Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2024 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy T. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział W. z dnia 29 października 2021 r. znak (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział W.

o zasiłek chorobowy

1. zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje odwołującej T. M. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 9 kwietnia 2021 r do dnia 30 czerwca 2021 r;

2. zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. kwotę 180,00 złotych (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zawrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI U 499/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 października 2021 roku znak: 440000/CO/00084664 Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił T. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 9 kwietnia 2021 roku do 30 czerwca 2021 roku stwierdzając, że niezdolności do pracy od 24 września 2020 roku do 24 marca 2021 roku, od 26 marca 2021 roku do 30 czerwca 2021 roku należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego 182 dniowego który zakończył się 24 marca 2021 roku. Okres niezdolności do pracy od 26 marca 2021 roku do 8 kwietnia 2021 roku przypada na okres wynagrodzenia wypłacanego przez zakład pracy na podstawie art. 92 Kodeksu Pracy.

(decyzja z dnia 29.10.2021 r. – a.r.)

Od powyższej decyzji T. M. wniosła odwołanie wskazując, że niezdolności do pracy do 24 marca 2021 roku oraz od 26 marca 2021 roku dotyczyły innych schorzeń, nie pozostawały w związku ze sobą i nie współistniały.

(odwołanie – k. 1-3v)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8-8v)

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołująca w okresie od 24 września 2020 roku do 28 lutego 2021 roku była niezdolna do pracy z powodu schorzenia oznaczonego kodem (...)10 I25 – przewlekła choroba niedokrwienna serca.

W okresie od 1 marca 2021 roku do 24 marca 2021 roku była niezdolna do pracy z powodu schorzenia oznaczonego kodem (...)10 I48 – migotanie i trzepotanie przedsionków.

Odwołująca w dniu 25 marca 2021 roku uzyskała od lekarza medycyny pracy orzeczenie, że jest zdolna do pracy na stanowisku starsza położna.

W okresie od 26 marca 2021 roku do 30 czerwca 2021 roku odwołująca stała się ponownie niezdolna do pracy, z powodu schorzenia G54 – zaburzenia korzeni i splotów nerwowych.

W okresie do 24 marca 2021 roku odwołująca okresowo cierpiała na nawracające dolegliwości bólowe kręgosłupa, które jednak nie powodowały niezdolności do pracy. Dolegliwości bólowe kręgosłupa od kilku lat nawracały i ustępowały z okresami zaostrzeń i remisji. Jest to przewlekłe schorzenie które nie zawsze powoduje niezdolność do pracy u odwołującej.

W okresie od 24 września 2020 roku do 24 marca 2021 roku oraz od 26 marca 2021 roku do 30 czerwca 2021 roku była niezdolna do pracy z powodu różnych schorzeń. W okresie do 24 marca 2021 roku nie występowało zaostrzenie dolegliwości ze strony kręgosłupa powodujące niezdolność do pracy współistniejącą z niezdolnością do pracy z przyczyn kardiologicznych.

(orzeczenie lekarskie – k. 6; opinia biegłego neurologa J. S. główna i uzupełniająca – k. 31-31v, k. 52, k. 78; opinia biegłego kardiologa J. K. – k. 44, k. 116, k. 133, k. 159; zeznania świadka B. M.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów z akt sprawy oraz opinii głównej i uzupełniających biegłych: neurologa J. S. oraz kardiologa J. K.. Opinie biegłych były dla Sądu wiarygodne, stanowiły spójną podstawę do dokonania ustaleń faktów niezbędnych do dokonania oceny zasadności odwołania. Sąd również oparł się na zeznaniach świadka B. M., której to dał wiarę w całości.

Biegły neurolog i kardiolog w całości ustosunkowali się do zarzutów ZUS wskazując wprost przede wszystkim, że nie ma żadnych merytorycznych podstaw do zakwestionowania orzeczenia lekarza medycyny pracy z dnia 25 marca 2021 roku stwierdzającego zdolność do pracy odwołującej. Zarzuty ZUS dotyczące tego, że odwołująca w rzeczywistości nie odzyskała zdolności do pracy w dniu 25 marca 2021 roku stanowiły tylko polemikę z biegłymi. ZUS ponadto dowolnie wskazywał, że pierwotne zwolnienie lekarskie zostało celowo skrócone odwołującej o 1 dzień, tak aby mógł otworzyć się nowy okres zasiłkowy. Jednakże nie przedstawiono żadnych merytorycznych zarzutów do braku zasadności orzeczenia lekarza leczącego odwołującą, a mianowicie że była niezdolna do pracy od 24 marca 2021 roku zamiast do 25 marca 2021 roku, tym bardziej, że 25 marca 2021 roku wg. lekarza medycyny pracy odwołująca była zdolna do pracy jako położna. Organ rentowy swoje zarzuty opierał wyłącznie na przypuszczeniach odnośnie tego, że odwołująca jako osoba w określonym starszym wieku nie mogła być w pełni sprawności aby pracować jako starsza położna. Jest to założenie całkowicie błędne, ponieważ jak wskazał biegły kardiolog, odwołująca mogła nie tylko pracować fizycznie ale mając określoną wiedzę i doświadczenie mogła być przydatna dla innych pracowników, udzielając rad czy uczestnicząc przy bardziej skomplikowanych czynnościach. Organ rentowy w swoich zarzutach przedstawiał jedynie argumenty polemiczne, nie przedstawiając żadnych nowych dowodów.

Strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych, taka konieczność nie zachodziła również z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy do okresu, o którym mowa w art. 8, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

W art. 9 ust. 1 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa mowa jest o nieprzerwanej niezdolności do pracy, bez rozróżnienia na niezdolność spowodowaną tą samą, czy inną chorobą. Wynika zatem z tego, że do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy bez względu na rodzaj choroby. Dopiero wówczas, gdy między poszczególnymi okresami niezdolności do pracy występują przerwy, w których ubezpieczony był zdolny do pracy, wliczanie poprzedniego okresu tej niezdolności zależy od rodzaju choroby. Nowy okres zasiłkowy otwiera kolejną niezdolność do pracy powstałą po minimum jednodniowej przerwie od poprzedniej i spowodowaną inną chorobą niż uprzednio. Jeżeli natomiast przerwy występują między poszczególnymi niezdolnościami do pracy spowodowanymi tą samą chorobą, to mamy do czynienia w dalszym ciągu z tym samym okresem zasiłkowym, o ile przerwa między tymi absencjami nie przekracza 60 dni; rozpoczyna się kolejny okres zasiłkowy, jeżeli przerwa między tymi absencjami jest dłuższa od 60 dni (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2018 r. III UK 192/17).

Kwestią sporną było to, czy odwołująca w całym okresie do 24 marca 2021 roku oraz od 26 marca 2021 roku była niezdolna do pracy z powodu tych samych schorzeń czy też nie. W tym zakresie Sąd nie mając wiedzy medycznej odnośnie oceny stanu zdrowia osoby odwołującej się zasięgnął opinii biegłego z zakresu neurologii oraz kardiologii. Opinie biegłych – J. S. oraz J. K. były zbieżne co do tego, że w okresie od 24 września 2020 roku do 24 marca 2021 roku oraz od 26 marca 2021 roku do 30 czerwca 2021 roku odwołująca się była niezdolna do pracy z powodu różnych schorzeń. W pierwszym okresie cierpiała na schorzenia kardiologiczne, a w drugim na schorzenia układu ruchu neurologiczne. W okresie do 24 marca 2021 roku nie współistniały schorzenia neurologiczne (związane z układem ruchu) takie jak od 26 marca 2021 roku w sposób powodujący niezdolność do pracy. Odwołująca była całkowicie zdolna do pracy w dniu 25 marca 2021 roku – czyli nie miała ciągłości niezdolności do pracy. Okresy niezdolności do pracy odwołującej zostały przerwane jednym dniem zdolności do pracy na co do dowodem jest orzeczenie lekarza medycyny pracy z tego dnia. Brak było podstaw do kwestionowania jakichkolwiek wniosków z opinii biegłych neurologa oraz kardiologa.

Reasumując Sąd stwierdził, że od 26 marca 2021 roku dla odwołującej został otwarty nowy okres zasiłkowy związany ze schorzeniami neurologicznymi, więc niezdolność do pracy od 9 kwietnia 2021 roku do 30 czerwca 2021 roku należy zaliczyć do okresu otwartego 26 marca 2021 roku. Odwołująca ma więc prawo do zasiłku chorobowego za okres od 9 kwietnia 2021 roku do 30 czerwca 2021 roku. Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, uznając, że odwołująca wygrała w tej sprawie.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)