Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Południe w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data prezentaty tut. Sądu) (...) W. wniosło o zasądzenie od A. D. (1) kwoty 28.323,66 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje żądanie strona powodowa wskazała, że pozwana zajmuje bez tytułu prawnego lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...), za który nie uiszcza należnych opłat. Zaznaczono, że po śmierci najemcy lokalu pozwana nie wstąpiła w stosunek najmu z uwagi na brak elementu wspólnego zamieszkiwania pozwanej z matką – najemczynią do chwili jej śmierci. Żądaniem pozwu objęto okres od 1 czerwca 2012 r. do 28 lutego 2014 r. (k. 1-2 verte).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 kwietnia 2014 r. (sygn. akt I Nc 2781/14) orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu (k. 45).

Nakaz ten pozwana A. D. (1) zaskarżyła w całości skutecznie sprzeciwem, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana podkreśliła, że gdy wysokość opłat naliczona przez powoda tytułem ,,odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu’’ była w granicach możliwości finansowych to dokonywała tych wpłat. Nadto wskazała, iż miesięczne opłaty za zajmowany lokal drastycznie wzrastały. Nadmieniła, że od 01 stycznia 2014 roku uiszcza miesięcznie regularnie opłaty w wysokości 250,57 zł. W piśmie uzupełniającym braki formalne sprzeciwu A. D. (1) podniosła również, że przez cały okres zamieszkiwania w spornym lokalu uiszczała opłaty z tytułu czynszu najmu, co podważa zasadniczość roszczeń powoda (k.48-51, k. 69- 70 verte).

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty strona powodowa podtrzymała dotychczasowe stanowisko (k. 81).

Na rozprawie w dniu 21 lipca 2016 r. ustanowiony w toku postępowania pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa oraz podniósł zarzut nieudowodnienia wysokości roszczenia. (k.146-146 verte).

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego Nr (...) zawartej z Zakładem (...) w dniu 29 października 2004 r. J. B. została najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...). W § 4 powołanej umowy wyszczególniono, że do zamieszkiwania w lokalu wraz z najemcą uprawniona jest jej córka A. D. (2). Niniejsza umowa została zawarta na czas nieokreślony (§ 9 ust. 1 umowy) (bezsporne, a ponadto umowa najmu lokalu – k. 5-9 i pismo z dnia 11.08.2004 r. – k. 10).

J. B. – najemczyni przedmiotowego lokalu zmarła w dniu 13 października 2005 roku w W. (bezsporne, a ponadto odpis skrócony aktu zgonu – k. 11).

Pismem z dnia 13 lutego 2007 r. Wydział Zasobów Lokalowych dla D. P. (...). S. W. odpowiadając na wniosek A. D. (1) z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie regulacji stanu prawnego po śmierci najemcy (J. B.) odmówił potwierdzenia wstąpienia w stosunek najmu lokalu nr (...) przy ul. (...). Decyzję umotywowano uregulowaniem art. 691 § 1 i § 2 k.c. wskazując, że analiza dokumentów wykazała brak spełnienia przez pozwaną przesłanki stałego zamieszkiwania z najemcą (bezsporne, pismo z dnia 13.02.2007 r. – k. 13).

Przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie w sprawie o sygn. akt I C 152/07 toczyło się postępowanie z powództwa A. D. (1) przeciwko (...) W. o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu spornego lokalu. Postępowanie zostało zakończone wydaniem w dniu 24 lipca 2008 r. prawomocnego wyroku oddalającego powództwo. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na brak elementu wspólnego zamieszkiwania najemcy z osobą ubiegającą się o wstąpienie w stosunek najmu (bezsporne, kopia wyroku z dnia 24.07.2008 r. wraz z uzasadnieniem – k. 14-17).

Nadto przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie w sprawie o sygn. akt I C 2726/12 toczyło się postępowanie z powództwa (...) W. przeciwko A. D. (1) i J. D. o opróżnienie lokalu mieszkalnego. Orzeczeniem z dnia 22 listopada 2012 r. Sąd nakazał pozwanym, aby opróżnili i opuścili lokal mieszkalny nr (...) położony przy ul. (...) w W. i wydali go w stanie wolnym od osób i rzeczy powodowi. Nadto orzeczono o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego, zasądzono od pozwanych solidarnie koszty procesu i nadano wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności w stosunku do J. D. (bezsporne, odpis wyroku z dnia 22.11.2012 r. – k. 75).

Pozwana zajmuje lokal bez tytułu prawnego. A. D. (1) w okresie objętym żądaniem pozwu uiszczała należne opłaty, jednakże w wysokości na jakie pozwalały jej możliwości finansowe. Były to kwoty rzędu 300-500 zł (bezsporne, niekwestionowane twierdzenia pozwanej – k. 49, nadto potwierdzenia dokonania przelewów bankowych – k.107-110,k.113-115, oświadczenie o ilości osób zamieszkałych w lokalu – k. 12).

Pismem z dnia 16 kwietnia 2012 roku Zakład (...) (dalej zwany: ZGN) poinformował A. D. (1), że wysokość miesięcznego odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego o metrażu 45.10 m ² od dnia 1 maja 2012 r. wynosi brutto 194,83 zł, opłata za śmieci - 14,13 zł, za ścieki - 33,89 zł oraz 25,92 zł za zimną wodę (bezsporne, pismo z dnia 16.04.2012 r. – k. 37).

Kolejno pismem z dnia 14 czerwca 2012 roku ZGN powiadomiono A. D. (1), że uległa zmianie taryfa za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków. Nadto wyszczególniono, że wysokość miesięcznego odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego o metrażu 45.10 m ² wynosi brutto 665,23 zł (bezsporne, pismo z dnia 14.06.2012 r. – k. 38).

W dniu 19 września 2012 r. ZGN wystosował do pozwanej zawiadomienie, iż od 1 września 2012 roku łączna opłata eksploatacyjna za korzystanie z lokalu wraz z odszkodowaniem za bezumowne zajmowanie lokalu wyniosła 831,11 zł z VAT. W przedstawionym wyliczeniu wyodrębniono kwotę 665,23 zł brutto tytułem wysokości miesięcznego odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego (bezsporne, zawiadomienie z dnia 19.09.2012 r. – k. 39).

Następnie w dniu 8 października 2012 r. ZGN zawiadomił pozwaną, że od 1 października 2012 r. wobec zmiany wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtworzenia 1 m ² powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych uległa zmianie stawka za bezumowne korzystnie z lokalu i wynosi 14,20 zł/ m ² (bezsporne, zawiadomienie z dnia 8.10.2012 r. – k. 40).

W piśmie z dnia 8 marca 2013 r. ZGN poinformował pozwaną, iż od dnia 1 marca 2013 r. wymiar opłaty za bezumowne korzystanie z zajmowanego lokalu wynosi 181,75 zł brutto ( bezsporne, pismo z dnia 8.03.2013 r. – k .41).

Pismem z dnia 11 lipca 2013 r. A. D. (1) zwracała się do ZGN z prośbą o przeanalizowanie i skorygowanie miesięcznych opłat. Wskazała, że zgodnie z art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wysokość odszkodowania winna być wysokość stawki czynszu (bezsporne, pismo z dnia 11.07.2013 r. – k.72-72 verte).

W odpowiedzi na powyższe pismo pozwanej ZGN w piśmie z dnia 24 lipca 2013 r. wskazał jedynie, że pozwana nigdy nie posiadała tytułu prawnego do zajmowanego lokalu, w związku z czym naliczenia odszkodowania z tytułu bezumownego zajmowania lokalu były właściwe (bezsporne, pismo z dnia 24.07.2013 r. – k. 73).

ZGN w dniu 27 stycznia 2014 r. powiadomił pozwaną, że w związku ze zmianą ilości osób zamieszkałych w lokalu od dnia 1 października 2013 r. wprowadzono korektę naliczeń za okres od dnia 1 października 2013 r. do dnia 31 stycznia 2014 r., która wynosi 311,24 zł. Dodano, iż od dnia 01 stycznia 2014 r. opłat miesięczna tytułem bezumownego zajmowania lokalu wynosi 181,75 zł brutto (bezsporne pismo z dnia 27.01.2014 r. – k.42).

W dniu 11 grudnia 2013 r. ZGN wystosował do pozwanej ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty, w którym wskazano, że na dzień 30 listopada 2013 r. na koncie spornego lokalu widnieje zadłużenie w wysokości 27.727,68 zł, w tym kwota 834,26 zł tytułem odsetek. Nadto zobowiązano do uregulowania powyższych należności w nieprzekraczalnym terminie jednego miesiąca od daty otrzymania niniejszego upomnienia. Nadmieniono o możliwości zamiany lokalu na lokal o niższych kosztach utrzymania oraz o możliwości ubiegania się o możliwość ratalnej spłaty lub umorzenia zadłużenia. Zaznaczono, że nie uregulowanie powyższych należności spowoduje podjecie przez ZGN stosownych działań zmierzających do wyegzekwowania należności oraz eksmisji z lokalu. Pozwana odebrała wezwanie potwierdzając to własnoręcznym podpisem (bezsporne, ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru – k.43- 44).

A. D. (1) w piśmie z dnia 1 kwietnia 2014 r. zwróciła się ponownie do ZGN o dokładne wyszczególnienie miesięcznych okresów rozliczeniowych wysokości opłat (bezsporne, pismo z dnia 1.04.2014 r. k. – 74).

Powyższy stan faktyczny, który w przedstawionym wyżej zakresie był w całości bezsporny, Sąd ustalił na podstawie zgodnych twierdzeń stron i powołanych wyżej dowodów, to jest dokumentów lub ich odpisów i kopii. Bezsporne między stronami były okoliczności dotyczące: zawarcia umowy najmu spornego lokalu z matką pozwanej, przebywania tam A. D. (1) po śmierci najemcy bez tytułu prawnego, obciążenia A. D. (1) odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z zajmowanego lokalu oraz uiszczania częściowo należnych powodowi opłat przez pozwaną.

Sporna była przede wszystkim wysokość oraz sposób wyliczenia przez powoda należności z tytułu bezumownego zajmowania przez pozwaną spornego lokalu.

W istocie jedynym zaoferowanym przez stronę powodową dowodem, mającym wykazać wysokość opłat za bezumowne korzystanie w spornym okresie, były zestawienia księgowe (k. 18-36) oraz zawiadomienia o wysokości opłat (k. 37-42). Sąd odmówił jednak mocy dowodowej przedłożonym zestawieniom dokumentów księgowych. Trzeba podkreślić, że nie mają one nawet charakteru dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c., gdyż nie zostały podpisane przez osoby uprawnione do ich wystawienia. Przede wszystkim jednak, sama treść zestawień nie pozwala na stwierdzenie, w jaki sposób ustalono wysokość wymienionych tam opłat. Strona powodowa nie wskazała też żadnych dokumentów źródłowych (np. rozliczeń mediów), które mogłyby potwierdzać zasadność żądania kwoty wskazanej w pozwie. Za niemożnością oparcia ustaleń faktycznych na analizowanej „dokumentacji” księgowej przemawia też fakt, że jej treść już przy pobieżnej lekturze nasuwa poważne wątpliwości co do rzetelności przedstawionych przez powoda wyliczeń. Warto wskazać, że w okresie od maja do czerwca 2012 r. wysokość odszkodowania wzrosła z kwoty 194,83 zł do kwoty 665,23 zł (k. 24-25), czyli ponad 2,5 – krotnie, ale z materiału dowodowego w żaden sposób nie wynika, czym była uzasadniona tak znaczna podwyżka. Truizmem jest stwierdzenie, że parametry lokalu zajmowanego przez pozwaną nie zmieniały się, a jego powierzchnia wynosiła niezmiennie 45,10 m ². Ponadto zupełnie niezrozumiałe są operacje opisane na k. 26-28 jako „przypis.” albo „korekta.”. Nadto w wydruku z zestawienia dokumentów księgowych umieszczano wyliczenia obejmujące pozycje pod tytułem odszkodowanie, śmieci oraz pozycje oznaczone (...), (...). Jednocześnie znaczenie wskazanych oznaczeń nie zostało przy wykonanym wyliczeniu wyjaśnione.

Majac na uwadze wskazane zastrzeżenia oraz brak potwierdzenia wysokości opłat w innych dowodach Sąd uznał, że zestawienia nie mogły wpływać na wykazanie zasadności wysokości i sposobu dochodzonego pozwem roszczenia.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 21 lipca 2016 r. Sąd pominął zgłoszony przez pełnomocnika pozwanego wniosek dowodowy z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność wysokości czynszu, który strona powodowa mogłaby uzyskać za lokal w okresie wskazanym w pozwie. W ocenie Sądu zgłoszony wniosek jest spóźniony. W konsekwencji spowodowałby znaczną zwłokę w rozpoznaniu przedmiotowego postępowania. Wziąwszy pod uwagę treść pism A. D. (1) składanych przez nią osobiście wniosek ten winien być zgłoszony w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty. Nie może ujść uwadze Sądu, że już w sprzeciwie oraz załączonych do sprzeciwu pismach adresowanych do ZGN (opisanych wyżej w części obejmującej ustalenia faktyczne) pozwana wskazywała, iż nie ma wiedzy skąd wynikają konkretne kwoty zadłużenia. Postawa pozwanej jednoznacznie wykazywała, iż kwestionuje ona wysokość należności wyliczonych przez powoda.

Zgodnie z art. 217 § 1 k.p.c. strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. W myśl § 2 Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione (art. 217 § 3 k.p.c.).

Jak wskazano w literaturze z zakresu postępowania cywilnego (P. Grzegorczyk, K. Weitz w: T. Ereciński (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, tom I, wyd. IV Lexis Nexis 2012, publikacja elektroniczna w systemie LEX, teza 24 do art. 217), „prawo strony do powoływania twierdzeń i dowodów na poparcie swoich żądań lub wniosków albo dla odparcia żądań lub wniosków strony przeciwnej oraz prawo do ich rozważenia przez sąd są elementami prawa do wysłuchania, jako jednego ze składników prawa do sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji i art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Pomijanie twierdzeń i dowodów, które przytaczają strony niewątpliwie stanowi natomiast ograniczenie prawa do wysłuchania. Ograniczenie takie jest jednak możliwe, gdyż prawo do wysłuchania nie ma charakteru bezwzględnego, a jego ograniczenia mogą być podyktowane przez wzgląd na rozpoznanie sprawy w rozsądnym czasie, co także jest nakazem wypływającym z konstytucyjnego prawa do sądu, a czemu służą rozwiązania mające skłaniać strony do skupienia materiału procesowego (zob. wyr. TK 26 lutego 2008 r., SK 89/06, LexPolonica nr 1838671, OTK-A 2008, nr 1, poz. 7, powołany w pkt. 24 cytowanego komentarza). Ograniczenia prawa do wysłuchania wynikające z regulacji przewidujących pomijanie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie mogą mieć jednak charakteru bezwzględnego i nie mogą służyć wyłącznie sankcjonowaniu strony, lecz zawsze przyspieszeniu toku postępowania. Sąd w ramach przysługujących mu uprawnień w zakresie formalnego i materialnego kierownictwa postępowaniem powinien podejmować działania, które pozwolą na to, aby uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie powodowało zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Pomijanie spóźnionych twierdzeń i dowodów powinno bowiem uzasadniać nie samo ich opóźnienie, lecz to, że strona, opóźniając się z ich powołaniem, spowoduje zwłokę w rozpoznaniu sprawy (P. Grzegorczyk, K. Weitz w: Komentarz…, teza 26 i powołana tam literatura, podkreślenie własne Sądu).

Niewątpliwie dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na tym etapie postępowania spowodowałoby jego kilkumiesięczną zwłokę. Nie uszło uwadze Sądu, że niniejsze postępowanie było długotrwałe, gdyż toczyło się dwa lata i trzy miesiące. Nic nie stało na przeszkodzie, aby strona powodowa złożyła wniosek o dopuszczenie dowodu już w pozwie, a najpóźniej w odpowiedzi na sprzeciw pozwanej.

Powód nie uprawdopodobnił także, że nie zgłosił wniosków we właściwym czasie bez swojej winy. Powód twierdził, że potrzeba powołania dowodu z opinii biegłego wynikła na tym etapie z uwagi na okoliczność, iż pozwana wcześniej nie kwestionowała wysokości dokonanych wyliczeń, a dopiero ustanowiony przez pozwaną pełnomocnik z wyboru na rozprawie podniósł zarzut nieudowdnienia wysokości roszczenia. Nie jest to jednak prawdą, o czym wyraźnie świadczy treść korespondencji, którą opisano w części ustalającej stan faktyczny, a także treść samego sprzeciwu. Powód w odpowiedzi na sprzeciw pozwanej nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych, lecz ograniczył się wyłącznie do stwierdzenia, że podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Warto przypomnieć, że pozwana zwracała się do ZGN dwukrotnie w pismach z dnia 11 lipca 2013 r. i 1 kwietnia 2014 r. z prośbą o przeanalizowanie i skorygowanie naliczanych przez powoda kwot oraz dokładnego wyszczególnienia miesięcznych okresów płatności we wskazanej wysokości. Wówczas ZGN, ustosunkowując się do powyższego w piśmie z dnia 24 lipca 2013 r., wskazał jedynie, iż naliczenia odszkodowania z tytułu bezumownego zajmowania lokalu były właściwe. Powyższe niezbicie wykazuje, że pozwana od początku postępowania kwestionowała wysokość naliczonych opłat.

Z tych wszystkich powodów Sąd pominął wniosek dowodowy, złożony przez pełnomocnika powoda na rozprawie w dniu 21 lipca 2016 r.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, jako nieudowodnione, o czym przekonują następujące argumenty:

Podstawę dochodzonego przez stronę powodową roszczenia stanowi art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 roku (tj. Dz. U. z 2005r, Nr 31, poz. 266 ze zm.; dalej: u.o.p.l.) w myśl którego osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (art.18 ust.2 ustawy).

W niniejszej sprawie powód domagał się zapłaty czynszu i innych opłat obciążających najemcę za okres od dnia 1 czerwca 2012 r. do dnia 28 lutego 2014 r. W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego, nie budzi wątpliwości, że na pozwanej ciąży obowiązek zapłaty odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu, gdyż nie posiadała ona tytułu prawnego do niego. Wysokość odszkodowania uiszczanego przez pozwaną powinna odpowiadać wysokości czynszu, jaki strona powodowa jako właściciel mogłaby otrzymać z tytułu najmu lokalu (art. 18 ust. 1 u.o.p.l.).

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Każdy fakt sporny powinien być udowodniony, jeżeli ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodnie zaś z art. 3 k.p.c. i art. 232 zdanie 1 k.p.c., to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku (pogląd utrwalony, zob. np. wyrok SN z 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96, OSNC 1997 nr 7-8 poz. 76).

Jest oczywiste, że w sprawie o zasądzenie świadczenia pieniężnego obowiązkiem powoda było nie tylko wykazanie, że roszczenie przysługuje mu co do zasady, ale także udowodnienie wysokości żądanego świadczenia. Sąd stwierdził, że powód nie sprostał temu obowiązkowi. Jedyny dowód, który wykazać wysokość i sposób wyliczenia należności z tytułu bezumownego zajmowania lokalu, to wydruki zestawienia dokumentów z systemu księgowego, które nie stanowią jednak wiarygodnego dowodu z przyczyn wskazanych wyżej.

W konsekwencji, z samego faktu, że powód stwierdził istnienie zadłużenia pozwanej z tytułu bezumownego zajmowania spornego lokalu, nie wynika, iż roszczenie przeciwko pozwanej istnieje w takiej, a nie innej wysokości. Jak już wyjaśniono, wydruki przedstawione przez powoda są nieczytelne, a co za tym idzie budzą wątpliwości co do ich rzetelności. Wskazać należy, że powód nie przedstawił również w uzasadnieniu pozwu odpowiedniej argumentacji przemawiającej za dokonanym wyliczeniem. W załączonym zestawieniu dokumentów widnieją rozliczenia oznaczone jako wpłata, obciążenie, koszty, korekta, lecz ani w zestawieniu ani w pozwie powód nie wyjaśnia sposobu zaliczania tych wpłat, czy dokonywania korekt. Powód winien wskazać konkretnie i precyzyjnie, jaki był sposób dokonanych przez niego wyliczeń, w tym wskazać jasno, na poczet jakich należności zaliczał kolejne wpłaty.

Nie można tracić przy tym z pola widzenia tego, że pozwana nie lekceważyła całkowicie spoczywającego na niej obowiązku uiszczania opłat z tytułu bezumownego zajmowania spornego lokalu należnych powodowi. Przeciwnie, A. D. (1) wywiązywała się częściowo, ale regularnie z obowiązku uiszczania odszkodowania. Okoliczność uiszczania przez pozwaną w części należnych opłat nie była kwestionowana przez stronę powodową. Nadto niekwestionowany w toku postępowania był fakt zwracania się przez pozwaną do ZGN z pismami zawierającymi prośbę o wyjaśnienie sposobu naliczania opłat. Zaprezentowana postawa A. D. (1) jednoznacznie wskazuje na to, iż nie można uznać, aby pozwana nie kwestionowała wyliczeń wskazywanych w pozwie.

Reasumując należy stwierdzić, że powód nie udowodnił w żaden sposób wysokości swojego roszczenia, co uzasadniało oddalenie powództwa jako nieudowodnionego.

Orzeczenie o kosztach procesu wydano na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz w zw. z § 6 pkt 5) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 490), obciążając nimi w całości przegrywającego spór powoda. Na zasądzone koszty składało się wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej z wyboru będącego radcą prawnym – w wysokości 2.400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Ze względu na datę wniesienia pozwu wysokość tego wynagrodzenia określono – na podstawie poprzednio obowiązującego Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Z: Proszę:

1)  odnotować uzasadnienie w kontrolce;

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda – r.pr. M. R.;

3)  akta przedstawić do uprawomocnienia po upływie 21 dni od doręczenia z z.p.o., a w razie wniesienia apelacji – Pani Przewodniczącej Wydziału;

4)  opublikować na portalu orzeczeń zgodnie z kartą informacyjną.