Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2016 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

w związku z odwołaniem A. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z dnia(...)roku, znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 280/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...)roku (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił A. M. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 4 kwietnia 2016 roku, gdyż stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania tego prawa (decyzja organu rentowego z akt rentowych).

A. M. odwołała się od powyższej decyzji organu rentowego, wnosząc o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 4 kwietnia 2016 roku (k. 1).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. pismem z dnia 1 lipca 2016 roku wniósł o oddalenie odwołania (odpowiedź na odwołanie k. 4).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. w dniu 25 lutego 2016 roku złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w związku z wypadkiem przy pracy (dowód: akta rentowe).

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 29 marca 2016 roku ustalił, iż A. M. nie jest niezdolna do pracy oraz, że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że zostało ono wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej (dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z akt rentowych).

Komisja lekarska ZUS nr (...) orzeczeniem z dnia 21 kwietnia 2016 roku przychyliła się do orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i ustaliła, iż A. M. nie jest niezdolna do pracy, z uwagi na brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego (dowód: orzeczenie komisji lekarskiej ZUS nr (...) z akt rentowych).

Na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej ZUS, organ rentowy wydał przedmiotową decyzję o znaku (...), w której odmówił prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 4 kwietnia 2016 roku (dowód: decyzja organu rentowego z akt rentowych).

Postanowieniem z dnia 15 lipca 2016 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu chirurgii urazowej, ortopedii i traumatologii celem ustalenia, czy odwołująca była niezdolna do pracy po dniu 3 kwietnia 2016 roku, a jeżeli tak to przez jaki okres i czy dalsze leczenie lub rehabilitacja odwołującej rokowały odzyskanie zdolności do pracy. Ponadto Sąd zlecił biegłemu wskazanie, czy istnieje konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza innej specjalności (dowód: postanowienie z k. 7).

Sąd zobowiązał też odwołującą do dostarczenia pełnej dokumentacji medycznej związanej z leczeniem i stanem jej zdrowia, którą A. M. złożyła (14 stron z k. 11-22).

Biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii (...)wskazał, że nie stwierdza niezdolności do pracy od 4 kwietnia 2016 roku. Ubezpieczona, lat 35, pracowała jako specjalista ds. sprzedaży i marketingu. Podczas wypadku w windzie w dniu 8 września 2011 roku doznała urazu kręgosłupa szyjnego i w dniu 2 listopada 2011 roku była operowana. Wykonano usunięcie uszkodzonych krążków międzykręgowych C4C5 i C5C6, stabilizację implantami solis. Po przeanalizowaniu stanu zdrowia i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną, biegły nie stwierdził obiektywnych objawów niedowładu prawej kończyny górnej. Odmowa wykonania jakiejkolwiek czynności prawą kończyną górną nie może być obiektywnym dowodem na istnienie niedowładu kończyny. Przeciwnie – prawidłowe odruchy ścięgniste i brak zaników mięśniowych świadczy o braku niedowładu kończyny. Biegły nie stwierdził niezdolności do pracy biurowej, umysłowej od 4 kwietnia 2016 roku. Biegły nie wskazał także istnienia konieczności dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza innej specjalności (dowód: k. 23-26).

Przesłana do odwołującej na wskazany przez nią adres w dniu 13 października 2016 roku opinia biegłego - z zakreśleniem 7 dniowego terminu na ewentualne ustosunkowanie się do opinii, pod rygorem uznania, że strona nie zgłasza zarzutów do opinii - została nieodebrana. Jako prawidłowo awizowana na wskazany adres, została złożona do akt ze skutkiem doręczenia (dowód: k. 33).

Ponadto w dniu 21 grudnia 2016 roku odwołująca uzyskała kopię opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii K. K. z kart 23-26 (dowód: k. 36).

Odwołująca na rozprawie w dniu 28 grudnia 2016 roku oświadczyła, że od 10 października 2016 roku prowadzi działalność gospodarczą i zajmuje się sprzedażą drobnej biżuterii przez internet. Poprzednio pracowała w hotelu (...) Sp. z o.o. do listopada 2015 roku. Oświadczyła, że nie zgadza się z opinią biegłego i poparła swoje stanowisko. Nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych i nie złożyła dodatkowej dokumentacji (dowód: k. 39).

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach organu rentowego. Dodatkowo Sąd oparł ustalenia stanu faktycznego na opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii K. K.

W ocenie Sądu opinia sądowa jest wnikliwa i rzetelna, a dodatkowo została wydana po przeprowadzeniu badania odwołującej i po analizie zgromadzonej dokumentacji lekarskiej. Przy tym brak jest jakichkolwiek podstaw, by opinii tej odmówić mocy dowodowej.

Odwołująca nie wnosiła konkretnych zastrzeżeń do opinii i nie zgłaszała wniosków dowodowych. Zdaniem Sądu brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Także biegły sądowy nie wskazał istnienia konieczności dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza innej specjalności.

Nie można zatem dopuszczać dowodu z kolejnych opinii jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

W przedmiotowej sprawie przekonanie odwołującej o jej stanie zdrowia wynika jedynie z jej subiektywnego przekonania, nie popartego żadnymi dowodami.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie spór dotyczył kwestii, czy od dnia 4 kwietnia 2016 roku odwołująca była niezdolna do pracy, a co za tym idzie, czy przysługuje jej świadczenie rehabilitacyjne.

W toku postępowania Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego celem ustalenia, czy odwołująca była niezdolna do pracy po dniu 3 kwietnia 2016 roku, czy w przypadku istnienia pozytywnych rokowań odzyskania zdolności do pracy, zasadne byłoby przyznanie odwołującej świadczenia rehabilitacyjnego.

W ocenie biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii K. K.brak jest niezdolności do pracy biurowej, umysłowej od 4 kwietnia 2016 roku. Lekarz nie stwierdził obiektywnych objawów niedowładu prawej kończyny górnej. Odmowa wykonania jakiejkolwiek czynności prawą kończyną górną nie może być obiektywnym dowodem na istnienie niedowładu kończyny. Przeciwnie – prawidłowe odruchy ścięgniste i brak zaników mięśniowych świadczą o braku niedowładu kończyny.

Na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

A. M., zgodnie z 3 kolejnymi orzeczeniami:

1.  lekarza orzecznika ZUS,

2.  komisji lekarskiej ZUS,

3.  biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii K. K.

- nie została uznana za niezdolną do pracy od dnia 4 kwietnia 2016 roku.

Wobec powyższego Sąd uznał, że nie zaszły podstawy do stwierdzenia, że istniały okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego. Sąd w pełni podzielił przytoczone wnioski zawarte w opinii i przyjął je za podstawę rozstrzygnięcia. Tym samym Sąd oddalił odwołanie A. M. jako bezzasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.