Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 sierpnia 2024 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska-Kasa

po rozpoznaniu w dniu 09 sierpnia 2024 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku P. W.

przeciwko Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 02 września 2021 roku znak: 230000/603/453799/2021-ZAS

o odsetki od wyrównania zasiłku chorobowego i zasiłek macierzyńskiego

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 02 września 2021 roku znak: 230000/603/453799/2021-ZAS w ten sposób, że przyznaje odwołującej P. W. prawo do wypłaty odsetek za okres wyrównania zasiłku chorobowego od 03 września 2018 do 25 stycznia 2019 roku oraz zasiłku macierzyńskiego od 26 stycznia 2019 roku do 24 stycznia 2020 roku.

Sygn. akt VI U 417/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 września 2021 roku znak: 230000/CW/00453799 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił P. W. prawa od wypłaty odsetek za okres wyrównania zasiłku chorobowego od 3 września 2018 roku do 25 stycznia 2021 roku oraz zasiłku macierzyńskiego od 26 stycznia 2019 roku do 24 stycznia 2020 roku. W uzasadnieniu ZUS podał, że ostatnią okolicznością, która była podstawą do wypłaty wyrównania świadczeń był wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2021 roku sygn. III AUa 54/20 oddalający apelację do wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 listopada 2019 roku – ustalającego postawę wymiaru składek do 1 czerwca 2018 roku. Wyrok został wykonany w dniu 25 sierpnia 2021 roku, więc nie ma podstaw do wypłaty odsetek od wyrównania zasiłku chorobowego.

(decyzja z dnia 2 września 2021 roku – a.r.)

Od powyższej decyzji ZUS P. W. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła odwołanie, wnosząc o przyznanie odsetek za cały sporny okres wyrównania. W uzasadnieniu podała, że w toku postępowania przed Sądem Apelacyjnym nie były powoływane jakiekolwiek nowe dowody przez którąkolwiek ze stron. ZUS dysponując określonym materiałem w ramach postępowania administracyjnego i powinien wydać decyzję w takim kształcie w jakim ostatecznie została zmieniona przez Sąd Okręgowy w Warszawie.

(odwołanie – k. 1-8)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że w toku postępowania sądowego skutkującego zmianą decyzji z 31 grudnia 2018 roku Sąd Okręgowy w Warszawie przeprowadził postępowanie dowodowe, przesłuchał dodatkowych świadków, zasięgnął dodatkowej dokumentacji i to dopiero pozwolił na zmianę zaskarżonej decyzji ZUS.

(odpowiedź na odwołanie – k. 43-45)

Stanowiska stron pozostały niezmienne do zakończenia postępowania.

Sąd ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 31 grudnia 2018 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. stwierdził, że P. W. jako pracownik u płatnika składek M. W. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu z podstawą wymiaru składek za czerwiec 2018 roku – 3300 zł brutto, za lipiec 2018 roku - 2200 zł brutto, za sierpień 2018 roku - 2970 zł brutto, za wrzesień 2018 roku - 0 zł, za październik 2018 roku - 8 zł. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, że nie było podstawy do zawarcia aneksu do umowy o pracę w kwocie 7080,65 zł brutto. Podwyższenie wynagrodzenia nastąpiło po powrocie z urlopu wychowawczego, na którym przebywała do 31 maja 2018 roku.

Podstawą do poczynienia przez organ rentowy powyższych ustaleń było przeprowadzone przez (...) Oddział w O. wyjaśniające postępowanie kontrolne. W toku postępowania organ rentowy zgromadził materiał dowodowy w postaci umowy o pracę odwołującej z aneksem z dnia 1 czerwca 2018 roku. Zwrócił się z pytaniami do płatnika składkę M. W., pytaniami do odwołującej. W zakresie tych pytań ZUS nie zadał żadnego pytania które prowadziłoby do przywołania przez odwołującą lub płatnika składek osób które mogły potwierdzić charakter pracy odwołującej – świadków wykonania pracy. ZUS wystąpił również do naczelnika Urzędu Skarbowego w G. o przedstawienie danych związanych z przychodem M. W. za lata 2016-2017 – na co naczelnik odpowiedział stosownym pismem. P. W. udzieliła odpowiedzi a wszystkie zadane pytania, złożyła dodatkowo karty prowadzenia ciąży. Zostały złożone również oświadczenia od podmiotów współpracujących z płatnikiem składek, że odwołująca była pracownikiem, który kontaktował się z nimi, w tym w zakresie zamówień, czy kontaktów z biurem rachunkowym. M. W. również złożyła wyjaśnienia, podobnie jak odwołująca wskazała, że ze względu na wzrost liczby gości przekazała część obowiązków odwołującej (córce) co skutkowało wzrostem jej obciążenia i zasadnym było podwyższenie jej wynagrodzenia biorąc pod uwagę doświadczenie odwołującej. Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego przed wydaniem decyzji - ZUS nie zwracał się do odwołującej lub płatnika składek o składanie dodatkowych wyjaśnień, wskazania osób potwierdzających sporne okoliczności oraz nie wskazał, że postępowanie zostało zakończone i odwołująca i płatnik składek mają prawo ustosunkować się do zgormadzonego materiału dowodowego.

Wyrokiem z dnia 5 listopada 2019 roku o sygn. akt XIII U 598/19 Sąd Okręgowy w Warszawie zamienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 31 grudnia 2018 roku nr: (...) (...)- (...) w ten sposób, że stwierdził, że P. W. jako pracownik u płatnika składek M. W. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu z podstawą wymiaru składek od 1 czerwca 2018 roku w wysokości 7080,65 zł.

W uzasadnieniu ZUS wskazał, że odwołująca była zatrudniona od 30 kwietnia 2015 roku u M. W. na stanowisku szefa kuchni z wynagrodzeniem 3300 zł brutto miesięcznie. Od 1 czerwca 2018 roku zgodnie z aneksem - jej wynagrodzenie wzrosło do 7080,65 zł brutto. Strony wynegocjowały wynagrodzenie z uwagi na upływ czasu, wzrost wynagrodzeń w branży gastronomicznej i wzrost popularności odwołującej w mediach. Doszło do wzrostu ilości obowiązków odwołującej, udziela się ona w mediach i portalach społecznościowych promując restaurację pracodawcy. W dniu 6 czerwca 2018 roku odwołująca dowiedziała się, że jest w ciąży w 6 tygodniu, mimo to dokończyła sezonową pracę w restauracji przy układaniu menu i pracowała do końca sierpnia 2018 roku. Dziecko urodziła w dniu 26 tycznia 2019 roku. Sąd Okręgowy zważył, że sytuacja finansowa płatnika pozwalała na zawarcie z odwołującą aneksu podnoszącego jej wynagrodzenie za pracę, a odwołująca będąc w ciąży dalej wykonywała pracę aż do końca sierpnia 2018 roku. Zatrudnienie odwołującej w restauracji (...) przyniosło jej wysoki zysk biorąc pod uwagę doświadczenie powódki, rozpoznawalność w mediach i talent do układania menu, gotowania i zarządzania restauracją.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy w Warszawie wydając wyrok, ustalił na podstawie zeznań świadków: E. W., B. P., A. P., J. J., M. W. (płatnika składek) oraz odwołującej się, jak również dokumentów: umowy o pracę (z akt osobowych), protokołu kontroli ZUS, deklaracji podatkowych od Naczelnika Urzędu Skarbowego w G., umowy o dzieło zawartej w celu ułożenia menu sezonowego „Wiosna dla restauracji dawne smaki”.

Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2021 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie o sygn. akt III AUa 54/20 oddalił apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 listopada 2019 roku sygn. akt XIII U 598/19. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny nie dokonał uzupełnienia materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Warszawie, wskazując, że ten sąd prawidłowo ustalił cały stan faktyczny i dokonał prawidłowej oceny prawnej.

(wyrok SA z dnia 5.08.2021 r. III AUa 54/20 z uzasadnieniem – a.r.; zeznania świadka M. W.; zeznania odwołującej P. W.; dokumenty z akt sprawy XIII U 598/19 i III AUa 54/20 w postaci: pisma Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 lipca 2019 oku skierowanego do Urzędu Skarbowego w G. oraz pisma Urzędu Skarbowego w G. z dnia 02 lipca 2019 roku wraz z załącznikami; protokołu rozprawy z dnia 03 września 2019 roku, protokołu rozprawy z dnia 22 października 2019 roku, wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych z dnia 05 listopada 2019 roku z uzasadnieniem, odezwy z dnia 24 stycznia 2022 roku o zwrocie akt rentowych wraz z odpisem prawomocnego orzeczenia z dnia 05 listopada 2021 roku i odpisem orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 05 sierpnia 2021 roku wraz z epo, odezwy z dnia 24 stycznia 2022 roku o zwrocie po wykorzystaniu dokumentacji tj. teczki akt osobowych nr 1/2015 dotyczących odwołującej, wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 05 sierpnia 2021 roku z uzasadnieniem – znajdujące się w aktach tej sprawy na kartach 81-122 a.s.; dokumenty zgromadzone w aktach postępowania w przedmiocie wydania decyzji nr (...) z 31 grudnia 2018 roku)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, sprawy o sygn. XIII U 598/19 i III AUa 54/20, które zostały dopuszczone postanowieniem Sądu. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności jakiegokolwiek dokumentu. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. W. oraz odwołującej P. W. jako zbieżnym z całością materiału dowodowego w sprawie. Strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych, a postępowanie dowodowe w zasadniczej części wiązało się z analizą przedłożonej przez strony procesu dokumentacji.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Przedmiotem rozpoznania Sądu w tej sprawie jest odwołanie od decyzji odmawiającej prawa od wypłaty odsetek za okres wyrównania zasiłku chorobowego od 3 września 2018 roku do 25 stycznia 2021 roku oraz zasiłku macierzyńskiego od 26 stycznia 2019 roku do 24 stycznia 2020 roku. Kwestią sporną było to, czy organ rentowy mógł wypłacić wyrównanie zasiłków o których mowa wyżej dopiero po otrzymaniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie rozpoznającego apelację do wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie. Odwołująca podnosiła, że ZUS dysponując w całości wystarczającym materiałem dowodowym na etapie postępowania administracyjnego powinien po analizie stanu faktycznego zaniechać wydania niezgodnej z prawem decyzji z dnia 31 grudnia 2018 roku, która obniżała podstawę wymiaru składek i przełożyła się bezpośrednio na otrzymanie przez nią niższych zasiłków. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego i porównaniu dokumentacji zgormadzonej przez ZUS oraz postępowania sądowego w sprawie o sygn. akt XIII U 598/19 i III AUa 54/20, Sąd stwierdził, że ZUS ponosił w całości odpowiedzialność za wydanie błędnej decyzji, która ostatecznie została zmieniona.

Zgodnie z art. 64 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej jako: ustawa zasiłkowa) zasiłki chorobowe wypłaca się nie później niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków. Oznacza to, iż maksymalny termin do wydania decyzji w przedmiocie prawa do zasiłku wynosi 30 dni od złożenia kompletu dokumentów.

Z kolei art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej jako: ustawa systemowa) wskazuje, że jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie bowiem z treścią art. 85 ust. 1 ustawy systemowej organ rentowy ponosi odpowiedzialność, jeżeli szkoda ubezpieczonego jest wynikiem zawinionego zachowania organu. Jak słusznie wskazuje się w orzecznictwie podejmując próbę klasyfikacji błędów organu rentowego, można je podzielić na błędy w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędy w ustaleniach faktycznych, będące skutkiem naruszenia przepisów proceduralnych. Błąd w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa jest popełniany wówczas, gdy na podstawie prawidłowo i kompletnie zebranego materiału dowodowego i po ustaleniu niezbędnych okoliczności organ rentowy wydaje decyzję odmawiającą ustalenia prawa, ponieważ błędnie dokonuje interpretacji obowiązujących regulacji w przedmiotowym stanie faktycznym. W takiej sytuacji sąd nie uzupełnia ustaleń faktycznych dokonanych przez organ rentowy.

Jeżeli zatem organ rentowy dokonał nieprawidłowej wykładni lub błędnego zastosowania prawa, to ubezpieczonemu należą się odsetki od kwoty świadczenia, liczone od upływu terminu, w którym organ rentowy powinien był wydać prawidłową decyzję uwzględniającą wniosek. Bardziej złożoną jest prawna kwalifikacja błędu w ustaleniach faktycznych, jako przesłanki uzasadniającej odpowiedzialność organu rentowego z tytułu wypłaty odsetek za opóźnienie. Możliwa jest bowiem sytuacja, iż przyznanie prawa do świadczenia nastąpi na skutek ustaleń faktycznych sądu. Aby stwierdzić w takiej sytuacji, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za to opóźnienie, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie organ rentowy nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia i w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności za które ponosi on odpowiedzialność (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 maja 2017 r., sygn. akt III AUa 551/16).

Organ rentowy ma obowiązek zbadać indywidualnie, z czyjej przyczyny toczyło się postępowanie w sądzie. Jeśli odpowiedzialność ponosi ZUS, wtedy nie może przyjąć, że ostatnią okolicznością do wydania decyzji był dzień wpływu prawomocnego orzeczenia sądu. Jeśli opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia jest spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy, np. przez błędną interpretację przepisów, zaniechanie podjęcia określonych działań z urzędu, błędne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS w sprawie niezdolności do pracy – wówczas termin na wypłatę świadczenia powinien być liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia (wyr. SN z 28.9.2011 r., I UK 86/11, Legalis; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r., sygnatura akt P 11/07, Dz.U. 2007 r. Nr 175, poz. 1235).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych odpowiada tylko za zwłokę, czyli kwalifikowaną postać opóźnienia (za opóźnienie zwykłe, czyli niezawinione, ZUS nie odpowiada). Zwłoka w spełnieniu świadczenia ma miejsce wtedy, gdy zobowiązany, mimo istniejącego obowiązku, nie spełnia świadczenia w terminie i niedotrzymanie terminu jest następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność. Istotne jest, czy organ w chwili wydania zaskarżonej decyzji miał wszystkie potrzebne dane pozwalające na wydanie decyzji zgodnej z prawem, a po stronie ubezpieczonej nie występował obowiązek wykazania żadnych innych okoliczności uzasadniających swój wniosek. Ważne jest czy ZUS dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia, wreszcie czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji (wyr. z 21.4.2009 r., I UK 345/08, OSNP 2010, Nr 23–24, poz. 293 ; wyr. SN z 25.1.2005 r., I UK 159/04, OSNP 2005, Nr 19, poz. 308; wyr. SN z 14.9.2007 r., III UK 37/07, OSNP 2008, Nr 21–22, poz. 326; wyr. SN z 21.6.2012 r., III UK 110/11, Legalis).

Jak zaś wskazano wyżej nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności za które ZUS ponosi odpowiedzialność tylko w takim wypadku, jeżeli zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu.

Zgodnie z treścią art. 87 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w trakcie przeprowadzania kontroli inspektor kontroli Zakładu ma prawo:

1) badać wszelkie księgi, dokumenty finansowo-księgowe i osobowe oraz inne nośniki informacji związane z zakresem kontroli;

1a) dokonywać oględzin i spisu składników majątku płatników składek zalegających z opłatą należności z tytułu składek;

2) zabezpieczać zebrane dowody;

3) żądać udzielania informacji przez płatnika składek i ubezpieczonego;

4) legitymować osoby w celu ustalenia ich tożsamości, jeśli jest to niezbędne dla potrzeb kontroli;

5) przesłuchiwać świadków;

6) przesłuchiwać płatnika składek i ubezpieczonego, jeżeli z powodu braku lub po wyczerpaniu innych środków dowodowych pozostały niewyjaśnione okoliczności mające znaczenie dla postępowania kontrolnego.

2. Inspektor kontroli Zakładu wykorzystuje dla celów kontroli informacje zawarte na kontach ubezpieczonych i na kontach płatników składek.

W tej sprawie Sąd rozpoznający sprawę ustalił, że (...) Oddział w W. wydając decyzję z dnia 31 grudnia 2018 roku ustalającą niższą niż 7080,65 zł brutto (jak na aneksie umowy o pracę) podstawę wymiaru składek jako pracownika u płatnika składek M. W. dysponował materiałem dowodowym wystarczającym do wydania prawidłowej decyzji ustalającej podstawę wymiar składek, a dodatkowe dowody jakie dopuszczano, czyli dowody z zeznań świadków można było przeprowadzić również przed ZUS w drodze pisemnych wyjaśnień. Sąd w toku postępowania, w wyniku którego zmieniono decyzję z dnia 31 grudnia 2018 roku dopuścił jako dowód w postępowaniu dowody z dokumentów tożsamych jak w postępowaniu administracyjnym mianowicie: umowę o pracę, aneksu do umowy o pracę, potwierdzenie przelewów wynagrodzenia, protokół kontroli, oświadczenia odwołującej i M. W., dokumentację kart ciąży oraz informacje pozyskane od Naczelni Urzędu Skarbowego w G.. W ocenie Sądu już te dokumenty, połączone z wyjaśnieniami odwołującej i płatnika składek powinny stanowić podstawę dla ZUS do dokonania prawidłowego ustalenia, że odwołująca była zatrudniona na podstawie umowy o pracę i wykonywała obowiązki pracownicze które były na tyle złożone i odpowiedzialne, że adekwatnym wynagrodzeniem było wynagrodzenie 7080,65 zł. Ponadto dopuścił dowód z zeznań świadków, ale dowód z zeznań świadków mógł dopuścić również ZUS na etapie postępowania administracyjnego. Mógł również przesłuchać odwołującą i płatnika składek na etapie postępowania administracyjnego dodatkowo jeśli miał jakieś wątpliwości co do konkretnych faktów. Organ rentowy dysponował narzędziami prawnymi umożliwiającymi weryfikację okoliczności związanych z prowadzoną sprawą. Ponadto wezwanie do złożenia przez odwołującą lub płatnika dokumentów leżało tylko i wyłącznie w gestii organu rentowego. ZUS nie wykazał wystarczającej aktywności dowodowej w postępowaniu dotyczącym podlegania odwołującej się lecz jedynie ograniczył się do wezwania odwołującej się i jej pracodawcy do złożenia wszelkich dokumentów, jednocześnie nie zobowiązał ich do złożenia dodatkowych wniosków dowodowych według ich uznania.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych powinien wyjaśnić na etapie postępowania administracyjnego wątpliwości, czy to przez kierowanie pism do zainteresowanych, czy to przez aktywność dowodową, bądź zobowiązanie zainteresowanych do przedłożenia dokumentów do ZUS.

Nie można przyjąć poglądu, że ZUS każdorazowo kiedy ma wątpliwości co do tego, czy dane wynagrodzenie za pracę nie jest godziwe, a zmierza tylko do uzyskania wyższych świadczeń, czy nie, ogranicza się do wezwania do złożenia wyjaśnienia, a sam nie prowadzi inicjatywy dowodowej w celu ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego. Dodatkowo należy wskazać, że w toku postępowania przed wydaniem decyzji ZUS - odwołująca składała dokumentację medyczną dotyczącą ciąży i niezdolności do pracy, a także wiele oświadczeń od kontrahentów płatnika składek i szerokie i obszerne wyjaśnienia odwołującej jak i płatnika. Jeśli więc organ rentowy miał wątpliwości co do tego czy rzeczywiście mogła wykonywać pracę za konkretne wynagrodzenie od 1 czerwca 2018 roku będąc w ciąży mógł zasięgać dodatkowych wyjaśnień od odwołującej, czy zadać choćby pytanie lub zażądać aby wskazała świadków, których chce aby wysłuchano. Tego ZUS zaniechał.

Poprawne dokonanie analizy dostępnego materiału dowodowego przez ZUS w toku postępowania administracyjnego pozwoliłoby na wydanie prawidłowej decyzji lub zaniechanie wydania decyzji z dnia 31 grudnia 2018 roku obniżającej podstawy wymiaru składek. Reasumując za wydanie decyzji z dnia 31 grudnia 2018 roku, która następnie została zmieniona przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie VII U 598/19 , odpowiedzialność ponosi ZUS. Tak więc jeśli taka decyzja nie zostałaby wydana, czyli ZUS dokonałby prawidłowych ustaleń na podstawie dostępnego materiału, odwołująca – otrzymała świadczenie w ciągu 30 dni od powstania do nich prawa w prawidłowej wysokości licznej od postawy wymiar składek 7080,65 zł brutto. Odwołująca zachowuje wobec tego prawo do odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie wyrównania świadczeń ponieważ powinny one być wypłacone w prawidłowej wysokości już w takim sposób jakby nie była wydana niezgodna z prawem decyzja z dnia 31 grudnia 2018 roku. W przypadku niewydania decyzji z dnia 31 grudnia 2018 roku odwołująca się P. W. otrzymałby prawidłowo wyliczone zasiłki, więc wyrównanie zasiłków chorobowego i macierzyńskiego otrzymałaby od razu w datach wypłaty świadczeń, ponieważ otrzymałaby je liczone od postawy wymiaru 7080,65 zł brutto. Skoro ZUS pozostawał w zwłoce z zapłatą świadczeń w terminie 30 dni od daty powstania do nich prawa, a decyzja z dnia 31 grudnia 2018 roku została zmieniona na korzyść odwołującej, to ma ona prawo od wypłaty odsetek za okres wyrównania zasiłku chorobowego od 3 września 2018 roku do 25 stycznia 2021 roku oraz zasiłku macierzyńskiego od 26 stycznia 2019 roku do 24 stycznia 2020 roku.

Mając na względzie powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.