Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2016 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy D. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z udziałem zainteresowanego (...) Sp. z o.o. w P.

o świadczenie rehabilitacyjne

w związku z odwołaniem D. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z dnia (...)roku, znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 376/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia(...)roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił D. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2015r. stwierdziła, że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

(decyzja organu rentowego dnia 15 czerwca 2015r. – k. 12 akt rentowych)

D. K. w dniu 17 lipca 2015r. wniosła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu wskazała, iż zaskarżona decyzja jest nieprawidłowa bowiem pozostaje w sprzeczności ze zgromadzoną w aktach sprawy dokumentacją medyczną.

(odwołanie – k. 1 – 2)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ k.p.c. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 7 maja 2015r. ubezpieczona złożyła wniosek o przedłużenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z ogólnym stanem zdrowia. Orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2015r. Komisja Lekarska stwierdziła, że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4)

Zainteresowanym w sprawie jest (...) Sp. z o.o. w P.. Zainteresowany brał udział w postępowaniu przed organem rentowym i została mu również doręczona przedmiotowa decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia(...)roku, znak: (...).

Zgodnie z art. 477 ¹¹ Kodeksu postępowania cywilnego:

§ 1. Stronami są ubezpieczony, osoba odwołująca się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, inna osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja, organ rentowy, wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności i zainteresowany.

§ 2. Zainteresowanym jest ten, czyje prawa lub obowiązki zależą od rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli zainteresowany nie bierze udziału w sprawie, sąd zawiadomi go o toczącym się postępowaniu. Zainteresowany może przystąpić do sprawy w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia zawiadomienia. Do zainteresowanego przepisu art. 174 § 1 nie stosuje się.

§ 3. Postanowienie sądu o zawiadomieniu zainteresowanego o toczącym się postępowaniu może zapaść na posiedzeniu niejawnym.

Z uwagi na fakt brania przez zainteresowanego (...) Sp. z o.o. w P. udziału w sprawie przed organem rentowym, brak było podstaw do zawiadomienia go o toczącym się postępowaniu. Natomiast zainteresowany został prawidłowo zawiadomiony o terminach rozprawy i były mu także doręczane odpisy pism procesowych i sądowych.

Zainteresowany (...)sp. z o.o. z siedzibą P. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca D. K. od dłuższego czasu skarży się na ból odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Nie może się pochylać, po pochyleniu ból promieniuje do klatki piersiowej, pojawia się drętwienie rąk i nóg. Ma także dolegliwości bólowe kolan. Dotychczas pracowała jako sprzątaczka.

(dowód: opinia biegłego – k. 14)

Odwołująca była zatrudniona od 17 stycznia 2011r. do 10 maja 2015r. w (...) sp. z o.o. i otrzymała wynagrodzenie z tytułu niezdolności do pracy w okresie od 01 lipca 2014r. do 30 kwietnia 2015r. oraz zasiłek chorobowy za okres od 01 września 2014r. do 01 marca 2015r., tj. 182 dni, które wypłacił zakład pracy.

(okoliczność bezsporna, a nadto oświadczenie do celów świadczenia rehabilitacyjnego – k. 6 akt rentowych)

W dniu 12 marca 2014r. złożyła wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z ogólnym stanem zdrowia. Świadczenie rehabilitacyjne zostało jej przyznane na okres trzech miesięcy, tj. od 2 marca 2015r. do 30 maja 2015r. W dniu 7 maja 2015r. złożyła wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres. Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 19 maja 2015r. po przeprowadzeniu badania stwierdził, iż w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy, licząc od daty ustania uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Organ rentowy zgłosił zarzut wadliwości w stosunku do orzeczenia, dlatego sprawę skierowano do rozpoznania przez komisję lekarską ZUS. Komisja Lekarska ZUS nr (...) po przeprowadzeniu badania w dniu 3 czerwca 2015r. stwierdziła, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy, a także że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

(dowód: decyzja z 9 kwietnia 2015r. – k. 5 akt rentowych; oświadczenie do celów świadczenia rehabilitacyjnego – k. 6 akt rentowych; pismo ZUS z 20 maja 2015r. – k. 8 akt rentowych; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 7 akt rentowych; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 11 akt rentowych)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia (...). odmówił D. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z powodu uznania jej za zdolną do pracy.

(dowód: decyzja z 15 czerwca 2015r. – k. 12 akt rentowych)

Biegły sądowy z zakresu neurologii K. K. w opinii z dnia 21 września 2015r. wydanej po przeprowadzeniu badania odwołującej, zapoznaniu się z aktami sprawy i dokumentacją lekarską stwierdził, że schorzenia układu ruchu stwierdzone u odwołującej powodują niezdolność do wykonywania ciężkich prac fizycznych wymagających podnoszenia i przenoszenia dużych ciężarów oraz pracy wymagającej długotrwałego przebywania w pozycji stojącej w pochyleniu do przodu. Biegły stwierdził, iż brak jest przeciwwskazań do wykonywania pracy sprzątaczki. W okresach nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa lub stawów kolanowych ubezpieczona może się leczyć w ramach krótkotrwałego zasiłku chorobowego. Biegły zgodził się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej z 3 czerwca 2015r., która nie stwierdziła niezdolności do pracy zarobkowej od 31 maja 2015r.

Odnosząc się do wykonywanego przez odwołującą zawodu sprzątaczki wskazał, iż podczas sprzątania, czy zmywania podłóg osoba wykonująca taką pracę porusza się i ciągle zmienia pozycję (pochyla się i prostuje). Taka praca może powodować dolegliwości bólowe kręgosłupa, ale są one krótkotrwałe. Nie uzasadniają przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

(dowód: opinia biegłego – k. 14; opinia uzupełniająca – k. 67)

Biegły sądowy z zakresu urologii J. M. w opinii z dnia 13 stycznia 2016r., stwierdził u odwołującej stan po leczeniu operacyjnym torbieli nerki prawej, zaburzenia czucia powierzchownego i dolegliwości bólowe po wysiłku w okolicy operowanej. Wskazał, iż stwierdzone schorzenia układu moczowego dotychczas nie spowodowały u odwołującej istotnego upośledzenia jego wydolności i funkcji. Leczenie operacyjne i badanie histopatologiczne wdrożone ze względu na podejrzany obraz torbieli wykazało, że jest to torbiel prosta, nie zagrażająca życiu i zdrowiu skarżącej. Pooperacyjne badania kontrolne nie wykazały istotnego upośledzenia stanu i funkcji operowanej nerki. Zaburzenia czucia i powysiłkowe dolegliwości bólowe w okolicy operowanej często występują po tego typu operacjach, ale zazwyczaj po rehabilitacji ustępują i nie są zbyt dokuczliwe dla pacjenta. Nie powodują także istotnego upośledzenia zdolności do pracy i codziennej egzystencji. Aktualny stan układu moczowego odwołującej nie upośledza jej ogólnego stanu zdrowia w stopniu dającym podstawy stwierdzenia niezdolności do pracy z powodu choroby układu moczowego.

(dowód: opinia biegłego – k. 38)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach spawy oraz aktach organu rentowego. Ich wiarygodności i mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

Dodatkowo swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł na rzetelnych i przekonywujących opiniach biegłego sądowego z zakresu neurologii K. K. oraz biegłego sądowego z zakresu urologii J. M.. Sąd ocenił opinie jako jasne, spójne i logiczne. Biegli sądowi przekonywująco i szczegółowo uzasadnili swoje stanowisko zawarte w opiniach, jak również odnieśli się do przedłożonej dokumentacji medycznej, a zatem brak jest jakichkolwiek podstaw, by opiniom odmówić mocy dowodowej. Zarówno biegły sądowy z zakresu neurologii, jak również biegły z zakresu urologii stwierdzili, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego.

Odwołująca zgłaszała zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu neurologii podnosząc, iż praca na stanowisku sprzątaczki polega głównie na przenoszeniu i przestawianiu ciężkich przedmiotów, a także odkurzaniu i myciu podłóg w pozycji stojącej. Biegły natomiast stwierdził, iż występujące u niej schorzenia układu ruchu powodują niezdolność do wykonywania ciężkich pracy fizycznych, wymagających podnoszenia dużych ciężarów oraz pracy wymagającej długotrwałego przebywania w pozycji stojącej w pochyleniu do przodu.

Mając na uwadze zarzuty do opinii, Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej, zobowiązując biegłego neurologa do ustosunkowania się do zarzutów odwołującej. W treści opinii uzupełniającej, po ponownej analizie dokumentacji medycznej, biegły potwierdził wcześniejsze ustalenia. Odniósł się także to zarzutów zgłoszonych przez odwołującą, wskazując na ich bezpodstawność. Biegły wskazał, iż praca sprzątaczki nie jest nadmiernie uciążliwa. Podczas sprzątania oraz zmywania podłóg osoba wykonująca taką pracę porusza się, ciągle zmienia swoją pozycję (pochyla się i prostuje). Taka praca również może powodować dolegliwości bólowe kręgosłupa, ale są one krótkotrwałe. Poza tym stwierdził, iż na bóle kręgosłupa cierpi praktycznie każdy. Bóle nie powodują niezdolności do wykonywania prac porządkowych. Potwierdził, że stwierdzone u odwołującej schorzenia układu ruchu powodują niezdolność do wykonywania ciężkich prac fizycznych wymagających podnoszenia i przenoszenia dużych ciężarów oraz pracy wymagającej długotrwałego przebywania w pozycji stojącej w pochyleniu do przodu (tj. praca przy taśmie – sortowanie owoców, pakowanie rzeczy do kartonów itp.).

Także do powyższej opinii odwołująca zgłosiła zastrzeżenia, argumentując je podobnie jak w przypadku wcześniejszych opinii i wnosząc o ponowne przeanalizowanie całej dokumentacji medycznej. Zdaniem Sądu brak było jednak podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Nie można bowiem skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem. W przedmiotowej sprawie przekonanie odwołującej o jej stanie zdrowia wynika jedynie z jej subiektywnego przekonania nie popartego żadnymi dowodami.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie była kwestia uprawnienia odwołującej do świadczenia rehabilitacyjnego. Jak wynika z uzasadnienia skarżonej decyzji organu rentowego, podstawą do odmowy przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego było orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 czerwca 2015r. zgodnie, z którym ubezpieczona nie była niezdolna do pracy, a tym samym brak było przesłanek do ustalenia uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity - Dz. U. z 2014r., poz. 159; dalej, jako: ustawa o świadczeniach) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Należy, więc zauważyć, że świadczenie rehabilitacyjne chroni tę samą rodzajowo sytuację, co zasiłek chorobowy, czyli czasową niezdolność do dotychczas wykonywanej pracy (tak też: A. Rzetecka – Gil, Komentarz do art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009).

Przesłankami przyznania świadczenia rehabilitacyjnego ubezpieczonemu są: uznanie go za niezdolnego do pracy po wyczerpaniu przez niego okresu zasiłkowego oraz stwierdzenie, że dalsze jego leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie. Dokonanie ustaleń w tym zakresie wymagało oceny zdrowia odwołującej, do czego konieczne były wiadomości specjalne, których Sąd orzekający nie posiada, dlatego niezbędne było zasięgnięcie dowodu z opinii biegłych sądowych w tym zakresie (art. 278 § 1 k.p.c.).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego neurologa oraz biegłego urologa. Zarówno biegły sądowy z zakresu neurologii, jak również biegły z zakresu urologii stwierdzili, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego.

Biegły neurolog stwierdził, że schorzenia układu ruchu stwierdzone u odwołującej powodują niezdolność do wykonywania ciężkich prac fizycznych wymagających podnoszenia i przenoszenia dużych ciężarów oraz pracy wymagającej długotrwałego przebywania w pozycji stojącej w pochyleniu do przodu. Natomiast odwołująca pracuje jako sprzątaczka i jej praca nie jest nadmiernie obciążająca dla jej zdrowia, zatem brak jest przeciwwskazań do dalszego świadczenia przez nią pracy zawodowej. W okresach nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa lub stawów kolanowych ubezpieczona może się leczyć w ramach krótkotrwałego zasiłku chorobowego. Odnosząc się do wykonywanego przez odwołującą zawodu sprzątaczki wskazał, iż podczas sprzątania, czy zmywania podłóg osoba wykonująca taką pracę porusza się i ciągle zmienia pozycję (pochyla się i prostuje). Taka praca może powodować dolegliwości bólowe kręgosłupa, ale są one krótkotrwałe. Biegły zgodził się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej z 3 czerwca 2015r., która nie stwierdziła niezdolności do pracy zarobkowej od 31 maja 2015r.

Także biegły sądowy urolog nie stwierdził, aby stwierdzone schorzenia układu moczowego uzasadniały przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Nie spowodowały bowiem u odwołującej istotnego upośledzenia wydolności i funkcji układu moczowego. Zaś aktualny stan układu moczowego odwołującej nie upośledza jej ogólnego stanu zdrowia w stopniu dającym podstawy stwierdzenia niezdolności do pracy z powodu choroby układu moczowego.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do negowania powyżej przedstawionych stanowisk biegłych. Tym bardziej, że wydane opinie zawierają pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u wnioskodawczyni schorzenia. Biegły sądowy obowiązany jest orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonym opiniom, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia odwołującej, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Podkreślić należy, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiada biegły. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego - opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywującą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005r., II CK 572/04, Lex nr 151656). Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotów kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Skoro opinie biegłych sądowych w niniejszej sprawie były jasne i logiczne, a nadto opinia uzupełniająca biegłego neurologa była spójna z pierwszą, Sąd podzielił dokonane w nich ustalenia i przyjął je za podstawę swojego orzeczenia ustalając, iż D. K. nie jest niezdolna do pracy.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 13 września 2005 roku (I UK 382/04, LEX nr 276245) Sąd Najwyższy wskazał, że w judykaturze Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, które ma charakter odwoławczy i kontrolny, postępowanie dowodowe ogranicza się do sprawdzenia zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy.

Reasumując Sąd uznał, iż nie została spełniona przesłanka z art. 18 ust. 1 ustawy o świadczeniach, czyli niezdolność do pracy, wymagana do przyznania ubezpieczonej świadczenia rehabilitacyjnego. W konsekwencji odwołanie D. K. od decyzji organu rentowego z dnia (...)., na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i ww. przepisów, podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.