Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2020 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2020 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy S. S.

przeciwko W. (...) w W.

o ustalenie niepełnosprawności

w związku z odwołaniem D. S. - przedstawiciela ustawowego małoletniego S. S.

od orzeczenia(...)w W. z dnia 14 czerwca 2019 roku, Nr (...). (...).2.487.2019

oddala odwołanie.

ZARZĄDZENIE

(...) (...)

Sygn. akt VI U 357/19

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 25 marca 2019 roku, nr (...), (...) w W. zaliczył S. S. do osób niepełnosprawnych, symbol przyczyny niepełnosprawności 12-C, na okres do 15 marca 2022 roku, wskazując jednocześnie w pkt 7, że S. S. nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Od powyższego orzeczenia S. S., reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego – matkę D. S. – wniósł odwołanie. W wyniku jego rozpoznania W. (...) w W. orzeczeniem z dnia 14 czerwca 2019 roku, Nr (...). (...).2.487.2019, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

(orzeczenie (...) z dnia 25.03.2019r. i orzeczenie (...) z dnia 14.06.2019r. – akta (...))

Od wskazanego orzeczenia (...) S. S., reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego – matkę D. S. – wniósł odwołanie, w którym wniósł o jego zmianę poprzez wskazanie w pkt 7, że odwołujący wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

(odwołanie – k. 1 – 2)

W odpowiedzi na odwołanie (...) wniósł o jego oddalenie podnosząc, że brak jest podstaw do zmiany wydanego orzeczenia.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4 – 5 verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

U małoletniego S. S. zdiagnozowano spektrum autyzmu i niepełnosprawność intelektualną. S. S. nie rozumie otoczenia, sytuacji i rekcji ludzi, ocenia je niezgodnie ze zdarzeniami i zachowaniem osób. W czynnościach codziennych wymaga pomocy przy ubieraniu się, zapinaniu guzików, sznurowaniu butów. Nie wykonuje próśb i poleceń – tylko wtedy, gdy jest wdrożony do codziennych czynności. Sam nie dba o higienę, nie myje się, tylko siedzi w wannie, nie myje sam zębów. Nie oczyści się sam przy czynnościach fizjologicznych, wymaga kontroli i pomocy przy czynnościach związanych z higieną. Nie wymaga pomocy w aktywności ruchowej, jest sprawny. Nie wymaga karmienia, kontroluje potrzeby fizjologiczne. W szkole i w domu występują u niego zachowania autoagresywne. Miesza wydarzenia z rzeczywistości z fikcją, jest nadruchliwy. Z psychologicznego i psychiatrycznego punktu widzenia nie występuje u niego znacznie ograniczona możliwość samodzielnej egzystencji uzasadniająca stałą i długotrwałą opiekę i pomoc innej osoby, jednocześnie wymaga on stałego współudziału na co dzień opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji.

(dowód: opinia główna i opinia uzupełniająca biegłego z zakresu psychologii – k. 100 – 102 i k. 138, opinia główna i opinia uzupełniająca biegłego z zakresu psychiatrii – k. 118 – 120 i k. 144 – 145)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wnioski zawarte w opinii głównej i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu psychologii, a także wnioski zawarte w opinii głównej i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu psychiatrii. Opinie te zostały sporządzone w sposób fachowy i jasny, ich wnioski są logicznie uzasadnione. W toku postępowania przedstawiciel ustawowy zgłaszał zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu psychologii, wnosząc jednocześnie o wyłączenie biegłej L. B. (k. 109 – 110 akt sprawy). Sąd miał jednak na uwadze, że biegła przekonująco wyjaśniła swoje wnioski w opinii uzupełniającej. Ponadto Sąd nie stwierdził podstaw do wyłączenia biegłego, bowiem strona odwołująca jako podstawę do wyłączenia biegłego podała jedynie to, że nie zgadza się z jego wnioskami. Taka okoliczność nie jest jednak wystarczająca dla wyłączenia biegłego. Zgodnie z art. 281 § 1 zd. 1 KPC aż do ukończenia czynności biegłego strona może żądać jego wyłączenia z przyczyn, z jakich można żądać wyłączenia sędziego. Z kolei przyczyny uzasadniające wyłączenie sędziego to przyczyny podane w art. 48 § 1 KPC, a także sytuacja, w której w sprawie zachodzi taka okoliczność, która mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności biegłego w danej sprawie. W niniejszej sprawie strona odwołująca nie wykazała zaistnienie żadnych przesłanek z art. 48 § 1 KPC, zaś sam fakt, że strona nie zgadza się z wnioskami opinii, bez wykazania jakichkolwiek okoliczności, które przemawiałyby za tym, że wnioski te są pozbawione obiektywizmu, nie wystarcza dla wyłączenia biegłego. Wobec powyższego Sąd oddalił wniosek o wyłączenie biegłego L. B., poza bowiem niezgadzaniem się z wnioskami biegłego strona nie podała żadnych okoliczność mających poddać w wątpliwość bezstronność biegłego. Analogiczna sytuacja miała miejsce również w odniesieniu do biegłej M. L.. Strona odwołująca również wniosła o jej wyłączenie (k. 134- 136 akt sprawy), składając jednocześnie swoje zastrzeżenia do jej opinii. Poza jednak niezgadzaniem się ze stanowiskiem biegłej, strona nie podała żadnych argumentów mających kwestionować bezstronność biegłego. Wobec tego również i ten wniosek o wyłączenie biegłego został przez Sąd oddalony. Jednocześnie biegła M. L. w swojej opinii uzupełniającej wyczerpująco odniosła się do argumentacji strony odwołującej.

Sąd oddalił również wnioski odwołującego o wyznaczenie nowego biegłego z zakresu psychologii i nowego biegłego z zakresu psychiatrii, mając na uwadze, że w zarzutach do opinii biegłych z zakresu psychologii i psychiatrii strona odwołująca ogranicza się do polemizowania z wnioskami tych opinii, nie podając jednak żadnych argumentów wskazujących na błędy logiczne, czy merytoryczne tych opinii. Ponadto obie biegłe zostały wezwane przez Sąd do ustosunkowania się do zarzutów i obie podtrzymały w opiniach uzupełniających swe wnioski z opinii głównych, odnosząc się do zarzutów strony odwołującej.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako wiarygodne, bowiem są one nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondują ze sobą, tworząc logiczną całość. Dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Podobnie Sąd ocenił opinie ww. biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii. Zdaniem Sądu przedłożone opinie są jasne oraz rzeczowe. W ocenie Sądu brak jest podstaw do zakwestionowania ich rzetelności, dlatego też jako nie budzące wątpliwości, stanowiły wartościowy materiał dowodowy, na którym Sąd opierał się przy wydawaniu orzeczenia w niniejszej sprawie.

Należy podkreślić, że w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, które ma charakter odwoławczy i kontrolny, postępowanie dowodowe ogranicza się do sprawdzenia zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ.

Strona odwołująca zgłaszała zastrzeżenia do opinii, jednak zadaniem Sądu brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Nie można bowiem skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem. W przedmiotowej sprawie przekonanie strony odwołującej o stanie zdrowia S. S. wynika jedynie z subiektywnego przekonania, nie popartego żadnymi dowodami. Sąd uznał, iż opiniom złożonym w przedmiotowej sprawie przez biegłych sądowych nie można niczego zarzucić, dlatego oceniając je jako prawidłowe i wiarygodne, na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych. W konsekwencji Sąd nie przeprowadzał kolejnej opinii, tym bardziej, że biegli także nie wskazywali na taką konieczność.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie S. S., reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego – matkę D. S. – od orzeczenia (...) w W. utrzymującego wcześniejsze orzeczenie (...) w W., w zakresie wskazania w pkt 7 orzeczenia o niepełnosprawności, że S. S. nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. - Dz. U. z 2019r., poz. 1172, ze zm.) osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. W niniejszej sprawie S. S. został zaliczony do osób niepełnosprawnych. Przedmiotem sporu jest jedynie wniosek o uznanie S. S. za osobę wymagającą konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

W toku niniejszej sprawy Sąd ustalił, że S. S. ma stwierdzony autyzm oraz niepełnosprawność intelektualną. Jego stan zdrowia uzasadnia uznanie go za osobę niepełnosprawną. Jednak jednocześnie brak jest spełnienia przesłanek pozwalających na uznanie, że wymaga on konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Sąd oparł się w tej materii na opiniach biegłych z zakresu psychologii i psychiatrii. Biegli jednoznacznie wskazali zarówno w swych opiniach głównych, jak i w opiniach uzupełniających, odnosząc się do zarzutów strony odwołującej, że małoletni nie spełnia warunków do uznania, że wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Sąd miał na uwadze, że biegli mają wiedzę specjalistyczną, pozwalającą im ocenić stan zdrowia S. S., wyczerpująco argumentowali swoje wnioski, w sposób logiczny i jasny, z powołaniem fachowej wiedzy medycznej.

Opinie biegłych sądowych, jako logiczne i wyczerpujące, Sąd uznał za podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia, przyjmując zawarte w nich ustalenia za własne. Biegli sądowi nie znaleźli podstaw do uznania, że małoletni wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Jednocześnie, w przypadku zmiany w ramach stanu zdrowia S. S., można złożyć we właściwym Zespole ds. Orzekania o Niepełnosprawności wniosek o wydanie orzeczenia o aktualnej niepełnosprawności (art. 6b ust. 1 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych). Należy bowiem podkreślić, że zgodnie z uzasadnieniem wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 roku (I UK 382/04, LEX nr 276245), w judykaturze Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, które ma charakter odwoławczy i kontrolny, postępowanie dowodowe ogranicza się do sprawdzenia zgodności z prawem dotychczasowej decyzji.

Wobec tego Sąd uznał, że małoletni nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Reasumując, odwołanie - jako bezzasadne - podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z ww. przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.