Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2024 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bartosz Szałas

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2024 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c.

sprawy z odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 25 maja 2023 roku, znak: 450000/602/RW/00085264/2023/ZAS i z dnia 25 maja 2023 roku, znak: 450000/602/RW/00084967/2023/ZAS

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

- zmienia zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 25 maja 2023 roku, znak: 450000/602/RW/00085264/2023/ZAS i z dnia 25 maja 2023 roku, znak: 450000/602/RW/00084967/2023/ZAS w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się M. S. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru w okresie od 15 marca 2023 roku do 9 marca 2024 roku.

Sygn. akt VI U 307/23

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 maja 2023 roku, znak: 450000/602/RW/00085264/2023/ZAS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił M. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 15 marca 2023 roku.

Kolejną decyzją również z dnia 25 maja 2023 roku, znak: 450000/602/RW/00084967/2023/ZAS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. także odmówił M. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 15 marca 2023 roku.

W uzasadnieniu obu decyzji ZUS wskazał, że brak jest okoliczności uzasadniających przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego o czym orzekła Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 19 maja 2023 roku.

(decyzje z dnia 25.05.2023r. – akta organu rentowego)

Od obu powyższych decyzji M. S. wniósł odwołanie wskazując, że nadal ma trudności z poruszaniem się, w szczególności z lewą stroną ciała, silne bóle, nie jest w stanie wrócić na swoje stanowisko pracy.

(odwołanie – k. 1 i k. 1 akt sprawy VI U 308/23)

Odwołania zostały zarejestrowane pod sygn. akt VI U 307/23 i VI U 308/23, po czym postanowieniem z dnia 3 lipca 2023 roku obie sprawy zostały połączone pod wspólną sygn. akt VI U 307/23.

(postanowienie z dnia 03.07.2023r. – k 2 akt sprawy VI U 308/23)

W odpowiedzi na odwołania ZUS wniósł o ich oddalenie wskazując na argumentację jak w obu zaskarżonych decyzjach.

(odpowiedź na odwołania – k. 2 – 3)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

U odwołującego się M. S. rozpoznano przewlekły, pourazowy zespół bolesnego barku, ze znacznym ograniczeniem ruchomości, „bark zamrożony”, stan po urazie skrętnym stawu kolanowego lewego leczonym operacyjnie z utrzymującym się przykurczem zgięciowo – wyprostowym, stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego z utrzymującym się przewlekle zespołem bólowym i torem lewostronnym.

Odwołujący się spełnia przesłanki do przyznania mu świadczenia rehabilitacyjnego od 15 marca 2023 roku na okres 12 miesięcy. Jest on nadal niezdolny do pracy po dniu 14 marca 2023 roku, zarówno w zawodzie ratownika medycznego, jak i muzyka. Wymaga intensywnego leczenia ortopedycznego, poszerzonej diagnostyki obrazowej oraz długotrwałego leczenia usprawniającego (fizyko i kinezyterapii). Rokowanie jest niepewne, ale nie można wykluczyć odzyskania przez niego zdolności do pracy w okresie 1-2 lat.

(dowód: opinia biegłego ortopedy traumatologa – k. 14 – 20)

Niezdolność do pracy odwołującego się, w związku z którą badane jest jego prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, wynika z urazu, któremu uległ on dnia 13 września 2022 roku. Zdarzenie to zostało uznane przez ZUS jako wypadek przy pracy.

(bezsporne, a nadto dowód: opinia biegłego ortopedy traumatologa – k. 14 – 20, pismo ZUS z dnia 20.06.2024r. – k. 47)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wniosków zawartych w opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Sąd oparł się całkowicie na wnioskach zawartych w tej opinii, są one bowiem logiczne i są poprzedzone fachowym wywodem biegłego. Sąd miał również na uwadze, że żadna ze stron nie kwestionowała opinii i jej wniosków.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2022r., poz. 1732; dalej też jako: ustawa zasiłkowa) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy; świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

W toku niniejszego postępowania w oparciu o opinię biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii Sąd ustalił, że odwołujący się był nadal niezdolny do pracy po dniu 15 marca 2023 roku. Z opinii wynika również, że ta niezdolność trwa przynajmniej 12 miesięcy. Biegły wskazał, że rokowanie jest niepewne, ale nie można wykluczyć odzyskania przez niego zdolności do pracy w okresie 1-2 lat. Innymi słowy faktycznie istnieją przesłanki medyczne dla uznania, że stan zdrowia odwołującego się rokuje odzyskanie zdolności do pracy.

W tym miejscu należy wskazać, że nie jest warunkiem koniecznym do nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego ustalenie, że osoba ubiegająca się o świadczenie może odzyskać zdolność do pracy w terminie 12 miesięcy, gdyż wystarczającą przesłanką przysługiwania świadczenia rehabilitacyjnego jest ustalenie, iż istnieje rokowanie odzyskania zdolności do pracy, bez konieczności stwierdzenia, iż nastąpi to w terminie 12 miesięcy od wyczerpania okresu zasiłkowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2016 r., III UZP 16/15).

Jednocześnie zgodnie z ustawą zasiłkową maksymalny okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego to 12 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że odwołujący się spełnia przesłanki do przyznania mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na maksymalny okres 12 miesięcy, przy czym każdy z miesięcy jest liczony jako 30 dni. Stąd też po odpowiednim obliczeniu Sąd przyznał odwołującemu się prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 15 marca 2023 roku do 9 marca 2024 roku.

Jednocześnie wobec faktu, że ZUS uznał zdarzenie, z którego wynika niezdolność odwołującego się do pracy za wypadek przy pracy, Sąd zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. – Dz. U. z 2022r., poz. 2189), przyznał odwołującemu się prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100% podstawy wymiaru za cały okres 12 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.