Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2017 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2017 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania B. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z udziałem zainteresowanej (...)w W.

o zasiłek chorobowy

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...)roku znak (...) - (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującej B. P. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 7 maja 2016 roku do dnia 21 sierpnia 2016 roku.

Sygn. akt VI U 448/16

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia (...)roku, znak (...) - (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił B. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 7 maja 2016 roku do dnia 21 sierpnia 2016 roku.

B. P. nie zgodziła się ze stanowiskiem organu rentowego i złożyła odwołanie od powyższej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W odpowiedzi na odwołanie, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 KPC.

Zainteresowany (...)w W. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. P. była niezdolna do pracy na podstawie kolejnych zwolnień lekarskich, z przerwami nieprzekraczającymi 60 dni, w okresie od 23 września 2015 roku do 21 sierpnia 2016 roku (k. 3 akt sprawy, k. 2 i 3 akt rentowych).

Za okres 182 dni, tj. za okres od 23 września 2015 roku do 6 maja 2016 roku, ubezpieczona otrzymała zasiłek chorobowy (k. 12 i 13 akt rentowych).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)w W. odmówił B. P. prawa do zasiłku chorobowego za dalszy okres od dnia 7 maja 2016 roku do dnia 21 sierpnia 2016 roku. Zdaniem organu rentowego niezdolność do pracy odwołującej B. P. w okresach do 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 roku była spowodowana tą samą chorobą (k. 1 akt rentowych).

Z decyzją organu rentowego z dnia (...)roku nie zgodziła się B. P., podnosząc iż w spornym okresie była niezdolna do pracy z powodu różnych chorób (k. 1).

Zgodnie z treścią art. 278 § 1 kpc w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

1.

Celem zweryfikowania zasadności decyzji oraz twierdzeń strony odwołującej, postanowieniem z dnia 29 listopada 2016 roku Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii celem ustalenia, czy niezdolność do pracy odwołującej B. P. w okresach do 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 roku była spowodowana tą samą chorobą, czy też różnymi chorobami (k. 15).

Biegła sądowa specjalista psychiatra M. L. rozpoznała u B. P. zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Niezdolność do pracy zawodowej w okresie do 19 lutego 2016 roku spowodowana była schorzeniami laryngologicznymi, zaś od dnia 22 lutego 2016 roku wynikła z epizodu depresyjnego w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.

Zgodnie z opinią biegłej sądowej specjalisty psychiatry M. L., niezdolność do pracy odwołującej B. P. w okresach do 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 roku spowodowana była przez różne jednostki chorobowe: do 19 lutego 2016 roku – przyczyny laryngologiczne, po 22 lutego 2016 roku – przyczyny psychiczne.

2.

Sąd doręczył stronom odpisy opinii biegłej, zakreślając 7 dniowy termin na ewentualne ustosunkowanie się do opinii, pod rygorem uznania, że strona nie zgłasza zarzutów do opinii (k. 78).

Z uwagi na zastrzeżenia organu rentowego (k. 85), Sąd skierował akta sprawy do biegłej celem ustosunkowania się (k. 84).

Biegła sądowa specjalista psychiatra M. L. wskazała, że opiniowana ma przyznaną rentę z powodu częściowej niezdolności do pracy od 2012 roku do 2019 roku w związku z rozpoznaną u niej chorobą afektywną dwubiegunową. W tym okresie podjęła pracę zawodową, ale w związku z nasileniem objawów zespołu depresyjnego od 22 lutego 2016 roku otrzymała zwolnienie lekarskie. Jej lekarz prowadzący stwierdził, że jej stan psychiczny powoduje okresową całkowitą niezdolność do pracy zawodowej, na okres zwolnienia lekarskiego. Biegła uwzględniła w opinii, że w okresie 11-14 stycznia 2016 roku odwołująca otrzymała zwolnienie z powodu zespołu depresyjnego, co mieści się w kategorii zaburzenia afektywnego – F 31. Jednakże pozostałe zwolnienia wydawane w okresie do 19 lutego 2016 roku wynikały z przyczyn laryngologicznych.

Dlatego biegła sądowa specjalista psychiatra M. L. podtrzymała w całości swoją główną opinię pisemną. B. P. do dnia 19 lutego 2016 roku była niezdolna do pracy z powodu schorzeń laryngologicznych (z wyłączeniem okresu 11-14 stycznia 2016 roku), natomiast od 22 lutego 2016 roku była niezdolna do pracy z przyczyn psychiatrycznych – zaostrzenie objawów depresyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Tak więc niezdolność do pracy w dwóch w/w okresach była spowodowana przez różne jednostki chorobowe (k. 97).

3.

Także z drugą opinią nie zgodził się organ rentowy (k. 109, k. 110).

Sąd w dniu 9 marca 2017 roku wydał postanowienie i dopuścił dowód z trzeciej pisemnej opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii celem ustalenia, czy niezdolność do pracy odwołującej B. P. w okresach do: 14 stycznia 2016 roku i 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 roku była spowodowana tą samą chorobą, czy też różnymi chorobami (k. 113).

Biegły sądowy z zakresu psychiatrii M. B. wskazał, że ubezpieczona była leczona z powodów laryngologicznych i powodowało to niezdolność do pracy do dnia 19 lutego 2016 roku. W tle przebiegała choroba afektywna dwubiegunowa. Dopiero nasilenie objawów choroby afektywnej spowodowało niezdolność do pracy od 22 lutego 2016 roku.

Biegły wyjaśnił, że podczas 4 dni niezdolności do pracy w okresie 11-14 stycznia 2016 roku jako główną przyczynę podano epizod depresyjny F 32. Kodyfikacja ta jest jednak niezgodna z głównym rozpoznaniem sfery psychicznej – F 31 – choroba afektywna dwubiegunowa. W opisie świadczonych usług z dnia 11 lutego 2016 roku jako choroba przewlekła opisana jest J 30 – naczyniowe i uczuleniowe zapalenie błony śluzowej nosa. Po analizie dokumentacji zdaniem biegłego to właśnie rozpoznanie J 30 powinno być rozpoznaniem głównym na druku ZUS ZLA. Objawy depresyjne bowiem nie mijają w ciągu 4 dni.

Lekarz M. B. podkreślił, że choroba afektywna dwubiegunowa w swoim przebiegu ma okresy, w których pacjenci funkcjonują społecznie i schorzenie nie wywołuje niezdolności do pracy; natomiast w okresach zaostrzeń powoduje niezdolność do pracy. Kolejne dni niezdolności do pracy do 19 lutego 2016 roku związane były ze schorzeniami laryngologicznymi.

Reasumując, biegły sądowy z zakresu psychiatrii M. B. stwierdził, że niezdolność do pracy odwołującej B. P. w okresach do 14 stycznia 2016 roku i 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 roku była spowodowana różnymi chorobami (k. 127).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz na podstawie 3 pisemnych opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii M. L. i M. B..

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Były one nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu 3 pisemne opinie biegłych sądowych z zakresu psychiatrii M. L. i M. B. są wnikliwe, rzetelne oraz spójne, a dodatkowo zostały wydane po przeprowadzeniu badania odwołującej i po analizie zgromadzonej dokumentacji lekarskiej przez osoby mające wiedzę specjalistyczną. Dlatego Sąd uznał je za wiarygodne. W ocenie Sądu niezasadne jest kontynuowanie procesu i zasięganie kolejnej opinii. Koszty opinii już przekroczyły 780 zł. Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (4 sierpnia 1999 r., l PKN 20/99, OSNAPUS 2000, nr 22, poz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161, z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408 oraz z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPUS 1998, nr 20, poz. 612).

Sąd zważył, co następuje:

Skarżoną decyzję organ rentowy oparł na regulacjach z art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2017.1368 j.t., dalej jako: ustawa o świadczeniach). Zgodnie z treścią art. 8 tej ustawy zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.

Z kolei regulacja zawarta w art. 9 ust. 1 przywołanej ustawy o świadczeniach stanowi, że do tego okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy. Ustęp drugi wspomnianego artykułu mówi zaś, iż do jednego okresu zasiłkowego dolicza się także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, pod warunkiem, że przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni, a okresy te spowodowane były tą samą chorobą.

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że odwołująca była niezdolna do pracy w okresach:

1.  do 19 lutego 2016 roku oraz

2.  od 22 lutego 2016 roku.

Zatem nastąpiła przerwa - nieprzekraczająca 60 dni - pomiędzy niezdolnością do pracy do 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 roku (dwa dni – sobota i niedziela). W takim przypadku, zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o świadczeniach, okresy niezdolności do pracy muszą być spowodowane tą samą chorobą.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył ustalenia, czy niezdolność do pracy odwołującej B. P. w okresach do 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 roku była spowodowana tą samą chorobą, czy też różnymi chorobami.

B. P., zdaniem biegłych sądowych z zakresu psychiatrii M. L. i M. B., których opinie Sąd uznał za wiarygodne, była niezdolna do pracy w okresach do 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 roku z powodu różnych chorób. W ocenie Sądu te opinie biegłych nie budzą wątpliwości z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności i prawidłowości rozumowania.

3 opinie biegłych sądowych, jako logiczne i wyczerpujące, Sąd uznał za podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia, przyjmując zawarte w nich ustalenia za własne.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że niezasadną jest argumentacja organu rentowego, jakoby odwołująca w okresach do 19 lutego 2016 roku oraz od 22 lutego 2016 była niezdolna do pracy z powodu tej samej choroby, gdyż nie została spełniona przesłanka tej samej jednostki chorobowej, uprawniająca do zsumowania wskazanych przez organ rentowy okresów niezdolności odwołującej do pracy na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy o świadczeniach.

Skoro od 22 lutego 2016 roku ubezpieczona była niezdolna do pracy z powodu innej choroby, to otworzył się nowy okres zasiłkowy, który trwał do dnia 21 sierpnia 2016 roku (dokładnie 182 dni).

W świetle powyższego Sąd uznaje, że odwołanie, jako zasadne, podlega uwzględnieniu i – na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 kpc oraz wskazanych powyżej przepisów – zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...) roku znak (...) - (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującej B. P. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 7 maja 2016 roku do dnia 21 sierpnia 2016 roku.