Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bartosz Szałas

Protokolant: protokolant sądowy Paulina Świętochowska

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 27 września 2022 roku, znak: 450000/603/ZAS/2022

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 27 września 2022 roku, znak: 450000/603/ZAS/2022 w ten sposób, że przyznaje odwołującej się M. S. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 6 czerwca 2022 roku do 31 maja 2023 roku;

2.  zasądza na rzecz odwołującej się M. S. od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. kwotę 180,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI U 526/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 września 2022 roku znak: 450000/603/ZAS/2022, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił M. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 6 czerwca 2022 roku. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż decyzja oparta jest na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z 22 września 2022 roku, która orzekła, iż stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

(decyzja z dnia 27 września 2022 roku – a.r.)

Od powyższej decyzji M. S. wniosła odwołanie stwierdzając, że decyzja organu podjęta została zaocznie, bez przeprowadzenia bezpośredniego badania lekarskiego wnioskującej. Odwołująca dodała także, iż stan jej zdrowia jest w złym stanie z uwagi na silne bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym.

(odwołanie – k. 1)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 3 verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca M. S. ma 36 lat, z zawodu jest fizjoterapeutą. Od dnia 17 listopada 2021 roku do dnia 5 czerwca 2022 roku pobierała zasiłek chorobowy, zaś dnia 6 czerwca 2022 roku nadal pozostawała osobą niezdolną do pracy. Rozpoznano u niej zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa oraz stan po blokadzie kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Odwołująca odczuwa silne dolegliwości bólowe promieniujące do lewej nogi, ma trudności z podnoszeniem i przenoszeniem przedmiotów. Dolegliwości bólowe w znacznym stopniu utrudniają podejmowanie czynności koniecznych w pracy fizjoterapeuty. Odwołująca pozostawała pod opieką (...), przyjmowała leki przeciwbólowe, wykonuje ćwiczenia mające na celu odzyskanie zdolności do pracy. Odwołująca jest niezdolna do pracy po dniu 6 czerwca 2022 roku do dnia badania przez biegłego w dniu 13 lutego 2024 roku i przez kolejne 6 miesięcy. Dalsze leczenie i rehabilitacja rokują odzyskanie przez nią zdolności do pracy.

(dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii J. D. – k. 49 – 56, zeznania odwołującej M. S. na rozprawie z dnia 17 lipca 2024 r. – k. 74 verte)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dowodu z opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii J. D.. Sporządzona w toku postępowania opinia główna i uzupełniająca biegłego ortopedy K. K., względem której szereg zastrzeżeń wystosowała odwołująca, została uznana przez Sąd za sporządzoną w sposób lakoniczny, niestanowiącą wystarczająco wnikliwej analizy stanu zdrowia odwołującej oraz dokumentacji medycznej. Wnioski zaś wynikające z opinii biegłego J. D. są logiczne, sama zaś opinia została sporządzona w sposób rzetelny i zawiera wyczerpującą analizę dokumentacji medycznej oraz stanu zdrowia odwołującej. Wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy został pominięty. ZUS zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii, podnosząc kwestię upływu czasu pomiędzy wydaniem orzeczenia przez ZUS a badaniem odwołującej przez biegłego. Sąd miał na uwadze, że kolejny biegły również sporządzałby opinię w warunkach znacznego upływu czasu i konieczności oceny stanu odwołującej po upływie 2 lat od dnia zakończenia pobierania przez odwołującą zasiłku chorobowego, zatem powołanie kolejnego biegłego prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania. Podkreślenia wymaga, iż kwestionowanie wydanej opinii wyłącznie z uwagi na upływ czasu między decyzjami organu rentowego a sporządzeniem opinii przez biegłego oznaczałoby konieczność zanegowania celowości dopuszczania dowodu z opinii biegłego w licznych sprawach sądowych. Odnosząc się zaś do zastrzeżeń dotyczących treści opinii biegłego J. D., Sąd miał na uwadze, iż mała objętość dokumentacji medycznej z leczenia odwołującej po 5 czerwca 2022 roku nie stanowi czynnika negatywnie wpływającego na ocenę wartości opinii. Wynika to z faktu, iż postawionym przed biegłym zadaniem było określenie, czy odwołująca spełnia przesłanki do przyznania jej świadczenia rehabilitacyjnego od 6 czerwca 2022 roku i na jaki okres, oraz czy dalsze leczenie i rehabilitacja rokują odzyskanie przez nią zdolności do pracy. Przeprowadzone przez biegłego badanie lekarskie oraz dostępna dokumentacja w opinii Sądu dały wystarczające podstawy do sporządzenia rzetelnej i wiarygodnej opinii. Samo zaś zakwestionowanie opinii biegłego przez stronę oraz jej niezadowolenie z treści opinii nie może być traktowane jako potrzeba uzasadniająca w myśl art. 286 k.p.c. dopuszczenie przez Sąd dowodu w postaci opinii kolejnego biegłego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2009 r., II UK 47/09).

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie M. S. od decyzji ZUS odmawiającej jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 6 czerwca 2022 roku. Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2022 r., poz. 1732) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy; świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Opierając się na opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii J. D. Sąd w niniejszym postępowaniu ustalił, iż po wykorzystaniu okresu zasiłkowego z dniem 5 czerwca 2022 roku, odwołująca pozostawała nadal osobą niezdolną do pracy. Na podstawie zawartych w tej opinii wniosków i mając na uwadze stan zdrowia odwołującej oraz rokowania powrotu do pełnej sprawności należy stwierdzić, iż odwołująca spełniała przesłanki do przyznania jej świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 6 czerwca 2022 roku do 31 maja 2023 roku. Z opinii biegłego J. D. jednoznacznie wynika, iż spełniona została przesłanka przyznania świadczenia rehabilitacyjnego w postaci niezdolności do pracy, a także przesłanka pozytywnych rokowań co do odzyskania zdolności do pracy w toku dalszej rehabilitacji i leczenia. Sąd miał na uwadze, że biegły w opinii wskazał, że odwołująca jest niezdolna do pracy nadal w dniu badania i jeszcze przez kolejne 6 miesięcy. Dzień badania przypadł na 13 lutego 2024 roku, a więc po doliczeniu jeszcze kolejnych 6 miesięcy, oznaczałoby to uznanie odwołującej za niezdolną do pracy co najmniej do dnia 13 sierpnia 2024 roku, a więc przez ponad dwa lata po dniu 6 czerwca 2022 roku. Jednocześnie z ustawy zasiłkowej wynika, że świadczenie rehabilitacyjne może zostać przyznane maksymalnie na 12 miesięcy. Sąd jednak miał na uwadze, że nie jest warunkiem koniecznym do nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego ustalenie, że osoba ubiegająca się o świadczenie może odzyskać zdolność do pracy w terminie 12 miesięcy, gdyż wystarczającą przesłanką przysługiwania świadczenia rehabilitacyjnego jest ustalenie, iż istnieje rokowanie odzyskania zdolności do pracy, bez konieczności stwierdzenia, iż nastąpi to w terminie 12 miesięcy od wyczerpania okresu zasiłkowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2016 r., III UZP 16/15). Nie można było zatem w przedmiotowej sprawie przyjąć, iż zasadne jest oddalenie odwołania z uwagi na fakt, iż rokowanie odzyskania zdolności do pracy nie dotyczyło okresu 12 miesięcy od daty zakończenia okresu pobierania zasiłku chorobowego. Jednocześnie jednak, jak już wyżej, wskazano, maksymalny okres przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego wynosi 12 miesięcy. Wobec tego Sąd uznał, że odwołująca spełniła przesłanki przyznania jej świadczenia rehabilitacyjnego d dnia 6 czerwca 2022 roku na maksymalny okres tego świadczenia, czyli na 12 miesięcy, przy czym każdy z miesięcy jest liczony jako 30 dni. Stąd też po odpowiednim obliczeniu Sąd przyznał odwołującej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 6 czerwca 2022 roku do 31 maja 2023 roku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.