletniego argumentowała, iż dziecko jest agresywne, również w domu, oraz że wymaga podczas przebywania w przedszkolu stałej asysty osobnego nauczyciela, zaś w domu matka również musi mu poświęcać uwagę przez cały czas. Należy jednak zauważyć, że celem uznania, iż osoba niepełnosprawna wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy jest przyznanie takiej pomocy osobie, która nie jest w stanie poradzić sobie z podstawowymi czynnościami życia codziennego – ma znacznie ograniczoną możliwość samodzielnej egzystencji. Sąd miał na uwadze iż małoletni jest osobą niepełnosprawną, ma problemy z agresją wobec innych, jednocześnie opinia biegłego jasno wykazała, że wymaga on stałego współudziału opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. Czym innym jednak jest stały współudział opiekuna w procesie edukacji, czy rehabilitacji, a czym innym konieczność opieki wynikająca z znacznie ograniczonej możliwości samodzielnej egzystencji. Małoletni jest w stanie samodzielnie poradzić sobie z podstawowymi czynnościami życia codziennego, co prawda wymaga on zwiększonej uwagi i opieki, jednak jak wskazała w opinii wydanej na potrzeby niniejszej sprawy biegła, u małoletniego nie występuje naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, w tym samoobsługi, poruszenia się i komunikacji. Powyższe przemawia więc przeciwko zmianie orzeczenia WZON w sposób wskazywany w odwołaniu.

Sąd miał na uwadze, że w odwołaniu strona wniosła o zmianę również pkt. 6 i 8 orzeczenia WZON na rozstrzygnięcie „TAK”, czyli, że okoliczności opisane w tych punktach dotyczą małoletniego. Jednocześnie jednak z analizy treści skarżonego orzeczenia wynika, że WZON orzekł zgodnie z wnioskiem odwołującej, bowiem wskazał, że zarówno pkt 6 jak i pkt 8 dotyczą M. U..

W świetle przedstawionej powyżej argumentacji Sąd uznał, że odwołanie jest niezasadne i orzekł, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 KPC, jak w sentencji wyroku.