Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2025 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska - Kasa

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2025 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku K. K. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego A. J.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

w związku z odwołaniem od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 19 maja 2020 roku nr: WN-I. (...).2.330.2020

o ustalenie wskazań niepełnosprawności

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 265/20

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 17 marca 2020 roku nr: (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. zaliczył małoletniego K. K. do osób niepełnosprawnych o symbolu przyczyny 11-I do 31 marca 2022 roku stwierdzając, iż niepełnosprawność datuje się od wczesnego dzieciństwa. W orzeczeniu wskazano, że nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W uzasadnieniu organ stwierdził, że dziecko, choć wymaga stałego współudziału na co dzień opiekuna w procesie leczenia, rehbilitacji i edukacji, to nie stwierdzono u niego ograniczeń powodujących niezdolność do samodzielnej egzystencji.

Orzeczeniem z dnia 19 maja 2020 roku nr: WN-I. (...).2.330.2020 Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie z dnia 17 marca 2020 roku.

(orzeczenia MZON i WZON – a.r.)

Odwołanie od orzeczenia WZON wniosła przedstawicielka ustawowa małoletniego K. K., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zaskarżając decyzję w zakresie pkt 7 orzeczenia i wnosząc o ustalenie, iż K. K. wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W uzasadnieniu odwołania wskazano, iż zmiana orzeczenia w zakresie pkt 7 jest zasadna z uwagi na bardzo silną alergię dziecka oraz jego problemy urologiczne.

(odwołanie: k. 1-2)

W odpowiedzi na odwołanie WZON wniósł o jego oddalenie, wskazując, iż na podstawie zgromadzonej dokumentacji medycznej, oceny stanu zdrowia wystawionej przez lekarza przewodniczącego składu orzekającego oraz stopnia stwierdzonych ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu dziecka, nie ma podstaw do stwierdzenia konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

(odpowiedź na odwołanie: k. 20-22)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Małoletni K. K. ma 9 lat. Rozpoznano u niego alergię pokarmową o ciężkim przebiegu klinicznym, atopowe zapalenie skóry, stan po leczeniu wodonercza z moczowodem olbrzymim po stronie prawej z powodu zwężęnia przypęcherzowego moczowodu prawego, stan po leczeniu zastawek cewki tylnej. Jest osobą niepelnosprawną, występujące schorzenia naruszają sprawność fizyczną i psychiczną w stopniu umożliwiającym zaliczenie małoletniego do osób niepełnosprawnych. W ósmym miesiącu życia przyjęty został na Oddział Niemowlęcy Szpitala w E. w związku z nagłą reakcją alergiczną na pokarm. Pozostaje pod opieką lekarską z powodu alergii na pokarmy oraz objawów atopowego zapalenia skóry. Od 2017 r. jest objęty stałą specjalistyczną opieką alergologiczną w Poradni Alergologicznej dla dzieci SPZOZ w Z.. W maju 2018 r. odwołujący małoletni przeszedł zabieg przeszczepu prawego moczowodu z jednoczesnym zamknięciem przetoki Williamsa. Wymaga stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia i rehabilitacji. Nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Naruszenia sprawności fizycznej lub psychicznej nie powodują dysfunkcji w samoobsłudzie i poruszaniu się. Występujące u małoletniego objawy kliniczne występują okresowo i są kontrolowane. Nie ma istotnych ograniczeń w poruszaniu się, komunikacji z otoczeniem oraz w zakresie higieny osobistej, spożywania posiłków oraz innych czynności samoobsługowych stosownie do wieku.

(opinia biegłego alergologa T. O.: k. 46-50, opinia biegłego P. J.: k. 85-87, opinia uzupełniająca P. J.: k. 108-109, opinia biegłego M. C. – Szaflarskiej: k. 143-148 oraz opinia uzupełniająca: k. 169-174)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego alergologa T. O., biegłego urologa P. J. oraz biegłego alergologa M. C. – Szaflarskiej. Opinie zostały sporządzone w sposó rzetelny i stanowiły pełną, przekonującą analizę zgromadzonej dokumentacji i stanu zdrowia małoletniego oraz zawierały przekonujące wnioski. Pełnomocnik powoda stwierdził, iż opinia biegłego P. J. była nieprecyzyjna, w związku z czym wniósł o sporządzenie przez niego opinii uzupełniającej celem wskazania przez biegłego, kiedy ustała konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji małoletniego, oraz czy uczulenie dziecka może mieć wpływ na jego urologiczne problemy. Biegly w sposób jednoznaczny stwierdził, bazując na dokumentacji medycznej małoletniego oraz w związku ze skutecznością prowadzonego leczenia, że od września 2019 r. ustała konieczność stałej lub długotrwałej opieki, zaś uczulenie małoletniego nie ma wpływu na jego urologiczne problemy. Nadto, w związku z podniesionymi przez pełnomocnika odwołującego się zastrzeżeniami do treści opinii sporządzonej przez T. O., Sąd, zgodnie z wnioskiem pełnomocnika, dopuścił w sprawie dowód z opinii innego biegłego alergologa. Względem opinii biegłej M. C. – Szaflarskiej pełnomocnik również sformułował zastrzeżenia. Biegła wskazała, iż nie jest w posiadaniu informacji, aby w 2020 r. oraz 2021 r. wystąpiła reakcja anafilaktyczna u dziecka, nie wynika to także z dostępnej dokumentacji medycznej. Nadto biegła stwierdziła, iż zarówno matka dziecka, jak i personel szkoły, do której uczęszcza małoletni, jest na stałe zaopatrzony w adrenalinę oraz przeszkolony w zakresie jej zastosowania. Biegła podkreśliła także, iż zapoznała się z protokołem rozprawy sądowej i zeznaniami matki oraz babci odwołującego małoletniego. Wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego alergologa został oddalony. Samo zakwestionowanie opinii biegłego przez stronę oraz jej niezadowolenie z treści opinii nie może być traktowane jako potrzeba uzasadniająca w myśl art. 286 k.p.c. dopuszczenie przez Sąd dowodu w postaci opinii kolejnego biegłego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2009 r., II UK 47/09). Zeznania matki oraz babci odwołującej, choć niekwestionowane przez Sąd jeśli chodzi o ich wiarygodność, nie mogły wpłynąć na rozstrzygnięcie, gdyż jego podstawę mogły stanowić wyłącznie opinie biegłych dysponujących specjalistyczną wiedzą medyczną.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 6b ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z poźn. zm. (zwanej dalej „ustawą”) w orzeczeniu powiatowego zespołu ustala się wskazania dotyczące konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Z uwagi na fakt, iż ustawa nie precyzuje pojęcia znacznego ograniczenia możliwości samodzielnej egzystencji w stopniu skutkującym wystąpieniem konieczności stałej lub długotrwałej pomocy lub opieki, ustalając znaczenie tego pojęcia należy posłużyć się definicją pojęcia zbliżonego zawartego w przepisach ustawy. Na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy stwierdzić należy, iż niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Deficyty w zakresie zdolności do samodzielnej egzystencji przyjmują zatem postać problemów w samodzielnym ubieraniu się, dbaniu o higienę osobistą, spożywanie posiłków bez pomocy osoby trzeciej, samodzielne przemieszczanie się oraz porozumiewanie się z innymi osobami. Podkreślić należy, iż z brzmienia powyższego przepisu ustawy wyprowadzić należy wniosek, iż do stwierdzenia niezdolności do samodzielnej egzystencji niezbędne jest stwierdzenie łącznego wystąpienia zakłócenia podstawowych potrzeb życiowych w trzech wskazanych w przepisie sferach, a zatem jednoczesnego zakłócenia samoobsługi, poruszania się oraz komunikacji.

Sprecyzowanie kwestii konieczności sprawowania opieki stanowi również treść § 29 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328), z którego wynika, iż konieczność sprawowania opieki oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem. Konieczność sprawowania opieki nad daną osobą istnieje zatem w sytuacji, gdy osoba ta bez działania osoby trzeciej nie jest w stanie samodzielnie się umyć, przygotować i spożyć posiłku, posprzątać mieszkania a także przeprowadzić w sprawny i zrozumiały sposób rozmowę z drugą osobą.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż Sąd, opierając się na wnioskach wynikających z powołanych w sprawie biegłych alergologów oraz urologa stwierdził, że małoletni K. K. nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Jeżeli chodzi o problemy zdrowotne chłopca o podłożu urologicznym, z opinii biegłego urologa wynika, że wrodzona wada układu moczowego, która została zdiagnozowana u małoletniego już w okresie niemowlęcym została wyleczona, w związku z czym prawidłowo działa prawa nerka dziecka i spełnia swoje funkcje w organiźmie. Stosowane leczenie zakończyło się zatem sukcesem, nie stwierdza się już poszerzenia moczowodu. Biegły w opinii uzupełniającej podkreślił także, że chłopiec kontroluje oddawanie moczu, nie wymaga noszenia pieluchy. Również w zakresie problemów alergologicznych dziecka żaden z powołanych w sprawie biegłych nie stwierdził, aby skutkowały one zasadnością przyznania pkt 7 wskazań.

Mając na względzie powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.